Fala w Dolny Slask latach 30
Potem
przyszedł rok 1702. Hedwig znowu była w ciąży. Na dzień ślubu,
14 lipca, ona wczesnym rankiem robila szczególnie piękny wiosenny
stół. Jörg Hans Ulrich wcześnie również myślał o tym dniu
dawno temu, a dla Hedwiga przyszywał sakiewkę ze skóry ozdobioną
kilkoma różami wykonanymi z czerwonych szklanych pereł. Czerwone
róże były ulubionymi kwiatami Hedwig. Zawsze mogła ich więcej
mieć w swoim ogrodzie i ciągle uprawiała nowe odmiany. Dał jej
ten ten prezent, promieniujący radości, głaszczący jej brzuch, i
dali sobie długi, delikatny pocałunek. Rozmawiali na śniadaniu o
ostatnich latach, które już razem przeżyli szczęśliwie. Mała
Magdalena wichurala przez pokoju i zawsze chciała zostać zabrana z
na ramię Jörg lub Hedwiga. Wszyscy byli bardzo szczęśliwi.
Jörg
Hans Ulrich pożegnał się z Hedwigiem, ponieważ chciał ponownie
udać się do nowych domów, aby rozwiązać kilka pytań dotyczących
działki. Ale planował wrócił wczesnym popołudniem i mogli razem
robić spacerek świąteczny po wiosce. Ale wszystko poszło
zupełnie inne.
Kiedy Jörg Hans Ulrich był u nowych domach po południu, pojawiła się burza z piorunami. Decydował poczekać na końca burza w domu swoich teściów tam na górze. Zawsze cieszyli się, gdy przyszedł odwiedzić ch. To nie była tylko bardzo ciężka letnia burza. Niebo otworzyło się w nieznanym dotąd stopniu. W krotce na paść stali kilka dziesiątki centymetr wodą, woda opadała szybciej z nieba, niż miał czas, aby odpłynąć z ziemi. Potoki uformowali się, tam gdzie normalnie nie byli, błoto ruszyło się i utworzyło nowe tamy, które pchały wodę wyżej, aż się złamali i z tym uruchomiali większą falę, który wyrwał z korzeni krzaki i drzewa i zabrał z sobą.
Toen
kwam het jaar 1702. Hedewig was weer zwanger. Voor hun trouwdag, op
14 juli, dekte zij vroeg ’s morgens een bijzonder mooie voorjaarstafel.
Jörg Hans Ulrich had ook al lang tevoren aan deze dag gedacht en
voor Hedewig een buidel van leer genaaid die met meerdere uit rode
glasparels bestaande rozen versierd was. Rode rozen waren Hedewigs
lievelingsbloemen. Ze kon er niet genoeg van in haar tuin hebben en
kweekte steeds nieuwe soorten. Hij gaf haar vol vreugde stralend
haar dit cadeau, streelde over haar buik, en ze gaven elkaar een
lange tedere kus. Ze spaken bij het ontbijt over de laatste jaren,
die ze nu al gezamenlijk, gelukkig beleefd hadden. De kleine
Magdalena stormde daarbij door de kamer en wilde steeds weer op Jörgs
of Hedewigs arm genomen worden. Iedereen was zeer gelukkig.
Jörg
Hans Ulrich nam vervolgens afscheid van Hedewig, omdat hij nog een
keer naar de nieuwe huizen wou gaan, om daar enkele vragen over de
grondstukken wou oplossen. Maar hij zou in de vroege namiddag weer
terug zijn, en konden ze samen een feestwandeling door het dorp
maken. Maar het zou allemaal heel anders lopen.
Toen
Jörg Hans Ulrich ’s middags bij de nieuwe huizen was, kwam er een
onweer opzetten. Hij besloot het weer in het huis van zijn
schoonouders op de berg af te wachten. Die verheugden zich altijd,
als hij weer eens op bezoek kwam. Het werd niet alleen maar een heel
zwaar zomer onweer. De hemel opende zich in een tot nu toe onbekende
mate. In een mum van tijd stonden de weiden ellen hoog onder water,
het water viel sneller uit de hemel, dan het tijd had om van de grond
weg te vloeien. Er vormden zich beken, waar er normaal geen waren,
modder zette zich in beweging en vormden nieuwe dammen die het water
opstuwden, totdat die braken en daarmee een grotere golf in beweging
zette, struiken en bomen ontwortelde en met zich meevoerde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten