dinsdag 23 augustus 2016

Konstantin Wegerer 42

odlewanie cyna

Jako ostatni, musiałem przedstawić go cały rodziny Pana od Raspenava. Pan od Raspenava już znal od odwiedziny na  Gryf. Opisał go tylko w kilku słowach, ale utrafione, dzięki czemu można nawet namalować jego portret. Zdawał się że kiedy on myśli o człowieku, on po prostu zobaczył go na własne oczy. Potem charakteryzował wielkość i budowę ciała bardzo systematycznie, podobnie jak malarz też to rysował. Nawet on typowa cecha Pana od Raspenava zauważył, pan od Raspenava kiedy mówił, często miał lewa ręka pod kątem na plecach, lekko pochylony do przodu, odbijając się na czubkach palców. Tak został dokładny obraz Pana od Raspenava na moich oczach, jak poznałem go kilka dni temu. Teraz, ja opisałem mu dzieci rodziny von Raspenava i mistrz odlewanie cyna, Pan Anders. Hans Ulrich słuchał uważnie wszystkich opisów i poprosił czasami o pewnymi drobiazgami, które jeszcze brakowali na swój obraz.

Jechaliśmy pod górę przez Giebułtów i mieliśmy w Hejnice przerwie, bo zdobyliśmy najwyższe góry. Znalem okolice już dość dobrze, dlatego mogliśmy podjąć pewne skróty, kiedy główna droga przez stromość dla wielki wozów był dłużej. Kiedy przyjechaliśmy do Raspenava, zostaliśmy przywitani przez dzieci z głośnymi okrzykami radości. Oni najchętniej widzieli, aby zobaczyć, że znów siedziałbym w wielkiej wannie. Wyjaśniłem Hans Ulrich, o byłego ogrzewający kąpiel po silnej burzy. Jednak wydawało się, że on nie miał ochoty, przez dziewcząt, o jego wiek, być opryskiwane.


Als laatste moest ik hem de hele familie van de heer von Raspenau voorstellen. De heer van Raspenau kende hij al van een bezoek aan de Greiffenstein. Hij beschreef hem met weinig maar treffende woorden, zodat men er zelfs een portret van had kunnen schilderen. Hij scheen aan een mens te denken en hem dan precies voor zich te zien. Vervolgens karakteriseerde hij de grootte en bouw van het lichaam heel systematisch, als een schilder dat ook zou tekenen. Zelfs een typisch trekje van de heer van Raspenau was hem opgevallen, de heer van Raspenau stond tijdens het spreken vaak de linkerarm onder een hoek op zijn rug, een beetje naar voren neigend, op de toppen van de tenen te wippen. Zo ontstond een precies beeld van de heer Raspenau voor mijn ogen, zoals ik hem enkele dagen geleden had leren kennen. Nu beschreef ik hem de kinderen van de familie von Raspenau alsmede de tingietmeester Anders. Hij luisterde aandachtig naar alle beschrijvingen en vroeg af en toe naar bepaalde kleinigheden, die hij in zijn beeldvorming nog miste.

We waren via Gebhardsdorf bergopwaarts gereden, en hielden in Heinersdorf pauze, nadat we de hoogste bergen overwonnen hadden. Ik kende de omgeving al vrij goed, zodat we enkele afkortingen konden nemen, als de doorgaande weg wegens de grote stijging voor wagens een grotere omweg vormde. Toen we in Raspenau aankwamen werden we door een grote kinderschaar met luide vreugdekreten begroet. Ze hadden het liefst gezien dat ik meteen weer in de grote badkuip ging zitten. Ik verduidelijkte Hans Ulrich, het toenmalige opwarmbad na het zware onweer. Hij scheen echter helemaal geen zin te hebben, om zich door de meisjes, die ongeveer zijn leeftijd hadden, te laten afspuiten.

zondag 7 augustus 2016

Konstantin Wegerer 41


Brama na zamek Gryf

Dwa dni później miałem jechać do Raspenava. Kiedy to powiedziałem Hans Ulrich, pobiegł do matki, i znowu zapytał ją, czy może w tym razem mógł iść na ten przejazd. To nie było aż tak daleko, i ja teraz znam draga dobrze. Pani Eleonora nie mogła rozmawiać o tym z jej przyszłego męża, bo go nie było przez kilka dni, bo jechał do Stara Kamienica, aby zorganizować przygotowań ślubnych. Dlatego wezwała mnie do swojego pokoju i rozmawiała ze mną o Hans Ulrich. Wyjaśniła mi, że młody Pan, jak Hans Ulrich na trasa jest zawsze w wielkim niebezpieczeństwie, bo również teraz w bardzo spokojny czasy, były jeszcze rozbójnicy i bandyci, którzy próbują porwać ważny ludzi, o których można było pytać o dużo okupu. Kiedy proponowałem, że możemy nosić niepozorne ubrania, Hans Ulrich mówił do mnie od razu: "Nawet nie myślę, o ukrycia w niektóre ubrania. Wezmę kuszę, a ty też otrzymasz jeden. Dostajemy szacunek, tak myślę."

Matka bardzo podobała  pewna siebie działanie syna, a więc zgodziła się bez zastrzeżeń. Kazała mi tylko nic powiedzieć inni sługi jazda dziś o podróż następnego dnia. Zbyt łatwo ktoś mógłby ulec pokusie, aby dać informacje na zewnątrz.

Wcześnie rano wyszliśmy. Hans Ulrich na jego konia, który był już spokojniejszy, ja na moim nowym koniu, a koń pożyczone na lince obok mnie. To była piękny ciepła wiosenna pogoda, a my truchtem wesoło obok siebie, kiedy droga dozwolił. Hans Ulrich znów zaczął prosić o moich doświadczeniach z ubiegłego tygodnia. Prosił o poszczególni członkowie rodzin który odwiedziłem i miałem dokładnie opisać ich i dać wszystkie swoje nazwy. Zaskoczyło mnie, że on mówi o nich po krótkim czasie, jakby odwiedził ich sam. Wydawało mi, że on posiada o wyjątkowo dobrą pamięć i wielką wyobraźnię.



Twee dagen later moest ik alweer naar Raspenau rijden. Toen ik dat Hans Ulrich vertelde, liep hij naar zijn moeder, en vroeg haar opnieuw, of hij deze rit mocht meemaken. Het was toch niet zo ver, en ik kende de weg nu toch goed. Vrouwe Eleonora kon dit niet met haar toekomstige echtgenoot bespreken, want die was voor een paar dagen naar slot Kemnitz vertrokken, om huwelijksvoorbereidingen te reg elen. Daarom ontbood ze mij bij haar in de kamer, en praatte met mij over Hans Ulrich. Ze legde mij uit, dat een jonge heer als Hans Ulrich onderweg altijd in groot gevaar is, want ook in deze nu heel rustige tijd waren er nog steeds struikrovers en bandieten, die het afgezien hadden op hooggeplaatste personen, waarvoor men veel losgeld kon vragen. Toen ik voorsloeg, dat we onopvallende kleding konden aantrekken, sprak Hans Ulrich me onmiddellijk tegen: ‘Ik denk er nog niet aan, om me achter een of andere kleding te verstoppen. Ik zal een kruisboog meenemen, en jij krijgt er ook een. Dan krijgen we wel respect, denk ik.’


De moeder beviel het zekere optreden van haar zoon zeer, en zo stemde ze zonder verdere bedenkingen in. Ze verzocht me alleen om de andere ruiterknechten vandaag niets over de rit van de volgende dag te vertellen. Te makkelijk kon iemand in de verleiding komen om de informatie naar buiten te brengen.


Vroeg ’s morgens vertrokken we. Hans Ulrich op zijn paard, dat nu al rustiger was, ik op mijn nieuw paard, en het geleende paard aan een lijn langs me. Het was weer een mooi warm voorjaarsweer, en we draafden vrolijk langs elkaar, als de weg het toeliet. Hans Ulrich begon nog een keer naar mijn belevenissen van de vorige week te vragen. Hij liet zich de individuele leden van de families, die ik bezocht had nauwkeurig omschrijven, en al hun namen noemen. Het verwonderde me, dat hij na korte tijd over hen sprak, alsof hij ze zelf bezocht had. Hij scheen een uitzonderlijk goed geheugen, en een groot voorstellingsvermogen te hebben.