Plebanie Stara Kamienica
W lecie następnego roku uderzył się piorun w jakiś popołudnia podczas burzy, w zamku Stara Kamienica. Dach przez to natychmiast stanął w płomieniach. Ja razem z Magdaleną patrzeliśmy na burzę. w jej pokój. Stała przytulone do mnie w samym środku pokoju, ponieważ bardzo się bała. W tej chwili kiedy uderzenia pioruna, zaczęła krzyczeć, pobiegła do ściany, wzięła obrazek z Gryf z ściany i przycisnęła go do ciała, i pobiegliśmy z płonącego zamku. Pobiegłem z wiadrami do stawu i pomogłem ugasić. Zanim jednak zabierali wystarczająco dużo wody z pobliskiego stawu, zamek spaliło się aż do fundamenty.
Magdalena nadal stała jak skamieniały nad podwórko zamek z moim obrazek przyciśnięty do piers, wszystkich jej inne rzeczy padli ofiarą płomieni. Także, ja straciłem wszystko. Znalazłem jej schronienia na ten noc u proboszcza Stara Kamienica. Następnego dnia rano pojechaliśmy z powrotem do Gryf. Magdalena wciąż zdezorientowany i prawie nie umiały mówić. Zabrałem ją moje malowanie i położyłam to u kilku innych rzeczy, które dostaliśmy od kierownika dominium.
Prowadziliśmy się z powrotem do naszych starych pokoje w zamku, który akurat wcześniej byli malowane z wapnem. Dziewica postawiła w pokoje u mnie i u Magdalena kwiatów z ogrodu zamkowego. "Noh, to jak powrót do pięknego domu. Czuję to tak, że za każdym razem tutaj. Będzie to chyba dlatego, że tutaj były najlepsze dni mojego życia, spędzone razem z tobą Konstantin. To jest tak piękne, że dziś nadal kochamy się, jak lata temu, kiedy byliśmy jeszcze prawie dzieci." powiedziała Magdalena, kiedy otworzyła drzwi do jej pokoju. Zauważyłem, że mogła mówić znowu rozluźnione.
In de zomer van het daarop
volgende jaar sloeg op een namiddag tijdens een onweer de bliksem in,
op slot Kemnitz. Het dak stond daardoor meteen in vlammen. Ik had
samen met Magdalena in haar kamer naar het onweer gekeken. Ze stond
dicht tegen me aan gevleid in het midden van de kamer, want ze had
veel angst. Op het moment dat de bliksem insloeg, begon ze te
schreeuwen, rende naar de muur, griste het schilderijtje van de
Greiffenstein van de muur, en drukte het tegen zich aan, en we renden
het brandende huis uit. Ik snelde met emmers naar de vijver en hielp
bij het blussen. Maar eer men genoeg water uit de vlakbij liggende
vijver aan kon voeren, was het slot tot op de grondmuren afgebrand.
Magdalena stond nog steeds
als versteend in de slothof en drukte mijn schilderijtje tegen haar
borst, al haar andere dingen waren aan de vlammen ten prooi gevallen.
Ook ik had alles verloren. Ik vond voor haar onderdak voor de nacht
bij de pastoor van Kemnitz. De volgende morgen reden we terug naar de
Greiffenstein. Magdalena was nog steeds in de war en kon nauwelijks
praten. Ik had haar mijn schilderijtje afgenomen en bij de weinige
andere spullen gedaan, die we nog van de beheerder van het dominium
gekregen hadden.
We
trokken weer in onze vroegere kamers van de burcht, die tevoren juist
fris gekalkt waren. Een maagd had bij mij en Magdalena bloemen uit de
burchttuin in de kamer gezet. ‘Ach, het is alsof men in een mooi
thuis terugkomt. Zo voel ik me elke keer hier. Het zal wel komen
omdat, het hier de mooiste dagen van mijn leven waren, die ik hier
met jouw, Konstantin, doorgebracht heb. Het is zo mooi, dat wij ons
vandaag de dag nog net zo liefhebben als jaren geleden, toen we nog
bijna kinderen waren’, zei Magdalena, toen we de deur van haar
kamer openden. Ik merkte dat ze weer helemaal ontspannen kon spreken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten