Magdalena 43

Teraz powiedziałem ją, że nazywam się Szymon i zapytałem ją o jej imię, i między czasy wymieniłem wszystkie nazwiska dziewcząt, które znałem, ale każdy razem kiwała głowy, że to nie była dobrze. Na początku ona śmiała się wszelkie imię, ale śmiechu było coraz mniej, i nagle zaczęła płakać. Jak ona może mnie powiedzieć, jej może wyjątkowy imię, kiedy ona nie może mówić lub pisać? Myślałem, że przez tej zrozumienie musiała płakać, przyciągnąłem ją bliżej do siebie i pogłaskałem jej włosy.

Potem zaczęła ponownie robic różne gesty i powtarzała tak długo, dopóki powiedziałem, co ja zrozumiałem. Powiedziała mi, że nie wie, jak długo ona nie mogła mówić. Nie wiedziała, kim są jej rodzice. Zawsze była u karczmarza Blumendorf. Ale on nie był jej ojciec. To on kiedyś jej powiedział, kiedy on dla drobiazd ją wyzywał i nawet pobił. Bicie była często, choć musiała ciężki pracować w karczmie.  Wieczorem musiała przynosić picie. Czasami dostała od gości coś do picia i to robiła jej zabawna i wesoła. Zaczęła tańczyć, i sługa furmana zniósł ją na stół. Tam dalej tańczyła i furmani  stali obok stołu i klaskali. Jedno furman był szczególnie bardo milo dla nią, a potem kiedy poszedł spać, powiedział; "Ty, chodź!", i poszła z nim. Normalnie ona spała koło gorący popiel z ognisko, łóżko, słomy lub swój pokoju nigdy nie miała. Więc to była pierwszy raz kiedy w łóżko spała. Mimo, że to było ostra zima, było w łóżku ciepło, tak jak koło żar ogniu. Furman ją powiedział, że ma córkę w domu, potem wziął ją w ramie, a oni oboje spali bardzo dobrze. Od tego czasu, często musiała wieczorem tańczyć na stole. Potem karczmarz zdejmował czapkę  poszło wzdłuż oglądający gości, którzy wypełnili  czapka z monetami. W nocy wybrała jednym z woźniców, którzy jej najlepiej podobała, i poszla do niego w łóżku lub na słoma. Czasami słudzy furmani robili jej ból, i na wzrok jej twarze  mogę przeczytać to, co ona miała na myśli.

Ik vertelde nu dat ik Symon heette en vroeg haar naar haar naam, waarbij ik alle meisjesnamen opnoemde, die bij me opkwamen, maar steeds gevolgd door het schudden van het hoofd, dat het niet klopte. In het begin had ze bij iedere naam nog gelachen, maar het lachen was steeds minder geworden, en plotseling begon ze te huilen. Hoe zou ze mij haar, misschien heel aparte naam kunnen vertellen, als ze niet kon praten of schrijven? Ik dacht, dat dit inzicht haar aan het huilen gemaakt had, trok haar dichter tegen me aan en streelde over haar haar.

Daarna begon ze weer verschillende gebaren te maken en herhaalde ze zo lang, tot ik zei wat ik daarvan begrepen had. Zo vertelde ze mij, dat ze niet wist, hoe lang ze al niet kon praten. Ze wist ook niet wie haar ouders waren. Ze was altijd al bij de waard in Blumendorf geweest. Maar hij was niet haar vader. Dat had hij ooit gezegd, toen hij haar voor een kleinigheid uitgescholden en ook geslagen had. Slaag had ze heel vaak gekregen, ofschoon ze zwaar had moeten werken in de herberg. ‘s Avonds had ze drankjes moeten rondbrengen. Soms kreeg ze van de gasten ook wat te drinken en daar werd ze grappig en vrolijk van. Ze was begonnen te dansen, en een voerknecht had haar op de tafel getild. Daar had ze verder gedanst, en de voerlui hadden daarbij staan te klappen. Één voerman was bijzonder aardig voor haar geweest, en toen hij ging slapen, had hij; ‘Jij daar, kom!’ geroepen, en zij was met hem mee gegaan. Normaal had ze steeds naast de hete as bij de vuurplaats geslapen, een bed of strolager in een kamer haf ze daar nooit gehad. Zo had ze had voor de eerste keer in een bed geslapen. Hoewel het een heel koude winter was, was het in het bed, lekker warm net zoals bij het vuur geweest. De voerman had haar verteld, dat hij thuis een dochter had zoals zij, vervolgens had hij haar in de arm genomen, en ze hadden beide zeer goed geslapen. Vanaf die tijd moest ze vaak ’s avonds op een tafel dansen. De waard was dan met zijn muts langs de toekijkende gasten gegaan, die deze met muntjes vulden. ’s Nachts was ze dan bij een van de voerlui, die haar het beste beviel, in bed of op zijn strolager gekropen. Soms hadden de voerknechten haar dan ook pijn gedaan, en aan haar gezichtstuitdruk kon ik aflezen wat ze bedoelde.