Konstantin von Wegerer 114

Kościół 'trójca przenajświętsza' w Ratyzbone

Poszłam mocno ruszone powrotem do nasze miejsce aresztu. Cesarski komisja kierowana przez Ferdynand, syn cesarza, już czekał przejąć wszystkich kosztowności Hans Ulricha. Miałem je wszystkie dobrze zamknięty w dużym krzynka, kiedy skonfiskowali cały bagaż Hans Ulrich po przybyciu w Ratyzbonie. Teraz powrócił krzynka, a reszta z bagażem. Ferdinand dał pisarza rozkaz do napisania wszystkich obiektów, ale najpierw poszło do, przez mnie otworzone krzynka i chwycił dwa złote łańcuchy i trzy z diamentami wysadzane pasy do kapeluszy i ześlizgnął je do kieszeni płaszcza. Byłem szokowane, że syn cesarza przeprowadzić taką niemoralny napad przed oczy jego towarzyszy. O ile chciwość przeniknął już do dwór cesarski. Ferdinand chwycił ponownie w krzynka, aby przyswajając sobie kilka biżuterię i dopiero wtedy zaczął pisarza z jego pracy. Dopiero wtedy, krzynka była zamknięta, i wynoszone.

Pakowałem rzeczy Hans Ulrich i moje. Gdzie mam teraz iść? Kiedy na reszta byłem w sama poszłam leżąc na łóżka i zamknęłam oczy. W moim myśli puściłem jeszcze raz w moim wydarzeń w Ratyzbonie. Ale potem również myślałem o tej piękny czasy, który miałem wcześniej z Hans Ulrich i jego rodziny w Stara Kamienica oraz w zamek Gryf. Nagle wszystko stało się dla mnie jasne; musiałem iść do Anna Ursula a zwłaszcza Anna Elisabeth i do innych dzieci w Ołomuniec.

Ik ging zwaar getroffen in onze arrestruimtes terug. Een keizerlijke commissie onder aanvoering van Ferdinand, de zoon van de keizer, wachtte al om de waardevolle spullen van Hans Ulrich over te nemen. Ik had ze allemaal goed opgesloten in een grote kist, toen men de hele bagage van Hans Ulrich bij zijn aankomst in Regensburg confisqueerde. Nu was de kist en de rest van de bagage terug gebracht. Ferdinand gaf een schrijver de opdracht om alle voorwerpen op te schrijven, hij ging echter als eerste naar de door mij geopende koffer, en pakte er twee gouden kettingen en drie met diamanten bezette hoedenriemen uit en liet ze in zijn jas glijden. Ik was ontzet, dat de zoon van een keizer een zulke infame diefstal voor de ogen van zijn begeleiders uitvoerde. Zover was de hebzucht aan het hof al doorgedrongen. Ferdinand greep nog een keer in de kist, om zich nog enkele sieraden toe te eigenen, daarna pas begon de schrijver met zijn werk. Tenslotte werd de kist gesloten en weggedragen.

Ik pakte de spullen van Hans Ulrich en van mij in. Waar moest ik nu naar toegaan? Toen ik eindelijk alleen was, ging ik op bed liggen en sloot mijn ogen. In gedachten liet ik de gebeurtenissen in Regensburg nog een keer door mijn hoofd gaan. Daarna dacht ik echter ook aan de mooie tijd, die ik tevoren met Hans Ulrich en zijn familie in Kemnitz en ook op de Greiffenstein beleefd had. Plotseling werd me alles duidelijk; ik moest naar Anna Ursula en in het bijzonder naar Anna Elisabeth en de andere kinderen in Olmütz toe.

Konstantin von Wegerer 113

Następnego dnia, był to siódmy niedzielę po Trinitatis, on pisał listy do swoich dzieci i rodziny. Następnej nocy spędził bez spanie, ja ciągle musiałem przynosząc mu coś do picia. W godzinach porannych w dniu wykonania, poniedziałek, 23 lipca 1635, jeszcze raz rozmawiał z duchem ewangelicznym. Potem udał poszło na planowanym godzina na szafot, który został postawione na plac „Zur grünen Heide". (na zielone wrzosowisko)  Kiedy tam dotarliśmy powiedział mi: „Ja często chciałem kiedyś umrzeć na zielonej wrzosowisku, w służbie cesarza. Teraz umrę na "Grüner Heide" ale inaczej, jak sobie wyobrażałem.".

Wielu obywateli miasta przybyli, nie były one jak widzów, ale żałobników. To było szybko rozpowiadane, że ogólne bardzo kochany hrabia Schaffgotsch został skazany na śmierć przez cesarza. Wiedzieli też powody przez jezuitów znienawidzony wiary ewangelicznej i jego wielki posiadanie, że cesarz chętnie chce mieć. Głośno Hans Ulrich poprosił sędziów i katów na prawdziwej przyczyny jego śmierci. Nie chciał że ktokolwiek uwierzył, że on umarł jako złodziej lub przestępnego. Jednak został tylko dał zimną odpowiedź: „Robimy to, co nakazuje cesarza”.

Hans Ulrich chciał coś powiedzieć, ale bębny bębnili po znak sędziego, aby nikt nie mógł usłyszeć jego głos.Ja związałem z białym tkanina jego włosy do góry, po czym on uklęknął i został śmiertelny cios. My owijaliśmy jego ciało w dużym tkanina i położyliśmy go w trumnie i przynieśliśmy go z powrotem do swojego pokoju. Tam jeszcze tysiące ludzi z Ratyzbony widzieli go, gdy mijali trumnę pożegnać się z dobrym człowiekiem. Środy następnie ciało musiało bez dalszych ceremonii wynoszone do cmentarzu "trójca przenajświętsza" i tam opuszczane do wypukły grobowiec. Hans Ulrich nakazał przed egzekucja że jego ciało nie ma być myte po wykonaniu. Chciał stanąć przed Bogiem, tak jak był traktowany przez cesarza dla swoich lojalnych usług. Cały Ratyzbona , nawet jego sędziowie byli przekonani o jego niewinności.

Op de volgende dag , het was de zevende zondag na Trinitatis, schreef hij de brieven aan zijn kinderen en familie. De daarop volgende nacht bracht hij door zonder te slapen, ik moest hem steeds weer iets te drinken brengen. ’s Morgens op de dag van de terechtstelling, maandag 23 juli 1635, sprak hij nog een keer met een evangelische geestelijke. Daarna ging hij op het geplande tijdstip naar het schavot, dat op een plein ‘zur grünen Heide’ was opgesteld. Toen we daar aankwamen zei hij me: ‘Ik heb me vaak gewenst, ooit te sterven op de groene heide, in dienst van keizer. Nu sterf ik ‘auf grüner Heide’ maar anders, als ik me had voorgesteld.‘

Vele burgers van de stad waren gekomen, ze kwamen niet als toeschouwers, maar als rouwenden. Het had zich snel rond gesproken, dat de algemeen zeer geliefde graaf Schaffgotsch door de keizer ter dood was veroordeeld. Men kende ook de redenen: zijn door de jezuïeten gehate evangelische geloof, en zijn groot bezit, dat de keizer graag wilde hebben. Luidkeels vroeg Hans Ulrich de aanwezige rechters en beulen naar de ware reden van zijn dood. Hij wilde niet dat iemand geloofde, dat hij stierf als een dief of misdadiger. Men gaf echter alleen het kille antwoord: ‘Wij doen, wat de keizer beveelt.’

Hans Ulrich wilde nog iets zeggen, maar de trommels roffelden op het teken van een rechter, zodat niemand meer zijn stem kon horen. Ik bond hem met een witte doek de haren omhoog, vervolgens knielde hij neer en kreeg de doodslag. We wikkelden zijn lichaam in een grote doek en legden hem in de kist en brachten hem terug in zijn kamer. Daar hebben nog duizenden mensen uit Regensburg hem gezien, toen ze aan de kist voorbij gingen, om afscheid van een goed mens te nemen. ’s Woensdags hierop volgend moest het lichaam zonder verdere ceremonie op het kerkhof ‘zur Dreifaltigkeit’ gebracht worden en daar in een gewelfd graf neergelaten worden. Hans Ulrich had voor zijn terechtstelling bevolen, dat zijn lichaam na de executie niet gewassen mocht worden. Hij wilde voor God verschijnen, zoals hij door de keizer voor zijn trouwe diensten behandeld was. Heel Regensburg, zelfs zijn rechters, waren overtuigd van zijn onschuld.

Konstantin von Wegerer 112

Wilhelm Lamormaine

Na początek lipca 1635 roku wyrok śmierci przez dworze cesarskim została potwierdzona przez wielu wątpliwych i niedokładne dowodów, jak wcześnie przed oskarżenia i komunikat o jego tortur. Rozpoznaliśmy rękopis z ojciec jezuita Lamormaine. Tylko odcięcie ręki jako łaskę został pominięty. Został on również łaskawie pozwolenie napisać ostatni list do swoich dzieci.

Wyrok, nie została podpisana przez cesarza. Kiedy to zostało meldowane przez delegację, Hans Ulrich, zapytał posłańca dostarczające wyrok, wysłać swój wskazówki dla jego dzieci, i wysłać go ksiądz. Kiedy zapytali go, czy chce jezuitą czy ewangelicki duchowny, on odpowiedział: „Bóg chciał mi czytać pism luterańskich, nigdy nie będzie rozmawiać z jezuitą. Kiedy mogę mieć ewangelickiego duchownego, dobrze, jeśli nie, ja chcę umrzeć błogosławiony ".

Na to porucznik odpowiedział: „Ekscelencjo ma rację, ponieważ ten który gra z religią, rzadko cos jest dobre w niego. Niech będzie Pan Stoppen met corrigeren van miec ksiądz swoi chęci." Na pytany, czy chce umrzeć tu, w swoim pokoju, on odpowiedział:”. Moje sumienie jest czyste, dlatego wolałbym umrzeć pod Bożą wolnym niebem, niż mieć egzekucja w ciemności."

Delegaci wychodził i Hans Ulrich wezwał jego prowadzącego cudze sprawy Salomo Renz. Ale on nie mógł długo z nim rozmawiać ponieważ przychodzili kilka jezuitów który próbowali namówić na niego. Hans Ulrich jednak pozostał jego wiara wierny, a jezuici wychodzili ze słowami: „Cortes durities haud postrema causa supplicci”, z tym chcieli powiedzieć, że Hans Ulrich z jego niezłomność, sam był winy było jego cierpienie, ponieważ on nie chciał nawrócić do katolicka wiarę.

Begin juli 1635 werd het doodoordeel door het keizerlijke hof met zoveel twijfelachtige en onnauwkeurige bewijslast bevestigd, zo als tevoren de aanklacht en het bericht over zijn foltering. Men herkende het handschrift van de jezuïetenpater Lamormaine. Slechts het afhakken van de hand werd als genade achterwege gelaten. Ook werd hem genadig toegestaan, een laatste brief aan zijn kinderen te schrijven.

De veroordeling was niet door de keizer ondertekend. Toen dit via een delegatie aan Hans Ulrich bekend werd gemaakt, vroeg hij de boodschapper van het oordeel, zijn aanwijzingen voor zijn kinderen te bezorgen, en hem een priester te sturen. Toen men hem vroeg, of hij een jezuïtische of een evangelische geestelijke wilde hebben, antwoordde hij: ‘God wilde, dat ik de lutherse geschriften zou lezen, ik zal nooit meer met een jezuïet praten. Kan ik een evangelische geestelijke hebben, goed, zo niet, dan wil ik toch gezegend sterven.’

Daarop antwoordde de luitenant: ‘Uwe excellentie heeft gelijk, want wie met de religie speelt, aan hem is zelden iets goeds. U zult de priester van uw wens hebben.’ Op de vraag of hij hier in zijn kamer wilde sterven, gaf hij als antwoord: ’Mijn geweten is zuiver, daarom wil ik liever onder Gods vrije hemel sterven, dan in het donker te worden terechtgesteld.’

De afgevaardigden vertrokken en Hans Ulrich liet zijn zaakwaarnemer Salomo Renz bij zich roepen. Hij kon echter niet lang met hem praten, omdat er enkele jezuïeten kwamen en op hem inpraatten. Hans Ulrich bleef zijn geloof echter trouw, en de jezuïeten vertrokken met de woorden: ‘Cortes durities haud postrema causa supplicci’, waarmee ze wilden zeggen, dat Hans Ulrich door zijn standvastigheid zelf schuld aan zijn lijden was, omdat hij zich niet tot het katholieke geloof had laten bekeren.