Brama na zamek Gryf
Dwa dni później miałem jechać do Raspenava. Kiedy to powiedziałem Hans Ulrich, pobiegł do matki, i znowu zapytał ją, czy może w tym razem mógł iść na ten przejazd. To nie było aż tak daleko, i ja teraz znam draga dobrze. Pani Eleonora nie mogła rozmawiać o tym z jej przyszłego męża, bo go nie było przez kilka dni, bo jechał do Stara Kamienica, aby zorganizować przygotowań ślubnych. Dlatego wezwała mnie do swojego pokoju i rozmawiała ze mną o Hans Ulrich. Wyjaśniła mi, że młody Pan, jak Hans Ulrich na trasa jest zawsze w wielkim niebezpieczeństwie, bo również teraz w bardzo spokojny czasy, były jeszcze rozbójnicy i bandyci, którzy próbują porwać ważny ludzi, o których można było pytać o dużo okupu. Kiedy proponowałem, że możemy nosić niepozorne ubrania, Hans Ulrich mówił do mnie od razu: "Nawet nie myślę, o ukrycia w niektóre ubrania. Wezmę kuszę, a ty też otrzymasz jeden. Dostajemy szacunek, tak myślę."
Matka bardzo podobała pewna siebie działanie syna, a więc zgodziła się bez zastrzeżeń. Kazała mi tylko nic powiedzieć inni sługi jazda dziś o podróż następnego dnia. Zbyt łatwo ktoś mógłby ulec pokusie, aby dać informacje na zewnątrz.
Wcześnie rano wyszliśmy. Hans Ulrich na jego konia, który był już spokojniejszy, ja na moim nowym koniu, a koń pożyczone na lince obok mnie. To była piękny ciepła wiosenna pogoda, a my truchtem wesoło obok siebie, kiedy droga dozwolił. Hans Ulrich znów zaczął prosić o moich doświadczeniach z ubiegłego tygodnia. Prosił o poszczególni członkowie rodzin który odwiedziłem i miałem dokładnie opisać ich i dać wszystkie swoje nazwy. Zaskoczyło mnie, że on mówi o nich po krótkim czasie, jakby odwiedził ich sam. Wydawało mi, że on posiada o wyjątkowo dobrą pamięć i wielką wyobraźnię.
Twee dagen
later moest ik alweer naar Raspenau rijden. Toen ik dat Hans Ulrich
vertelde, liep hij naar zijn moeder, en vroeg haar opnieuw, of hij
deze rit mocht meemaken. Het was toch niet zo ver, en ik kende de weg
nu toch goed. Vrouwe Eleonora kon dit niet met haar toekomstige
echtgenoot bespreken, want die was voor een paar dagen naar slot
Kemnitz vertrokken, om huwelijksvoorbereidingen te reg elen. Daarom
ontbood ze mij bij haar in de kamer, en praatte met mij over Hans
Ulrich. Ze legde mij uit, dat een jonge heer als Hans Ulrich onderweg
altijd in groot gevaar is, want ook in deze nu heel rustige tijd
waren er nog steeds struikrovers en bandieten, die het afgezien
hadden op hooggeplaatste personen, waarvoor men veel losgeld kon
vragen. Toen ik voorsloeg, dat we onopvallende kleding konden
aantrekken, sprak Hans Ulrich me onmiddellijk tegen: ‘Ik denk er
nog niet aan, om me achter een of andere kleding te verstoppen. Ik
zal een kruisboog meenemen, en jij krijgt er ook een. Dan krijgen we
wel respect, denk ik.’
De moeder
beviel het zekere optreden van haar zoon zeer, en zo stemde ze zonder
verdere bedenkingen in. Ze verzocht me alleen om de andere
ruiterknechten vandaag niets over de rit van de volgende dag te
vertellen. Te makkelijk kon iemand in de verleiding komen om de
informatie naar buiten te brengen.
Vroeg ’s
morgens vertrokken we. Hans Ulrich op zijn paard, dat nu al rustiger
was, ik op mijn nieuw paard, en het geleende paard aan een lijn langs
me. Het was weer een mooi warm voorjaarsweer, en we draafden vrolijk
langs elkaar, als de weg het toeliet. Hans Ulrich begon nog een keer
naar mijn belevenissen van de vorige week te vragen. Hij liet zich de
individuele leden van de families, die ik bezocht had nauwkeurig
omschrijven, en al hun namen noemen. Het verwonderde me, dat hij na
korte tijd over hen sprak, alsof hij ze zelf bezocht had. Hij scheen
een uitzonderlijk goed geheugen, en een groot voorstellingsvermogen
te hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten