Magdalena 14

ludzi z Boża Góra

 



Kiedy trochę później w świeżych i czystych ubrań poszedłem do kuchni, rodzina Kachel z wszystkich swoich sług siedzieli już na stole. Pan Kachel pokazał mnie pan moje miejsce, a następnie chodził wokół stołu, i  powiedział imię o tam siedzącego, i od każdy dodawał zabawny komentarz. On chwalił dziewczynę z kuchnię z powodu jej umiejętności , jak solic zupa. kiedy prawie był u jego miejsce, żartował o dobrych oczach jego żony, który absolutnie wszystko w domu widzieli i prawdopodobnie widzą  przez ściany. Potem usiadł i zaczął opowiadać o nasze dzisiejszej podróże i moje odważnej interwencji z ludzi z Zgorzelec. To napawało mnie dumą. Wszyscy słuchali z uwagą, ponieważ wiadomości z woźniców, były prawie jedynymi wiadomości, które mogą być uzyskane w mieście.

Ja właściwie nie zauważyłem, że wcześniej ze Pan Kachel zwany także jego dzieci, które siedzieli zmieszane z sługi, chłopca o moim wieku i dwie dziewczyny około piętnastu i dwunastu lat. Kiedy moje oczy poszedli spowrotem do starszej dziewczyny, akurat ona spojrzała na mnie. Najpierw mrugnęła z jej lewej i następnie jej prawa oko, i nagle pokazała jej język na krótko. Widoczne nikogo mogło to widać, oprócz mnie. Od moja duma została w ten sposób nie wiele. Nie przeszkadzało mi to, ale nie było to dobre uczucie, ale w ogóle nie pasowało do tak przyjazny powitanie. Czy ja zrobiłem coś złego? Może jutro mogę to poprawić.

 

Toen ik een tijdje later fris en in schone kleding de keuken binnen ging, zat de familie Kachel met al hun bedienden al om de tafel. Heer Kachel wees me mijn plaats, en ging dan de tafel rond, en noemde achtereenvolgens de naam van de daar zittende, en voegde telkens een kleine, grappige opmerking toe. Hij loofde het keukenmeisje vanwege haar kunsten, als beste de soep op smaak te kunnen brengen. Toen hij bijna bij zijn plaats was aangekomen, grapte hij over de goede ogen van zijn vrouw, die werkelijk alles in huis, en waarschijnlijk ook door de wanden, kon zien. Vervolgens ging hij zitten en begon over onze belevenissen van vandaag te vertellen, ook over mijn moedig ingrijpen bij de Görlitzer. Het vervulde me met trots. Iedereen luisterde aandachtig toe, want de berichten van de voerlui, waren bijna de enigste berichten, die men in de stad verkrijgen kon.

Het was me eigenlijk niet opgevallen, dat hij voorheen ook zijn kinderen genoemd had, die gemengd tussen de bedienden zaten, een jongen, ongeveer van mijn leeftijd en twee meisjes ongeveer vijftien en twaalf jaar oud. Toen mijn blik naar het oudere meisje terug ging, keek ook zij mij toevallig aan. Ze knipoogde eerst met haar linkeroog en daarna met haar rechter, en plotseling stak ze heel kort haar tong uit. Het mocht zeker niemand zien, behalve ik. Mijn trots was daarmee, half vervlogen. Het stoorde mij niet, maar er bleef een niet goed gevoel, dat helemaal niet, bij de voor de rest zo vriendelijke ontvangst paste. Had ik iets verkeerds gedaan? Misschien kan ik het morgen weer in orde brengen.