zaterdag 19 januari 2019

Wegerer Scholz 20

Szkod powod w latach 30


Później zostali obudzeni przez gospodyni i musieli się umyć w gorącej wodzie, którą już przygotowała. Dostali również ubrania do założenia i gorącą zupę do wzmocnienia. Każdy raz, kiedy Jörg musiał myśleć o Hedewigu, łzy pojawiały się i on trzymał jego ręce na twarzy. Przyszła do niego stara gospodynia i powiedziała, że ​​nie musi się wstydzić, ona musiała też płakać, gdy pomyślała o tej biednych ludziach, którzy nagle zostali zabici.


Kilka godzin później przybyli teściowie Jörga, ponieważ usłyszeli, co się wydarzyło w Kwieciszowice, i zabrali go wraz z Magdaleną na górę do domu na górze. Zatrzymał się tu tylko na krótko chwile i wrócił do Kwieciszowice, aby wykopać Hedwig, umyć i sprowadzić gdzieś, tak aby przynajmniej pozbyć się tego okropnego błota. Jakis rolnik pomógł mu i zaoferował jego domowi na oględzin ciała.

Kiedy byli w drodze z Hedwig do jego gospodarstwo, spotkali kolejną grupę mężczyzn, którzy przeszukali inny dom na skraju lawiny na inny ocalałych. Tam też znalezli tylko ciała. Tylko mała dziewczynka w wieku około trzech lat uciekła z błota jak cud, bo właśnie odebrała coś od sąsiadów w tej chwili kiedy lawina zaczynała. Mężczyźni pytali swoich soltys, co zrobić z tą dziewczyną, ponieważ teraz nie miała już rodziców i nie znali żadnej rodziny. Jörg powiedział wtedy: "Dzisiaj straciłem żonę, zajmę się dziewczyną".

Znów zabrali ciało Hedewiga i zabrali ją w domu, a mała Ania patrzyla na to nieme. Potem kiedy Jörg i Anja byli w drodze do Boza Góra, przechodzili obok siebie powoli i bez słowa. Nagle Anja zatrzymała się i spojrzała na Jörga. Od razu wiedział, że Ania nie może już chodzić. Więc wziął ją, pomimo zmęczenia na ramieniu i powoli szedł dalej. Po krótkim czasie zasnęła na jego ramieniu. Stał przed domem swoich teściów: "Hedewig nie żyje. Zajmę się teraz tylko Magdaleną. Tutaj przyniosłem jej siostrę aby się razem bawić. Jej rodzice również zmarli dzisiaj."


Hij lag alleen op de vloer van een kamer en Magdalena zat naast hem, zonder iets te zeggen, met een behuild gezicht en ver opengetrokken ogen. Toen ze haar vader de ogen zag openen, lachte ze hem toe, en hij lachte terug. Beide zaten nog onder de modder, want de mannen waren weer snel terug gegaan, om anderen in het dorp nog te helpen. Jörg Hans Ulrich trok Magdalena tegen zich aan, en beide moeten van de uitputting weer ingeslapen zijn.

Ze werden later door de boerin gewekt en moesten zich in warm water wassen, dat ze al had klaargemaakt. Ze kregen ook enkele kleren om aan te trekken en een warme soep om aan te sterken. Steeds, als Jörg aan Hedewig moest denken kwamen de tranen, en hield de handen voor het gezicht. De oude boerin kwam naar hem toe en zei, dat hij zich niet hoefde te schamen, ook zij moest huilen, als ze aan de arme mensen dacht, die plotseling gedood waren.

Jörgs schoonouders kwamen enkele uren later, want ze hadden gehoord wat er in Blumendorf gebeurd was,en namen hem en Magdalena met zich mee naar boven, naar het huis op de berg. Hij bleef hier maar kort en ging weer terug naar Blumendorf om Hedewig verder uit te graven, te wassen en ergens naar toe brengen, zodat ze tenminste van die verschrikkelijke modder bevrijd was. Een boer hielp hem daarbij en bood ook zijn huis aan om het lijk op te baren.

Toen ze met Hedewig op weg naar zijn boerderij waren, kwamen ze een andere groep mannen tegen, die een ander huis aan de rand van de modderlawine doorzocht hadden op zoek naar overlevenden. Ook daar waren alleen maar lijken geborgen. Alleen een klein meisje van ongeveer drie jaar, was als een wonder aan de modder ontsnapt, omdat ze net op dat moment iets bij de buren was gaan halen. De mannen vroegen hu hun schout, wat er met het meisje gebeuren moest, want het had nu geen ouders meer, en men kende ook geen familie. Daarop zei Jörg: ‘Ik heb vandaag mijn vrouw verloren, ik zal voor het meisje zorgen.’

Ze namen het lichaam van Hedewig weer op, en droegen haar het huis in en het kleine meisje Ania keek sprakeloos toe. Toen Jörg met Anja op weg naar de Laidenhaüser was, liepen ze langzaam en zonder een woord te zeggen langs elkaar. Plotseling bleef Anja staan en keek Jörg aan. Die wist gelijk dat Ania niet meer kon lopen. Zo nam hij haar, ondanks zijn vermoeidheid op de arm en liep langzaam verder. Na korte tijd was ze op zijn arm ingeslapen. Zo stond hij voor het huis van zijn schoonouders: ‘Hedewig is dood. Ik zal nu alleen nog maar voor Magdalena zorgen. Hier heb ik voor haar een zusje om mee te spelen meegebracht. Haar ouders zijn vandaag ook omgekomen.’

Geen opmerkingen: