Wegerer Scholz 109

zamek Rekow

W tym czasie nie wiedziałem jeszcze, jak ważny dla mojego zorganizowanego wyjazdu do Marie-Louise był wóz, który właśnie zdobyłem w następnym czasie. Sytuacja militarna na Śląsku pogorszyła się dla króla pruskiego na początku 1761 r., Pomimo zwycięstwa na wiosnę. Wszędzie w kraju były wojska austriackie i rosyjskie. Szybka usługa kurierska już nie istniała. Nie mogłem już podróżować. Teraz byłem niezależny. W Wrocław służący opiekował się moimi końmi i utrzymywał je w dobrej kondycji na codzienne przejażdżki. Zawsze jechałem sam do Herrnhut, ponieważ wtedy nie wyróżniałbym się tak samo jak podróżnik na ulicy, ale raczej byłbym postrzegany jako lokalny dżentelmen. Szybko znałam trasę tak dobrze, że w razie potrzeby mogłam wykonać mniejsze objazdy taktyczne. Najszybszą drogą dla mnie była z Wrocław przez Schwidnica, Jelenia Góra, Frydland i Zittawa do Berthelsdorf.

W Wrocławski Oberambt ludzie wiedzieli o miejscu zamieszkania króla pruskiego, ale wszystkie ruchy wojsk były ściśle tajne. Zdarzyło się czasem, że wylądowałem na moich podróżach między wojskami austriackimi lub rosyjskimi. Podczas mojego ostatniego pobytu w Bohemach nauczyłem się na zabawy austriackiej wymowy od służących Philipa. Teraz przydało się to, ponieważ mogłem zwrócić się do austriackich oficerów w ich własnym dialekcie, co często pomogło mi wyjść z trudnej sytuacji

W lipcu 1761 roku Karl Abraham poślubił swoją narzeczoną Wilhelmine Christine. Zostałem zaproszony do zamku Reków i zobaczyłem pannę młodą po raz pierwszy na własne oczy. Co przypomniało tej dziewczynie o mojej Marie-Louise. W wieku 15 lat była zaledwie dwa lata starsza od Marie-Louise. Była jednak nieco większa i już zrobiła całkiem dojrzałe wrażenie w swojej sukni ślubnej. Nie wyobrażałem sobie, że mogłaby zrobić tyle nonsensów, o których zawsze mówił mi Karl Abraham. Następnie przenieśli się do Wrocławiu w domu, który im sprzedałem, który został gustownie odnowiony i zmodernizowany pod moim nadzorem.

Do tych zadań na początku nadal mieszkałam w dwóch pokojach na najwyższym piętrze domu, ale teraz chciałam je opuścić, kiedy młoda para się wprowadzi. Kiedy tańczyłem z młodą panną młodą na przyjęciu weselnym, natychmiast zapytała mnie, jak czuje się Marie-Louise, o której Karl Abraham wiele jej powiedział. Potem powiedziała mi, że gdyby nie wyszła za mąż za Karla Abrahama, chętnie by się ze mną ożeniła, tylko na podstawie opowiadań Karela Abrahama, które przedstawiłem jako pogodną, ​​schludną, mądrą i rozsądną osobę. Mogłem prawie dosłownie odpowiedzieć na jej komplement Karela Abrahama i śmialiśmy się z tego serdecznie. Słyszała, że ​​planuję opuścić dom, ale uprzejmie poprosiła mnie, abym nadal tam mieszkał. Gdyby Karel Abraham był w Berlinie, z pewnością byłbym dobrym towarzystwem i opiekunem, jeśli zajdzie taka potrzeba. Rozmawiała już o tym z Karelem Abrahamem i całkowicie się zgodził. Tak więc nadal mieszkałam w domu, który kochałam i oczekiwałam na towarzystwo pięknej młodej żony mojego przyjaciela.

Toentertijd wist ik nog niet, hoe belangrijk het door mij pas verworven voertuig in de volgende tijd voor mijn afgesproken reizen naar Marie-Louise zou zijn. De militaire situatie in Silezië verslechterde voor de Pruissenkoning al begin 1761, ondanks de zege in het voorjaar. Overal stonden er Oostenrijkse en Russische troepen in het land. Een regelmatige koeriersdienst bestond er al gauw niet meer. Ik had niet meer kunnen reizen. Nu was ik onafhankelijk. In Breslau zorgde een knecht voor mijn paarden en hield ze door dagelijkse ritten in goede conditie. Ik reed altijd alleen naar Herrnhut, want dan viel ik op straat niet zo zeer op als een reiziger, maar werd eerder als een lokale heer aangezien. Ik kende al snel de route zo goed, dat ik ook kleinere tactische omwegen kon maken, als dat nodig was. De snelste route voor mij ging van Breslau over Schweidnitz, Hirschberg, Friedland en Zittau naar Berthelsdorf.

In het Breslauer Oberambt wist men weliswaar over de verblijfsplaats van de Pruissenkoning, maar alle troepenbewegingen waren streng geheim. Zo kwam het soms voor dat ik op mijn reizen tussen Oostenrijkse of Russische troepen terecht kwam. Ik had tijdens men laatste oponthoud in Bohemen van Philipps bedienden voor de lol de Oostenrijkse uitspraak geleerd. Nu kwam me dat goed van pas, want ik kon de Oostenrijkse officieren in hun eigen dialect aanspreken, wat me vaker uit een moeilijke situatie hielp.

In juli 1761 trouwde Karl Abraham zijn bruid Wilhelmine Christine. Ik was uitgenodigd voor de bruiloft op slot Rankau en zag de bruid daar voor de eerste keer met eigen ogen. Wat herinnerde dit meisje ne aan mijn Marie-Louise. Ze was met haar vijftien jaren net twee jaar ouder dan Marie-Louise. Ze was echter iets groter en maakte in haar bruidsjurk al een behoorlijk volwassen indruk. Ik kon me helemaal niet voorstellen, dat ze nog zoveel ongein kon uithalen, waar Karl Abraham me altijd over vertelde. Zij trokken daarna naar Breslau in het door mij aan hen verkochte huis, dat smaakvol, op zijn aanwijzingen en onder mijn toezicht gerenoveerd en gemoderniseerd was.

Ik was voor deze opdrachten in het begin ook in twee kamers op de bovenverdieping van het huis blijven wonen, maar wilde deze nu verlaten, als het jonge paar zou intrekken. Toen ik op het bruiloftsfeest ook een keer met de jonge bruid danste, vroeg ze me meteen hoe het met Marie-Louise ging, waarover Karl Abraham haar veel bleek te hebben verteld. Vervolgens zij ze me, dat als ze niet met Karl Abraham getrouwd was, zou ze ook graag met mij getrouwd zijn, alleen al op basis van Karel Abrahams verhalen, die me als een vrolijk, net, slim en verstandig mens had neergezet. Ik kon haar het compliment bijna woordelijk beantwoorden over Karel Abraham, en we konden er hartelijk om lachen. Ze had gehoord dat ik van plan was om uit het huis te vertrekken, en verzocht me echter vriendelijk, om toch daar te blijven wonen. Als Karel Abraham in Berlijn was, das was ik zeker een goed gezelschap alsook beschermer, als het nodig was. Ze had er al met Karel Abraham over gesproken, en hij was het er helemaal mee eens. Zodoende bleef ik in het door mij geliefde huis wonen, en verheugde me op het gezelschap van de mooie jonge vrouw van mijn vriend.