kolonii kamienne
Byliśmy w tym razem trzeci wóz w konwój i kiedy byłoby napad stanęlibyśmy całkowicie na zewnątrz. Zastanawiałem się, co byłoby najlepszy co mógłbym zrobić. Ukryć w woź jak nieuzbrojonych furmani, nie chciałem. Przyjęłam przeczesz kuszy. Tam gdzie Hans i ja siedzieliśmy, właściwie jest duża skrzynia, gdzie trzymamy worku owies, aby karmić konie w trakcie podróże. Do góry otworzone grube drewniane wieko, byłoby dobre zabezpieczenie dla mnie, za ja może się uklęknąć. Hans mógł mi ciągle dawać strzałka z dużo zapas strzałki, kiedy on tez leżał za wieko. Wyjaśniłem mu mój plan. On zgodził się, i robił podczas jazdy, jeszcze więcej miejsca za wieko. Hans kilka bele i worki pchnął do tylu, a ja prowadziłem konie. Czułem się bardziej swobodnie, ponieważ mieliśmy konkretny plan, a ponieważ wiedziałem, że Hans był w pobliżu.
Więc pojechaliśmy na zboczu góry, za które dość szybko Frydlant będzie widoczny. Zaczęło się ściemniać, a nikt z nas furmani nie wierzył już w zagrożenie. Jednak jeźdźcy byli bardzo spostrzegawczy. Nagle zobaczyłem, że jeden jeździec z czoło podniósł rękę, a potem obiema rękami machał górę iw dół. Wódz zamek już widziało i ciosło na swoi róg. Wozy pojechaliśmy obok siebie, jak to zostało omówione, konie wypędzone. Czoło jeźdźcy wróciło galopem do wódz i uwiadomili go. Ja podniosłem wieko w górę i zobaczył, jak jeźdźcy dołączyli się do nasz "zamek samochodu" i ustawili się na jednej stronie. Potem pojawił się obok drogi koło zagajnik duża grupa jeźdźców, około pięćdziesięciu do sześćdziesięciu mężczyzn i rzucił się z głośnymi okrzykami na naszym konwoju. Byli uzbrojeni w miecze i lance, a niektórzy mieli halabardy. Nasi strażnicy nie ruszali się i pozwolili nieuporządkowana jeżdżące rabusiów zbliżyć do siebie. Mimo, że nasz samochód był po stronie przeciwnej ataku na konwoju, widziałem wszystko.
We waren in de kolonne deze keer de derde wagen en zouden bij een overval dus helemaal aan de buitenkant staan. Ik vroeg me af, wat ik dan als beste kon doen. In de wagen kruipen zoals de onbewapende voerknechten wilde ik ook niet. Ik had toch een kruisboog aangenomen. De koetsiersbok, waar Hans en ik op zaten was eigenlijk een grote kist, waar altijd een zak haver in zat, om onderweg de paarden mee te kunnen voeren. De dikke omhoog geklapte houten deksel, zou voor mij een goede bescherming zijn, waarachter in kon knielen. Hans kon me uit de grote pijlenvoorraad steeds een pijl aangeven, als hij ook achter de deksel ging liggen. Ik verduidelijkte hem mijn overwegingen. Hij stemde toe, en maakte meteen tijdens het rijden nog wat meer plaats achter de koetsiersbok. Een paar balen en zakken duwde hij naar achteren, terwijl ik de paarden mende. Ik voelde me al meer op mijn gemak, omdat we een concreet plan hadden, en omdat ik wist dat Hans in de buurt was.
Zo reden we de berghelling op, waarachter dan gauw genoeg Friedland te zien zou zijn. Het begon al te schemeren, en geen van ons voerlui geloofde nog in gevaar. De ruiters echter waren desondanks heel opmerkzaam. Plotseling zag ik, dat een ruiter van de voorhoede zijn hand opstak, en dan met beide handen omhoog en omlaag wenkte. De burchthoofdman had het al gezien en blies op zijn hoorn. De wagens reden langs elkaar, zoals het besproken was, de paarden werden weggedreven. De voorhoede was omgekeerd, en in galop naar de burchthoofdman gereden en bericht uitgebracht. Ik klapte de koetsiersbok omhoog en zag, hoe de ruiters zich bij onze ‘wagenburcht’ verzamelden en aan één kant opstelden. Toen verscheen zijdelings van de weg boven bij een bosje een grote troep ruiters, ongeveer vijftig tot zestig man en stormde onder luid geschreeuw op onze kolonne af. Ze waren met zwaarden en lansen bewapend, en sommige hadden hellebaarden. Onze beschermers bewogen zich niet en lieten de wild door elkaar rijdende rovers dichterbij komen. Onze wagen stond weliswaar aan de van de aanval afgekeerde zijde van de kolonne, maar ik kon alles goed zien.
Więc pojechaliśmy na zboczu góry, za które dość szybko Frydlant będzie widoczny. Zaczęło się ściemniać, a nikt z nas furmani nie wierzył już w zagrożenie. Jednak jeźdźcy byli bardzo spostrzegawczy. Nagle zobaczyłem, że jeden jeździec z czoło podniósł rękę, a potem obiema rękami machał górę iw dół. Wódz zamek już widziało i ciosło na swoi róg. Wozy pojechaliśmy obok siebie, jak to zostało omówione, konie wypędzone. Czoło jeźdźcy wróciło galopem do wódz i uwiadomili go. Ja podniosłem wieko w górę i zobaczył, jak jeźdźcy dołączyli się do nasz "zamek samochodu" i ustawili się na jednej stronie. Potem pojawił się obok drogi koło zagajnik duża grupa jeźdźców, około pięćdziesięciu do sześćdziesięciu mężczyzn i rzucił się z głośnymi okrzykami na naszym konwoju. Byli uzbrojeni w miecze i lance, a niektórzy mieli halabardy. Nasi strażnicy nie ruszali się i pozwolili nieuporządkowana jeżdżące rabusiów zbliżyć do siebie. Mimo, że nasz samochód był po stronie przeciwnej ataku na konwoju, widziałem wszystko.
We waren in de kolonne deze keer de derde wagen en zouden bij een overval dus helemaal aan de buitenkant staan. Ik vroeg me af, wat ik dan als beste kon doen. In de wagen kruipen zoals de onbewapende voerknechten wilde ik ook niet. Ik had toch een kruisboog aangenomen. De koetsiersbok, waar Hans en ik op zaten was eigenlijk een grote kist, waar altijd een zak haver in zat, om onderweg de paarden mee te kunnen voeren. De dikke omhoog geklapte houten deksel, zou voor mij een goede bescherming zijn, waarachter in kon knielen. Hans kon me uit de grote pijlenvoorraad steeds een pijl aangeven, als hij ook achter de deksel ging liggen. Ik verduidelijkte hem mijn overwegingen. Hij stemde toe, en maakte meteen tijdens het rijden nog wat meer plaats achter de koetsiersbok. Een paar balen en zakken duwde hij naar achteren, terwijl ik de paarden mende. Ik voelde me al meer op mijn gemak, omdat we een concreet plan hadden, en omdat ik wist dat Hans in de buurt was.
Zo reden we de berghelling op, waarachter dan gauw genoeg Friedland te zien zou zijn. Het begon al te schemeren, en geen van ons voerlui geloofde nog in gevaar. De ruiters echter waren desondanks heel opmerkzaam. Plotseling zag ik, dat een ruiter van de voorhoede zijn hand opstak, en dan met beide handen omhoog en omlaag wenkte. De burchthoofdman had het al gezien en blies op zijn hoorn. De wagens reden langs elkaar, zoals het besproken was, de paarden werden weggedreven. De voorhoede was omgekeerd, en in galop naar de burchthoofdman gereden en bericht uitgebracht. Ik klapte de koetsiersbok omhoog en zag, hoe de ruiters zich bij onze ‘wagenburcht’ verzamelden en aan één kant opstelden. Toen verscheen zijdelings van de weg boven bij een bosje een grote troep ruiters, ongeveer vijftig tot zestig man en stormde onder luid geschreeuw op onze kolonne af. Ze waren met zwaarden en lansen bewapend, en sommige hadden hellebaarden. Onze beschermers bewogen zich niet en lieten de wild door elkaar rijdende rovers dichterbij komen. Onze wagen stond weliswaar aan de van de aanval afgekeerde zijde van de kolonne, maar ik kon alles goed zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten