Magdalena 32

 

dzieci Theuner bawią w śnieg (Kolonii)

 

 

W Mirsk mieliśmy przerwy koło południu. Wielka konwój z Frydland przybył, a furmani rozmawiali wzburzony miedzy sobie. Widzieli na trasie dużych grup zbrojnych husytów, którzy obozowali w lesie, i najwyraźniej posiedli do Lausitz. Co mieliśmy zrobić. Rozmawiałem z Hansem. Pod tej warunki nie chcieliśmy podróżować sam, ale razem z innymi wozy tworzyć duża konwoju. Karczmarz już wysłał posłańca do zamku Gryff z prośbą. Być może oni będą nas wysłać uzbrojonej eskorty.

Rzeczywiście przyszedł po około godzinie grupa dwudziestu zbrojnych jeźdźców, którzy mieli  z sobą dziesięć dodatkowych kusze i strzały. Jednak, kiedy pytali, który z furmani może obsłużyć kusza, ja byłem tylko jedyna który się głosił. Ojciec uczył mi lata temu strzelanie z kuszy, a ja ciągle praktykowałem na strychu, a ja sam myślałem, że jestem dobry strzelec. Ale  nigdy nie myślałem ze musi wziąć kusze w ręka aby strzelać na człowiek. Ale teraz to był poważny, to było dla mnie jasne.

 

Jeźdźcy z zamek Gryff dowodził hetman, z którą rozmawiałem kiedy przyszedł, aby podac mi kusza i strzały. Znał mojego ojca, ponieważ on często negocjowane w imieniu hrabiego z rady miasta Zittau. Zapytał również o mojej matce, bo wiedział dobrze o ​​jej osobliwy los, i było w tym czasie bardzo ruszone przez tego. Mogłem dać mu cały informacji.

On również wyjaśnił mi, że są ogólny w mniejszości  w odniesieniu do hordy Husytów, ale wojownicy husyckie były złe,  i bez strategii. Oni zawsze uciekają, jeśli tylko jesteś zdecydowanie, kiedy atakujesz ich. Oni rrzeciwnie, oni wiedzieli dokładnie, co robić, i dał mi kilka przykłady od ich różnych taktyk bojowych. Moja rola z tej sprawa, niestety nie dla mnie było jasne, więc nie czułem się całkiem dobrze, ale nie chciał się do tego przyznać.

 

In Friedeberg hielden we middagpauze. Een grote colonne uit Friedland was aangekomen, en de voerlui praatten opgewonden met elkaar. Ze hadden onderweg grote groepen bewapende Hussieten gezien, die in de bossen bivakkeerden, en ogenschijnlijk naar de Lausitz trokken. Wat moesten we doen. Ik sprak met Hans. We wilden onder deze omstandigheden niet alleen verder reizen, maar samen met andere wagens een grote colonne vormen. De waard had al een bode naar burcht Greiffenstein gestuurd met een mededeling. Misschien zouden ze vandaar een bewapende begeleiding sturen.

Daadwerkelijk kwam na ongeveer een uur een troep van twintig bewapende ruiters aan, die nog tien extra kruisbogen en pijlen meebrachten. Toen echter gevraagd werd, wie van de voerknechten daarmee om kon gaan, was ik de enige die zich melde. Vader had me al jaren geleden het schieten met de kruisboog bijgebracht, en ik had steeds weer op de zolder geoefend, en ik dacht zelf dat ik een goede schutter was. Dat ik ooit een kruisboog ter hand moest nemen, om op een mens te schieten, daaraan had ik nooit gedacht. Maar nu was het ernst, dat was me wel duidelijk.

 

De ruiters van Greiffenstein stonden onder bevel van de burchthoofdman, waarmee ik in gesprek kwam, toen hij mij de kruisboog en de pijlen overhandigde. Hij kende mijn vader, want hij had vaker in naam van de graaf met de raad van de stad Zittau onderhandeld. Hij vroeg ook naar mijn moeder, want hij kende haar eigenaardige lot schijnbaar goed, en was er toentertijd zeer door aangegrepen. Ik kon hem alle informatie geven.

Hij legde me ook uit, dat ze weliswaar tegen de Hussietenhordes meestal zwaar in de minderheid waren, maar de Hussieten waren slechte strijders zonder enige strategie. Ze zouden steeds op de vlucht slaan, als men ze maar vastberaden tegemoet trad. Zij daarentegen wisten precies wat ze moesten doen, en gaf me een aantal voorbeelden van hun de verschillende strijdtactieken. Mijn rol daarbij was me helaas niet duidelijk, en ik voelde me daarom ook niet helemaal goed, maar wilde dat niet toegeven.