Wegerer Scholz 129

Cieplice

Kiedy w listopadzie świętowaliśmy wasze piętnaste urodziny, dałem was tej dwa identyczne pierścienie, które kiedyś nosiła moja matka Bibiana. Wilhelmine i Karl ponownie przybyli do Cieplice z tej okazji. Wilhelmine twierdził, że tęskniła za swoją „siostrą”, jak ona zawsze mówiła. Miałem wrażenie od Karla Abrahama, że ​​bardzo pociąga do was, ponieważ trzymał was także w swoim sercu w Berlinie. Wydawał się najmniej zainteresowany z mną jako swoim byłym pracownikiem i pomyślałem, że tak było dobrze.

Karl Abraham ogłosił, że przyjdzie ponownie, a wy dziewczyny zebrali pytania dzień wcześniej, że chcieliście, żeby on dawał na nich odpowiedź, ponieważ on to dobrze umiał, jak dokładnie to wiedzieliście. Jednak Karl Abraham przyznał również, że prawdopodobnie znał tylko połowę pytań dotyczących odpowiedzi. O który dostali mógł powiedzieć o połowie, w których książkach lub z którymi osobami można uzyskać właściwą odpowiedź. Z pozostałej części mógł tylko powiedzieć, że do tej pory nikt nie mógł odpowiedzieć.

Odpowiedział już na kilka pytań, gdy powiedział ten wieczór: „Teraz ja mam kolejną prośbę, a potem nawet pytanie. Najpierw chciałbym usłyszeć piękną piosenkę wesołego leśnego ptaka, śpiewaną w duecie przez obie dziewczyny. ”

Znaliście tę piosenkę na pamięć, a Martina nie musiała nawet pobierać nuty jako akompaniamentu fortepianu. Piosenka się skończyła i Karl Abraham powiedział: „A teraz moje pytanie: jest naprawdę piękne, kiedy wszyscy jesteśmy razem. Wy dziewczyny są teraz całkowicie zdrowe. Czy nie wszyscy chcielibyście ponownie przyjechać do Berlina? ”

Wasze dziewczyny zaczęły krzyczeć, a Marie-Louise kiwa radośnie głową, zgadzając się z jej głową. Karl Abraham spojrzał na mnie ostatni i powiedział, że już o tym rozmawiał z królem. Zaproponował mi stanowisko wiceministra. Tylko gestem ręki, którym chciałem wskazać, że chciałbym tam ponownie pracować, tylko gdyby cała moja rodzina przyjechała do Berlina.

Kilka dni później przyszła akt nadanie powołanie królewska z prośbą o jak najszybsze objęcie urzędu. Niedługo potem wyjechałem do Berlina.

Toen we in november jullie vijftiende verjaardag vierden, gaf ik jullie de beide identieke ringen, die ooit mijn moeder Bibiana gedragen had. Wilhelmine en Karl waren voor deze gelegenheid ook weer eens naar ons in Warmbrunn gekomen. Wilhelmine beweerde, dat ze zeer naar haar ‘zus’ verlangde, zoals ze altijd zei. Van Karl Abraham had ik de indruk dat hij zeer tot jullie aangetrokken werd, want hij had jullie in Berlijn ook in zijn hart gesloten. Het minste scheen hem mij, als zijn vroegere medewerker te interesseren, en ik vond het goed zo.

Karl Abraham had weer eens aangekondigd te zullen komen, en jullie meisjes hadden dagen tevoren vragen verzameld, die jullie door hem beantwoord wouden zien, want dat kon hij ontzettend goed, zoals jullie weten. Karl Abraham gaf echter ook toe, dat hij waarschijnlijk maar bij de helft van de vragen wist, wat hij daarop moest antwoorden. Van de overige kon hij van de helft zeggen, waar, in welke boeken of bij welke mensen je het goede antwoord kon krijgen. Van het overblijvende kwart, kon hij alleen zeggen, dat ze tot nu toe noch door niemand konden worden beantwoord.

Hij had al meerdere vragen beantwoord, toen hij op deze avond zei: ‘Nu heb ik nog een verzoek, en daarna zelfs een vraag. Eerst het verzoek, ik zou graag het mooie lied van het vrolijke bosvogeltje horen, door jullie beide meisjes als duet gezongen.’

Jullie kenden het liedje uit jullie hoofd en Martina hoefde, als begeleiding op de fortepiano niet eens de bladmuziek te halen. Het liedje was afgelopen en Karl Abraham zei: ‘En nu mijn vraag: het is werkelijk zo mooi, als we allemaal samen zijn. Jullie meisjes zijn nu toch weer helemaal gezond. Willen jullie niet weer allemaal naar Berlijn komen?’

Jullie meisjes begonnen te jubelen, en Marie-Louise knikt blij, instemmend met haar hoofd. Karl Abraham keek als laatste naar mij, en merkte op, dat hij er al met de koning over gesproken had. Deze had voor mij het ambt als viceminister voorgesteld. Met slechts een handgebaar, waarmee ik wilde aangeven, dat mij het werk daar weer goed zou bevallen, als mijn hele familie mee naar Berlijn kwam.

Enkele dagen later kwam de benoemingsoorkonde van de koning met het verzoek, zo spoedig mogelijk met het ambt te beginnen. Ik vertrok kort daarop naar Berlijn.