Jeszcze rok nie minął, kiedy Magdalena urodziła zdrowego syna. Nazywany był Hans po ojca. Jednak, dawali mu na drugi imię "Symon". Imię który był w pobliżu Bober prawie nieznany. Tu należy następujące wyjaśnienie; Matka Magdaleny nosiła złoty pierścień na dłoni, która nigdy nie zdjęła. Tylko raz, krótko po ślubie Magdaleny, osa gryzła ją w palec. To było tak spuchnięte, że trzeba było wyciąć pierścień z szczypiec, aby mu zdejmować z palcu. Kiedy Magdalena spojrzała na rozcięty pierścień, zobaczyła, że nazwa "Symon" została wygrawerowana. Pytała matkę, czy to imie jej ojca. Matka pokiwała głową i zaczęła płakać. Magdalena potem nie chciała więcej pytać, bo nigdy nie słuchała to imię w związku z jej zmarłego ojca. Ale teraz jej syn musiał nosić tę imię.
Na jego narodzin miała mały Hans Symon już potężny wzrost włosów. To byli czarny jak smoła włosy od matki. Nie były one gładkie, lecz dzikie zakręcony tak, że to było prawie niemożliwe, aby czesać lub szczotkować. Wkrótce, nazywano go w całym okolice po prostu "Hans Pechkopf". (smołowa głowa)
Er was
nauwelijks een jaar verstreken, toen Magdalena beviel van een gezonde
zoon. Men noemde hem Hans naar zijn vader. Hij kreeg echter als
tweede naam ‘Symon’ toegevoegd. Deze naam was in de omgeving van
de Bober bijna niet bekend. Hier hoorde de volgende uitleg bij;
Magdalena’s moeder droeg aan haar hand een gouden ring, die ze
nooit afdeed. Slechts één keer, kort na Magdalena’s bruiloft, had
haar een wesp in deze vinger gestoken. Die was zo sterk gezwollen,
dat men met een tang de ring kapot moest knippen om hem van de vinger
te krijgen. Toen Magdalena de opengeknipte ring bekeek, zag ze, dat
er de naam ‘Symon’ in gegraveerd was. Ze vroeg haar moeder, of
dat de naam van haar vader was. Haar moeder knikte met haar hoofd en
begon te huilen. Daarna wilde Magdalena niet verder vragen, want ze
had deze naam in samenhang met haar dode vader nog nooit gehoord. Nu
echter moest haar zoon ook deze naam dragen.
Bij zijn
geboorte had de kleine Hans Symon al een krachtige haargroei. Het
waren de pikzwarte haren van zijn moeder. Ze waren echter niet glad,
maar wild gekruld, zodat het bijna onmogelijk was, ze te kammen of te
borstelen. Weldra noemde men hem in de hele omgeving alleen maar
‘Hans Pechkopf’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten