zaterdag 25 januari 2020

Wegerer Scholz 72

Bitwa pod Kolinem

Chociaż było to dobrze intencja, małe miasteczko Lowosice było o wiele za małe dla taki dużej armii. Nasz pułk należał jednak do szczęściarzy, którzy mieli tę przyjemność. Weszliśmy do miasta i zostaliśmy powitani przyjaźnie przez ludzi. Na początku byłem bardzo zaskoczony, ponieważ przecież byliśmy armią wroga. Później jednak dowiedziałem się, że żołnierze austriaccy zachowywali się bardzo nieprzyjaźnie kilka dni wcześniej, i dlatego cieszyli się, że odeszli.

W karczmach i w kościele zaopiekowali rannych. Friedrich pierwszy jechał do nich, dał im odwagę i podziękował im za ich wysiłek. Przybyłem do domu piekarza z dwudziestoma innymi ludźmi, gdzie rodzina sprzątała dla nas pokoje i korytarze, gdzie mogliśmy spać. Po tym, jak przywieźliśmy piwo z karczmy, było ucztowanie z pieczonymi kurczakami, które piekarz szybko zabił. Zapłaciliśmy natychmiast i byliśmy bardzo szczęśliwi.

Następnego dnia wyjechaliśmy już z naszej pięknej kwartera. Wróciliśmy do Saksonii. Po kilku dniach wyruszyliśmy do Drezna i już cieszyliśmy się na kilka przyjemnych dni. Spodziewaliśmy się szybkiego zakończenia wojny. Przeciwnicy króla Fryderyka jeszcze się nie poddali. Śląski pułk został wysłany do ojczyzny, bo Austriacy nadążyli się tam.

Kilka tygodni później wróciliśmy znowu do Śląsk i słuchaliśmy tylko relacji o przebiegu wojny. Wiosną 1757 r. Fryderyk i jego wojska wkroczyły do ​​Bohemia, a przed Pragą odbyła się krwawa bitwa, która spowodowała wielkie straty po obu stronach, bez podejmowania żadnej decyzji. Następnie pojawił się marszałek Daun z nową wielką armią austriacką, aby uwolnić Pragę. Nieoczekiwanie napad na obóz z Prus koło Kolinu i spowodował ich ciężką porażkę, ponieważ nie mieli czasu na postawienie dobra formacja bojowa. Przykro że my Ślązacy nie byli tam, wynik walka mogła być inna.


Dat was weliswaar goed gemeend, maar het kleine stadje Lobositz was voor zo’n groot leger veel te klein. Ons regiment behoorde echter tot de gelukkigen, die dit genoegen wel hadden. We trokken de stad binnen en werden door de bevolking vriendelijk begroet. Mij verwonderde dat in het begin zeer, want we waren tenslotte een vijandelijk leger. Later hoorde ik echter, dat de Oostenrijkse soldaten zich enkele dagen eerder zeer onvriendelijk gedragen hadden, en daarom was men blij, dat ze vertrokken waren.

In de herbergen en in de kerk werden de gewonden verpleegd. Friedrich was als eerste naar hen gereden, en had hen moed ingesproken en hen voor hun inzet bedankt. Ik kwam met twintig andere mannen in een bakkershuis terecht, waar de familie voor ons enkele kamers en gangen vrij maakte, waar we konden slapen. Nadat we uit de herberg bier gehaald hadden, was er een feestmaal met gebakken kippen, die de bakker snel geslacht had. We betaalden meteen en waren allen zeer vrolijk.

De volgende dag vertrokken we al meteen uit ons mooie kwartier. We gingen terug naar Saksen. Na enkele dagen marcheerden we Dresden binnen en verheugden ons al op enkele aangename dagen. We verwachtten een snel einde van de oorlog. De tegenstanders van koning Friedrich gaven echter nog niet op. Het Silezisch regiment werd naar zijn vaderland gestuurd, want daar rukten de Oostenrijkers op.

Enkele weken later waren we weer in Silezië en luisterden daar alleen maar naar berichten over het verloop van de oorlog. In het voorjaar van 1757 was Friedrich met zijn legers naar Bohemen gemarcheerd en voor Praag vond er een bloedige slag plaats, die bij beide zijdes grote verliezen veroorzaakte, zonder dat er een beslissing viel. Toen verscheen maarschalk Daun met een nieuw groot Oostenrijks leger, om Praag te ontzetten. Hij overviel onverwacht het lager van de Pruissen bij Kolin en bracht hen, omdat ze geen tijd hadden een goede slagopstelling te maken, een zware nederlaag toe. Ach waren wij Sileziër er maar bij geweest, dan was het gevecht misschien anders gelopen.

zaterdag 18 januari 2020

Wegerer Scholz 71

Bitwo o Lowosice


Maszerowaliśmy do austriackiej piechoty. W drodze minęliśmy niewielkie wzgórze, na którym stał król Fryderyk i kilku oficerów. Ordonansy spieszyli się do nich i odjechali, to był przypływ zstąpienia i startu koni oraz wymiany wiadomości i rozkazów. Na środku stał król, dając bardzo spokojne i jasne wskazówki. Ten spokój i pewność siebie też nas dotknęły. Byliśmy odważni i pewni siebie, aby doprowadzić bitwę do dobrego końca.

Ale najpierw nastąpiło zatrzymanie. Najpierw mieliśmy trochę czasu na odpoczynek i wypić coś. Wznowiliśmy się znowu w formacji i pomaszerowaliśmy w kierunku Lowosice.
Znów nadszedł sygnał, by uformować korytarze, ale nie teraz dla kawalerii, ale dla zamontowanej artylerii. Armaty jechali poza zasięgiem wrogiej piechoty, a potem zajęli pozycja. Po rozładowaniu dużej ilości amunicji dawane był sygnał strzelanie. Gradem kul wpadł na piechotę przeciwnika, który nie był chroniony przez utratę kawalerii. Staliśmy nieruchomo i patrzyliśmy. Nastąpił sygnał do założenia bagnetów, a nieco później posunęliśmy się naprzód w czasie ostrzału, omijając artylerię naszymi korytarzami. Potem korytarze znów się zamknęły. Najpierw armaty strzelały nad nami. Potem przestali strzelać, kiedy dotarliśmy do zasięg u piechoty wroga. Teraz brzmiał sygnał do zaatakowany. Pobiegliśmy naprzód, strzelając z muszkietów i padliśmy na ziemię, aby naładować. W tym czasie nie byliśmy dobrym celem dla naszych przeciwników. Załadowanie przebiegło szybko dzięki naszym żelaznym kijki załadunkowym. Potem znowu zabrzmiał sygnał ataku, a my znów podskoczyliśmy, strzelając z muszkietów i biegając o wiele dalej. Kiedy Austriacy mogli zobaczyć nasze błyszczące bagnety, pierwsi już byli w biegu. Inni dołączyli, linia frontu stała się luźniejsza, aż w końcu wszyscy uciekli, a ich linia się rozpadła.

Teraz ponownie otworzyliśmy nasze korytarze dla naszej zaawansowany kawalerii. Gonił naszych uciekających przeciwników i schwytał ich dużą liczbę. Bitwa została wygrana przez nas. Wciąż byliśmy w starej konfiguracji bojowej, kiedy Friedrich przejechał obok nas. Z wszystkich gardeł słychać było gromkie "Hurra, hurra, hurra". Friedrich zatrzymał konia i krzyknął: "Dziś znowu będziemy spać pod dachem!"


Wij marcheerden verder, op de Oostenrijkse infanterie toe. Daarbij kwamen we langs een kleine heuvel, waar koning Friedrich en enkele officieren stonden. Ordonnansen haastten zich naar hen toe en vertrokken weer, het was een drukte van afstijgen en opstijgen van de paarden, en uitwisseling van berichten en bevelen. In het midden stond daar de koning, heel rustig en duidelijke aanwijzingen gevend. Deze rust en zelfverzekerdheid kwam ook over op ons. We waren moedig en zelfverzekerd, om de strijd tot een goed einde te brengen.

Maar eerst werd er halt geblazen. We kregen eerst een beetje tijd om uit te rusten en wat te drinken. Daarna stelden we ons weer in formatie op en marcheerden verder richting Lobositz. Weer kwam het signaal gangen te vormen, nu echter niet voor de cavalerie , maar voor de bereden artillerie. De kanonnen reden tot buiten het bereik van de vijandige infanterie, en gingen dan in stelling. Nadat er een grote hoeveelheid munitie was afgeladen, kwam het signaal om te vuren. Een kogelhagel trof de infanterie van de tegenstander, die door het verlies van hun cavalerie onbeschermd was. Wij stonden stil en keken toe. Het signaal om de bajonetten op te zetten volgde, en iets later rukten we nog tijdens het kanonsvuur op, met onze gangen het geschut ontwijkend. Daarna werden de gangen weer gesloten. Eerst schoten de kanonnen nog over ons heen. Daarna stopten ze met vuren, toen we in het schootbereik bij de vijandige infanterie aankwamen. Nu volgde het signaal om aan te vallen. We renden voorwaarts, en vuurden onze musketten af, en lieten ons op de grond vallen om weer te laden. In deze tijd waren we voor onze tegenstanders geen goed doel. Het laden ging snel met onze ijzeren laadstokken. Daarna klonk weer het aanvalssignaal, en we sprongen opnieuw op, onze musketten afvurend en renden een groot stuk verder. Toen de Oostenrijkers onze fonkelende bajonetten konden zien, sloegen de eersten al op de vlucht. Andere sloten zich aan, de frontlinie werd steeds losser, totdat ten slotte iedereen op de vlucht sloeg en hun linie zich oploste.

Nu openden wij weer onze gangen voor onze oprukkende cavalerie. Die achtervolgde onze vluchtende tegenstanders en nam een groot aantal van hen gevangen. De slag was door ons gewonnen. We stonden nog in de oude slagopstelling, toen Friedrich op zijn schimmel langs kwam gereden. Een donderend ‘Hoog, hoog, hoog’ was uit alle kelen te horen. Friedrich stopte zijn paard en riep: ‘Vanavond word er weer eens onder een dak geslapen!’

zaterdag 11 januari 2020

Wegerer Scholz 70

pomnik bitwa u Lowosice

Po krótkiej przerwie zaczęła grać muzyka polowa, a my pomaszerowaliśmy na Lowosice i Austriaków. Kiedy mgła lekko było wzniesiona, zabrzmiała sygnałami ataku Austriacka kawaleria . Zatrzymaliśmy się, a pierwszy rząd ukląkł, drugi rząd był wyprostowany, wszystkie karabiny załadowane i gotowe do strzału. Mieliśmy zlecenie, aby nie rozpocząć strzelania do sygnału trąbki, w żadnych okolicznościach wcześniej.
Tak przyjechała Austriacka kawaleria, z wyciągniętymi szablami i głośnymi okrzykami do nas. Czułem się bardzo dziwnie. Myślę, że się bałam. Rozejrzałem się wokół i wyszedłem wokół mnie. Towarzysze byli blisko mnie z spokojne spojrzeniem. To także dało mi spokój. Konie pojawiły się na naszym zasięgu strzału, a sygnał zabrzmiał. Strzelismy w ich kierunku. Pochyliliśmy się, naładowawszy i strzeliliśmy ponownie. Tak było u nas Prusami trzy razy szybciej niż z piechotą Austriacką, bo już zastąpiliśmy stare drewniane kije ładunkowe z żelaznymi ładownicami.

Salwa po salwie wbiła się w nadchodzących jeźdźców, wiele poległych, koni bez jeźdźców odwróciło się i utrudniło resztę, w formacji, aby kontynuować. W ten sposób pierwszy atak został odwołany, zanim szabla stała się dla nas niebezpieczna.

Austriacy wrócili do Lowosice, gdzie przegrupowali się i próbowali zaatakować nas na flance. Z nami rozległ się sygnał trąby, by kręcić szyku bojowego. Ćwiczyliśmy to w Lwówek do żałoby, tak że wszystko poszło szybko i nie powstało żadne nieporządek. Teraz zauważyliśmy, że dobrze, że nauczyliśmy się tych wszystkich taktycznych ćwiczeń. Gdy dotarł do nas austriacki pułk, zostaliśmy odwróceni, a jeźdźcy otrzymali ponownie na całej szerokości szybką strzelaniną. Ponownie musieli przerwać atak z powodu dużych strat, zanim dotarli do naszej linii. Wrócili ponownie z zerwana formacja. Teraz przyszedł nam sygnał trąby, który w naszej formacji musieliśmy tworzyć korytarze. Wstaliśmy i wykonaliśmy rozkaz. Natychmiast kawaleria Pruska galopowała przez korytarze i wjechała w tył przeciwnika, tak że nie mógł się przegrupować. Austriacka kawaleria została pokonana.


Na een korte stop, begon de veldmuziek te spelen en wij marcheerden op Lobositz en de Oostenrijkers af. Toen de mist iets opgetrokken was, klonken van de Oostenrijkse cavalerie de aanvalssignalen. Wij bleven staan en de eerste rij knielde neer, de tweede rij stond rechtop alle geweren geladen en schietklaar. We hadden de opdracht, pas bij het trompetsignaal met schieten te beginnen, in geen geval eerder.

Zo kwam de Oostenrijkse cavalerie met getrokken sabels en luid geschreeuw op ons af gereden. Ik voelde me heel vreemd. Ik denk dat ik bang was. Ik keek links en rechts om me heen. De kameraden stonden dicht om me heen met een rustige blik. Dat gaf mij ook rust. De paarden kwamen in ons schootsveld, en het signaal klonk. Wij schoten in hun richting. Legden af, laadden en schoten opnieuw. Dat ging bij ons Pruissen toch drie keer zo snel als bij de Oostenrijkse infanterie, omdat wij de oude houten laadstokken al door ijzeren laadstokken vervangen hadden.

Salvo na salvo knalde in de aanstormende ruiters, velen vielen, ruitersloze paarden draaiden om en hinderden de overige, in formatie verder te rijden. Zo werd de eerste aanval afgeslagen, voor dat de sabel voor ons gevaarlijk werd.

De Oostenrijkers reden terug richting Lobositz, daar hergroepeerden ze, en probeerden ons in de flank aan te vallen. Bij ons kwam het trompetsignaal de slagorde te draaien. Dat hadden we in Löwenberg tot in den treuren geoefend, zodat het snel ging en daarbij geen wanorde ontstond. Nu merkten we, hoe goed het was, dat we al deze tactische oefeningen geleerd hadden. Toen het Oostenrijkse regiment ons bereikte, waren we gedraaid en ontvingen de ruiters weer over de volle breedte en een snel geweervuur. Weer moesten ze hun aanval wegens de grote verliezen afbreken voordat ze onze linie bereikt hadden. Ze reden weer uit formatie terug. Nu kwam bij ons het trompetsignaal, dat we in onze formatie gangen moesten maken. We stonden op en voerden het bevel uit. Meteen kwam de Pruisische ruiterij door de gangen gegaloppeerd en reed achter op de tegenstander in, zodat deze niet kon hergroeperen. De Oostenrijkse cavalerie was verslagen.