zaterdag 27 mei 2017

Konstantin von Wegerer 81



Kolejna zima była bardzo ostry i Magdalena pytała, czy znowu mogła postawić jej łóżko w moim pokoju. Radosny, zgodziłem i nawet robiłem miejsce w mojej szafie, tak, że jej ubrania i bielizna tam tez mieściła. Leżący razem i przytulenie w zimnej zimie  było dla nas dość znane i oboje czuliśmy, że to stało się ważną częścią naszego życia, dając nam spokój i zadowolenie.

W dniu 9 stycznia, oboje obchodziliśmy jej dwudzieste urodziny. Ja włożyłem w nocy serce z sosnowych gałęzi na moim stoliku w środku mały prezent urodzinowy, obrazek z zamek Gryf, który malowałem w ciągu ostatnich kilku tygodni w domu wódz zamku. Kiedy Magdalena obudziła się, zaczynałem śpiewać wesołą piosenkę o wiosna, który teraz przyjdzie wkrótce. Magdalena wstała i podszedł do stoliku. Spojrzała bardzo długo na obrazek w sercu. Potem odwróciła się do mnie i powiedziała: "Wiesz, Konstantin, czasami myślę, że jesteś jak dobrym mężem dla mnie, bo kochasz mnie bardzo. Ale nawet piękniejsze jest, że kochasz mnie jak brat. Jeśli kiedykolwiek odejdę od Gryf zawsze będę to pamiętał. Kiedy ja naprawdę to zapomniałby, spojrzę na ten obraz." Wtedy pocałowaliśmy po raz pierwszy długo i intymny, ale obie wiedziałyśmy, bardzo dobrze, jakie było znaczenie tego pocałunku.


De volgende winter was grimmig koud en Magdalena vroeg, of ze weer met haar bed in mijn kamer kon trekken. Verheugd stemde ik toe en ruimde ook in mijn kast plaats in, zodat ook haar kleren en wasgoed er in pasten. Het bij elkaar liggen en knuffelen in de koude winter was voor ons heel vertrouwd en we merkten beide, dat dit een belangrijk deel van ons leven was geworden, die ons rust en tevredenheid gaf.


Op 9 januari vierden wij beiden haar twintigste verjaardag. Ik had in de nacht op mijn kleine tafel een hart van dennentakken gelegd, met in het midden een klein verjaardagscadeau, een schilderijtje van de Greiffenstein, dat ik de laatste weken in het huis van de burchthoofdman geschilderd had. Toen Magdalena wakker werd, zette ik een vrolijk lied over het voorjaar in, dat nu snel zou komen. Magdalena stond op en ging naar het tafeltje. Ze keek een hele poos naar het schilderijtje in het hart. Daarna draaide ze zich naar mij om en zei: ‘Weet je Konstantin, soms denk ik, jij bent als een goede echtgenoot voor mij, want je houdt zeer van mij. Maar nog mooier is, dat je me liefhebt als een broer. Als ik ooit van de Greiffenstein wegga, dan zal je me altijd in herinnering blijven. Zou ik het werkelijk ooit vergeten, dan kijk in naar dit schilderijtje.’ Toen kusten we voor de eerste keer lang en innig, maar wisten ook beide zeer goed, wat de betekenis van deze kus was.

zaterdag 20 mei 2017

Konstantin von Wegerer 80




Latem często wychodziliśmy jechać na konie w obszarze między zamkiem a Mirsk. Magdalena była bardzo dobry amazonka i była dumny z tego. Kiedy jechaliśmy do lasu przez pola, rolnicy patrzeli wesoły na nas. Zauważyłem, że byli szczęśliwi, mieć taka młody, piękny damę na zamek Gryf. Szczególnie wielka była radość, kiedy Magdalena zatrzymał się aby jeść śniadanie razem z rolników. Na zwyczaj mieliśmy trochę smacznych potraw z sobą w skórzane torby, i to hojne rozdzialiśmy. Podczas jedzenia rolników kpili dużo o nowych instrukcję w Greiffenbergische Urbarium, o co słyszeli. Wiele obowiązkowe pracy byłe w nim napisane, który Państwo zwyczajne tylko wymagał w trudnych sytuacjach, na przykład u duże pożary lub powodzie. W takich przypadkach, to było dobre, że wystarczy tylko jedno słowo z wódz zamku i sto mężczyzn z Mirsk lub Gryfów byli gotowi do pomocy, kiedy panów radnych jeszcze debatowali od konieczność.

Kiedy jakiś młody rolnik pytał, dlaczego szczotkowanie buty dzieweczka nie został uwzględniony na liście urbarium, Magdalena żartował dalej i zaprosiła młodzieńca przyjść następnego dnia na zamku i wykonują tę usługę. Kiedy on rzeczywiście przyszedł, była trochę zaskoczona, jednak dała mu po szczotkowaniu buty piękna broszka dla swojej dziewczyny, od którą już nam powiedział wczesny.



In de zomer gingen we vaak uit rijden in de streek tussen de burcht en Friedeberg. Magdalena was een heel goede amazone en was trots op haar kunnen. Als we door de velden naar het bos reden, keken de boeren ons vrolijk na. Ik merkte, dat ze blij waren, een zo’n jonge, mooie burchtjonkvrouwe op de Greiffenstein te hebben. Bijzonder groot was de vreugde, als Magdalena stopte, om met de boeren te ontbijten. Meestal hadden we enige lekkere etenswaren in een velzak bij ons, die we vrijgevig verdeelden. Tijdens het eten spotten de boeren veel over de nieuwe aanwijzingen in het Greiffenbergische urbarium, waarover ze gehoord hadden. Vele hand- en spandiensten stonden daarin opgeschreven, die het heerschap in de regel, alleen in tijden van nood opeiste, bijvoorbeeld bij grote branden of overstromingen. In zulke gevallen was het goed, dat slechts één woord van de burchthoofdman genoeg was en honderd mannen uit Friedeberg of Greiffenberg stonden klaar om te helpen, terwijl de raadsheren nog over de noodzaak debatteerden.


Toen een jonge boer vroeg, waarom het poetsen van de laarzen van de jonkvrouwe niet in de lijst van handdiensten opgenomen was, grapte Magdalena verder en nodigde de jonge man uit, om de volgende dag op de burcht te komen en deze handdienst uit te voeren. Toen deze daadwerkelijk kwam, was ze een beetje verrast, schonk hem echter na het poetsen van een paar schoenen een mooie broche voor zijn vriendin, waarover hij ons al verteld had.

zaterdag 13 mei 2017

Konstantin von Wegerer 79

Gryfów Śląsk

Na początku lutego Pani Eleanora była pochowany w kościele Gryfowa. Ja przygotowałem wszystko, i zat o kilka dni wcześniej wróciłem z Magdaleną do zamek Gryf. Uroczystość odbyła się w nowym ołtarzu, która Pani Eleanora fundowała kilka lat wcześniej kościoła. Następnie opuścili jej w grobie rodzinnym. Mimo ostrej zimy, przejechali kilka goście, która byli kwaterowane w  Gryf i opiekowano. Hrabia Johann Georg wrócił ze mną każdej nocy do Gryf i tam mieszkał. Później jednak znów mieszkał razem z całą swoją rodziną w Stara Kamienica.

Tylko Magdalena i ja zostaliśmy w zamku Greiffenstein. Magdalena lubiła tej spokój tam, dużo razem czytaliśmy. Ona również miała długą wizytę od jakiś ciotki która daleko mieszkała, ona nauczyła ją robić na drutach i szycia. Kiedy obie kobiety po południu siedzieli w dużej wielkiej sali w oknem w ciepłym słońcu, mogłem je przeczytać z książce, i ja to chętnie zrobiłem. Kiedy był bardzo ekscytująca część, jo to entuzjastycznie troche pogrubiłem, wtedy oni obniżyli ich dziania i spojrzeli na mnie uważnie. Podobało mi się to bardzo i zdecydowanie robiłem się lepszy czytnik.


Begin februari kon Vrouwe Eleonora dan in de kerk van Greiffenstein bijgezet worden. Ik had alles voorbereid, en was daarvoor enkele dagen eerder met Magdalena naar de Greiffenstein terug gekeerd. De plechtigheid vond voor het nieuwe altaar plaats, dat Vrouwe Eleonora enkele jaren eerder aan de kerk geschonken had. Daarna liet men haar in het familiegraf zakken. Ondanks de strenge winter waren er enkele gasten gekomen, die in de Greiffenstein ondergebracht en verzorgd werden. Graaf Johann Georg reed elke avond met mij naar burcht Greiffenstein terug en woonde daar. Later echter woonde hij weer met zijn hele familie in Kemnitz.

Alleen Magdalena en ik bleven achter op de burcht Greiffenstein. Magdalena hield van de rust daar, we lazen veel samen. Ze had ook een lang bezoek van een ver weg wonende tante, die haar het breien en naaien bijbracht. Als de twee vrouwen ’s middags in de grote ridderzaal bij een raam in de warme zon zaten, mocht ik hun uit een boek voorlezen, wat ik graag deed. Werd een gedeelte zeer spannend, wat ik dan ook geestdriftig aandikte, dan lieten ze hun breiwerk zakken en keken me aandachtig aan. Ik genoot hier erg van en werd zeker een betere voorlezer.


zaterdag 6 mei 2017

Konstantin von Wegerer 78


Magdalena międzyczasie położyła inne dzieci w łóżka, i długo modliła z nimi. Mi oboje poszliśmy z Anna Ursula do swojego pokoju i położyliśmy ją w łóżku. Dziewica, który normalny zawsze to robiła, patrzyła w milczeniu. Zdała sobie sprawę, że dzisiaj był szczególny dzień, i że dla niej to nie była nagana. Modliliśmy w trojka, a Magdalena powiedziała jej mala przyrodnia siostra dobranoc. Ale Anna Ursula wyciągnęła rękę ponownie i powiedziała: "Chcę jeszcze raz trzymać rękę Konstantin." Dałem jej rękę i spojrzeliśmy na siebie w milczeniu przez jakiś czas. W jej oczach było tyle wdzięczności i zaufania, że ​​nigdy nie zapomnę to na pewno. Ale wtedy jeszcze nie wiedziałem, że ta spojrzenia wiązała mi na wiele dziesiątki lat, będzie z ta dziewczynę nękane przez pecha.

Obchodziliśmy bardzo smutne Boże Narodzenie w Stara Kamienica. Ciało Pani Eleanora nadal leżała w zamku, i transport do Gryfów nie było możliwe ze względu na wysokie zaspy śniegu. Kiedy pogoda dozwoliła poszedłem z Magdalena na zewnątrz w śniegu, czasami z małymi dziećmi, a potem tam wariowaliśmy. To mnie ucieszyło, kiedy Magdalena krzyknęła jako małe dziecko, a przewróciła się  w śniegu. W godzinach popołudniowych, kiedy zarządcy już nie byli, usiedliśmy razem z hrabią Johann Georg razem przy kominek. Dzieci bawiły się w pokoju, a czasem byli bardzo hałaśliwie towarzyszy. Jeśli któryś z nich chciał siedzieć na moje kolanach, inni dzieci przybiegli natychmiast i był najpierw werbalne walka, który mógł być pierwszy. Wieczorem, kiedy dzieci już byli w łóżku, hrabia odpowiedziało swoje j ojczyźnie i doświadczenia młodości. Magdalena zawsze słuchał uważnie i poznała w ten sposób, jej ojczym lepiej. Czasami od niej miałem odpowiedzieć jakiś historię z mojego dziadka, chociaż już znała wszystkich, ale który pan hrabia na pewno interesowałby też. Hrabia, który najpierw był przeciw moje troche wąsko, przyjacielski relacje z Magdaleną, mi wydawało uwzględnił mnie w najwęższym kręgu rodziny. Piliśmy wieczorem podczas naszych rozmów prawie zawsze kieliszek wina, a on traktuje Magdalena mniej jak ojciec, ale raczej z kurtuazja rycerski, z tym on poszanował wszystkie jej decyzje, i także jej stosunek do mnie.


Magdalena had de andere kinderen ondertussen naar bed gebracht en lang met hen gebeden. We gingen beide met Anna Ursula naar haar kamer en stopten ook haar in bed. De maagd die het anders altijd deed, keek zwijgend toe. Ze begreep, dat het vandaag een bijzondere dag was, en dat het voor haar geen terechtwijzing was. We baden nog alle drie samen, en Magdalena zei haar kleine stiefzuster welterusten. Anna Ursula echter strekte haar hand nog een keer uit en zei: ‘Ik wil nog een keer de hand van Konstantin vasthouden.’ Ik gaf haar mijn hand en we keken elkaar een tijd zwijgend aan. In haar blik lag zoveel dankbaarheid en vertrouwen, dat ik het zeker nooit zal vergeten. Maar ik wist destijds ook nog niet, dat deze blik me vele tientallen jaren, aan dit door veel pech geplaagde meisje zou binden.

We vierden een heel droevig kerstfeest in Kemnitz. Het lichaam van Vrouwe Eleonora bevond zich nog steeds in het slot, want aan het vervoer hiervan naar Greiffenberg kon wegens de hoge sneeuwduinen niet gedacht worden. Als het weer het toeliet, ging ik met Magdalena naar buiten de sneeuw in, soms samen met de kleine kinderen, en dan lieten we ons helemaal gaan. Het maakte me blij, als Magdalena dan juichte als een klein kind, en in de sneeuw rond buitelde. ’s Middags als de beheerders weg waren, zaten we samen met graaf Johann Georg samen bij de haard. De kinderen speelden in de kamer, en soms ging het met veel lawaai gepaard. Als er eentje van hen bij mij op schoot wilde, kwamen de andere ook meteen aangelopen, en er ontstond eerst een woordengevecht, wie er nu als eerste mocht. ’s Avonds als de kinderen in bed lagen, vertelde de graaf over zijn thuisland en de belevenissen uit zijn jeugd. Magdalena luisterde altijd heel aandachtig en leerde zo haar stiefvader beter kennen. Soms moest ik van haar een verhaal van mijn grootvaders belevenissen vertellen, die ze weliswaar allemaal al kende, maar die de heer graaf zeker ook zouden interesseren. De graaf, die mijn behoorlijk enge, vriendschappelijke verhouding met Magdalena eerst afwijzend tegenover stond, scheen me nu toch helemaal in de engste familiekring opgenomen te hebben. We dronken ’s avonds tijdens onze gesprekken bijna altijd een glaasje wijn, en hij behandelde Magdalena minder als een vader, maar meer met een ridderlijke hoffelijkheid, waarin hij ook al haar besluiten, en zo ook haar houding ten opzichte van mij, respecteerde.