zondag 11 februari 2018

Konstantin von Wegerer 114

Kościół 'trójca przenajświętsza' w Ratyzbone

Poszłam mocno ruszone powrotem do nasze miejsce aresztu. Cesarski komisja kierowana przez Ferdynand, syn cesarza, już czekał przejąć wszystkich kosztowności Hans Ulricha. Miałem je wszystkie dobrze zamknięty w dużym krzynka, kiedy skonfiskowali cały bagaż Hans Ulrich po przybyciu w Ratyzbonie. Teraz powrócił krzynka, a reszta z bagażem. Ferdinand dał pisarza rozkaz do napisania wszystkich obiektów, ale najpierw poszło do, przez mnie otworzone krzynka i chwycił dwa złote łańcuchy i trzy z diamentami wysadzane pasy do kapeluszy i ześlizgnął je do kieszeni płaszcza. Byłem szokowane, że syn cesarza przeprowadzić taką niemoralny napad przed oczy jego towarzyszy. O ile chciwość przeniknął już do dwór cesarski. Ferdinand chwycił ponownie w krzynka, aby przyswajając sobie kilka biżuterię i dopiero wtedy zaczął pisarza z jego pracy. Dopiero wtedy, krzynka była zamknięta, i wynoszone.

Pakowałem rzeczy Hans Ulrich i moje. Gdzie mam teraz iść? Kiedy na reszta byłem w sama poszłam leżąc na łóżka i zamknęłam oczy. W moim myśli puściłem jeszcze raz w moim wydarzeń w Ratyzbonie. Ale potem również myślałem o tej piękny czasy, który miałem wcześniej z Hans Ulrich i jego rodziny w Stara Kamienica oraz w zamek Gryf. Nagle wszystko stało się dla mnie jasne; musiałem iść do Anna Ursula a zwłaszcza Anna Elisabeth i do innych dzieci w Ołomuniec.


Ik ging zwaar getroffen in onze arrestruimtes terug. Een keizerlijke commissie onder aanvoering van Ferdinand, de zoon van de keizer, wachtte al om de waardevolle spullen van Hans Ulrich over te nemen. Ik had ze allemaal goed opgesloten in een grote kist, toen men de hele bagage van Hans Ulrich bij zijn aankomst in Regensburg confisqueerde. Nu was de kist en de rest van de bagage terug gebracht. Ferdinand gaf een schrijver de opdracht om alle voorwerpen op te schrijven, hij ging echter als eerste naar de door mij geopende koffer, en pakte er twee gouden kettingen en drie met diamanten bezette hoedenriemen uit en liet ze in zijn jas glijden. Ik was ontzet, dat de zoon van een keizer een zulke infame diefstal voor de ogen van zijn begeleiders uitvoerde. Zover was de hebzucht aan het hof al doorgedrongen. Ferdinand greep nog een keer in de kist, om zich nog enkele sieraden toe te eigenen, daarna pas begon de schrijver met zijn werk. Tenslotte werd de kist gesloten en weggedragen.


Ik pakte de spullen van Hans Ulrich en van mij in. Waar moest ik nu naar toegaan? Toen ik eindelijk alleen was, ging ik op bed liggen en sloot mijn ogen. In gedachten liet ik de gebeurtenissen in Regensburg nog een keer door mijn hoofd gaan. Daarna dacht ik echter ook aan de mooie tijd, die ik tevoren met Hans Ulrich en zijn familie in Kemnitz en ook op de Greiffenstein beleefd had. Plotseling werd me alles duidelijk; ik moest naar Anna Ursula en in het bijzonder naar Anna Elisabeth en de andere kinderen in Olmütz toe.



Geen opmerkingen: