bydla chata
W
następnym roku, to
był rok 1700, musiała
rozpoczęcie
budowę domów. Jörg Hans Ulrich od dawna myślał o sprawiedliwej
rozdanie
placów budowy. W końcu Hedewig dawała
mu propozycję, aby pozostawić ją przypadek.
Wszystkie rodziny przybyły do karczma
w
Kwieciszowice.
Najpierw
omówiono
było
o
szereg ogólnych pytań. Potem Jörg Hans Ulrich wziął wiadro z
piasku,
w którym znajdowało się dwanaście patyków o różnej długości,
ale tak, że nie mogli zobaczyć, jak długo są. Następnie, dziecku
z każdej rodziny wolno było iść do wiadra i wyjąć patyk. Dzieci
stały obok siebie z patykiem.
Najdłuższy patyk
był
dla
pierwszym placu budowy w pobliżu leśnictwa i najmniejszego kija do
ostatniej budowy, tuż przed zejściem z doliny do Antoniów. W końcu
dzieci stanęły obok siebie w sala,
tak
jak
później domy stanęły obok siebie. Dzieci były dumne, że
spełniły tak ważną misję dla swojej rodziny, a rodzice powitali
nowych przypadkowych
sąsiadów. W
ten sposob
to delikatne pytanie zostało rozwiązane, zabawnemu i na
zadowoleniu wszystkich.
Po wybudowaniu fundamentu i parteru domów, drewno zostało dostarczone dla pruski murów z Kwieciszowic. Wzięli kilku stolarzy z okolicznych wiosek. W ten sposób mogło powstać w tym samym czasie sześć domów. W tym samym lato obchodzono dwunastokrotną impreza wiecha, a jesienią wszystkie domy były gotowe. Rodziny ledwo przeniosły się do nowych domów, gdy wczesna zima spadła z nadmiernym śniegiem. To prawda, że nowi mieszkańcy zauważyli, że żyli znacznie mniej chronieni na szczycie góry, ale wszyscy byli zadowoleni. Zostalo tylko sadzić drzewa jako schronienie przed wiatrem wokół domów.
In
het jaar daarop, het was het jaar 1700, zou met de bouw van de huizen
begonnen moeten worden. Over de eerlijke verdeling van de
bouwplaatsen had Jörg Hans Ulrich al lang nagedacht. Tenslotte deed
Hedewig hem een voorstel, om het aan het toeval over te laten. Alle
families waren hiervoor naar de dorpsherberg gekomen. Allereerst had
men een reeks algemene vragen besproken. Daarna haalde Jörg Hans
Ulrich een emmer met zand, waarin twaalf stokjes van verschillende
lengte stonden, maar zo dat men niet kon zien hoe lang ze waren.
Vervolgens mocht een kind van elk van de families naar de emmer lopen
en er een stokje uithalen. De kinderen gingen met hun stokje langs
elkaar staan. Het langste stokje was voor de eerste bouwplaats in de
buurt van de boswachterij en het kleinste stokje voor de laatste
bouw, net voordat je bergafwaarts het dal naar Antoniwald inging.
Tenslotte stonden de kinderen langs elkaar in de zaal, zoals later de
woonhuizen naast elkaar zouden staan. De kinderen waren trots, om
zo’n belangrijke opdracht voor hun familie vervuld te hebben, en de
ouders begroetten hun nieuwe toevalsburen. Zo was deze gevoelige
vraag, op een grappige en ten ieders tevredenheid opgelost.
Nadat
vervolgens het fundament en de begane grond van de huizen opgemetseld
was, werd het hout voor het verdere vakwerkbouw vanuit Blumendorf
aangevoerd. Men had uit de buurtdorpen meerdere timmerlieden gehaald.
Zo konden uiteindelijk zes huizen tegelijk opgericht worden. In
dezelfde zomer werd een twaalfvoudig richtfeest gevierd en in de
herfst waren alle klaar. De families waren nauwelijks in hun nieuwe
huizen getrokken, toen er een vroege winter inviel met buitensporig
veel sneeuw. Weliswaar merkten de nieuwe bewoners nu, dat ze boven op
de berg veel minder beschermd woonden, maar toch was iedereen
tevreden. Men moest alleen nog bomen als beschutting tegen de wind om
de huizen planten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten