donderdag 29 augustus 2013

Horst Friedrich had geluk

Staand in de bolderkar is Horst Friedrich

Aan het eind van de tweede wereld oorlog, het was febuari 1945 en er lag sneeuw. De zevenjarige Horst Friedrich moest een paar kranten (waarschijnlijk de “Queistal Bote”) rondbrengen. 

Toen hij bij Lorenz aankwam, en zich net tussen de schuur en het huis bevond, hoorde hij van dichtbij twee zware knallen en kwam even later bij kennis, hij was tegen de huisdeur van Lorenz gesmakt. Gelukkig zonder een schrammetje. 

Wat was er gebeurd? Een duitse legerambulance met een groot rood kruis op het dak, was de Weinberg af komen gereden toen zo’n 100 m voor Meisner, twee russische jachtbommenwerpers vanuit Hindorf de ambulance aanvielen en twee bommen dropten. De bommen misten echter hun doel 

Door de luchtdruk van de ontploffende bommen werd de kleine jongen, weggeblazen en tegen de deur geknald. Gelukkig had de schuur hem tegen de bomsplinters beschermd. De ambulancebroeders bleven overigens ook ongedeerd, en waren het veld ingevlucht. 

 Horst Friedrich miał szczęście


Pod koniec drugiej wojny światowej, to był luty 1945 i leżał śniegu. Siedem-letni Horst Friedrich miał podzielić kilka gazetach (prawdopodobnie "Queistal Bote").

Kiedy przybył do Lorenz, i był między stodoły i domu, usłyszał blisko dwóch wybuchy i trochę później wrócił do przytomność, on uderzył na drzwi z Lorenza. Na szczęście, bez rana.

Co się stało? Niemiecka karetka z armia z wielkim czerwonym krzyżem na dachu, jechał na dól od Boża Góra. Kiedy przejeżdża około 100 m od sala Meisnera, dwa rosyjskie szybko bombowców latali od strona Mała Kamienica i zaatakowali pogotowie  i rzucili dwie bomby. Jednak bomby nie trawili ich cel.

Ciśnienie eksplodujących bomb, dmuchali wiał mały chłopiec, i wpadł na drzwi. Na szczęście stodoła chronił go przed drzazgi od bomba. Sanitariusze tez nie byli rany, oni uciekli w pole.

donderdag 22 augustus 2013

Het schuttersfeest


 
Richard Enge  

Aan het eind van de zomer  tussen de hooi- en graanoogst werden er in Blumendorf de jaarlijkse schuttersfeesten gehouden bij de Steinkretscham in Steinhauser. De officiele naam van de Steinkretscham was overigens 'Urbans Gasthaus', genoemd naar de eigenaar Urban. Het gebouw staat er nog steeds, maar is in een slechte toestand.

Elke burger kon meedoen aan het zogenaamde koningsschieten. De deelnemers mochten om beurten op een houten vogel op een hoge paal schieten. Degene die als eerste de vogel omlaag schoot mocht zich een jaar lang schutterskoning noemen.

Dit feest werd georganiseerd door de militaire vereniging. Deze werd opgericht in 1870 na de duits-franse oorlogen met als doel de bevolking te beschermen. Bijna in elk dorp was wel zo'n vereniging. De leden droegen niet zoals men zou verwachten, allemaal een zelfde uniform, maar droegen het uniform van het krijgsmachtonderdeel waar ze hun diensttijd volbracht hadden.

De laatste voorzitter Richard Enge was bijv. garde-ulaan. Hij droeg het indrukwekkende pruissische blauwe uniform van de garde-ulanen. Tijdens parades reed hij voorop, gezeten op een prachtige schimmel.

Strzelcy

Pod koniec lata między żniwa siano i ziarno był w Kwieciszowice coroczne festiwal strzelenie koło Steinkretscham w Koloni Kwieciszowic. Oficjalna nazwa Steinkretscham był 'Urbans Gasthaus ", nazwany na właściciela Pan Urban. Budynek do dzisiaj stoi, ale jest w złym stanie.

Każdy mieszkaniec mógł uczestniczyć w tzw strzelać, by stać się króla. Uczestnicy mogli na zmianę strzelać na drewnianych ptaków na wysokim słupie. Ten kto pierwszy strzał ptak w dół wolno było wezwać roku króla strzelca.

Festiwal został zorganizowany przez stowarzyszenie wojskowe. Został założony w 1870 roku po wojnie niemiecko-francuskich w celu ochrony ludności. Prawie w każdej wsi było takie stowarzyszenie. Członkowie nie nosił, jak można by się spodziewać, wszystkie ten sam mundur, ale nosił mundur jednostka wojskowa, gdzie spełniła swój pobór do wojska.

Ostatni przewodniczący Richard England  na przykład był ułan. Nosił imponujące pruskiego munduru błękitne ułanów. Podczas parady jechał zawsze pierwszy, siedząc na pięknym białym konie.












donderdag 15 augustus 2013

Jörg Scholz (nakomeling van Hans Wegerer)





 Prinsbisschop Philipp Schaffgotsch

De in juli 1736 geboren Jörg Scholz brak in 1756 op twintigjarige leeftijd zijn studie af om samen samen met drie andere vrijwilligers uit Gotthardsberg en andere mannen uit Blumendorf te gaan vechten in de zevenjarige oorlog tussen Pruissen aan de ene kant en Oostenrijk, Rusland, Frankrijk en Sachsen aan de andere kant, om het bezit van Silezie. 

Jörg woonde met zijn moeder Bibiana en boswachterhulp Johann Schrock in de vroegere boswachterij. Hij heeft lang gedacht dat de boswachterhulp zijn vader was, dat was echter niet zo. Zijn moeder, nog ongetrouwd hielp op een avond bij een jachtpartij gegeven door de graaf van Schaffgotsch in de bediening. 

Zij (evangelisch) viel voor de mooie als casanova bekend staande Philipp von Schaffgotsch, zoon van Graaf Hans Anton en raakte zwanger van hem. Het pikante was dat voor deze Philipp het ambt van (katholieke) priester voorzien was, en uiteindelijk zelfs prinsbisschof werd. Philipp was overigens ook een tijd lang Heer von Greiffenstein. 

Na de dood van boswachterhulp Johan, zijn Bibiana en de zesjarige Jörg onder het mom van huishoudster zelfs bij Phillip in Breslau ingetrokken. Daardoor kon Jörg aan de universiteit van Breslau studeren. 

Hij raakte vier jaar later echter gewond aan zijn been, en moest het leger verlaten. Zijn moeder was in de tussentijd in Rome gestorven; vergiftigd door het Vaticaan. Gewond aan zijn been komt hij bij de Herrenhutter Broedergemeente terecht. (progressieve evangelisten). 

Hij trouwt hier, maar gaat toch weer naar Breslau. Uiteindelijk schopt hij het zelfs tot vice – minister van onderwijs van Pruissen. Daar zijn twee dochters last van hun longen hebben, keert hij weer terug naar het Reuzengebergte en woont tot het eind van zijn leven in Warmbrunn.

Jörg Scholz (potomek Hans Wegerer)

1736 urodził się w lipcu Jörg Scholz wytrzymał w 1756 roku, w wieku dwudziestu lat swój studia, aby z trzema innymi wolontariuszami z Boża Góra i innych ludzi z Kwieciszowic walczyć  w wojny siedmioletniej między Prusami z jednej strony i Austrii, Rosji, Francji i Saksonia z drugiej strony, za posiadanie Śląska.

Jörg mieszkał z matką Bibiana i pomocnik leśnicy Johann Schröck w byłej leśnictwa. Przez długi czas on uważał, że Johann był jego ojcu, ale to nie było tak. Jego matka, wciąż niezamężna pomógł jeden wieczór na imprezie myśliwskiej podanej przez hrabiego Schaffgotscha w leśnictwo.


Bibiana (ewangelicka) zakochała się w piękne, znany jako casanova, Philipp von Schaffgotsch, syn hrabiego Hansa Antona i zaszła w ciążę przez niego. Było to niemożliwe miłość bo Philipp (katolik) miałbyć ksziądz, i nawet został biskup w Wrocławia. Philpp był ponadto, jakiś czas Herr von Greiffenstein.

Po śmierci Johann, Bibiana i sześć letni Jörg pod hasłem gospodynia, prowadzili do Philippa w Wrocławia. Przez to Jörg mógł studiować na Uniwersytecie Wrocławskim.


Cztery lata później, jednak Jörg został ranny w nogę i musiał opuścić armię. Jego matka zmarła w tym czasie w Rzymie, otruty przez Watykan. Ranny w nogę, on prysło do  gmina Herrenhuter Bracia Herrenhutter. (progresywne ewangelistów).

Ożenił się tu, ale wciąż wracał do Wrocławia. W końcu nawet był Vice - Minister Edukacji Prus. Ponieważ jego dwie córki cierpią z choroba płuc, wraca do Karkonoszy i mieszkał do końca życia w Cieplicach.

donderdag 8 augustus 2013

De huilende stenen

Iwenica in de jaren 80

In het begin van de vorige eeuw, waren er volgens de overlevering in de huizen van Gotthardsberg “wenende stenen”. 

Als de stenen begonnen te huilen wist men dat er regen op komst was. Het waren de stenen (graniet?) die in de huisvloer lagen en nat werden bij een weersverandering. De huizen daar waren niet onderkelderd. Het steenbeslag in de vloer stond in direkt contact met de aarde. 

Niet iedereen was overigens even blij met die vochtige stenen, omdat daardoor de houten konstruktie van het huis sneller ging rotten. 

Płaczący kamienie
Na początku ubiegłego wieku, byli, tak był pozwiedzane, w domach na Boża Góra 'placzący kamienie'.

Jeśli kamienie zaczynali płakać, ludzi wiedzieli, że będzie padać. Kamienie (granit?), od które robili podłogi w domu, dostali kropki kiedy pogoda się zaczynała się zmienić. Tej domy nie mieli piwnica, i kamienie byli w bezpośrednim kontakcie z ziemią.  

Nie wszyscy byli zadowoleni z tej wilgotny kamieniami ponieważ drewniana konstrukcja domu  zaczynał szybszej gnić.