Konstantin von Wegerer 94 Stara Kamienica

Ruina zamek Kemnitz

Później okazało się, że pożar był oświetlony przez podpalaczy z Leśna.  Mimo że dostali odpowiedni karę, cierpienie w mieście było bardzo duże. Jeszcze kilka tygodni mieliśmy dużo ludzi w zamku, który tam tymczasowo znaleźni schronienie. Barbara Agnes i Magdalena czule opiekowali dziećmi, które straciły rodziców w pożarze. Oboje pracowali od rana do późnej nocy, aby dbać o dzieci, aby rozweselić ich z różnych gierkach. Dopiero pod koniec wiosny, prawie lato wróciło normalne życie z powrotem do zamku.

Zamek w Stara Kamienica było po pożarze cztery lata temu, większy i ładniejszy odbudowane. Cała rodzina mogła znowu wrócić tam. Również Magdalena i ja dostali nowy pokoje. Hans Ulrich tak ustalał rozkład że ja miałem dwa pokoje od razu obok swoim gabinecie. Potem były dwa pokoje planowane dla Magdaleny i dziewicą. Jeden z moich pokoi, który leżał między obszarami życia, urządzaliśmy się na gabinet. Międzyczasie ogarnialiśmy dużą liczbę książek, na które umocowaliśmy wielki regali na ścianie. Ponadto podstawiliśmy stolik przy oknie, przez to mamy dobre światło do odczytu i zapisu. Było już nie tak ciasny i przytulne, jak w naszych małych pokoiki w Gryf, a na początku było to nas bardzo przykro. Magdalena znowu wisiał mój obrazek od Gryf i ona często stała przed to patrząc zamyślony. Ale wkrótce było dla nas jasny, że należy tylko od ludzi, którzy tam mieszkają, a ich zachowanie. Wkrótce znów czuliliśmy się zupełnie swobodnie w naszym nowym otoczeniu.

Later kwam men er achter, dat het vuur door brandstichters uit Marklissa aangestoken was. Ook al kregen ze hun gerechte straf, de ellende in de stad was zeer groot. Nog meerdere weken hadden we veel mensen op de burcht, die daar voorlopig een onderkomen gevonden hadden. Barbara Agnes en Magdalena zorgden liefdevol voor de kinderen, die hun ouders in de brand verloren hadden. Ze waren allebei bezig om van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat de kinderen te verzorgen, en ook door spelletjes weer wat op te vrolijken. Pas laat in het voorjaar, bijna in de zomer keerde het gewone leven op de burcht weer terug.

Het slot in Kemnitz was na de brand van vier jaar geleden groter en mooier herbouwd. De hele familie kon weer daar naar toe verhuizen. Ook ik en Magdalena betrokken nieuwe ruimtes. Hans Ulrich had het zo in laten richten, dat ik meteen langs zijn werkkamer twee kamers had. Daarlangs waren twee kamers voor Magdalena en een maagd voorzien. Één van mijn kamers, die tussen de woonruimtes lag, richtten we in als studeerkamer. We hadden intussen een groot aantal boeken, waarvoor we een groot rek aan de muur bevestigden. Bovendien zetten we een tafel vlak bij het raam, zodat we goed licht om te lezen en schrijven hadden. Het was nu niet zo eng en knus, als in onze kamertjes op de burcht, en in het begin vonden we dat erg jammer. Magdalena had mijn schilderijtje van de Greiffenstein weer opgehangen, en ze stond er vaak, peinzend naar te kijken. Maar al snel kwamen we er achter, dat het alleen op de mensen aankomt, die er wonen, en hun gedrag. Gauw genoeg voelden we ons weer helemaal op ons gemak in onze nieuwe omgeving.