Konstatin Wegerer 14

zamek Czocha

Ona mi powiedziała o wielkie przyjęcie, który jej ojciec organizował pięć lat temu w zamek Gryf. Ona miała możliwość obejrzenia, jak rycerze organizowali małe walki, i mogli wygrać jakiś nagrodzenie, rycerze mieli jej wdzięczność podniośli jej, a ona pocałowała jch na czole. Ale ona nie zrobiła tego z przyjemnością, ponieważ rycerze śmierdzieli z ich ust pachnieli na piwa i wina. Niestety w tym pocałowanie nie mogła uszczypnąć nos .

Późnej, wieczorem matka włożyła ją do łóżka, ponieważ impreza coraz było głośniejsze i to nie nic dla małych dziewczynek. Mimo to ona raz wychodziła z lóżko i patrzyła przez małe okienko w wielki sala. Pan od Czocha wspiął się na stole i chciał wiadro z winem w jednym raz wypić do dno. Jednak, w trakcie nagle upadł na plecy i spadł ze stołu na podłogę. Wstał jeszcze raz, spadł do tylu, przez drzwi z dużo hałasu z schody na dole. wtedy zauważyli, że Pan od Czocha w ostatnim upadku złamał sobie kark i umarł. W ten sposób impreza sie skończyła. 

Magdalena, którzy śmiali się głośno w pierwszej części swojej historii, robiła się poważna na końcu. Rozmawialiśmy o śmierci. Moim zdanie, Pan od Czocha zmarł dobrze, pełne zabawy i bez strachu. Magdalena widziała to nie więcej to samo. Przynajmniej nie widziałem żadnej kary od Boga z powodu zuchwały, taki jak katolickiego proboszcza z Gryfów powiedziała z ambony.

Zo vertelde ze me over een groot feest, dat haar vader vijf jaar geleden op burcht Greiffenstein gegeven had. Zij had mogen toekijken, als de ridders kleine gevechten hielden en daarvoor prijzen kregen, de ridders hadden haar als dank omhoog getild, en zij had ze dan op het voorhoofd gekust. Maar ze had het niet met plezier gedaan, want de ridders stonken uit hun mond naar bier en wijn. Maar ze had daarbij toch ook niet haar neus kunnen dichtknijpen.

Later op de avond had haar moeder haar naar bed gebracht, want het feest werd steeds luidruchtiger en dat was niets voor kleine meisjes. Ze was dan toch nog een keer opgestaan en had door een klein raampje in de zaal kunnen kijken. De heer van Tschocha was op een tafel geklommen en wilde een emmer met wijn in één keer leeg drinken. Daarbij viel hij echter plotseling achterover en viel van de tafel op de grond. Hij stond nog een keer op, viel achterover door een deur met veel herrie een trap af. Toen echter merkte men dat de heer van Tschocha bij de laatste val zijn nek gebroken had en gestorven was. Het feest was daarmee afgelopen.

Magdalena, die bij het eerste deel van haar verhaal nog luid lachte, was aan het slot ernstig geworden. We spraken over de dood. Ik was van mening dat de heer van Tschocha goed gestorven was, vol van plezier en zonder angst. Ook Magdalena zag het enigszins zo. In ieder geval zag ze er geen straf van God wegens overmoed in, zoals de katholieke pastoor van Greiffenberg het vanaf de kansel verkondigde.

Konstatin Wegerer 2

Ik moet ongeveer rond het jaar 1590 geboren zijn. Precies weet ik dat niet, want ik heb mijn ouders daar nooit naar gevraagd. Het was voor mij niet belangrijk, en het heeft zelden ooit iemand geïnteresseerd, hoe oud ik was. Mijn jeugd bracht ik door in een grote riddertoren aan de Bober. Mijn vader was een ruiterknecht bij de Heer von Nimptsch, die eigenaar was van de toren, het hele dorp aan de Bober en het omliggende Heerschap samen met enkele andere dorpen. Van mijn vader kan ik me weinig herinneren, want hij kwam bij een gevecht om het leven, toen ik nog heel klein was.

Ook mijn grootvader leefde in de riddertoren aan de Bober. Hij had ook als ruiterknecht bij de familie von Nimptsch gediend en verzorgde nu als oude man nog de paarden. Moeder was na vaders dood als maagd in het dorp getrokken. Ze mocht daar echter geen kind meebrengen. Zo liet ze mij bij grootvader in de toren achter. Ik was daar heel gelukkig over, want hij kon heel mooi sprookjes en verhalen vertellen.

Als het avond werd, klauterde ik in onze kamer op zijn schoot. In het begin vroeg ik hem steeds om een nieuw sprookje. Later toen ik groter werd, luisterde ik liever naar de verhalen, die hij zelf meegemaakt had, of die hem verteld waren. Hij moest ze telkens opnieuw vertellen, en dat deed hij steeds weer met veel plezier. Hij gebruikte daarbij telkens weer dezelfde woorden en uitdrukkingen en zelfs dezelfde zinnen, zodat ik al gauw de verhalen van buiten kende.

Maar zelfs toen, wilde ik dezelfde verhalen steeds weer opnieuw horen. Als grootvader midden in een zin een pauze hield, kon ik de volgende woorden steeds zeggen. Zo leerde ik in de loop van de tijd veel van grootvaders verhalen kennen. Dat heeft me later eens goed geholpen, toen ik meerdere weken gevangen gehouden werd in een donkere kerker met miserabel eten, en op mijn bevrijding moest wachten. Ik doodde toen de tijd, door steeds weer grootvaders verhalen hardop te vertellen. Hierdoor verveelde ik me niet, en bleef bij mijn verstand.

Urodziłem około roku 1590. Ja po prostu nie wiem dokładnie, bo mam nigdy nie zapytałem moi rodzice. To nie było dla mnie ważne, i to rzadko ktoś zainteresowało, ile mam lat. Moje dzieciństwo spędziłem w wielkiej wieży rycerskiej na Bobru. Mój ojciec był sługą jeźdźca dla Pana von Nimptsch, który posiadał wieżę, całą wieś na Bobru i okolicznych ziemna wraz z kilkoma innymi wioskami. Od mojego ojca, nie pamiętam wiele, on zginał w jakiś walka, gdy byłem bardzo młody.

Mój dziadek też mieszkał w wieży rycerskiej na Bobru. Również pracował jako sługa jeźdźca dla rodziny von Nimptsch i teraz jako starzec dbał nadal o koni. Matka po śmierci ojca poszła do wsi i pracowała tak jaja dziewica. Ale tam nie mogła zabrać dziecko. W ten sposób zostałem u dziadka w wieży. Byłem bardzo szczęśliwy , bo on umiał powiedzieć dość pięknych bajek i opowieści.

Gdy nadszedł wieczór, ja podszedłem w naszego pokoju na jego kolanach. Na początku zawsze poprosił go, aby utworzyć nową bajkę. Później, kiedy dorastałem, wolałbym słuchać opowieści, który on sam był świadkiem lub który on zostały opowiedziane. Zawsze musiałem im powiedzieć opowieści jeszcze raz, znowu i znowu i zrobił to z wielką przyjemnością. Używał w kółko te same słowa, wyrażenie, a nawet te same zdanie, więc szybko znał historię na pamięć.

Ale nawet wtedy, chciałem usłyszeć te same historie w kółko. Kiedy dziadek trzymał pauzę w zdaniu, mogłem zawsze uzupełniać następny  słowy. Tak poznałem w czasie wiele opowieści dziadkowi. To pomogło mi później kiedyś bardzo, kiedy zostałem zatrzymany na kilka tygodni w ciemnym lochu z nędznej żywności, i musiałem czekać na moje wyzwolenie. Zabiłem czas aby opowiadać historie od moje dziadek na głośno. Przez to nie nudziłem się i nie wariowałem.

Konstatin Wegerer 1 (Siedlecin, Boberrohrsdorf)

Röhrsdorf in het jaar 1657

Bibiana heeft me verlaten! Dat is het enige waaraan ik nu kan denken. Steeds weer gaat er maar één gedachte door mijn hoofd: Bibiana heeft me verlaten. Ik heb in het tiendenhuis een rol papier gehaald en daar bogen uit gesneden. Al lang geleden heb ik me voorgenomen, om iets van de belevenissen in mijn leven op te schrijven. Maar steeds heeft het vrolijke samenleven met Bibiana en onze zoon me daarvan afgehouden. Ik heb er altijd op moeten rekenen, en ik heb het Bibiana zelfs ook beloofd, om haar te laten gaan, als ze een andere, een jongere man zou vinden. Maar nu het werkelijkheid is geworden, heeft het me toch ondanks alle voorgevoelens hard getroffen.

Als afleiding wil ik nu met schrijven beginnen. Ik wil daarmee mijn leven volgen, zo mogelijk zonder vooroordelen, en daarmee ook het leven van de vele mensen die ik leerde kennen. Dit bericht zal met mijn huidige stemming natuurlijk somberder uitvallen, dan wanneer ik het geschreven had als Bibiana nog bij me was. Dan was ik over vele ernstige belevenissen als een vlinder weg gefladderd met de vrolijke gedachte, dat Bibiana toch bij me is, en dat het leven zo mooi kan zijn.

Ik heb ooit op een slagveld langs een zojuist gedode vriend gezeten. Toe kwam er vlinder, die op zijn met bloedkorsten bedekte gezicht ging zitten. Ze sloeg nog enkele malen met haar vleugels en vloog verder de zonnige dag in. Wat weet een vlinder nou van ons mensen! Maar wij mensen weten zoveel van een vlinder en dat verplicht ons ook, om hen bijvoorbeeld niet te doden. Het verplicht ons mensen, überhaupt geen dieren te doden, als ze ons niet bedreigen of we moeten ze nodig hebben als voedsel. Onze kennis verplicht ons eigenlijk ook, om elkaar niet te doden, wat we zo vaak en zoveel, zonder na te denken doen. Kunnen wij mensen dan niet nadenken? Zijn wij aan onze driften zo hulpeloos overgeleverd? Ook die gedachten gingen toendertijd op het slagveld en daarna steeds weer door mijn hoofd. Ze komen ook vandaag weer terug, doordat ik nu begin over mijn leven te schrijven en tegenover mezelf daarover rekenschap af moet leggen. Ik wil helemaal vooraan, bij mijn jeugd beginnen.

Siedlęcin w roku 1657

Bibiana mnie opuściła! To jedyne co mogę myśleć. Znowu i znowu tylko jedna myśl kręci w mojej głowie: Bibiana opuściła mnie. Poszłam do domu dziesięciny i wziąłem rolkę papieru i z tego wycięłam łuki. Dawno temu już planowałem napisać coś z doświadczeń w moim życiu. Ale zawsze moje szczęśliwe życzę z Bibiana i nasz syn wytrzymała mnie. Zawsze musialem liczyć na to, a ja nawet obiecałem Bibiana, pozwolić jej odejść, jeśli znalazłaby innego, młodszego mężczyznę. I teraz stało się to w rzeczywistością, i jednak mimo moje przeczucia, to mnie bardzo boli.

Jako ociąganie uwaga chę zacząć pisać. Chce z tym śledzić moje życie, jeśli jest to możliwe bez przesąd, a wraz z tim życie wielu ludzi, których spotkałem. Ta relacja, przez ten mój obecny nastrój, będzie oczywiście ponurnej niż gdybym napisałem go kiedy Bibiana jeszcze była ze mną. Wtedy ja o wiele poważnie doświadczeń, jak motyl zatrzepotała z szczęśliwa myśl, że Bibiana wciąż jest z mnie, i że życie może być piękne.

Kiedyś siedziałem na polu bitwy obok przed chwile zabity przyjaciela. Nagle przyszedł motyl, który usiadł  na skorupą krwi na ja jego twarzy. On uderzył kilka razy z jej skrzydłami i poleciał dalej w słoneczny dzień. Co motyl wie o nas, ludzi! Ale my, ludzie wiedzą, tak wiele o motyla, a także wymaga od nas, aby ich na przykład nie zabić. To zobowiązuje nas, ludzi, w każdym razie nie zabijać ani zwierząt, ktory nam nie grozi, tylko wypadku kiedy my potrzebujemy ich jako pokarm. Nasza wiedza zobowiązuje nas rzeczywistości, nie zabijać między sobie, i jednak tak często i tak wiele my robimy to. Nie możemy ludzie myśleć? Czy jesteśmy tak bezradni dostarczane do naszych namiętności? Te sam myśli miałem wówczas na polu bitwy, a potem znowu i znowu mi przezli mi do głowę. Przybywają również dziś, bo zacznę pisać o moim życiu i muszą sobie z tego powodu dać odpowiedzialność. Chcę zaczynając od początku, u mojej młodości.





Trasa spiegostwa przez Kwieciszowice

Spionageroute via Blumendorf

stacja Kwieciszowice latach 80

Meerdere malen heb ik hier de huidige inwoners verzocht om over de Poolse geschiedenis van Blumendorf te schrijven. Een uitnodiging die overigens nog steeds staat. Zelf kan ik hierover niet veel vinden, maar dit vond ik wel:

Operatie 'Stonka'

Operatie 'Stonka' speelde tussen 1957 en 1961. Een klein stukje uit het verslag: Augustus 1957, een actie van de Poolse en Russische geheime diensten tegen de Stephan Bandera Fraction van de Oekrainse Nationalistische Organisatie; ...de groep droeg met zich mee: een een lange afstand twee weg radio set (een oorlogstijd britse SOE type 3 BMK II) met een generator, alsmede een groot assortiment handwapens. Zij infiltreerden Czechoslowakije en na een paar dagen, kwamen ze, te voet, 's nachts lopend, bij de Tjechisch-Poolse grens. De groep stak de slecht bewaakte grens over in de Sudeten bergen, en kwamen tot in het grondgebied van het dorp Kwieciszowice bij Jelenia Gora in Polen. Vandaar gingen ze per trein verder......

......Later in de nacht van 29 – 30 juli 1959  kwam een nieuwe groep spionnen op dezelfde manier Polen binnen. Ze sliepen zo'n 11 km van Kwieciszowice in het bos, en namen later in het dorp de trein richting Jelenia Gora

Tu, kilka razy zapytałem obecny mieszkańców wsi aby tutaj pisać o historii polskiego Kwieciszowicki. Zaproszenie, nadal jest aktualny. Osobiście, nie mogę znaleźć wiele o tego, ale cos czekawego znalazłem:

Operacja 'Stonka'

Operacja 'Stonka' miał miejsce miedzy 1957 do 1961 roku. Kawałek tekst z raportu: sierpień 1957 działania rosyjskich i polskich służb specjalnych przeciwko Stephan Bandera Fraktia część Ukraińskiego Nacjonalistycznego Organizacja; ... grupa niosła ze sobą dużą odległość dwukierunkowy zestaw radiowy (SOE brytyjski wojenne 3 BMK typu II) z generatorem, a także szeroki asortyment broni krótkiej. Oni przeniknęły Czechosłowacji i po kilku dniach, przyszli na piechotę, marszowac tylko w nocy , na granicy polska- czeskiej. Grupa przekroczyła granicę w słabo strzeżony Sudetach, a przyszedł na terytorium wsi Kwieciszowice kolo Jeleniej Górze w Polsce. Stamtąd ruszyli się dalej z pociągiem ......


.....Później w noc 29 - 30 lipca 1959, nowa grupa szpiegów w taki sam sposób,wchodzili w Polsce. Spali około 11 km od Kwieciszowice w lesie, a później wzięli we wsi pociągiem kierunek Jeleniej Góry.





Magdalena uit Blumendorf 74

Dzisiaj był pogrzeb rodziców. Znowu dużo ludzi przyszli, ale też gildie w ich kostiumach przyszli. Cmentarz przy kościele Marii był pełen, a ludzie nawet stanął w okolicznych ulicach. Panowało prawie niezręczna cisza, tak że można było usłyszeć bardzo daleko słowa księdza. Mówił o zasługach ojca, a zwłaszcza jego przykład w dobroci i człowieczeństwa, i poszła z tym na ciężki los moje matki. Nagle ktoś przepchnął się przez tłum do kapłana, i dał mu znak, że ma mu coś bardzo ważnego do powiedzenia. Ksiądz przerwał mowę, i dal mu szepcząc coś do ucha. Potem podniósł obie ręce w niebo i krzyknął tak głośno, że nawet brzmiał echo;

"Widzieli, że Ojciec Ignacy opuścił miasto, alleluja, alleluja!"

To alleluja, został przejęty przez cały tłum, powtarzane raz po raz, nawet przez tych, którzy jeszcze się nie rozumieli, o co chodzi. Krzyki nie zatrzymali, więc ksiądz mówił jego święte słowa, chichy dla siebie. Następny dal znak, aby spuścić trumny w głębokość.

Hans i ja stanęliśmy jeszcze długo przy grobie i patrzyliśmy, jak oni grób wypełnili. Więc pożegnaliśmy obydwoje przez nas uwielbiany ludzi. Hans był przyjaciel mojego ojca od dziecko, a on zawsze był traktowany jak członek rodziny. Podziwiał jak tata tylko robił handel po prostu szczery i otwarty. Teraz zwrócił się do mnie i powiedział mi coś bardzo piękny; "Byłem zawsze twoim ojcem wierny przez te wszystkie lata, ponieważ zawsze mogłem liczyć na jego uczciwość. Wierzę, że twój ojciec naprawdę mógł od sam siebie powiedzieć, że w całym swoim życiu, nikt nie kłamał i oszukiwał "

Tłum opuścił cmentarz, nadal było słychać z ulicy, głośne okrzyki alleluja. Byli na pewno grupy, którzy dopiero teraz otrzymali wiadomość o odejściu księdza z Rzymu, a potem po prostu działały jak innymi przed ich.


Ja, Hans, znalazłem ten zeszyt, kiedy opróżniłem pokój Symona. Wiem, że on napisał dużo podczas naszej podróży w tym zeszyt. Ja nie umię czytać i pisać, i dlatego dałem zeszyt Sebastiana. On to pisze to teraz też dla mnie.

Symon zginął w napad przez Hussiten na zagroda w Zittau w płonącym domu, z którego on wcześniej uratował kobieta z dwójką dzieci. Potem  on poszedł jeszcze raz do srodku aby zobaczyć, czy byli jeszcze osób w ten domu. Ale dom zawalił, a pochowało go w płomieniach. Później jego zwłok nie było można znaleźć aby go pochować.

Posiadanie Hansa i Symon Feuring został sprzedany. Pieniądze, otrzymane za to, decydował członka rodziny, był przekazane do klasztoru Marienthal.

13 maja 1427 +++

Vandaag was de begrafenis van mijn ouders. Er waren weer veel burgers gekomen, maar ook de gildes in hun klederdrachten waren er. Het kerkhof bij de Marienkerk was helemaal vol, en de mensen stonden zelfs in de omliggende straten. Er heerste een bijna onbehaaglijke stilte, zo dat men de woorden van de priester heel ver horen kon. Hij sprak over de verdiensten van vader, en in het bijzonder over zijn voorbeeld in welwillendheid en menselijkheid, en ging daarmee op het zware lot van moeder in. Plotseling drong zich iemand door de menigte naar de priester, en gebaarde hem, dat hij hem iets zeer belangrijks te zeggen had. De priester onderbrak zijn rede, en liet zich iets in het oor fluisteren. Daarna hief hij beide handen in de hemel en schreeuwde zo hard, dat het echode;

‘Men heeft gezien, dat pater Ignatius de stad verlaten heeft, halleluja, halleluja!’

Dit halleluja, werd door de hele menigte overgenomen, en steeds weer herhaald, ook door diegene, die nog niet begrepen hadden, waarover het ging. Het schreeuwen hield niet meer op, en daarom sprak de priester de heilige woorden, zacht voor zich. Gevolgd door het teken, om de kisten in de diepte te laten glijden.

Hans en ik stonden nog lang bij het graf en keken toe, hoe het dicht gegooid werd. Zo namen we beide afscheid van de door ons zeer geliefde mensen. Hans was een jeugdvriend van vader geweest, en was door hem steeds als een lid van de familie behandeld. Hij bewonderde, hoe vader alleen eerlijk en open zaken deed. Nu draaide hij zich om naar mij en zei mij iets zeer moois; ‘ Ik ben je vader door al die vele jaren trouw geweest, want ik kon altijd op zijn eerlijkheid vertrouwen. Ik geloof, je vader had werkelijk van zichzelf kunnen zeggen, dat hij in zijn hele leven, niemand belogen of bedrogen heeft’

De menigte verliet het kerkhof, men hoorde uit de straten, echter steeds weer luide halleluja kreten. Het waren zeker groepen, die nu pas het nieuws van het vertrek van de pater uit Rome ontvangen hadden en daarop net zo reageerden als de andere voorheen.

Ik, Hans, heb dit schrift gevonden, toen ik de kamer van Symon leeg maakte. Ik weet, dat hij in dit schrift tijdens onze reizen veel geschreven heeft. Ik kan niet lezen en schrijven, en heb daarom het schrift aan Sebastian gegeven. Hij schrijft dit nu ook voor mij op.

Symon is bij een overval door Hussiten op een boerderij voor Zittau in een brandend huis omgekomen, waaruit hij tevoren een vrouw met twee kinderen al had gered. Hij is toen nog een keer het huis binnen gegaan om te zien of er nog andere mensen in het huis waren. Toen stortte het huis in, en heeft hem in de vlammen begraven. Men heeft zijn lijk later niet meer kunnen vinden, om hem te begraven.

Het handelshuis van Hans en Symon Feuring is verkocht geworden. Het geld daarvoor, zo heeft een familielid bepaald, is naar het klooster Marienthal gegaan.

13 mei 1427 +++

Magdalena uit Blumendorf 73

Ernst Frischling



Kiedy wróciłem do domu z Hansa Koschil,  nasze Hans zwrócił do mnie z bardzo smutną minę i powiedział mi, że na początku dnia, moi rodzice na drodze między klasztoru Marienthal i Hirschfelde znaleźli martwy. Wóz przywrócone , a konie były rozpięty i prawdopodobnie uciekli. Od ich bagaże nic nie było ukradzione. Zwloką moich rodziców zostały sprowadzone do klasztoru Marienthal.

Byłem oszołomiony. To nie było żadnego napadu, ale morderstwo! Hans osiodła konia dla mnie, a ja pojechałem bezpośrednio do Marienthal. Klasztorne stolarz zgadzał sie do robienie dwie trumny dębowe, w tym później położyliśmy moje rodzice. Obie trumny były bardzo lekkie, dlatego zapiałem mój koń na jazdy do woź i jechaliśmy z powrotem do Zittau. Tam wiadomość o napad na moich rodziców już rozprzestrzeniają się jak pożar w całym mieście. Wiele osób przybiegli, kiedy wieczorem pojechałem przez bramę z wozem. Oni szli obok wóz i zawsze chciał dotknąć trumnę ojca lub matki, niektórzy płakali. Niektóre dawali głośne gniewne komentarze, w tym powiedzieli nazwy Ojca Ignacego, ale także nazwiska sędziów, którzy głosowali przeciwko ojcu. Nie miałem już daleko do naszego domu, ale coraz  byli więcej ludzi. Oni nawet popchnali do nasze potworka, ale również stali na zewnątrz, na ulicy. Niektórzy odeszli, inni przyszli. Nowi przybysze przywieźli lamp olejny, który zwyczajny tylko umieszczone byli na grobach, i umieścić je w naszym ogródku lub przed bramie na ulicy. Wieczorem palili setki takich lamp. Inni ludzie przyszli ponownie, aby zobaczyć tej wiele lamp. Tak było przyjście i odejście na naszej ulicy, aż do późnego wieczora.

Toen ik van Hans Koschil weer thuis kwam, trok onze Hans een zeer droevig gezicht en vertelde me, dat men vroeg op de dag, mijn ouders op de weg tussen Hirschfelde en het klooster Marienthal dood gevonden had. De wagen was omgekiept, en de paarden waren uitgespannen en zijn waarschijnlijk weggelopen. Van hun bagage was niets gestolen geworden. De lijken van mijn ouders waren naar het klooster Marienthal gebracht.

Ik was verbijsterd. Er had geen dus geen roofoverval plaats gevonden, maar een moord! Hans zadelde een paard voor mij, en ik reed direct naar Marienthal. De kloostertimmerman was bereid, twee eiken doodskisten te maken, waarin we later de ouders legden. De beide doodskisten waren zeer licht, daarom spande ik mijn rijpaard voor een wagen en reed naar Zittau terug. Daar had zich de boodschap van een overval op mijn ouders, al als een lopend vuurtje door de stad verspreid. Vele mensen kwamen aangelopen, toe ik ’s avonds met de wagen door de poort reed. Ze liepen langs de wagen en wilden steeds de kist van vader of moeder aanraken, sommigen huilden daarbij. Enkele maakten luid boze opmerkingen, waarin steeds weer de naam van pater Ignatius, maar ook die namen van de raadsheren die tegen vader gestemd hadden, voorkwamen. Ik hoefde niet ver meer tot bij ons huis, maar het werden steeds meer mensen. Ze drongen zelfs in onze handelshof, maar stonden ook buiten op straat. Sommige gingen weg, andere kwamen. De nieuwe aangekomenen brachten olielampen mee, die men anders alleen op graven zet, en zetten die op onze hof of voor de poort op straat. ’s Avonds brandden er vele honderden van zulke lampen. Andere mensen kwamen weer, om de vele lampen te zien. Zo was het een komen en gaan in onze straat, tot laat in de avond.



Magdalena z Kwieciszowice 72

Ojciec tak mówił że był cały spocone. To było nieznośnie gorąco, ale on również bardzo bylo wzburzony. Nagle podnosił się radnym, którzy zazwyczaj bardzo rzadkie w radzie coś powiedział i teraz poprosił o natychmiastowe głosowania, czy rada ma działać według obu listach, czy nie. Ojciec był bardzo zaskoczony, jednak ale sądził, że swoje wyjaśnienie u wszystkich sędziów tylko formował jedno jasne opinia, że rada odrzuci listów.

Pręty byli wrzucono do szafki, a potem przyszedł zaskakujący wynik.  Rada zdecydowała z sześcioma głosami do trzech, następować listów. Ojciec wstał z krzesła i wyszedł z sala bez słowa. Takie rzeczy jeszcze nigdy się nie zdarzyło. Sześć radni zgodzili się miedzy sobą wcześniej, aby nie powiedzieć wcześnie o ich opinia przeciw mojego ojca przed głosowaniu. Hans Koschil był równiez zaskoczony, ponieważ teraz jego sprawa też musi przyjść do sądu. On podejrzewał, że tej sześć sędziowie nie głosowali wolno, ale stali pod pewnym ciśnieniem. Dał mi szczegółowe przebieg tego dnia, kiedy go odwiedziłem.

Ojciec poszedł od rada do domu i poinformował matkę, że oboje natychmiast musie wyjeżdżać, ponieważ ich pobyt w tym mieście dla ich jest zbyt niebezpieczne. Matka zapakowała kosz na podróż, zawierające najważniejsze rzeczy, a ojciec zaprzeczał konie do wozu. On powiedział Hans że Görlitz będzie cel z jego podróży. Hans miał poinformować mnie na bieżąco, po moim powrocie z naszych dzierżawców. Musiałem sam zdecydować, czy chcę pozostać w Zittau lub jechać jak moje rodzice do Görlitz. Wieczorem rozmawiałem jeszcze długo z Hansem i ja poszlem następnego dnia do Hansa Koschil. Doradzał mnie również aby pozostać w Zittau, aby utrzymać naszą posiadanie tutaj. Po to, co się stało, był teraz zbyt łatwo że miasto również należąca do rodziny majątek konfiskował na fałszywych podstawach.

Vader had zich in het zweet gesproken. Het was drukkend heet, maar hij had zich ook flink opgewonden. Plotseling stond een raadsheer op, die normaal heel zelden in de raad iets zei, en vroeg om meteen te stemmen, of de beiden brieven met handelen van de raad op te volgen of niet. Vader was daarover zeer verrast, nam echter aan, dat zijn uitleg bij alle raadsheren maar één duidelijke mening kon hebben gevormd, dat men de brieven zou afwijzen.

De staafjes werden in de kastjes geworpen, en nu kwam de verrassende uitslag, de raad had met zes tegen drie stemmen besloten, de brieven te volgen. Vader stond op uit zijn stoel, en verliet de zaal zonder een woord te zeggen. Zoiets was nog nooit eerder voor gekomen. De zes raadsheren moeten van te voren met elkaar afgesproken hebben, dat ze hun tegen vader gerichte mening niet eerder als bij de stemming zouden uitspreken. Hans Koschil was net zo verrast, want nu moest zijn zaak ook voor de rechter komen. Hij vermoedde dat de zes genoemde raadsheren niet vrij, maar onder één of andere druk gehandeld hadden. Hij heeft me het verloop van die dag uitvoerig uit de doeken gedaan, toen ik hem bezocht.

Vader ging van de raad naar huis en informeerde moeder, dat ze beide onmiddellijk zouden vertrekken, omdat hun verblijf in deze stad voor hun beide te gevaarlijk geworden was. Moeder pakte een reiskorf met daarin de belangrijkste spullen, en vader spande paarden voor een wagen. Hij gaf aan Hans, Görlitz als doel van zijn reis op. Hans moest mij op de hoogte brengen, bij mijn terugkeer van onze pachters. Ik moest dan zelf beslissen, of ik in Zittau wilde blijven of mijn ouders naar Görlitz wilde volgen. ‘s Avonds sprak ik nog lang met Hans en ik ging de volgende dag naar Hans Koschil. Ook hij raadde me aan, in Zittau te blijven, om hier ons bezit te behouden. Na het voorgevallende, kon nu al te gemakkelijk ook het bezit van de familie door de stad op valse gronden afgenomen worden.

Magdalena uit Blumendorf 71

A teraz o oskarżenia księdza Ignacego; Kiedy dwadzieścia lat temu, wziąłem moja obecna żona jako podrzutka w moim domu, zrobiłem mój chrześcijański obowiązek, aby pomóc innym w potrzebie. Uważam, że to absurdalne, że jestem oskarżony przez chrześcijańskiego Książ, że, co on powiedział? Że przyjąłem dochodzące. Zaczynałem mieć szacunek dla ta dziewczyna i kochać, kiedy jej ludzkie cechy, i jej mocna wiara w Chrystusie, i ożenił się z nią. Ona jest matką mojego syna, i bardzo szanowany w Zittau. Kiedy ktoś z panowie wie coś innego, proszę o komentarz.

Druga oskarzenia, że ona nie została ochrzczony, nikt nie może udowodnić. Dziewczyny, które wziąłem wtedy w domu, sama nie wiedziała, i ja nie znam nikogo kto mogę powiedzieć coś na ten temat. Również Ojciec Ignacy nie może to wiedzieć. On, to tylko powie, aby spowodować szkodę moją żonę. Moja żona nosi od małżeństwa krzyż, prezent ode mnie dla niej, i ona prowadzi życia chrześcijańskiego, tak jak wszystkie inne ochrzczonych kobiet chrześcijańskich. Ona idzie ze mną, jak wszyscy, regularnie do kościoła i przestrzega wszystkich zasad kościoła. Oczywiście, że ona jak wszystkich innych obywateli Zittau złożyła przysięgą, jak zrobiliśmy przed rady biskupiej. Czy ktoś ma inne zdanie?

Odnośnie do trzeciego aktu oskarżenia; Moja żona byłaby czarownicą, bo krowa u rolnika która przestała dawać mleko, tydzień później znowu dala mleko. Ten kto wie coś więcej okrów niż księdza Ignacego, traktowala takie wystąpienie jako normalne, nie wspominając jak specjalne. W każdym razie, gadać z dziewicy, gdyby była powiedzieć ci coś, nic szczególnego. To że ktoś z klasztorze przylaszczce sobie prawo, aby dać rada miasta rozkaz aresztowania jednego z ich obywateli, to jednak jest niebywały pogarda rada miasta. Panowie, jeśli wy nawet bierzecie pod uwagę takiej jasny oszczerstwa wobec jedno twoich zaufanych nieskazitelny obywateli, który do tej pory zaufaliście w bardzo ważnych sprawach, ja teraz Panow chce ostrzec. Broni się od zaczynanie tego! Dziś ja jestem zaatakowany, jutro można to być ty! Jeśli takie zachowanie skrada się w naszym mieście, i jest tolerowane przez Panowie, to wkrótce nie ma porządku, ale powstanie w mieście.

En nu de beschuldigingen van Pater Ignatius; Toen ik twintig jaar geleden mijn huidige vrouw als vondeling in mijn huis nam, heb ik mijn christelijke plicht gedaan, anderen in nood helpen. Ik vind het absurd, dat mij door een christelijk pater verweten wordt, dat ik een, wat heeft hij gezegd? Ik heb een toegelopene opgenomen. Ik heb dit meisje leren waarderen en ben er van gaan houden, toen ik haar menselijke kwaliteiten, en haar vaste geloof in christus bewonderde, en ben met haar getrouwd. Zij is de moeder van mijn zoon, en is in Zittau hoog aangezien. Wie van de heren iets anders weet, mag zich direct melden.

De tweede aanklacht, dat ze niet gedoopt zou zijn, kan niemand bewijzen. Het meisje, dat ik destijds opnam, wist het zelf niet, en ik ken niemand, die het mij daarover iets kan zeggen. Ook pater Ignatius kan het niet weten. Hij beweert dit alleen, om mijn vrouw schade te berokkenen. Mijn vrouw draagt sinds haar huwelijk een kruis, een cadeau van mij voor haar, en voert een christelijk leven, als alle andere gedoopte christenvrouwen. Ze gaat met mij, zoals wij allen, regelmatig naar de kerk, en houden ons aan alle regels van de kerk. Vanzelfsprekend is ze als alle andere burgers van Zittau in de eed ingezworen, die wij voor de bisschoppelijke raad afgelegd hebben. Heeft er iemand een andere mening? 

Wat betreft de derde aanklacht; Mijn vrouw zou een heks zijn, omdat een koe bij een pachter gestopt was met melk geven, en een week later weer melk gaf. Wie iets meer van koeien weet als pater Ignatius, zou zo’n voorval als normaal en niet als bijzonder noemen. In ieder geval is het gezwets van een maagd, als ze al zoiets verteld zou hebben, niet serieus te nemen. Dat iemand in het klooster zich het recht toe eigent, om de raad van de stad het bevel te geven om één van zijn burgers gevangen te nemen, is toch een ongehoorde minachting van de raad. Mijne heren, als u zulke duidelijke laster überhaupt in behandeling neemt, tegen een uwer onbevlekte burgers, die u tot nu toe in uiterst belangrijke aangelegenheden vertrouwde, dan wil ik u nu waarschuwen. Weert u tegen het beginnen hiervan ! Vandaag ben ik de aangevallene, morgen kunt u het zijn! Als zich zulk gedrag bij ons in de stad binnen sluipt, en door u geduld wordt, dan zult u weldra geen orde, maar een opstand in de stad hebben.

Magdalena uit Blumendorf 70

szkoła i 2 kościoły w Proszowa

 

Po przeczytaniu tego listu, napisanego w mocnych słowach, panowało duszący cisza w sali jak Hans Koschil powiedział mi później. Ojciec siedział skamieniały na miejscu. Burmistrz zapytał go, czy chce coś powiedzieć na to. Ojciec wstał powoli, jakby miał do odzyskania z ciosem w plecy, wyprostował się i powiedział;

"Panie Burmistrzu, panowie rady. Burmistrz poprosił mnie, aby odpowiedzieć. Cóż, nie jestem radnych, byłem wasze sędzia. Dlatego oczekiwałem , że jeden z pan radnych natychmiast coś powie o tych dwóch listy, bo to przeczesz jest jasny, że nie są one oparte na prawdzie. Zamiast zapłacić swoich długów von Raussenberg, teraz wychodzi z taką niesamowitą odpowiedź oszczerstwa, to nie zdziwiła mnie. Wiem, że on często ja i inni okłamał i oszukał. Nie pożyczyłem mu pieniędzy, gdyby rada miasta mnie pytała o to i napisał rekomendację dla tych Raussendorf. Ale nie chce tu mówi o pieniądzach, ale o oskarżeniu, że chciałem otworzyć z Hansem Koschil bramy miasta dla Husytów. Hans Koschil tu siedzi i będzie potwierdzić, że nie ma ani jednego słowa jest prawda. Jeśli ktoś rzeczywiście miał jakikolwiek informacji, że ja dwa lata temu chciałem otworzyć bramy, dlaczego, on to nie wtedy natychmiast przekazywał rada? Czy to nie było jego obowiązkiem? Dlaczego von Raussendorf informuje od tego dopiero teraz, kiedy on robi wątpliwy sprawach pieniężnych i innych podejrzanych mu dają uwagi? Jest ten von Raussendorf  niezawodne obywatelem tego miasta, czy nie? Dlaczego ja w ciągu ostatnich dwóch lat, kilka razy w ważnych negocjacji w sprawie uwolnienia więźniów byłem wysłany do Bohemy, jeśli nie miałem zaufaniem miasta?

 

Na het voorlezen van deze in scherpe bewoordingen geschreven brief, heerste er eest een bedrukkende stikte in de zaal, zoals Hans Koschil me later vertelde. Vader zat als versteend op zijn plaats. De burgemeester vroeg hem, of hij hierop iets wilde zeggen. Vader stond langzaam op, alsof hij zich moest herstellen van een steek in de rug, rechtte zijn rug en sprak;

 

‘Mijnheer de burgemeester, heren van de raad. De burgemeester heeft me gevraagd om hierop te reageren. Wel, ik ben nu geen raadsheer, ik was jullie rechter. Daarom had ik verwacht, dat één van de raadsheren meteen iets over deze beide brieven zou zeggen, want het is toch helemaal duidelijk, dat ze niet op waarheid berusten. Dat deze von Raussenberg in plaats van zijn schulden te betalen, nu met zulke ongeloofwaardige laster antwoord, dat verwondert me niet veel. Ik weet dat hij al vaker mij en ook anderen belogen en bedrogen heeft. Ik had hem ook geen geld geleend, ware het niet dat de raad van de stad mij daarom gevraagd heeft en een aanbeveling voor die van Raussendorf heeft geschreven. Ik wil hier echter niet over geld praten, maar over de beschuldiging, dat ik met Hans Koschil de poorten van de stad voor de Hussieten wou openen. Hans Koschil zit hier, en zal bevestigen, dat er geen enkel woord van waar is. Als er daadwerkelijk iemand enigerlei informatie had, dat ik twee jaar geleden de poorten wilde openen, waarom had hij dat toen niet meteen aan de raad medegedeeld. Was dat niet zijn plicht geweest? Waarom meldt von Raussendorf dat nu pas, nu hij dubieuze geldzaken doet, en andere hem daarop wijzen? Is die von Raussendorf dus een betrouwbare burger van deze stad of niet? Waarom heeft men mij, in de laatste twee jaren, meermaals voor belangrijke onderhandelingen over de vrijlating van gevangenen naar Bohemen gestuurd, als ik niet het vertrouwen van de stad zou genieten?



 



Magdalena z Kwieciszowice 69

Zittau, 23 sierpnia 1426
Wczoraj był siedzibą sędziów, na których ojciec tak czekał. Ponieważ ojciec został zdetronizowany jako sędzia, on właściwie nie miał dostęp do sala radzie. Ale nikt nie zatrzymał go, gdy przyszedł. Najpierw miałby nowy radny wybrany, ponieważ kadencja Hans Koschil skończył. Chociaż wszyscy członkowie rady wiedzieli o skierowanego przeciwko niemu oskarżenia, był jeszcze raz jednogłośny wybrany na radnego. Ojciec widział to jako dobry znak dla już udanej uznania rada.

Następny pismo wstydu od von Raussendorf było przeczytane, i towarzyszącego list Ojca Ignacego. Niektórzy radny śmiali się głośno, kiedy zarzut o otwieranie brama została odczytana, a burmistrz musiał prosić o spokój.

Jednakże w piśmie Ignacego, zarzut ten został pisane jako fakt. Przedstawione jaki dowodów na to był, że w mieście był znane:;

1. żona Hansa Feuring jest dochodzace obce, prawdopodobnie z Bohemach, i dlatego należy do Husytów. Jej mąż robi jej wskazanie.
2. żona Hansa Feuring jest nieochrzczone, i  dlatego nie jest objęte przez chrzestny chrześcijanin mieszkańców złożone przysięga dotyczące posłuszeństwo do papieża. Ona jest dlatego wolno działać nawet przeciw papieżowi.
3. nieochrzczonych zona Hansa Feuring stała uznana za czarownicę. Dziewica na posesja jednego z dzierżawca Hansa Feuring widziała, jak jego żona krowa, która nie dawała mleko, coś szepnęła w ucha. Dlatego krowa, tydzień później znowu zaczynała dać mleko.

On, Ojciec Ignacy, zostało zlecone przez radę biskupią, aby zebrać dowody przeciwko żona Hansa Feuring oraz dokonać werdykt. W tym zarządza się, że głównym hetman miastem, jak w przysiędze jest pisane, aby aresztować żona Hansa Feuring, i przynieść ją do przesłuchań do klasztoru. Kiedy rozkaz te nie jest wykonywane natychmiast, to on bezpośredni pisze wiadomość o mieście Zittau, zawierający nazwie sędziów , do papieża. Żaden z sędziów w tym przypadku może opuścić miasto bez jego zgody. Uznano to za łamanie przysięgi wobec papieża Marcina w Rzymie, i tak będzie ukarane.

Zittau, 23 augustus 1426

Eergisteren was de zitting van de raadsheren, waarop vader zo gewacht heeft. Omdat vader als rechter afgezet was, had hij eigenlijk de raadszaal niet binnen gemogen. Maar niemand hield hem tegen, toen hij kwam. Als eerste moest er een nieuwe raadsheer gekozen worden, omdat de ambtstijd van Hans Koschil zou aflopen. Hoewel alle raadsleden van de beschuldiging tegen hem wisten, werd hij toch nog een keer éénstemmig tot raadsheer gekozen. Vader zag dat zeker als een goed teken, voor een reeds succesvol inzicht van de raad.

Toen werd de schandebrief van von Raussendorf voorgelezen en aansluitend een daarbij gevoegde brief van Pater Ignatius. Enige raadsheren begonnen luid te lachen, toen de laster van het openen der stadspoorten voorgelezen werd, en de burgemeester moest eerst om kalmte vragen.

In de brief van Ignatius, werd deze bewering echter als feit neer gezet. Als bewijs werd aangevoerd, dat in de stad bekend was;

1. De vrouw van Hans Feuring is een aangelopene, waarschijnlijk uit Bohemen en hoort daarom bij de Hussieten. Haar man volgt haar aanwijzingen.

2. De vrouw van Hans Feuring is ongedoopt, en valt daarom niet bij de door de gedoopte, christelijke bevolking afgelegde eed wat betreft de gehoorzaamheid aan de paus. Ze is daarom vrij, ook tegen de paus te handelen. 

3. De ongedoopte vrouw van Hans Feuring is als een heks herkend geworden. Een maagd op de hof van één van de pachters van Hans Feuring heeft gezien, hoe zijn vrouw een koe, die geen melk meer gaf, iets in het oor gefluisterd heeft. De koe is daardoor een week later melk gaan geven.

Hij, pater Ignatius, heeft van de bisschoppelijke raad de opdracht gekregen, bewijs tegen de vrouw van Hans Feuring te verzamelen en een oordeel te vellen. Bij deze is de stadshoofdman bevolen, in navolging van de afgelegde eed, de vrouw van Hans Feuring gevangen te nemen, en voor verhoor naar het klooster te brengen. Worden deze bevelen niet direct uitgevoerd, zo zou hij per ommegaande een bericht over de stad Zittau, met daarin de raadsheren bij naam genoemd, aan de paus sturen. Geen van de raadsheren mocht in dat geval de stad verlaten zonder zijn toestemming. Dat werd als eedbreuk gezien tegenover de paus Martin in Rome, en als zodanig bestraf worden.

Magdalena z Kwieciszowice 68

Zittau, 19 sierpnia
Ojciec wczoraj z jego podróży mediacji wrócił. Negocjacje były trudne, mimo to on zakończył ich z sukcesem, przed Jörg dotarł do niego. Natychmiast po przybyciu do Zittau poszedł do ratusza, aby zobaczyć co pisało w list wstydu przed o niego. Ale odmówiono było mu wejście, mówiąc, że przez działanie rady biskupiej on był zwolnione jako sędzia. W związku z tym nie ma już dostępu do aktualnych akt w ratuszu. Kiedy ojciec chciał porozmawiać z sekretarz urzędu miasta, ten udał czy nie jest w domu. Pan przybywał przez kilka dni poza Zittau, powiedziane był w swoim domu. Inni radni miasto tez nie wpuścili go. Od jednego usłyszał tylko krótkie słowo; że jego życie i życzę jego rodziny było dla niego ważniejsze, jak nic innego. Że ojciec ma to zrozumieć. On lepiej przyjdę do następnym posiedzeniu Rady, które odbędzie się w ciągu dwóch dni.

Tylko u jego przyjaciel, Peter von Maxen, który także Heinrich von Raussenberg pożyczył pieniądze, mógł wejść do środka. Usłyszał tam, że on Peter von Maxen  jest wymienione w liście wstydu od Heinricha von Raussendorf. Był oskarżony o dezercję w bitwie Aussig. A przez to znacząco przyczyniły się do utraty tej bitwie. To dałby najemnikiem po przesłuchaniu przez księdza Ignacego w klasztorze do protokołu. Ten najemnik, niestety nigdzie nie można znaleźć. On był jeszcze raz widziane w jakiś knajpa. Tam dużo pył, i pijane machał z dużą torebkę pieniądze, że mu spadł w reka na z nieba. Ponieważ von Raussenberg obecnie prawie nie ma funduszach, to on nie dał mu ten worek pieniędzy. Więc pieniędzy na fałszywego oświadczenia chyba pochodzi z klasztoru. Stąd zapewne komentarz "spadł z nieba."

Ojciec twierdził, Von Maxen, że wszystko jest kłamane. Najemnicy, z kim on rozmawiał w Lippe, dali bardzo inna wyjaśnienia o tej walce i byli na pewno gotów powtórzyć swoje oświadczenia w Zittau przed Rada. O zarzutach, które zostały wyrażone w liście do wstydu na mojego ojca, von Maxen wiedział tylko, że powiedziany był że ojcem w 1424 podczas oblężenia przez Husytów razem z Hansem Koschil chciał otworzyć bram miasta Zittau, z kluczy nocnych dla oblegających. Ojciec tylko pokręcił głową, gdy słyszał takie bzdury. Jak rada, może traktować cos takiego poważne? Tam było więcej do tego, niż ten wymyślone oszczerstw. Dlatego Ojciec poszedł do Hansa Koschil który jak radnym był obecny na przyjęciu tego pisma wstydu. Tu usłyszał, że Hans Koschil przez posłańca, jeden dzień przed posiedzeniem Rady został powołany do jego majątku, ponieważ tam pali. Kiedy tam dotarł, wynikło że został oszukany przez posłańca. Nic tam się nie stało. Ktoś najwyraźniej nie chcą go być obecne w radzie. Czy to było ten von Raussendorf lub Ojciec Ignacy? Posłaniec w każdym razie nie był do znalezienie.

Zittau, 19 augustus

Vader is gisteren van zijn bemiddelingsreis terug gekomen. De onderhandelingen waren zwaar, en hij heeft ze nog net met succes kunnen afronden, toen Jörg bij hem arriveerde. Hij is meteen na zijn aankomst in Zittau naar het raadhuis gegaan, om de schandebrief tegen hem in te zien. Men heeft hem de toegang geweigerd met de mededeling, dat hij door handelen van de bisschoppelijke raad als rechter afgezet is. Daarom heeft hij ook geen toegang meer tot de voorliggende aktes in het raadhuis. Toen vader de stadssecretaris wilde spreken, gaf deze niet thuis. Hij was voor meerdere dagen niet in Zittau, heette het in zijn huis. Ook andere stadsraadsleden lieten hem niet binnen. Van eentje hoorde hij slechts een kort woord; dat zijn leven en dat van zijn familie hem belangrijker was als al het andere. Dat moest vader toch begrijpen. Hij zou beter naar de komende raadszitting komen, die over twee dagen zou plaatsvinden.

Alleen bij zijn vriend, Peter von Maxen, die eveneens Heinrich von Raussendorg geld geleend had, mocht hij binnen komen. Hij hoorde daar, dat in de schandebrief van Heinrich von Raussendorf ook hij, Peter von Maxen genoemd is. Hij werd beschuldigt van desertie in de slag bij Aussig. En zou daarmee tot het verlies van deze slag wezenlijk hebben bijgedragen. Dat zou een huurling na een verhoor door pater Ignatius in het klooster ter protocol gegeven hebben. Deze huurling is helaas nergens meer te vinden. Hij zou nog een keer in een bierhof gezien zijn. Daar had hij rijkelijk veel gedronken en in zijn roes met een grote geldbuidel opgeschept hebben, die hem uit de hemel was komen vallen. Omdat von Raussenberg op dit ogenblik slecht bij kas zit, zal die hem de geldbuidel wel niet gegeven hebben. Dus zal het geld voor de valse verklaring wel uit het klooster stammen. Vandaar zeker de opmerking ‘uit de hemel gevallen.’

Vader bevestigde, von Maxen, dat alles gelogen was. De huurlingen, die hij in Lippe gesproken had, gaven heel andere verklaringen over die slag en waren zeker ook bereid, hun verklaringen in Zittau voor de raad te herhalen. Over de beschuldigingen, die in de schandebrief tegen mijn vader geuit werden, wist von Maxen alleen , dat er beweerd werd, dat vader in 1424 bij het beleg door de Hussieten samen met Hans Koschil de poorten van de stad Zittau, met nachtsleutels voor de belegeraars wilde openen. Vader schudde alleen zijn hoofd bij het horen van zulke onzin. Hoe kwam de raad erbij, om op zoiets in te gaan? Daar moest meer achter zitten, dan deze blijkbaar verzonnen laster. Vader ging daarom naar Hans Koschil, die als raadsheer aanwezig moest zijn geweest bij de aanname van de schandebrief. Hier hoorde hij, dat Hans Koschil door een bode, net één dag voor de raadszitting naar zijn landgoed geroepen werd, omdat daar brand was geweest. Toen hij daar aangekomen was, moest hij vaststellen, dat hij door de bode bedrogen was. Er was daar niets gebeurd. Iemand wilde hem blijkbaar niet in de raadszitting hebben. Was het die von Raussendorf of Pater Ignatius? De bode was in ieder geval niet meer te vinden.