przedszkola w Blumendorfie
Oddychanie, sprawiała mi bardzo dużo ból w płucach, dlatego unikałem rozmawiać. Moje ciało od wiele dni leżenie, było jak sparaliżowany, ale dziewczyna na razie nie chciała mnie zwolnic od pasy, które trzymały mnie na ziemię. Ona mnie w pierwszym dniu powiedziała mi jej imię. Ale ja nie bardzo uważałem i w zaśniecie i zapomniałem. Teraz staram się jak najbardziej, aby zapamiętać, ale nie udało mi. Mogę myśleć tylko o Magdalena, a inny imię po prostu nie przyszło mi do głowy. Dlatego moje pierwsze słowy były: "Dziękuję, dziękuję, jak masz na imię?" "Ah, jednak zapomniałeś? Mam na imię Ania, Ania Schlosser. Na pewno nie dlatego, że jeden z moich przodków mieszkał na zamku, ale dlatego, że on montował zamki w drzwi. Później, kiedy się czujesz lepiej, możesz powiedzieć mnie swoje imię i to, co szukasz tutaj." Teraz byłem już pewien, że nie pamiętam jej imię. Spojrzałem na nią bardziej precyzyjne. Kiedy patrzałeś z daleka, na jej postaci i jej przycięte włosy, mogłeś odgadnąć to była mężczyzna. Nawet z bliska, nic nie wskazywało na to ze pod grubej koszuli byli piersi. Dlaczego od razu wiedziałem, po moim przyjeździe tutaj, wiedziałem że to była dziewczyna? Tylko jej głos zdradzał ze chodzi o dziewczynę, była tak wysoka i miękkie, jak nie można oczekiwać od mężczyzna. Tylko mogła być jej głos, że natychmiast po przyjeździe, wiedziałem że to może być tylko dziewczyna. Spojrzałem na jej rękach. Przypominały też z mężczyzny, kościsty i silny. Podobno cały jej życzę pracowała dużo i ciężko. Ale z miękkością, jak ona zajmowała się z jej ręce na mnie, jeszcze raz zdradziła dziewczynę w nią, a jej usta, co było naprawdę usta dziewczyny.
Bij het
ademen had ik pijn in mijn longen, daarom vermeed ik het om te
praten. Mijn lichaam was van het dagenlange stil liggen, als verlamd,
maar het meisje wou me schijnbaar nog niet van de riemen, die me aan
de bodem hielden, bevrijden. Ze had me meteen op de eerste dag haar
naam genoemd. Maar ik had er niet goed op gelet, en hem bij het
inslapen vergeten. Nu probeer ik hem met alle moeite weer in mijn
geheugen te brengen, maar het was hopeloos. Ik kon alleen maar aan
Magdalena denken, en een andere meisjesnaam kwam gewoon niet bij me
op. Daarom waren mijn eerste woorden: ’Dank je, dank je, hoe heet
je?’ ‘Ah, dat ben je dus vergeten? Ik heet Ania, Ania Schlosser.
Zeker niet omdat één van mijn voorouders op een slot gewoond heeft,
maar omdat hij sloten in deuren bouwde. Later als het je beter gaat,
kun je me ook jouw naam noemen, en wat je hier te zoeken hebt.’ Ik
was er nu zeker van, dat ik de naam niet meer zou kunnen vergeten. Ik
bekeek haar nu wat preciezer. Van ver af had men naar haar figuur en
haar kort geschoren haar, eerder een man kunnen vermoeden. Ook van
dichtbij, was er onder het grove hemd geen aanwijzing van een boezem
te zien. Waarom wist ik dan meteen bij mijn aankomst hier, dat het om
een meisje ging? Alleen haar stem verraadde het meisje, ze was zo
hoog en zacht, als men van een man niet kon verwachten. Het zal dan
ook haar stem geweest zijn, waardoor ik meteen bij mijn aankomst
wist, dat het alleen een meisje kon zijn. Ik bekeek haar handen. Ook
die leken op die van een man, knokig en sterk. Schijnbaar had ze in
haar leven al veel en hard gewerkt. Maar met de zachtheid hoe ze met
haar handen bij me omging, dat verraadde weer het meisje in haar, en
haar mond, dat was werkelijk een meisjesmond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten