Ania stał nadal obok mnie, i wziął jak naturalne mnie za rękę. To dała mnie uczucie, ze nie jestem sam z problemy który się pokazali. Ale nagle powiedziała: "Jutro musie jeździć z wozem mojego ojca. Uzgodniono, dawno temu, że może na chwilę jechać do cioci w Świdnicy, aby tam uczyć szycie. Na początku bardzo się cieszyłem, a teraz ....? " Patrzyła na mnie pytająco, a wydawało mi, że miała łzy w oczach. Ale potem odwróciła się i szybko i ciekała krzycząc do mnie; "Mam pakować koszyk podróży. Pamiętaj, że chcemy wieczorem iść po mleko!" Wróciłem do mojego pokoju. Bukiet wydawało się jeszcze bardziej piękne do mnie, ponieważ wiele z pierwszych kwiatów który były rano jeszcze zamknięte teraz otwierali w upale. Czułem się wesoły i szczęśliwy, ale myśli o nieszczęsnych Hans wracali. Aby mieć jakiś inny myśli i korzystać dobry czas, zacząłem pisać mój pamiętnik.
Wreszcie po dwóch godzinach usłyszałem deptanie koni na dworze i rzut oka przez okno potwierdził mi, że Pan Kachel i Jörg wrócili. Pobiegłem na dół po schodach, tam słuchałem o skuteczne leczenie ramienia. Hans miał dostać kolejną noc w Kowary, żeby "ciągacz" może leczyć dalej spuchnięty ramie. Pan Kachel wynajął dla Hansa u dobry kolega handlowa konia. Jutro wczesny po południu znowu miał być w Jelenia. Mieliśmy rano załadować woź i być gotowy do wyjazd. Pan Kachel znowu z mały słów, dawał wielki wiadomość i poczynił niezbędne przygotowania do dalszych działań. Teraz on musiał jeszcze nadrobić zaległości który zostali ten dzień przez wypadku Hansa. Wróciłem do mojego pokoju, napisałem ten wiadomość do końca, i tęskniłem za Anią.
Ania stond nog langs me, ze had weer, als vanzelfsprekend
mijn hand vastgepakt. Ik kreeg daardoor het gevoel, dat ik met de onstane
moeilijkheden niet alleen was. Plotseling zei ze echter; ‘Ik zal morgen met een
voerwagen van mijn vader meerijden. Het is al lang geleden afgesproken, dat ik
voor een tijdje naar mijn tante in Schweidnitz mag, om daar naaien te leren.
Eerst had ik me daar zeer op verheugd en nu ....?’ Daarbij keek ze me vragend
aan, en het scheen dat er tranen in haar ogen kwamen. Dan draaide ze zich
echter snel om, en in het weglopen riep ze me toe; ‘Ik moet nu mijn reiskorf
inpakken. Vergeet niet dat we vanavond melk willen gaan halen!’ Ik ging terug
naar mijn kamer. Het bloemenboeket leek me nog mooier geworden, want veel van
de eerst nog gesloten bloemen hadden zich nu in de warmte geopend. Ik voelde me
vrolijk en gelukkig, maar de gedachten
aan de ongelukkige Hans kwamen steeds terug. Om wat afleiding te hebben, en om de tijd goed te benutten, begon ik
verder te schrijven aan mijn bericht.
Eindelijk na twee uur hoorde ik getrappel van rijpaarden
op de hof en een blik door het raam bevestigde mij dat heer Kachel en ook Jörg
terug gekeerd waren. Ik snelde de trap af, de hof in en hoorde van de gelukte
behandeling van de arm. Hans moest echter nog een nacht in Schmiedeberg
blijven, zodat de ‘trekman’ de onstane zwelling kon behandelen. Heer Kachel had
voor Hans bij een voor hem goed bekende handelsman een paard gehuurd. Hij zou
dus morgen in de loop van de voormiddag weer in Hirschberg zijn. Wij moesten
morgenvroeg de wagen beladen en klaar zijn voor vertrek. Heer Kachel had weer
met weinig woorden een allesomvattend beicht gegeven en de nodige
voorbereidingen voor alle verdere maatregelen getroffen. Nu moest hij nog enige
werkzaamheden van de dag inhalen, die door deze tussenkomst waren blijven
liggen. Ik ging weer naar mijn kamer, schreef dit bericht tot een einde, en verlangde naar Ania.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten