Wegerer Scholz 92

Palac von Zinzendorf

Śpiewnik był rzeczywiście gotowy na Boże Narodzenie 1758 roku. Nie tylko ładnie napisałem notatki i teksty, ale także wyposażone strony z twardą okładką i oprawiłem je w skórę. Hrabia był bardzo dumny i zadowolony, kiedy trzymał go w rękach. Kiedy zapytał o cenę, jakiej chciałem za praca powiedziałem mu tylko, że jestem mu bardzo wdzięczny za pobyt w jego domu. To była dla mnie więcej niż królewska nagroda, nie mogłem sobie życzyć niczego więcej.

Zrobiłem też mały świąteczny prezent dla Marie-Louise. Pewnego razu powiedziała mi z entuzjazmem, że otrzymała pamiętnik od swojej prababci. Został on jednak utracony podczas grabieży przez austriackich żołnierzy w czasie wojny. Wiążąc nuty dla hrabiego Zinzendorfa, wpadłem na pomysł, żeby zrobić dla niej pamiętnik. Wcześniej oprawiłem wiele białych stron w ćwiartce w twardą oprawę ze skóry. Teraz może prowadzić dziennik swoich najlepszych doświadczeń. Kiedy dałem jej książkę na Boże Narodzenie, radowała się radością. Uważam, że nie tyle sama książka sprawiła, że ​​była taka szczęśliwa, ale że teraz posiadała coś, co często mi o mnie przypominało. Wyjąkała coś takiego, w zmysłów radości. Potem objęła mnie i raz po raz całowała. Miałem wrażenie, że pękło w niej coś w rodzaju skorupki jaja, która nagle została uwolniona jako powódź stłumionych uczuć. Hrabia Watteville i jego żona byli również bardzo zaskoczeni, ale uśmiechnęli się ze zrozumieniem.

Tego wieczoru wszyscy byliśmy w wyjątkowym nastroju, po tym jak wspólnie śpiewaliśmy świąteczne piosenki przez ponad godzinę. Zazwyczaj były to utwory skomponowane przez samego Zinzendorfa. Napisał nawet nową piosenkę na to przyjęcie świąteczne. Henriette Benigna najpierw zaśpiewała nam melodię. Potem odezwała się łatwym do zapamiętania tekstem, a potem razem go śpiewaliśmy. Piosenka odtwarzała podobieństwa w nagrywaniu zachowań chrześcijańskich i nagrywaniu ludzi w trudnej sytuacji. Musiałem myśleć o moim przeznaczeniu i włączeniu do tej społeczności małej Marie-Louise. Być może ten incydent, który przyniósł mu w Holandii, był powodem piosenki Zinzendorfa?

Het liederenboek was inderdaad voor Kerstmis 1758 klaar. Ik had niet alleen de noten en de teksten mooi opgeschreven, maar de bladen ook nog van een harde kaft voorzien en in leer ingebonden. De graaf was heel trots en tevreden, toen hij het klaar in zijn handen hield. Toen hij naar de prijs vroeg, die ik voor de arbeid wilde hebben, zei ik hem slechts, dat ik hem voor het verblijf in zijn huis zeer dankbaar was. Dat was voor mij een meer dan vorstelijke beloning, ik kon me niets meer wensen.

Ook voor Marie-Louise had ik een klein kerstcadeau gemaakt. Ze had me ooit enthousiast verteld, dat ze van haar overgrootmoeder een dagboek had gekregen. Het was echter bij een plundering door Oostenrijkse soldaten in de oorlog verloren gegaan. Tijdens het binden van het bladmuziek voor graaf Zinzendorf was ik op het idee gekomen om voor haar een dagboek te maken. Ik had daarvoor veel witte bladzijden in kwartformaat in een harde kaft van leer gebonden. Nu kon ze een dagboek van haar mooiste belevenissen bijhouden. Toen ik haar het boek met Kerstmis gaf, jubelde ze van vreugde. Ik geloof, dat het niet zozeer het boek zelf was dat haar zo blij maakte, maar dat ze nu iets bezat, waarbij ze vaak aan mij kon denken. Ze stamelde namelijk zoiets, buiten zinnen van vreugde. Dan omarmde ze me en kuste me steeds weer. Ik had de indruk, dat er bij haar zoiets als een eierschaal gebroken was, die nu plotseling als een vloed van opgekropte gevoelen vrij kwam. Ook graaf Watteville en zijn vrouw waren zeer verrast, glimlachten echter begripvol.

We waren die avond allemaal in een bijzondere stemming, nadat we samen meer als een uur lang kerstliederen gezongen hadden. Meestal waren het liedjes, die Zinzendorf zelf gecomponeerd had. Voor dit kerstfeest had hij zelfs een nieuw lied geschreven. Henriette Benigna zong ons eerst zelf de melodie voor. Daarna sprak ze de makkelijk te onthouden tekst voor, en daarna zongen we het dan samen. Het lied stelde de overeenkomsten van het opnemen van christelijk gedrag en het opnemen van noodlijdende mensen weer. Ik moest daarbij aan mijn eigen lot en de opname in deze gemeenschap door de kleine Marie-Louise denken. Misschien was dit voorval, waarvan men hem in Holland op de hoogte had gebracht, de aanleiding voor Zinzendorfs lied geweest?