Wegerer Scholz 80

lewo na pomnik Ernst Wilhekm von Schlabrendorff

Kiedy w grudniu 1757 r. Friedrich weszło znowu na Worclaw, poinformowano go o zdarzeniach, jednej strony przez pruskiego ministra von Schlabrendorfa, a on potem z jednym pociągnięciem piorą zwolnił biskupa. Philipp natychmiast przejechał z Bibianę do zamek Johannesburga w Bohemach. Zrozumiałem właściwe zachowanie księcia biskupa. Wciąż był w swojej diecezji, ale w miejscu, gdzie król pruski nie miał nic do powiedzenia, tylko najwyższy pasterz, papież w Rzymie. Nie mogłem ich tam odwiedzić jako pruskiego żołnierza. Prusowie potraktowaliby mnie jak dezertera, a Austriacy w Bohemy natychmiast by mnie schwytali. Więc świętowałem skromne Boże Narodzenie w moim pokoju z sługa przed powrotem do mojego pułku na łące.

Wszyscy mieliśmy nadzieję, że po straszliwej porażce Austriaków w Lutynia wojna się skończy. Tak jednak nie było. Rok później walki znów wybuchły. Duże armie z Rosji, Francji i ponownie z Austrii maszerowały przeciwko Prusom, aby je pokonać. Król Friedrich pokonał Rosjan w Zorndorfie. Potem musiał przyjechać do pomocą swojemu bratu Heinrichowi w Saksonii. Został tam również zamówiony nasz pułk śląski.

Maszerowaliśmy przez Gryfów, Luban i Zgorzelec do Budziszyn. Tam połączyliśmy się z innymi pruskimi odziały, tworząc armię złożoną z około 40 000 ludzi. Armia austriacka pod dowództwem generała Dauna, która przybyła z Bohemy do Saksonii, była około dwa razy silniejsza, donosi nasz zwiadowca. Budowaliśmy nasze obozy kolo mieście Hochkirch i czekaliśmy na dalsze wzmocnienie.

Toen in december 1757 Friedrich weer Breslau binnentrok, werd deze over de voorvallen van één kant namelijk door de Pruisische minister von Schlabrendorf geïnformeerd, en hij ontsloeg daarop met een pennenstreek de bisschop. Philipp was daarop meteen met Bibiana naar slot Johannesberg in Bohemen gereden. Ik begreep het gepaste gedrag van de prins-bisschop goed. Hij bevond zich nog steeds in zijn bisdom, maar op een plaats, waar de koning van Pruissen niets te zeggen had, alleen de hoogste herder, de paus in Rome. Daar kon ik hen als Pruisisch soldaat niet bezoeken. De Pruissen zouden me als een deserteur behandeld hebben en de Oostenrijkers in Bohemen zouden me meteen gevangen genomen hebben. Zo vierde ik met de huisknecht een bescheiden kerstfeest in mijn kamer, voordat ik weer naar mijn regiment aan de Weide terug ging.

We hadden allen gehoopt, dat met de verschrikkelijke nederlaag voor de Oostenrijkers bij Leuthen, de oorlog voorbij zou zijn. Dat was echter niet zo. Een jaar later laaiden de gevechten weer op. Grote legers uit Rusland, Frankrijk en ook weer uit Oostenrijk marcheerden tegen Pruissen, om hen te verslaan. Koning Friedrich versloeg de Russen bij Zorndorf. Vervolgens moest hij zijn broer Heinrich in Saksen te hulp komen. Ook ons Silezisch regiment werd daarheen gecommandeerd.

We marcheerden via Greiffenberg, Lauban en Görlitz naar Bautzen. Daar werden we samengevoegd met andere Pruisische troepen en vormden daarmee een leger van ongeveer 40.000 man. Het Oostenrijkse leger onder generaal Daun, dat van Bohemen naar Saksen kwam, was ongeveer dubbel zo sterk, zo had onze verkenner gemeld. We sloegen bij het stadje Hochkirch een lager op en wachtten op verdere versterkingen.