Konstantin van Wegerer 105 Klodzko

Rudolph von Colloredo

W styczniu 1634 księcia Albrechta von Waldstein wolał wszyscy komondorze  jego armii do Pilźnie. Hans Ulrich również tam jechał. Feldmarszałek Illow został od Albrecht nakaz na zbadanie postawę niektórych 20 jego komandorze. On ich powiedział że Waldstein, obrażony przez cesarza, chciał scedować kierownictwo armii. Następnie komandorze poprosili pilnie Waldsteina aby porzucić te plany. Książę Albrecht to obiecał im, ale zażądał od nich pisemną obietnicę pozostania wiernym do niego. Dokument zawierał wyraźnie warunek "tak długo jak Waldstein wojsko użyje służyć cesarzowi".  Nikogo obecne w Pilźnie miał ani sprzeciw wobec takiego deklaracja zaufania. Kiedy obietnica jednak miała być podpisana, po szczegółowym hulanka, zauważyli kilka komandorze że ten ostatni warunek z tekstu zniknął. Niemniej wszyscy podpisali, w tym Hans Ulrich.

Kiedy cesarz dowiedział się o incydencie w Pilźnie, oświadczył banitów na książę von Waldsteina i wydał prowadzenia armii do generał Gallas. Waldstein wkrótce został zamordowany przez swoich głównych zwolenników Trczka, Riemanna, Kinsky i Ilow w dniu 25 lutego 1634 r. w Cheb.  Hans Ulrich był już z powrotem na Śląsku i był na 24 lutego w Olawa zatrzymaną przez hrabiego Rudolf Colloredo i przewieziony do Kłodzko.

In januari 1634 riep hertog Albrecht von Waldstein alle oversten van zijn leger in Pilsen bij elkaar. Ook Hans Ulrich reisde daarheen. De veldmaarschalk Illow had van Albrecht de opdracht gekregen, de houding van zijn ongeveer 20 oversten te onderzoeken. Hij hield hen voor, dat Waldstein, beledigd door de keizer, de leiding van het leger wilde afstaan. Daarop vroegen de oversten dringend, dat Waldstein van die plannen moest afzien. Hertog Albrecht beloofde hen dat, maar verlangde van hen een schriftelijke belofte, hem trouw te blijven. Het document bevatte de uitdrukkelijke voorwaarde, ‘zo lang Waldstein het leger ten dienste van de keizer zou gebruiken’. Geen van de in Pilsen aanwezigen had bezwaar tegen zo’n vertrouwensverklaring. Toen de belofte echter na een uitvoerig drinkgelag onderschreven moest worden, merkten enige der oversten, dat de laatste voorwaarde uit de tekst verdwenen was. Desondanks ondertekende iedereen, ook Hans Ulrich.

Toen de keizer van het voorval in Pilsen hoorde, verklaarde hij de hertog Waldstein vogelvrij, en gaf het commando over aan generaal Gallas. Waldstein werd kort daarna op 25 februari 1634 door zijn belangrijkste aanhangers Trczka, Riemann, Kinsky en Ilow in Eger vermoord. Hans Ulrich was al terug in Silezië en werd op 24 februari in Ohlau door graaf Rudolf von Colloredo gearresteerd en naar Glatz gebracht.

Konstantin von Wegerer 104 Pieszyce

zamek Stara Kamienica

Mieliśmy w Stara Kamienica również dość nieprzyjemny napad przez banda najemników i w końcu tylko za pomocą niektórych ludzi z zamku Gryf byliśmy w stanie odpierać atak. Kiedy ja to meldowałem Hans Ulrich, rozkazał, że musiałem przenieść się do Wrocławia z dziećmi, ponieważ tam było bezpieczniejsze.

Akurat kiedy przyjechaliśmy do Wrocławiu, dowiedzieliśmy się, że było kilka przypadków dżumy w mieście. Hans Ulrich dlatego natychmiast wezwał nas do jego obozu w Pieszyce. Ta wiadomość została przekazana nam przez młodego rotmistrz von Weiher, który miał nam towarzyszył z czterech jeźdźców. Więc mieliśmy między kilka dni, ponownie spakować nasze rzeczy. Rotmistrz von Weiher był absolutnie zachwycony młodym Anna Elisabeth. On nigdy nie opuścił jej stronie. Anna Elisabeth był również pod wrażeniem młodego człowieka, a nie dala spokój, dopóki ona mogła jeździć na koniu. przed nim. Ona miała tylko jedenaście lat, ale jej sylwetka już wyraźnie wskazywał kuszące żeńskie formy, a czasami zachowywała się tak jak panienka. Podróż z Wrocławia do Pieszyce przez to był wesoły i beztroski. Ja również szybko się zaprzyjaźniłem z ten miły młodzieńca.

We hadden in Kemnitz ook een behoorlijk onaangename overval door een landknechtbende meegemaakt en konden die uiteindelijk alleen met hulp van enkele mannen uit de burcht Greiffenstein afslaan. Toen ik dat Hans Ulrich meldde, beval hij, dat ik met de kinderen naar Breslau moest verhuizen, omdat het daar veiliger was.

We waren net in Breslau aangekomen, toe we hoorden, dat er in de stad meerdere pestgevallen waren. Hans Ulrich riep ons daarom meteen naar zijn kamp bij Peterswaldau. Dit bericht werd ons overgebracht door de jonge ritmeester von Weiher, die ons met nog vier ruiters zou begeleiden. We moesten dus binnen een paar dagen al onze spullen weer inpakken. Ritmeester von Weiher was helemaal verrukt van de jonge Anna Elisabeth. Hij week niet van haar zijde. Anna Elisabeth was eveneens onder de indruk van de jongeman, en rustte niet, eer ze onderweg voor hem op zijn paard mocht rijden. Ze was weliswaar pas elf jaar, maar haar figuur toonde al duidelijk verleidende vrouwelijke vormen, en ze gedroeg zich soms ook al als een jonge dame. De reis van Breslau naar Peterswaldau was daardoor vrolijk en zonder zorgen. Ook ik werd snel bevriend met de nette jongeman.

Konstantin von Wegerer 103

W kolejne czas widzieliśmy Hans Ulrich rzadko w domu. Wydawało mi się, że brakowało mu Barbarze Agnes tak bardzo, że nie znalazł spokoju w Stara Kamienica. Kiedy wrócił, kilka dni później musiał wrócić do swego pułku. W lutym 1633 roku uwolnił z zaledwie 600 mężczyzn Strzelin  od okupacje Saksonii, używając starego fortel wojskowe, który czytał w książkach na temat wojen w starożytności. Następnie przeniósł się do Świdnicy i Lubin. U Ścinawa była silna armia szwedzka. Dlatego prosił Hans Ulrich, Wallenberg o niektóre z jego pułków do pomocy, i atakował Szwedzi w październiku w burzliwym i deszczowej pogody z niespodziewanego ataku koło Ścinawa. Szybko byli z wielkich strat. Szwedzki general Hrabia von Thurn poddał się i swoją armię do książę von Waldstein. Albrecht poszedł do Brandenburgii i Hans Ulrich uwolnił cały Śląsk od Szwedów.

Hans Ulrich był bardzo ulubione u jego pułkiem. Znał każdy indywidualny człowiek o imieniu, również jego stan cywilne, zakochane, zaręczone lub żonaty. Często nawet nie wiedział nazwę damy. Najwyraźniej miał ogromny pamięć dla osoby i nazw. Kiedy jeden z jego ludzi miał trudności finansowe, pomógł mu wspaniałomyślny. Jego życzliwość miał jedynie granice, gdy zauważył, że ktoś go widział jako proste lub głupie i po prostu chciał zrobić mu nadużycie. Wtedy mógł być bardzo twardy i bezlitosny.

Szlachetna Śląska po raz kolejny był za Hans Ulrich, bo wojna od dawno nie była już wojną religijną, ale złożone wojny europejskiej. Chcieli, przede wszystkim jak najszybciej pozbawić od tej grabieżące i nieszczeniące hordy najemników w kraju. Wojska dowodzone przez Hans Ulrich miał wprawdzie również karmione przez ludność. Ale to ludzie chętnie robili, ponieważ jego żołnierze zachowywali się poprawnie.

In de daarop volgende tijd zagen we Hans Ulrich nog maar zelden thuis. Mij leek, dat hij Barbara Agnes zo zeer miste , dat hij in Kemnitz geen rust vond. Steeds als hij kwam, moest hij enkele dagen later weer naar zijn regiment. In februari 1633 bevrijdde hij met slechts 600 man Strehlen van zijn Saksische bezetting, door gebruik te maken van een oude krijgslist, die hij in boeken over oorlogen in vroeger tijden gelezen had. Daarna trok hij naar Schweidnitz en Lüben. Bei Steinau stond een sterk Zweeds leger. Daarom vroeg Hans Ulrich, Waldstein met enkele van zijn regimenten om hulp en viel de Zweden in oktober in stormachtig en regenachtig weer met een verrassingsaanval bij Steinau aan. Ze werden snel en met grote verliezen verslagen. De Zweedse generaal graaf von Thurn gaf zich met zijn leger over aan hertog von Waldstein. Albrecht begaf zich naar Brandenburg en Hans Ulrich verloste heel Silezië van de Zweden.

Hans Ulrich was heel geliefd bij zijn regiment. Hij kende elke, individuele man bij naam, kende ook zijn burgerlijke staat, verliefd, verloofd of getrouwd. Vaak wist hij zelfs de naam van de dame. Hij had blijkbaar een enorm personen- en namengeheugen. Als één van zijn mensen in financiële moeilijkheden gekomen was, hielp hij hem groothartig. Zijn goedmoedigheid kende alleen een grens, als hij merkte dat iemand hem voor eenvoudig of dom hield, en alleen maar misbruik van hem wou maken. Dan kon hij zeer hard en onverbiddelijk zijn.

De Silezische standen stonden ook nu weer achter Hans Ulrich want de oorlog was al lang geen geloofsoorlog meer, maar een onoverzichtelijke Europese oorlog. Men wilde, voor alles, zo snel als mogelijk de plunderende en vernietigende hordes landsknechten het land uit hebben. De door Hans Ulrich geleide troepen moesten weliswaar ook van het land verzorgd worden. Maar de bevolking deed het graag, want zijn troepen gedroegen zich netjes.