Konstantin von Wegerer 81

Kolejna zima była bardzo ostry i Magdalena pytała, czy znowu mogła postawić jej łóżko w moim pokoju. Radosny, zgodziłem i nawet robiłem miejsce w mojej szafie, tak, że jej ubrania i bielizna tam tez mieściła. Leżący razem i przytulenie w zimnej zimie  było dla nas dość znane i oboje czuliśmy, że to stało się ważną częścią naszego życia, dając nam spokój i zadowolenie.

W dniu 9 stycznia, oboje obchodziliśmy jej dwudzieste urodziny. Ja włożyłem w nocy serce z sosnowych gałęzi na moim stoliku w środku mały prezent urodzinowy, obrazek z zamek Gryf, który malowałem w ciągu ostatnich kilku tygodni w domu wódz zamku. Kiedy Magdalena obudziła się, zaczynałem śpiewać wesołą piosenkę o wiosna, który teraz przyjdzie wkrótce. Magdalena wstała i podszedł do stoliku. Spojrzała bardzo długo na obrazek w sercu. Potem odwróciła się do mnie i powiedziała: "Wiesz, Konstantin, czasami myślę, że jesteś jak dobrym mężem dla mnie, bo kochasz mnie bardzo. Ale nawet piękniejsze jest, że kochasz mnie jak brat. Jeśli kiedykolwiek odejdę od Gryf zawsze będę to pamiętał. Kiedy ja naprawdę to zapomniałby, spojrzę na ten obraz." Wtedy pocałowaliśmy po raz pierwszy długo i intymny, ale obie wiedziałyśmy, bardzo dobrze, jakie było znaczenie tego pocałunku.

De volgende winter was grimmig koud en Magdalena vroeg, of ze weer met haar bed in mijn kamer kon trekken. Verheugd stemde ik toe en ruimde ook in mijn kast plaats in, zodat ook haar kleren en wasgoed er in pasten. Het bij elkaar liggen en knuffelen in de koude winter was voor ons heel vertrouwd en we merkten beide, dat dit een belangrijk deel van ons leven was geworden, die ons rust en tevredenheid gaf.

Op 9 januari vierden wij beiden haar twintigste verjaardag. Ik had in de nacht op mijn kleine tafel een hart van dennentakken gelegd, met in het midden een klein verjaardagscadeau, een schilderijtje van de Greiffenstein, dat ik de laatste weken in het huis van de burchthoofdman geschilderd had. Toen Magdalena wakker werd, zette ik een vrolijk lied over het voorjaar in, dat nu snel zou komen. Magdalena stond op en ging naar het tafeltje. Ze keek een hele poos naar het schilderijtje in het hart. Daarna draaide ze zich naar mij om en zei: ‘Weet je Konstantin, soms denk ik, jij bent als een goede echtgenoot voor mij, want je houdt zeer van mij. Maar nog mooier is, dat je me liefhebt als een broer. Als ik ooit van de Greiffenstein wegga, dan zal je me altijd in herinnering blijven. Zou ik het werkelijk ooit vergeten, dan kijk in naar dit schilderijtje.’ Toen kusten we voor de eerste keer lang en innig, maar wisten ook beide zeer goed, wat de betekenis van deze kus was.