Konstantin von Wegerer 121

Gryfów Slask

Anna Elisabeth całkiem rozkwitła na zamku. Na resztę czuła się swobodna i szczęśliwa u boku ukochanego mąż. On te mógł również osiągać ja

ko opiekuna, że ​​jej bracia wciąż jeszcze w 1638 z Ołomuńca mogli jechać do odwiedziny do zamek Gryf. Powypisywali się z swoje wiedzę z różnych dziedzin nauki i byli w pełni zajęci przez jezuitów w religii katolickiej. Ich siostra Anna Elisabeth, jednak powiedział im o zamknięcie kościołów na Śląsku, a to dał młodych katolików coś do myślenia.

W ubiegłym roku we wrześniu, główny kierownika od Hans Ulrichs skonfiskowane majątki, Putz von Adlerthurn, razem z cesarskiej wódz zamku Kyd von Portua, księgowy od Stara Kamienica dwa jezuici i osiem cesarskie jeźdźców pokazali się na Gryfów. Oni Oświadczyli  do szybko zwołania Rady Miejskiej, że który musiał natychmiast zatrzymać wszystkich ewangelicznych nabożeństwa i ewangeliczne duchownych i nauczyciele w ciągu trzech dni musiał się pożegnać.. Kościoły musiały być natychmiast zaplombowane, a klucze kościelne musiały zostać przekazane.

Wszystko to zostało zainicjowane przez jezuitów, którzy doprowadzili do ponownego wprowadzenia religii katolickiej na Śląsku. Od tego czasu  ewangeliczne mszy dla Gryfów miały miejsce w Biedrzychowice w Saksonii. Połowa straż miejski z Gryfów towarzyszyło wiernym w drodze do kościoła w Biedrzychowice, i druga połowa został chronić pustego miasta Gryfów.

Anna Elisabeth bloeide hier op de burcht helemaal op. Ze voelde zich eindelijk vrij en gelukkig aan de zijde van de door haar geliefde man. Hij kon als voogd ook bereiken, dat haar broers nog in 1638 uit Olmütz voor een bezoek naar de Greiffenstein mochten komen. Ze pronkten met hun al verworven kennis over verschillende gebieden van de wetenschap en waren door de jezuïeten volledig in de katholieke religie ingewijd. Hun zus Anna Elisabeth vertelde hen echter over de kerksluitingen in Silezië, en dat stemde de jonge katholieken toch iets om over na te denken.

In het jaar daarvoor was in september de hoofdbeheerder van Hans Ulrichs geconfisqueerde landgoederen, Putz von Adlerthurn, met de keizerlijke burchthoofdman Kyd von Portua, de Kemnitzer boekhouder, twee jezuïeten en acht keizerlijke ruiters in Greiffenberg verschenen. Ze verklaarden de snel bijeen geroepen stadsraad, dat de evangelische kerkdiensten onmiddellijk moesten stoppen en dat de evangelische leraren en geestelijken binnen drie dagen afscheid moesten nemen. De kerken moesten meteen verzegeld worden en de kerksleutels moesten ingeleverd worden.

Dit was allemaal door de jezuïeten in gang gezet, die de leiding hadden genomen, om de katholieke religie weer in Silezië in te voeren. Sindsdien hadden de evangelische diensten voor de Greiffenberger in Friedersdorf op Saksisch gebied plaats gevonden. De ene helft van de Greiffenberger burgerweer begeleidde de gelovigen op hun weg naar de kerk in Friedersdorf, de andere helft bleef ter bescherming achter in de lege stad Greiffenberg.

Konstantin von Wegerer 120 Gryfow

Zamek Gryf

W lutym 1638 r. Jacob von Weiher jechał z Anny Elżbieta do zamek Gryf, aby przejąć zarządzanie tam. Zwolnił  przez wysłanników cesarski  mianowana wódz zamku Kyda von Portua, i zastąpił go przez rotmistrz von  Janowitz, którym mógłby ufać. Przejąłem funkcję szefa leśnictwa, z tym samym głównego źródła dochodu dla państwo Gryf. Nadal było to niepokojące czasy, wtedy na zamku człowiek jest bezpieczniejsze niż na paląc, takiej jak Stara Kamienica.

Mój pokój, w którym spędziłem wiele wspaniałych godzin z Magdaleną, był wciąż urządzony jak poprzednio. Nawet moje małe biurko było wciąż w tym samym miejscu. Pamiętam, że musieliśmy go zawsze przesunąć, kiedy Magdalena przyszła do mojego pokoju w srogi zimę. To było już dwadzieścia lat temu, ale wydawało się, że to było wczoraj.

Teraz wsuwałem stół na bok i wyjąłem stary lóżko Magdaleny z sąsiedniego pokoju. W Stara Kamienica znowu spotkałem Bibiana. Na początku miałem wątpliwości, czy ona mnie w ogóle rozpozna. Widziałem ją ostatni raz dwa lata temu, kiedy miała osiem lat i dużo się z nią bawiłem. Jednak kiedy wszedłem do pokoju kierownik  Stara Kamienica, ona podskoczyła, wiwatowała do zabawy i zawsze krzyczała moje imię. Żona kierownika opiekowała się nią jako matką i powiedziała mi, że Bibiana zawsze mówiła moi imię. Na początku zawsze zaczęła płakać. Ona, Martha, powiedziała jej, że ja wkrótce wrócę i od tego czasu Bibiana zawsze się roześmiała, jeśli przypomina sobie moje imię. Martha teraz była w ciąży i spodziewała się dziecka za parę tygodni. Była bardzo szczęśliwa, kiedy zaproponowałem wziąć opiekę Bibiana. Teraz chciałem do Stara Kamienic zabrać je aby żyć ze mną.

In februari 1638 kwam Jacob von Weiher met Anna Elisabeth naar de Greiffenstein, om daar het beheer over te nemen. Hij ontsloeg de door de keizerlijke gezanten ingezette burchthoofdman Kyd von Portua en zette daarvoor de ritmeester von Janowitz in, waarop hij kon vertrouwen. Ik nam de functie van hoofd boswachterij, en daarmee de voornaamste bron van inkomen voor het Heerschap Greiffenstein, over. Het waren nog steeds onrustige tijden, dan is men op een burcht veiliger dan op een open slot als Kemnitz.

Mijn kamer, waarin ik zo veel mooie uren met Magdalena had doorgebracht, was nog steeds zoals vroeger ingericht. Zelfs mijn kleine schrijftafel stond nog op dezelfde plek. Ik herinnerde me, dat we hem moesten verschuiven, als Magdalena in een strenge winter bij mij in mijn kamer kwam slapen. Dat was nu al twintig jaren geleden, maar het leek, alsof het gisteren was.

Nu schoof ik de tafel weer aan de kant, en haalde uit de aangrenzende kamer het oude bed van Magdalena. Ik had in Kemnitz Bibiana weer getroffen. Eerst had ik zo mijn bedenkingen of ze me überhaupt weer zou herkennen. Ik had haar twee jaar geleden voor het laatst gezien, toen ze acht jaar oud was, en ik veel met haar gespeeld had. Toen ik echter in de kamer van de beheerder in Kemnitz kwam, sprong ze op, juichte van plezier en riep steeds mijn naam. De vrouw van de beheerder had als een moeder voor haar gezorgd en vertelde me, dat Bibiana steeds weer mijn naam noemde. In het begin was ze steeds begonnen met huilen. Zij, Martha, had haar echter verteld, dat ik weldra terug zou komen en van toen af aan had Bibiana steeds vrolijk gelachen, als ze mijn naam herinnerde. Martha was zwanger en verwachtte binnen enkele weken een kind. Ze was heel blij, toen ik voorstelde, om verder voor Bibiana te zorgen. Nu wilde ik ze in Kemnitz afhalen, en zou ze bij mij wonen.

Konstantin von Wegerer 119

Wierzchowice

Ślub odbyło się 18 października 1636 r. W Ratyzbonie, w mieście, w którym cesarz wykonał rok wcześniej egzekucja jej ojca. Anna Elisabeth jeszcze nie miała żaden biżuterii. W Ołomuniec poświęcono wszystko dla niej i dla braci w strasznym czasie na życzę. Międzyczasie była dobrze zaznajomiona z cesarzową. To ona dała jej trochę swoich małych klejnoty na przyjęcie weselne. Sam cesarz i nowo koronowany król Węgier towarzyszyły Anna Elisabeth w dniu ślubu do ołtarza w katedrze, a biskup Ratyzbony wykonał ślub, wiedząc, że panna młoda została ochrzczona ewangelicki. Pułkownik von Weiher został od cesarza tytuł szlachecki. Wszędzie było czuć, jak Cesarz próbował niesprawiedliwość zrobione do rodziny Schaffgotscha, trochę prostować.

Anna Elisabeth i jej mąż, następnie podróżowali do Polski, i na drodze przyjechali kilku dni do Wierzchowice, gdzie moglibyśmy być znowu wesoły po raz pierwszy po Hans Ulrichs śmierci. Jacob von Weiher został wyznaczony opiekun dzieci Hans Ulrich i zabrał mnie do służby, aby pomóc mu z moją znajomością od Stara Kamienica i Gryf.

Het huwelijk vond plaats op 18 oktober 1636 in Regensburg, in de stad waar de keizer een jaar eerder haar vader had laten executeren. Anna Elisabeth had nog geen enkel juweel. Alles was in de verschrikkelijke tijd in Olmütz voor haar en haar broers verzorging opgeofferd. In de tussentijd was ze goed bevriend geraakt met de keizerin. Deze gaf haar een deel van haar kleinoden voor het bruiloftsfeest. De keizer zelf en de pas gekroonde koning van Hongarije begeleidden Anna Elisabeth op de huwelijksdag naar het altaar in de kathedraal, en de bisschop van Regensburg verichtte de trouwring, wetende dat de bruid evangelisch gedoopt was. De kolonel von Weiher werd door de keizer in de rijksgravenstand verheven. Men merkte overal, hoe de keizer probeerde, het aan de familie Schaffgotsch gedane onrecht, weer ietwat goed te maken.

Anna Elisabeth en haar man reisden aansluitend naar Polen, en kwamen onderweg voor enkele dagen naar Wirkowitsch, waar we allemaal voor de eerste keer na Hans Ulrichs dood weer vrolijk konden zijn. Jacob von Weiher werd als voogd van de kinderen van Hans Ulrich benoemd, en nam mij in dienst, om hem met mijn kennis van Kemnitz en Greiffenstein te kunnen helpen.

Konstantin von Wegerer 118 Wierzchowice

Jacub von Weiher

Chwilę później Pan von Malzan zabrał nas wszystkich z Wiednia, ponieważ nie mogliśmy dalej zrobić cos tutaj dla Anna Elisabeth. Pojechaliśmy najpierw do Wierzchowice. Wiedziałem, gdzie ja mogłem znaleźć Wolny Pan von von Weihera i od razu jechałem do niego. Kiedy przekazałem przesłanie Anny Elżbiety, wpadł bardzo szczęśliwie w moje ramionach. Otworzył medalion, który nosił na szyję. To pokazało cudowny rysunek Anny Elżbiety. Pocałował ją, przed przechowywanie. Ponieważ widział, że ja również nosi medalion, spytał, jaka piękna kobieta będzie w niej. Otworzyłem to w milczeniu i on zobaczył, że to był rysunek Hansa Ulricha. Potem pociągnął mnie do niego i wymamrotał przeprosiny. Dał ci przed śmierć?  zapytał. Powiedziałem mu, że otrzymał medalion wówczas jedenastoletni Hans Ulrich jako przyjaciela z dzieciństwa i nosił go od tej pory. Bernhard prosił mnie, abym przez jakiś czas pozostawał z nim w Marlbork. Z pewnością moglibyśmy być dobrymi przyjaciółmi. Czy nie byliśmy to już przez naszych wspólnych skłonność dla Anny Elżbieta?

Jakub wkrótce pojechał do Linzu i otrzymał tam słowo tak od Anna Elisabeth na piśmie. Z większy delegacja zaczął podróżować do Wiednia. Po drodze odwiedził nas w Wierzchowice na trzy dni, i poprosił mnie, żeby podróżować przed nim do Ratyzbony. W tej chwili był tam dworze cesarskim, a więc Anna Elżbieta tez. Kiedy tam byłem ja ponownie zameldowałem się do pani dworu, że był oficerem z listem od pułkownika von Weiher, który chciał rozmawiać z Anna Elisabeth osobiście. Byłem teraz w lepszej pozycji jak wtedy jako błagający w Wiedniu. Kiedy Anna Elisabeth znowu pojawiła się w towarzystwie dwóch pani, poleciała prosto do mnie i zawołał radośnie: „Konstantin  jaki list masz dla mnie?” Ponieważ Anna Elisabeth z tymi słowami radości łże pokazali w jej oczami, mi to tak ruszyło że ja tez musiałem płakać. Dlatego minęło trochę czasu, kiedy Anna Elisabeth mogła przeczytać list i dobrą nowinę o nadchodzącym małżeństwie.

Korte tijd later haalde de Heer von Malzan ons allemaal weg uit Wenen, want we konden hier voor Anna Elisabeth niet meer veel doen. We reden eerst naar Wirschkowitz. Ik wist, waar ik de Vrijheer Jacob von Weiher kon vinden en reisde meteen door. Toen ik hem het bericht van Anna Elisabeth overbracht, viel hij blij in mijn armen en was overgelukkig. Hij opende een medaillon, dat hij om zijn hals droeg. Het toonde een wondermooie tekening van Anna Elisabeth. Hij kuste het al voor hij het weer wegstopte. Omdat hij gezien had, dat ik ook en medaillon droeg, vroeg hij welke mooie vrouw daar wel in zou zitten. Ik opende het zwijgend, en hij zag dat het een tekening van Hans Ulrich was. Daarop trok hij me tegen zich aan en mompelde een verontschuldiging. ‘Heeft hij het je voor zijn dood gegeven?’ vroeg hij. Ik vertelde hem, dat ik het medaillon van de toentertijd elfjarige Hans Ulrich als jeugdvriend gekregen had en het sindsdien droeg. Bernhard vroeg me, nog enige tijd bij hem in Marienburg te blijven. We konden zeker goede vrienden worden. Waren we het niet al door onze gemeenschappelijke toeneiging voor Anna Elisabeth?

Jacob reisde gauw genoeg daarna naar Linz en ontving daar schriftelijk het ja woord van Anna Elisabeth. Met een groter gevolg begon hij toen aan de reis naar Wenen. Onderweg bezocht hij ons nog in Wirschkowitz voor drie dagen, en vroeg me, voor hem uit naar Regensburg te reizen. Daar hield zich op dat moment het keizerlijke hof op, en dus ook Anna Elisabeth. Toen ik daar aankwam, liet ik me weer bij de hofdames aanmelden, er was een officier met een brief van kolonel Weiher, die Anna Elisabeth persoonlijk wilde spreken. Ik was nu in een betere positie als toen als smeker in Wenen. Toen Anna Elisabeth wederom in het gezelschap van twee hofdames verscheen, vloog ze meteen op me toe en riep blij: ‘Konstantin wat voor post heb je voor mij?’ Omdat Anna Elisabeth bij deze woorden van vreugde de tranen in haar ogen schoten, moest ook ik getroffen huilen. Zo duurde het een tijdje, aleer Anna Elisabeth de brief en het goede nieuws van het aanstaande huwelijk kon lezen.

Konstantin von Wegerer 117

Damy dworu w Wiednu kolo 1700

Teraz bardzo trudno było aby zobaczyć lub rozmawiać z Annę Elżbietę jako damę dworu. Trzeba przejść długą i rzadko skuteczną procedurę na dworze cesarskim. Niemniej jednak, kiedyś udało mi się z nią porozmawiać w obecności dwóch innych damy dworu. To miał miejsce w wielkim sala, gdzie musiałem najpierw czekać. ta dama dworu, która mnie tam przyprowadziła, bardzo poniżający mówiła o Annie Elżbiecie. Była bardzo piękna, ale kiedy usłyszała swój śląski język, całe jej piękno odpadła. Łatwo było odgadnąć, że pani była zazdrosna o piękną Annę Elisabeth.Kiedy Anna Elisabeth pojawiła się z dwoma innymi damami dworu, mogliśmy tylko, głośno, wymienić kilka słów na dużej odległości. Jednak nagle podeszła do mnie, ja klękałem przed nią i ona położyła jej ręce na mojej głowie. Pozostałe dwaj damy dworu wykrzyknęli z obrzydliwość i ruszyli się w moje stronę. Kiedy jednak zobaczyli, że Elżbieta najwyraźniej chciała mnie pobłogosławić, pozostali w większej odległości od nas. Elżbieta wychyliła się trochę do mnie, ale nie przemówiła błogosławieństwem. Wyszeptała: "Proszę, powiedz Jacob, że bardzo go kocham. Musi mnie jak najszybciej tu zabrać. Dziękuję Konstantin." Wzięła ręce z moja głowa, ja wstałem, pocałowałam ją rękę i pożegnałem sięga.

Het was nu zeer moeilijk geworden, Anna Elisabeth als hofdame te zien of te kunnen spreken. Men moest hiervoor een langdurige en zelden succesvolle procedure aan het keizerlijke hof doorlopen. Desondanks lukte me het een keer, om haar in het bijzijn van twee andere hofdames te spreken. Dit gebeurde in een grote zaal, waar ik allereerst moest wachten. Een hofdame die me daarheen bracht, had zich denigrerend over Anna Elisabeth uitgelaten. Ze was weliswaar zeer mooi van gestalte, maar wanneer ze haar Silezische tongval liet horen, viel al haar schoonheid weg. Het was makkelijk te raden, dat die dame alleen maar jaloers was op de mooie Anna Elisabeth.

Toen Anna Elisabeth met twee andere hofdames verscheen, konden we slechts, luid, enkele woorden op grote afstand wisselen. Plotseling liep ze echter op mij toe, ik knielde voor haar neer, en ze legde haar handen op mijn hoofd. De beide andere hofdames stootten van ontzetting een schreeuw uit en waren eveneens op me toegelopen. Maar toen ze zagen, dat Elisabeth me blijkbaar wilde zegenen, bleven ze op een grotere afstand van ons staan. Elisabeth boog zich een beetje naar me toe, maar sprak geen zegen uit. Ze fluisterde: ‘Alsjeblieft, zeg Jacob, dat ik heel veel van hem houd. Hij moet me hier zo snel mogelijk vandaan halen. Dank je Konstantin.’ Ze nam haar handen van mijn hoofd, ik stond op, kuste haar hand en nam afscheid.