szkółka na Boża Góra kolo 1936
Następny dzień, odjechaliśmy wczesny, ponieważ miał być upalny dzien. Jeszcze 4 wozy, który tez nocowali u karczma w Mirsku, odjechali z nami. Tak formowaliśmy mały konwój. Baty trzasnęli, i jeden od furmani zaczynał śpiewać wesoła piosenka, i inny tez zaczynali. Ja nad nasze wóz, tez byłem dosyć wesołe, ponieważ spałem dobrze, i bol od wczorajsze dzień zniknęło. Nagle widzieliśmy, że od stronę słońce jechali do nas grupa jeźdźcy. Szybko widzieliśmy ze chodzi o grupa uzbrojone ludzie kolorowe miastowe ubranie. Kiedy dojechali do nasze konwój, jeden od nich, nakazał nas zatrzymać. Hans, który jechał z nasze woź jako pierwszy, zatrzymał woź. Za nami rozpaczał wściekły skrzyczenie od reszta furmani. Kapitan od grupa jeźdźcy jechał boczny koło zatrzymujący konwoju i strzelił z pistolet w powietrze. Potem był chicho. Posiadanie broni palne, znaczyło wybitny pozycja właściciel, i oznaczało nic dobrego. I wszystko słuchaliśmy:
'W imiennie rada miasto Zgorzelec, zabraniam przejście. Korzystanie z tej drogi nie jest dozwolone przez nasze miasto, ponieważ wszystkie ładunki z Zittau w dół wzdłuż Nysy mają być transportowanych przez Zgorzelec. Tej wozy i ich ładunek są dlatego skonfiskowane. Wszystkie furmani są więźniami miasta Zgorzelec i mają do wykonania moje komendy. U odmówienia moi ludzie natychmiast używają broni.'
Byliśmy bardzo zaskoczeni, żaden z nas nigdy nie doświadczyłem czegoś takiego. Międzyczasie kapitan mówił, inne jeźdźcy ubliżali się. Byli ich dwanaście. Niektórzy byli piękny ubrani jak kapitan, jakbym znał od naszych radne w Zittau. Pozostali jeźdźcy byli w obdartych ubraniach. Czapki na głowie, najemnicy uzbrojeni z kusze. Nikt z nas nie miał broni, oprócz mały sztylet, który każdy z nas nosił na swoi pas. Każda forma oporu było daremne. Jak sędziowie Görlitz może nas tam zatrzymać? Nasz przyjazny konwój. Co zrobić? Mieliśmy rzeczywiście im dać? To wszystko kręciło mnie w mojej głowie, gdy staliśmy tam jakoś sztywne jak palik. Było dla mnie jasne, że furmani nie wiedzieli co robić. Dostałem się na odwagę i mówiłem do kapitana:
De volgende morgen vertrokken we op tijd, want het zou
weer een hete dag worden. Nog vier wagens die ook bij de herberg in Friedeberg
overnacht hadden, vertrokken rond dezelfde tijd, zodat we een kleine kolonne
vormden. De zwepen knalden, en één van de
voermannen zette een vrolijk liedje in, waarna de anderen begonnen mee te
zingen. Ik was op onze wagen ook behoorlijk vrolijk, want ik had goed geslapen,
en de pijn van de vorige dag was weg. Plotseling zagen we uit de richting van
de zon een ruitergroep op ons toekomen. We zagen al snel dat het om bewapende
mannen in bonte stadskleding ging. Toen ze onze kolonne bereikten beval één van
deze mannen om te stoppen. Hans die met onze wagen voorop reed, volgde het
bevel op. Achter ons ontstond een woedend geschreeuw van de voermannen. De aanvoerder van de
ruiters was zijdelings langs de stoppende kolonne gereden, en schoot met zijn
pistool in de lucht. Daarna was het meteen stil. Het bezit van een vuurwapen
betekende een voortreffelijke positie van de drager en liet niets goeds
vermoeden. We hoorden nu allemaal;
‘In naam van de
stadsraad van Görlitz verbied ik de doortocht. Het gebruik van deze weg is door
onze stad niet toegestaan, omdat alle vracht van Zittau stroomafwaarts langs de
Neiße via Görlitz vervoerd moet worden. Deze wagens en hun lading zijn daarom
gekonfiskeerd. Alle voerlui zijn gevangenen van de stad Görlitz en hebben mijn
bevelen uit te voeren. Bij weigering zullen mijn mensen direkt van hun wapens
gebruik maken.’
Wij waren zeer verbaasd, niemand van ons had zoiets ooit
meegemaakt. Terwijl de aanvoerder aan het spreken was, waren de andere ruiters
ook dichterbij gekomen. Het waren er twaalf. Sommige waren net als de
aanvoerder prachtig gekleed, zo als ik het van onze raadsheren in Zittau kende.
De andere waren echter ruiters in armzalige kleding. Mutsen op hun hoofd,
huurlingen met kruisbogen bewapend. Niemand van ons had een wapen, behalve een
kleine dolk, die ieder van ons aan zijn riem droeg. Elke vorm van tegenstand
was zinloos. Hoe kwamen de raadsheren van Görlitz erbij, onze vriendschappelijke
kolonne te stoppen? Wat moesten we doen? Moesten we ons daadwerkelijk aan hun
overgeven? Dat ging allemaal door mijn hoofd, terwijl we daar als verstijfd
stonden. Mij werd duidelijk, dat de
voerknechten met deze situatie geen raad wisten. Ik raapte al mijn moed bij
elkaar en riep naar de aanvoerder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten