zamek Gryf
Potem wziął mnie do swojej żony, która miała dbać o moje rany. Miałem wiele bólu, a wszystko obracało się na moich oczach. Mimo to, ja zapytałem kobietę aby pokrycie ranę z płótno, a potem robić zacieru cebulowa, rozmaz to na płótnie, a to wszystko na końcu pokrywać z inny płótno. I wtedy straciłem przytomność.
Kiedy znowu obudziłem, Hans Ulrich siedział przy moim łóżku i trzymał mnie rękę. Było już prawie ciemno. Moje ramię było gęste bandażowane i czułem tam palący ból. "Zaraz dostajesz eliksir nasenny i jutro na pewno jest o wiele lepsza," powiedział. Ponadto, puścił moją rękę, którą tak delikatnie głaskał żeby trzymał ciepło i pokryła je z moim skora do spanie. Byłem bardzo wdzięczny za jego delikatnym współczucia.
Następnego rana wódz zamek przyszedł do mojego pokoju i powiedział mi, że zaczął natychmiastowego śledztwa w sprawie sprawcy. Było najbardziej logiczne, że sprawca był wśród załogu zamku. W miejscu, skąd zostałem zastrzelony, został znaleziony w krzakach. Tam znaleźli kuszę, taki który jest stosowany w zamku. Tylko jeden od sługa jazdy po południu pojechał do Mirsk, a on został przesłuchany zaraz po powrocie. Początkowo zaprzeczał wszystko z uporem. On, wódz, jednak, wyjaśnił mu, że sprawa na spowiedzi tutaj może być rozwiązany w zamku. W przeciwnym razie trzeba było zgłosić całe zajście do sądu w Gryf
Zatem, sługa jeźdźca wreszcie przyznał. On miał jechać popołudnia do Mirsk, i zabrał kuszę, bo chciał zaimponować dziewczynie. Ale on widział nas przychodzą z daleka poprzek pola i ukrywał się w krzakach. On nie celował na Hans Ulricha ale na mnie, nowego sługę jeźdźca. Nie chciał zabić mnie, ale mi dać silny sygnał. Przez cały czas był zły, że ja zostałem faworyzowane przez Panow i zwłaszcza Hans Ulrich. On był już wiele lat w służbie Schaffgotschow i nie otrzymał taką ocenę.
Daarna bracht
hij mij naar zijn vrouw, die mijn wond zou verzorgen. Ik had heel
veel pijn, en alles draaide voor mijn ogen. Toch vroeg ik de vrouw
nog, om de wond met een doek te bedekken, dan een uienbrij te maken,
deze op het doek te smeren, en dit alles tenslotte weer met een doek
te bedekken. Vervolgens verloor ik het bewustzijn.
Toen ik weer
bij kwam, zat Hans Ulrich naast mijn bed en hield mijn hand vast. Het
was bijna donker. Mijn schouder was dik ingewikkeld en ik voelde daar
een brandende pijn. ‘Je krijgt dadelijk een slaapdrankje en morgen
gaat het zeker een stuk beter’, zei hij. Daarbij liet hij mijn hand
los, die hij tot dan toe door zacht strelen warm gehouden had, en
bedekte me met mijn slaapvel. Ik was zo dankbaar, voor zijn zachte
medeleven.
De volgende
morgen kwam de burchthoofdman in mijn kamer en vertelde me dat hij
meteen een onderzoek naar de dader was gestart. Het meest logisch was
dat de dader zich onder de manschappen van de burcht bevond. De plek
van waar geschoten werd, was in het struikgewas gevonden. Daar was
een kruisboog gevonden, zoals die in de burcht ook gebruikt werd.
Slechts één van de ruiterknechten was ’s middags naar Friedeberg
gereden, en men had hem bij zijn terugkeer direct verhoord. Eerst had
hij alles hardnekkig ontkend. Hij, de burchthoofdman, had hem echter
verklaard, dat de aangelegenheid bij een bekentenis hier in de burcht
opgelost kon worden. Anders moest men de hele gebeurtenis aan het
gerecht in Greiffenberg melden.
Zodoende had
de ruiterknecht tenslotte bekend. Hij had ‘s middags naar
Friedeberg gemoeten, en een kruisboog meegenomen, omdat hij daar een
meisje wilde imponeren. Maar hij had ons van verre over de velden aan
zien komen rijden en zich in de struiken verstopt. Hij had niet op
Hans Ulrich maar op mij, de nieuwe ruiterknecht gericht. Hij wilde
mij niet doden, maar mij een krachtig signaal geven. De hele tijd had
hij zich geërgerd, dat ik door het heerschap en in het bijzonder
Hans Ulrich voorgetrokken werd. Hij was toch al vele jaren in dienst
van de Schaffgotschen en had niet zulke waardering gekregen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten