Wyszliśmy. Jeźdźcy podzielili się na grupy po dwie. Jedna grupa wyjechał daleko przed nami jako zwiadowcy i czoło. Inne grupy jechali wzdłuż konwój, ona grupa była straż tylna. Wódz zamku jechał ciągle od grupy do grupy, i patrzył dobrze na ich ręczny znaki, które zostały podane z grupy do grupy. Ich znaczenie nie było dla mnie jasne na początku. Wydawało się, jak gdyby, jeźdźcy i wódz zamku dali siebie wiadomości o sytuacji. Droga do Frydlant było według starych zasad, dobrze utrzymany; rzut kamień na lewo i rzut kamień na prawo, wszystkie krzewy i drzewa byli usunięty, więc nikt nie mógł ukryć. Kiedy usłyszałem po raz pierwszy od tej podstawowy reguł budowa drog, zapytałem ojca, co to było o rzut kamieniem. Z małym kamieniu mogę rzucić bardzo daleko, jednak z wielkim nie. Ojciec wyjaśnił mi, że miały wziąć największy kamień, który dorosłych człowiek, może trzymać w ręka i rzucić. U zawody oni to też nazywali "rzut kamieniem".
Zes wagens waren er nu bij elkaar gekomen en wilden nog in de
vroege namiddag, richting Friedland rijden. De burchthoofdman riep de
voerknechten bij elkaar en gaf hun aanwijzingen. De wagens moesten
steeds kort op elkaar blijven rijden. Geen enkele wagen mocht alleen
achterblijven. Als er een aanval volgde, zou hij op zijn hoorn
blazen. Dan moest de eerste wagen meteen stoppen. De andere wagens
moesten dan zo dicht mogelijk langszij gaan staan. De remmen moesten
worden aangetrokken, de paarden losgemaakt en van de wagens
weggedreven worden. Het was beter de paarden later te moeten zoeken,
dan dat ze door pijlen getroffen werden. Daarna moesten de
voerknechten zich in hun wagens verstoppen, zodat ze geen doel voor
de Hussiten vormden. Als de strijd voorbij was, zou hij weer op zijn
hoorn blazen, en konden ze weer te voorschijn komen. Hij liet al zijn
bevelen nog een keer door een voerknecht herhalen, zodat iedereen het
goed begrepen had.
We
vertrokken. De ruiters hadden zich in groepjes van twee verdeeld. Één
groep reed ver voor uit als verkenners en voorhoede. De andere
groepen reden langs de kolonne, een andere groep vormde de
achterhoede. De burchthoofdman reed steeds van groep naar groep, en
lette heel goed op de handtekens, die van groep naar groep door
gegeven werden, hun betekenis was mij in het begin niet duidelijk.
Het scheen alsof zo, de ruiters zich en de burchthoofdman elkaar
berichten over de situatie doorgaven. De weg naar Friedland, was
volgens de oude regels, goed onderhouden; een steenworp naar links en
een steenworp naar rechts, waren alle struiken en bomen verwijdert,
zodat zich niemand kon verstoppen. Toen ik de eerste keer van deze
basisregel der wegenaanleg hoorde, vroeg ik mijn vader wat een
steenworp was. Met een kleine steen kon ik heel ver werpen, met een
grote echter niet. Vader legde me toen uit, dat men de grootste steen
nam, die een volwassene nog net in zijn hand kon nemen en werpen. Zo
noemde men ook bij een wedstrijd een ‘steenworp’.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten