Konstantin von Wegerer 113

Następnego dnia, był to siódmy niedzielę po Trinitatis, on pisał listy do swoich dzieci i rodziny. Następnej nocy spędził bez spanie, ja ciągle musiałem przynosząc mu coś do picia. W godzinach porannych w dniu wykonania, poniedziałek, 23 lipca 1635, jeszcze raz rozmawiał z duchem ewangelicznym. Potem udał poszło na planowanym godzina na szafot, który został postawione na plac „Zur grünen Heide". (na zielone wrzosowisko)  Kiedy tam dotarliśmy powiedział mi: „Ja często chciałem kiedyś umrzeć na zielonej wrzosowisku, w służbie cesarza. Teraz umrę na "Grüner Heide" ale inaczej, jak sobie wyobrażałem.".

Wielu obywateli miasta przybyli, nie były one jak widzów, ale żałobników. To było szybko rozpowiadane, że ogólne bardzo kochany hrabia Schaffgotsch został skazany na śmierć przez cesarza. Wiedzieli też powody przez jezuitów znienawidzony wiary ewangelicznej i jego wielki posiadanie, że cesarz chętnie chce mieć. Głośno Hans Ulrich poprosił sędziów i katów na prawdziwej przyczyny jego śmierci. Nie chciał że ktokolwiek uwierzył, że on umarł jako złodziej lub przestępnego. Jednak został tylko dał zimną odpowiedź: „Robimy to, co nakazuje cesarza”.

Hans Ulrich chciał coś powiedzieć, ale bębny bębnili po znak sędziego, aby nikt nie mógł usłyszeć jego głos.Ja związałem z białym tkanina jego włosy do góry, po czym on uklęknął i został śmiertelny cios. My owijaliśmy jego ciało w dużym tkanina i położyliśmy go w trumnie i przynieśliśmy go z powrotem do swojego pokoju. Tam jeszcze tysiące ludzi z Ratyzbony widzieli go, gdy mijali trumnę pożegnać się z dobrym człowiekiem. Środy następnie ciało musiało bez dalszych ceremonii wynoszone do cmentarzu "trójca przenajświętsza" i tam opuszczane do wypukły grobowiec. Hans Ulrich nakazał przed egzekucja że jego ciało nie ma być myte po wykonaniu. Chciał stanąć przed Bogiem, tak jak był traktowany przez cesarza dla swoich lojalnych usług. Cały Ratyzbona , nawet jego sędziowie byli przekonani o jego niewinności.

Op de volgende dag , het was de zevende zondag na Trinitatis, schreef hij de brieven aan zijn kinderen en familie. De daarop volgende nacht bracht hij door zonder te slapen, ik moest hem steeds weer iets te drinken brengen. ’s Morgens op de dag van de terechtstelling, maandag 23 juli 1635, sprak hij nog een keer met een evangelische geestelijke. Daarna ging hij op het geplande tijdstip naar het schavot, dat op een plein ‘zur grünen Heide’ was opgesteld. Toen we daar aankwamen zei hij me: ‘Ik heb me vaak gewenst, ooit te sterven op de groene heide, in dienst van keizer. Nu sterf ik ‘auf grüner Heide’ maar anders, als ik me had voorgesteld.‘

Vele burgers van de stad waren gekomen, ze kwamen niet als toeschouwers, maar als rouwenden. Het had zich snel rond gesproken, dat de algemeen zeer geliefde graaf Schaffgotsch door de keizer ter dood was veroordeeld. Men kende ook de redenen: zijn door de jezuïeten gehate evangelische geloof, en zijn groot bezit, dat de keizer graag wilde hebben. Luidkeels vroeg Hans Ulrich de aanwezige rechters en beulen naar de ware reden van zijn dood. Hij wilde niet dat iemand geloofde, dat hij stierf als een dief of misdadiger. Men gaf echter alleen het kille antwoord: ‘Wij doen, wat de keizer beveelt.’

Hans Ulrich wilde nog iets zeggen, maar de trommels roffelden op het teken van een rechter, zodat niemand meer zijn stem kon horen. Ik bond hem met een witte doek de haren omhoog, vervolgens knielde hij neer en kreeg de doodslag. We wikkelden zijn lichaam in een grote doek en legden hem in de kist en brachten hem terug in zijn kamer. Daar hebben nog duizenden mensen uit Regensburg hem gezien, toen ze aan de kist voorbij gingen, om afscheid van een goed mens te nemen. ’s Woensdags hierop volgend moest het lichaam zonder verdere ceremonie op het kerkhof ‘zur Dreifaltigkeit’ gebracht worden en daar in een gewelfd graf neergelaten worden. Hans Ulrich had voor zijn terechtstelling bevolen, dat zijn lichaam na de executie niet gewassen mocht worden. Hij wilde voor God verschijnen, zoals hij door de keizer voor zijn trouwe diensten behandeld was. Heel Regensburg, zelfs zijn rechters, waren overtuigd van zijn onschuld.