Magdalena z Blumendorf 63

Minęło prawie tydzień, zanim poszedłem na piechotę w stronę wieży rycerskiej. Na jazdy konie nie mogłem myśleć na razie, bo moja klatka piersiowa i plecy bardzo bolały. Kiedy doszedłem do Bobra, widziałem ten silny wieżę rycerską, otoczony szeroką fosą, leżąc po drugiej stronie rzeka. Usiadłem, i najpierw chciałem trochę odpocząć, aby mieć więcej siły przed przekroczenia rzeki. Mocno padało kilka dni temu, więc prąd był bardzo silny. Nagle zobaczyłem po drugiej stronie, mężczyzny i kobiety który chodzili do brzegu. Poznałem od razu, że kobieta była Magdalena. Wiedziałem, jej chód tak dobry, że poznałbym z stu innych. Miała na sobie duży chusta wokół szyi, i zobaczyłem, że w tam było dziecko zawinięte. Oni usiedli i Magdalena wzięła dziecko z chustka, owinęła jeszcze kilka chust, poszla do brzegu i kąpała dziecko w zimnej wodzie. Niemowlę zaczęło dość dużo dreptać i krzyczeć. Tak mocny głos ja rzadko słyszałem u małym dzieckiem. To było moje, nasze dziecko! Siedziałem tam jak skamieniałe i nie mogłem się ruszyć. Następnie Magdalena podnosiła niemowlę, przycisnął go do twarzy i objął go ponownie i ponownie. Potem znowu usiadła i dała dziecku do mężczyzna. On trzymał ją delikatnie, a ona je wytarła. Dziecko było między dwoma dorosłymi, kiedy Magdalena pocałował również faceta. Dostałem taki ból w klatce piersiowej, jakby znowu uderzył mnie strzałą.

Ale to była przeczesz moja żona, a ja jestem w drodze aby wziąć jej powrotem do domu! Ale gdzie miałem ją wziąć? Od tego nie myślałem, przez cały czas, że jej szukałem. Do Zittau, nie mogłem wrócić z nią. Stamtąd ona uciekła, bo musiała bać się o swoje życie i życie jej dziecka. Nikt, nie ja i nie mój ojciec tam nie może jej chronić przed księdza z Rzymu. Tam ona nigdy nie wróci. I jeśli ja opuściłby Zittau z nią, jak bym utrzymać rodzinę? Mogłem przejść z nią do Lipska lub Norymberdze, i tam zaczynać handlu. Ale czy Magdalena pójdzie ze mną?

Het duurde nog bijna een week, voordat ik te voet op weg ging naar de riddertoren. Aan rijden mocht ik nog niet denken, want mijn borst en rug deden nog veel pijn. Toen ik bij de Bober kwam, zag ik de sterke riddertoren, door een brede watergracht omgeven, op de andere oever liggen. Ik ging zitten, en wilde eerst wat uitrusten, eer ik de oversteek van de rivier wou wagen. Het had enkele dagen geleden flink geregend, en daarom was de stroming heel sterk. Plots zag ik aan de andere kant, een man en een vrouw op de oever toe lopen. Ik herkende meteen, dat de vrouw Magdalena was. Ik kende haar manier van lopen zo goed, dat ik ze er uit honderd anderen zo kon uitpikken. Ze droeg een grote doek om haar hals, en ik zag, dat er een kind in gewikkeld was. Ze gingen zitten, en Magdalena nam het kind er uit, wikkelde nog enkele doeken af, ging daarna naar de oever en baadde het kind in het koude water. Dat begon, flink te trappelen en te schreeuwen. Zo’n flinke stem had ik zelden bij een kleine zuigeling gehoord. Dat was mijn, ons kind! Ik zat er daar als versteend bij en kon me niet bewegen. Dan pakte Magdalena de zuigeling op, drukte hem aan haar gezicht en omarmde hem steeds weer. Toen ze weer ging zitten, gaf ze het kind aan de man. Hij hield het voorzichtig vast, terwijl zij het afdroogde. Het kind zat tussen de twee volwassenen, toen Magdalena ook de man kuste. Ik kreeg een steek in mijn borst, alsof ik weer door een pijl getroffen was.

Dat was toch mijn echtgenote, en ik was toch op weg, haar weer naar huis te halen! Maar waar naar toe moest ik haar halen? Dat had ik me niet afgevraagd, gedurende de hele tijd, dat ik haar zocht. Naar Zittau kon ik met haar niet terug. Daar was ze vandaan gevlucht, omdat ze om haar leven en het leven van haar kind moest vrezen. Niemand, ik niet en vader ook niet kon haar daar voor de pater uit Rome beschermen. Daar zou ze nooit naar terug gaan. En als ik Zittau met haar zou verlaten, hoe zou ik dan mijn gezin moeten onderhouden? Ik kon met haar naar Leipzig of Nürnberg verhuizen en daar een handel oprichten. Maar zou Magdalena met mij mee gaan?