Konstatin Wegerer 16

zielarz

To opowieść o dziadku chciałem bardzo często słyszeć, i zapytałem go ciągle o ziół leczniczych i ta książka. Dziadek nie znal ta książka, ale wiedział wiele o ziół. Pokazał mi je, jak poszliśmy z wieży rycerskiej, w lesie lub na brzegach Bobra, a także wyjaśnił mi, jak musiała ich przerobić.Więc zebrałem jako chłopiec ziół, suszył je i przechowywać je w małych doniczkach. Inne zioła musiałem rozdrobnić między kamieniami, a następnie wymieszać w oleju. Wkrótce zacząłem zrobić kilka próby. Dziadek powiedział mi, że to było dobrze, aby położyć papka cebulową na rany. To by zapobiec gorączkę. Próbowałem to po, upadku i utarłem sobie bardzo kolanie. Jednak papka cebulowa szybko kleiło do rany i tworzą grubą skorupę, a jednocześnie śmierdział nieprzyjemnie. Zastanawiałem się, jak mogłem zrobić to inaczej następnym razem. To nie trwało długo, kiedy mój przyjaciel został ugryziony przez psa i miał dużą ranę na jego łydki. W tym razem położyłem chustka na ranę, a następie składałem świeżo wykonane cebulowe papkę na tym i przykryłem z drugą chustka. To wszystko owinąłem z dużego liścia i pociągnąłem skarpet mocno na łydki. Następnego dnia sprawdziłem bandaż i odnowiłem papkę cebuli. Ponieważ to było jeszcze mokre, mogłem łatwo zabrać chustka z rana. Po za tym nie pachniało tak silny. Trzy dni później zdejmowałem całe bandaż, i w świeże powietrze szybko suszyli pozostałe blizny. Byłem bardzo zadowolony z wyniku. Cebulowe papka jako pokrycia rano od tego czasu dla mnie bardzo powszechnie stosowana metoda leczenie.

Dit verhaal van grootvader wilde ik bijzonder vaak horen, en vroeg hem steeds weer naar de geneeskrachtige kruiden en het boek. Grootvader kende het boek niet, maar wel veel kruiden. Hij liet ze me zien, als we de riddertoren uit gingen, in het bos of aan de oever van de Bober, en legde me ook uit hoe je ze moest verwerken. Zo verzamelde ik als kleine jongen al kruiden, droogde ze en bewaarde ze in kleine potten. Andere kruiden moest ik tussen stenen fijnwrijven, en dan inroeren in olie. Gauw genoeg begon ook ik enige proeven te doen. Grootvader had me verteld, dat het goed was om op wonden een uienbrij aan te brengen. Dat zou koorts voorkomen. Ik probeerde het uit nadat ik bij een val een grote schaafwond aan de knie had opgelopen. De uienbrij plakte echter snel aan de wond en vormde een dikke korst, die daarbij nog eens onaangenaam stonk. Ik dacht na, hoe ik dat een volgende keer anders kon doen. Het duurde ook niet lang, toen mijn vriend door een hond gebeten werd en een grote vleeswond aan zijn kuit had. Ik legde nu eerst een doek op de wond, dan de vers gemaakte uienbrij op dit doek en dekte het af met een tweede doek. Daarover heen wikkelde ik een groot blad en trok een kous strak over de kuit. De volgende dag controleerde ik het verband en vernieuwde de uienbrij. Omdat deze vochtig gebleven was, kon ik hem gemakkelijk met het doek van de wonde af pakken. Het rook ook niet zo sterk. Drie dagen later nam ik het hele verband weg, en in de frisse lucht droogden de overblijvende littekens snel in. Ik was zeer tevreden met het resultaat. Uienbrij als wondbedekking werd voor mij sindsdien een vaak gebruikte heelmethode.