Wegerer Scholz 123

Potsdam

W naszym domu na parterze wzdłuż pokoi w piwnicy był mały dom dla rodziny dozorcy, która dbała o ogród i utrzymywała ścieżki w czystości. Mężczyzna dbał również o moje konie i był również naszym woźnicą, kiedy jechaliśmy do Berlina. Byliście bardzo dobrymi przyjaciółmi z córką tej rodziny, ponieważ była w twoim wieku, całkiem wesoła i zawsze gotowa na żarty i zabawę. Kiedy zachorowała, często ją odwiedzaliście i spędzaliście wiele godzin przy jej łóżku. Marie-Louise była bardzo szczęśliwa z tego powodu, ponieważ zobaczyła, że ​​jej córki najwyraźniej również miały poczucie pomocy.

Nieuniknione było, że podczas ogrzewania na łyżwach przeziębiliście się podczas odpoczynku na ławce. Niemal w tym samym czasie mocno zakaszlaliście. Marie-Louise potraktowała was oboje w ten sam sposób: podgrzano duże miski z rumiankiem. Następnie zsunięto dwa krzesła, aby jedno mogło usiąść na jednym krześle, a miska z gorącym ekstraktem na drugim. Jeden z was usiadł, a całość była przykryta dużym wełnianym kocem. Teraz trzeba było powoli podnieść pokrywkę miski i wdychać ulatniającą się gorącą parę rumianku. Po kilku minutach para zmniejszyła się. Pozwolono was wyjść z namiotu, a pot zmył się ciepłą wodą. Wtedy twoja siostra otrzymała to samo traktowanie.

Nieprzyjemne dla was było pocieranie pleców gorącym woskiem. Wosk musiał być gorący, aby mógł dobrze działać. Jeśli Marie-Louise wierzyła palcem, że temperatura jest dobra do smarowania, było zbyt gorąco dla waszych pleców i przez dom rozległo się okropne krzyki. Za pierwszym razem wpadłem do wasz pokój, ponieważ myślałem, że zdarzył się straszny wypadek. Żal mi było tak bardzo, że metody leczenia były tak nieprzyjemne i bolesne. Wziąłem cię wtedy, Martina, na ramię i pocieszałem. Wydawało ci się, że ci się spodoba i powiedziałeś: „Matko, następnym razem sprawi, że będzie tak gorąco. Potem znów będę krzyczeć, aby przyszedł Ojciec. Chcę cierpieć za jego uścisk i pocałunek ”.

Wilhelmine też to usłyszał, odwrócił się i zaczął szlochać. Poszedłem do niej i też chciałem wziąć ją w ramię. Ale odepchnęła mnie i zostawiła mnie. Po raz pierwszy zauważyłem u was coś jak zazdrości. Następnego dnia długo rozmawiałem z Wilhelmine, wyjaśniając, dlaczego prawdopodobnie była zazdrosna o swoją siostrę i dlaczego powinna być zazdrosna, jeśli jest normalnym dzieckiem. Teraz chciała wiedzieć o tym więcej. Zawołałem tez Martiny i rozmawialiśmy o tym we trójkę. Tak mało wiedzialiscie o tym, co czekało na was jako kobiety, w radości i cierpieniu. Wyjaśniłem was to, opowiadając o mojej miłości do Marie-Louise i naszych własnych doświadczeniach. Myślę, że z miłości do wasze matki dobrze pamiętajcie wszystko i zrozumialiscie, że sam kontrolujecie przydarza się wami i wasze partnerom. Potem ty, Wilhelmina, powiedziałeś coś bardzo pięknego: „Jeśli wyobrażam sobie, że trzy lata temu byłem zaręczony z obdartym żołnierzem, wydaje się to niewiarygodne. Ale to prawda. Jaką mamy dobrą matkę ”.

In ons huis was op de begane grond langs de kelderruimtes een kleine woning voor een huismeesterfamilie, die de tuin verzorgde en de paden schoon hield. De man verzorgde ook mijn paarden en was bovendien onze koetsier als we naar Berlijn reden. Met de dochter van deze familie waren jullie heel goed bevriend, want ze was van jullie leeftijd, behoorlijk vrolijk en altijd in voor grappen en om streken uit te halen. Toen ze ziek werd, bezochten jullie haar vaak en brachten vele uren door aan haar bed. Marie-Louise was daar heel blij om, omdat ze daarin zag, dat haar dochters blijkbaar ook het voor haar vanzelfsprekende gevoel van het helpen in zich hadden.

Het was niet te vermijden, dat jullie je, verhit van het schaatsen, bij het uitrusten op een bankje een verkoudheid opliepen. Bijna tegelijkertijd moesten jullie zwaar hoesten. Marie-Louise behandelde jullie allebei op dezelfde manier: grote kommen met kamille werden opgewarmd. Vervolgens werden twee stoelen zo tegen elkaar geschoven, dat er op een stoel gezeten kon worden, en op de andere een kom met het hete aftreksel gezet kon worden. Eentje van jullie ging daar dan zitten, en het geheel werd met een grote wollen deken afgedekt. Nu moesten jullie langzaam de deksel van de kom optillen en de ontsnappende hete kamilledamp inademen. Na een paar minuten werd de damp minder. Jullie mochten uit de tent en het zweet werd met warm water afgewassen. Dan kreeg je zus dezelfde behandeling.

Het onaangenaamst voor jullie was het inwrijven van de rug met hete was. De was moest heet zijn, zodat hij goed kon werken. Als Marie-Louise met haar vinger geloofde, dat de temperatuur goed was om te smeren, was dat voor jullie ruggen te heet, en er klonk een erbarmelijk geschreeuw door het huis. Bij de eerste keer dat het gebeurde, ben ik jullie kamer in gerend, want ik dacht dat er een verschrikkelijk ongeluk gebeurd was. Ik had het zo met jullie te doen, dat de behandelmethodes zo onaangenaam en pijnlijk waren. Ik nam jou Martina, toentertijd op mijn arm en troostte je. Daar scheen je van te genieten en zei: ‘Moeder, je mag bij de volgende keer weer zo heet smeren. Dan zal ik weer schreeuwen, zodat vader komt. Voor zijn omarming en zijn kus wil ik graag lijden.’

Wilhelmine had dit ook gehoord, draaide zich om en begon te snikken. Ik ging naar haar toe en wilde haar eveneens op de arm nemen. Maar ze weerde me af, en liet me staan. Het was de eerste keer, dat ik iets van afgunst bij jullie merkte. De volgende dag sprak ik een hele tijd met Wilhelmine, en maakte haar duidelijk, waarom ze waarschijnlijk jaloers op haar zusje was, en waarom ze eigenlijk ook wel jaloers moest zijn, als ze een normaal kind was. Nu wilde ze hier nog meer van mij hierover weten. Ik haalde Martina erbij, en wij drieën spraken hier over. Jullie wisten toch nog zo weinig, van wat jullie als vrouwen stond te wachten, in vreugde en in lijden. Ik legde dit jullie uit, door te vertellen over mijn liefde voor Marie-Louise en onze eigen ervaringen.. Ik denk, dat uit de liefde voor jullie moeder, jullie alles goed onthouden en begrepen hebben, dat jullie zelf in de hand hebben, wat er met jullie en jullie partners gebeurt. Toen zei jij, Wilhelmina, iets heel moois: ‘Als ik me voorstel, dat ik me drie jaar geleden met een in lompen gehulde, aangelopen soldaat verloofd had, dan komt me dat ongeloofwaardig voor. Maar het is waar. Wat hebben wij toch een goede moeder.’