Magdalena 50

w ogródku szkoła

 



Zittau, 20 sierpnia

Magdalena i ja braliśmy ślub wczoraj. Zaprosiłem przyjaciela moje ojca; radnego Benedikt von Eibau i jego  żona do nas w domu. Oni byli naszymi świadkami, kiedy daliśmy sobie ręce. Na pytanie radnego; "Chcecie być wierny aż do śmierci?" Odpowiedziała Magdalena z mocny kiwanie, i ja powiedziałem "Tak". Potem mieliśmy, jak to jest w zwyczaju wymieniać drobne upominki. Ja powiedziałem to Magdalena już kilka dni temu, ale ona wyjaśniła mi, że ona już ma prezent dla mnie. Byłem bardzo ciekawy. Sięgnęła za pas do spódnica i wyciągnęła skórzany pleciona bransoletki że najwyraźniej ostatnie dni, wieczorem robiła w jej pokoju. To było bardzo zręcznie splecione, i to było dużo pracy. Składałem to na moje ręka i zobaczyłem, jak szczęśliwa Magdalena było, widząc z jej daru mi tak wielką przyjemność robiło. Z kieszeni ja wyciągnąłem torebka i wręczyłem jej pierścionek. Mój ojciec dał mi go, gdy powiedział mi kilka miesięcy temu, że teraz prowadzimy razem nasze dom handlowe. Powiedział, wtedy; "Trzymaj go, on jest przeznaczony dla twoje żony. Moja pierwsza żona nosił go dwadzieścia pięć szczęśliwych lat, i  ja chce, że kiedyś swojej żonie tez nosi je przez długi czas. "

Magdalena umieścić pierścień na palcu. Pasował doskonale, wszyscy uznali to za dobry omen. Byliśmy teraz małżeństwo. Później, kiedy wszyscy siedzieliśmy przy lampce wina na stole, pytałem tatę, co on dał drugą żonę na ślubie. Moja matka wskazała na krzyżu, który nosiła na szyi i śmiał: "I stałem z tym natychmiast ochrzczony, bo nikt nie wiedział, czy jeszcze kiedykolwiek byłem ochrzczony. Ksiądz raz, nie pozwolił mi nawet iść w kościele, bo nie był pewien, o moim chrzcie. Gdybyś ojciec nie mocna interweniował, musiałem zawrócić do domu przed wszystkich ludzi. "

Myślałem oto, że Magdalena też nie miała na sobie krzyż. Dam dla niej jeden zrobić u złotnika i dać jej wkrótce na specjalne okazie.

 

Zittau, 20 augustus

Magdalena en ik zijn gisteren getrouwd. Ik had de met vader bevriende raadsheer Benedikt von Eibau en zijn vrouw, bij ons uitgenodigd. Zij waren onze getuigen, toen we elkaar de handen reikten. Op de vraag van de raadsheer; ‘Willen jullie elkaar trouw zijn tot de dood?’ beantwoordde Magdalena met een heftig knikken, en ik zei ‘Ja.’ Daarna moesten we zoals het gebruikelijk is, kleine cadeautjes uitwisselen. Ik had Magdalena er al een paar dagen geleden op voorbereid, en ze verklaarde mij toen, dat ze al een cadeautje had. Ik was erg benieuwd. Ze greep in haar rokband en haalde een leren gevlochten armband tevoorschijn, die ze klaarblijkelijk de laatste dagen, ’s avonds in haar kamer gemaakt had. Het was zeer kunstvol gevlochten, en het moest veel werk geweest zijn. Ik deed het om mijn arm en zag, hoe gelukkig Magdalena was, om me met haar geschenk zo’n groot plezier te doen. Uit mijn broekzak haalde ik een zakje tevoorschijn en gaf haar daaruit een ring in de hand. Mijn vader had me hem gegeven, toen hij mij enkele maanden geleden zei, dat we vanaf dan, de zaken van het handelshuis gezamenlijk zouden doen. Hij zei toentertijd; ‘Bewaar hem, hij is voor je vrouw bestemd. Mijn eerste vrouw heeft hem vijfentwintig gelukkige jaren gedragen en ik wens me, dat eens jouw vrouw hem ook heel lang draagt.’

Magdalena deed de ring om haar vinger. Dat hij als gegoten zat, zagen we allemaal als een goed voorteken. We waren nu een echtpaar. Toen we daarna nog allemaal met een glas wijn aan tafel zaten, vroeg ik vader, wat hij bij het huwelijk zijn tweede vrouw gegeven had. Mijn moeder wees op het kruis, dat ze om haar hals droeg en lachte: ‘ Ik werd daarmee ook gelijk gedoopt, want niemand wist, of ik überhaupt ooit gedoopt was. De pastoor wilde me zelfs een keer niet in de kerk laten, omdat hij niet zeker van mijn doop was. Als je vader niet krachtig tussenbeide was gekomen, had ik me voor alle mensen moeten omdraaien.’

Ik dacht er aan, dat Magdalena ook geen kruis droeg. Ik zal er één laten maken bij de goudsmid en bij een mooie gelegenheid binnenkort aan haar schenken.



Magdalena 49

Kiedy wyjaśniłem ją znalezienia dziewczyna w naszym podwórku, musiałem pierwsze przerywać i powiedzieć Ania, jak moja mama głodny i brudny i bez nazwa, wiele lat temu, też znaleziony w naszym podwórku. Ojciec miał już więcej niż pięćdziesiąt lat. Jego żona zmarła dwa lata temu, po dwudziestu pięciu lat szczęśliwego ale bezdzietne małżeństwa. Robili wtedy dowcipy, że ojciec opiekała to młoda dziewczyna, z miłością robił wszystko dla niej i na końcu ożenił. "To teraz jest moja mama, i można zrozumieć, że ojciec ta dziewczyna, tak czule objął w jego ramionach, a matka troszczy się o nią tak, jakby była jej córka."

"I ty bardzo ją kochasz i będzie z nią ożenić, myślę," powiedziała Ania i jej łzy spływały po jej twarzy. Oparła się o mnie i ukryła twarz na piersi. Tak płakała chwilę, a ja gładził jej włosy. Wciąż z głową ukryte, zapytała: Nie masz chusteczkę dla mnie, musze się wytrzeć." Potem podniosła głowę, i kazała mnie jej całą twarz wytrzeć, łza za łzą. Na końcu wzięła chusteczkę z moja ręki parę razy wytarła nos i ukryła po pasa spódnica. "Proszę, pozwól mi trzymać chusteczkę, myślę, że musze jej używać często w najbliższym czasie."

Potem wróciliśmy do dom handlowe, ponieważ oni już czekali na nas z kolacją. Pan i Pani Kachla przywitali mnie serdecznie, jak starego przyjaciela rodziny, jak gdyby nic się nie stało. Hans już powiedział prawdziwy powód mojej podróży. Pan Kachel zabrał swoją córkę miłosny w ramię i odprowadził ją do siedzenia przy stole. Widziałem, że to może pomóc bardziej, niż wielu słów. Podczas kolacji musialem długo odpowiedzieć o napad Husytow. Rozmowy tej nie były tak wesoly, jak doświadczyło go po ostatni raz. Podobno każdy widział miał mój odejście z Anią i naszych smutnych twarzach i współczuli z nami. Znowu spałem z Hansem w pokoju na piętrze w domu Kachli. Ania przyszła z nami i niosła duży bukiet kwiatów, którą zbierała w ogrodzie. "Trzeba znowu tu mieć piękne", powiedziała, "spać jak można tak bez Magdaleny."  Uśmiechała się i życzyła Hans również dobranoc.  On stroił poważny miny, a potem wczołgał się do łóżka, i mruknął; "Czy to nie jest piękna dziewczyna!"

Toen ik haar het vinden van het meisje in onze hof uit de doeken deed, moest ik eerst even onderbreken en Ania vertellen, hoe mijn moeder ook vele jaren geleden smerig, verhongerd en zonder naam in onze hof gevonden was. Vader was toentertijd al meer als vijftig jaar oud. Zijn vrouw was twee jaar geleden gestorven, na vijfentwintig gelukkige maar kinderloze jaren huwelijk. Men maakte er toen grapjes over, dat vader dit jonge meisje zo liefdevol opnam, ze onderhield, verzorgde en tenslotte trouwde. ‘Dat is nu mijn moeder, en je kunt begrijpen dat vader dit meisje zo liefdevol in zijn armen sloot, en moeder zich om haar bekommert als ware het haar dochter.’

‘En jij houd veel van haar en zult met haar trouwen, denk ik,’ zei Ania en haar tranen liepen daarbij over haar gezicht. Ze leunde tegen me aan, en verborg haar gezicht tegen mijn borst. Zo huilde ze een tijdje, en ik streelde haar haar. Nog met haar hoofd verborgen vroeg ze: Heb je geen zakdoek voor me, ik moet me afdrogen.’ Dan hief ze haar hoofd op, en liet zich door mij haar hele gezicht droog deppen, traan voor traan. Tot slot pakte ze mijn zakdoek uit de hand, en snoot er meermaals in stopte hem achter haar rokriem. ‘Alstublieft laat me je zakdoek houden, ik denk dat ik hem de eerste tijd nog vaak kan gebruiken.’

 

Daarna gingen we terug naar de handelshof, want ze zouden al met het avondeten op ons wachten. Heer en vrouw Kachel begroetten me hartelijk als een oude vriend van de familie, zo alsof er niets gebeurd was. Hans had de echte reden van mijn reis al verteld. Heer Kachel nam zijn dochter liefdevol in de arm en begeleidde haar naar haar plaats aan de tafel. Ik zag dat zoiets meer helpen kan als veel woorden. Bij het avondeten moest ik uitgebreid vertellen over de Hussitenoverval. Die gesprekken waren niet zo vrolijk, zoals ik ze bij de laatste keer beleefd had. Blijkbaar had iedereen mijn weggaan van Ania en onze droevige gezichten gezien, en leefden met ons mee. Ik zou weer met Hans in de kamer boven in het huis van de Kachels slapen. Ania kwam met ons mee en droeg een grote bos bloemen, die ze in de tuin geplukt had. ‘Je moet het hier weer mooi hebben,’ zei ze, ‘slaap zo goed als je kunt zo zonder Magdalena." Daarbij lachte ze en wenste ook Hans een goede nacht. Die trok een nadenkend gezicht, en toen hij in zijn bed kroop , mompelde hij nog; Is dat geen prachtig meisje!’

Magdalena 48

ciocia i kuzyna Jaster

 

Zittau 10 sierpnia 1425

Dwa dni temu wróciłem do Zittau z mojej podróży do Jelenia Góra. Z ciężkim sercem odjechałem tu, i korzystałem wszelkie interwencje, aby opóźnić nasze przybycie w Jelenia Góra. Jednak podróż udał się bez przerwy i szybko, więc po trzech dniach już jechaliśmy przez bramę w Jelenia. Hans był bardzo małomówne na całą podróż, i nie wiem dlaczego. Teraz powiedział: "Ta podróż była taka łatwe dla nas jak nigdy przedtem, ale dla ciebie, to jest jednak ciężki. Musiałem myśleć o tego całej podróży. Ale ja po prostu tak jak ty w młodości myślałbym to samo, i takze działałbym to samo." To co ten stary i doświadczony mężczyzna m powiedział, na pewno zrobił mnie dobrze..

Kiedy my wjechali do dom handlowe Kachel, Ania stała przed domu i przyszedł od razu uśmiechnięci do mnie. Ale już w większej odległości od mnie zmieniła wyraz twarze, była poważna i zaskoczony. Kiedy stanęła przede mną, spojrzała na mnie i powiedział; "Szymon uważam że chcesz mi coś smutny powiedzieć. Widzę to w tobie. Chodź ze mną i powieś co ci się stało?" Wzięła mnie za rękę i poszliśmy z placu, na dole do Bobru. Szliśmy w milczeniu przez chwilę razem, ręka w rękę. Myślę, że oboje czuliśmy to samo, że bez względu na to co mam jej zaraz do powiedzienie, że jest coś między nami stworzony, że nigdzie może być uszkodzony, który będzie trwał wiecznie. To uczucie dał nam obydwoje  z powrotem nasz spokój. Kiedy dotarliśmy na rzece, odwróciła się i spojrzała na mnie; "Cóż Symon, co ci się stało?"  "To co się stało z mnie w Jelenia Góra, to wiesz tak dobrze jak ja. Tej parę dni tutaj całkowicie zmienili nas obydwoje całkowicie. Od nasze podróż od Zittau do tutaj wtedy odpowiedział twoje tata na kolację,  i ja nie chciałem wtedy wrócić później na ten temat. W związku z tym, nie znasz jeden wydarzeń. Wtedy ja też nie wiedziałem, że to będzie tak decydujący dla mnie. Wtedy powiedziałem jej o moim pierwszym spotkaniu z ponura dziewczyną z Kwieciszowice, ten noc i moje uczucia. Znowu był dla mnie bardzo jasne, między czasie opowiadaniu, że ten pierwszej noc otworzyła moja serca lub moja ducha, nie wiem jak nazywać, dla dziewczyny, dla kobiety który mam chronić. Ania wciąż trzymała mnie za rękę, i ja myślałem, że ona może to zrozumieć. Wtedy powiedziałem jej od odnowionej, niemym spotkania z nią w drodze powrotnej do Zittau i od napad Husytów.

 





Zittau 10 augustus 1425 

Sinds twee dagen ben ik weer van mijn reis naar Hirschberg terug in Zittau. Met een zwaar hart vertrok ik hier en had elke tussenkomst aangegrepen, die onze aankomst in Hirschberg vertraagd had. De reis ging echter zonder onderbreking voortvarend, zodat we na drie dagen door de poort Hirschberg binnen reden. Hans was op de hele reis erg zwijgzaam geweest, ik wist niet waarom. Nu zei hij; ‘Deze reis ging zo gemakkelijk, als geen enkele voor ons, maar voor jou is hij desondanks toch zwaar. Ik heb hier de hele reis aan moeten denken. Maar in mijn jeugd zou ik net zo als jij nu gedacht hebben, en ook net zo gehandeld.’ Het deed me goed, wat de oude en ervaren man zei.

Toen we de handelshof Kachel binnen reden, stond Ania voor het huis en kwam meteen lachend op me toegelopen. Maar al op een grotere afstand van mij veranderde haar gezichtsuitdrukking, ze werd ernstig en geschrokken. Toen ze voor me stond, keek ze me aan en zei; ‘Symon, ik geloof dat je me iets droevigs wil zeggen. Ik zie het aan je. Kom met me mee en vertel; wat is je overkomen?’ Ze nam mijn hand en we gingen de hof uit, naar beneden naar de Bober. We liepen een tijdje zwijgend langs elkaar, hand in hand. Ik geloof, dat we daardoor beide voelden, dat om het even, wat ik haar weldra moest vertellen, er tussen ons iets was ontstaan, dat nergens door beschadigd kon worden, dat eeuwig duren zou. Dit gevoel gaf ons beide, enige rust terug. Toen we bij de rivier aankwamen, draaide ze zich om, en keek me vragend aan; ‘ Wel Symon, wat is er met je gebeurt?’ ‘Wat er met me in Hirschberg gebeurd is, dat weet je net zo goed als ik. Die dagen hier hebben ons beide helemaal veranderd. Over de belevenissen op de reis van Zittau hierheen heeft je vader toentertijd bij het avondeten verteld, ik wou daar later niet meer op terugkomen. Daarom ken je één voorval nog niet. Toentertijd wist ik ook nog niet, dat het zo beslissend voor mij zou zijn. Dan,vertelde ik haar over mijn eerste ontmoeting met het grauwe meisje uit Blumendorf, van de nacht, en mijn gevoelens. Mij werd me bij het vertellen, nog een keer heel duidelijk, dat die eerste nacht daar mijn hart, en mijn ziel, of hoe je dat ook noemen mag, voor een meisje, voor een te beschermen vrouw geopend had. Ania hield nog steeds mijn hand vast, en ik dacht, dat ze het kon begrijpen. Vervolgens vertelde ik haar van de hernieuwde, woordeloze ontmoeting met haar op de terugreis naar Zittau en van de Hussitenoverval.



Magdalena 47 z Kwieciszowice

Zittau, 28 lipca 1425

Długo nie pisałem w tym zeszyt, który był pierwotnie dziennik podróży dla mój tata, kiedy wysłał mnie na mój pierwszy podróż służbowy do Jelenia Góra, aby dowiedzieć się na prowadzenie handlu ołów. Opisując nieoczekiwanych wydarzeń i moje doświadczenia, to jest dużo więcej niż wiadomości mój życie z własnymi uczuciami. Uważam, że moje uczucia i myśli, który pisze na papier z całej prawdy, są dla mnie bardzo ważne, tak samo ważne jak nasze sprawach handlowych, w których teraz robię z moim ojcem. Kiedy czytam teraz to, co napisałem w Jelenia Góra o moich dni z Anią, wiem, że to pokazuje całą prawdę o moich uczuciach w tej chwili. Dzisiaj, w mojej nowej i bardzo głębokiej miłości do Magdaleny, moja pamięć może po prostu odzwierciedlać mi nieco troszeczku inny obraz. Nie,  ja byłem bardzo zakochany w Ani i byłem pewien, się z nią ożenić, co ona prawdopodobnie też chciała. Ale jestem teraz stała związany  z Magdalena i będzie żenić ją. Przedziw Ania czuję się winny. I w związku z tym będę jechać  do niej z pierwszym wóz do Jelenia Gora, i poprosić ją o przebaczenie. Nie chcę po prostu napisać, chcę to powiedzieć sama. Ona będzie z jej zaufania do mnie, i jej otwartość nie oczekiwać ode mnie inny sposób.

Zittau, 28 juli 1425 

 

Ik heb lang niets in dit schrift geschreven, dat aanvankelijk een reisverslag voor mijn vader moest worden, toen hij mij voor mijn eerste handelsreis naar Hirschberg stuurde, om me te laten informeren over de loodhandel. Door het beschrijven van de onverwachte gebeurtenissen en mijn belevenissen is het dan veel meer een levensbericht met daarin mijn eigen gevoelens geworden. Ik merk, dat mijn gevoelens en gedachtes die ik het papier met alle waarheid toevertrouw, voor mij heel belangrijk zijn, net zo belangrijk als onze handelszaken, die ik nu samen met mijn vader bedrijf. Als ik nu lees, wat ik in Hirschberg over mijn dagen met Ania geschreven heb, dan weet ik, dat het de hele waarheid van mijn gevoelens op dat moment weergeeft. Vandaag, in mijn nieuwe en zeer diepe liefde voor Magdalena, kon mijn herinnering me eenvoudig een iets anders beeld weerspiegelen. Nee, ik was toen zeer verliefd op Ania en was er zeker van, om met haar te trouwen, wat zij waarschijnlijk ook wilde. Maar ik ben nu vast met Magdalena verbonden en zal met haar trouwen. Tegenover Ania voel ik me schuldig. Ik zal daarom met onze eerste loodwagen naar Hirschberg, naar haar rijden, en haar om vergiffenis vragen. Ik wil het niet simpelweg schrijven, ik wil het haar zelf zeggen. Zij zal het met haar vertrouwen in mij, en haar openheid ook niet anders van mij verwachten.

Magdalena z Kwieciszowice 46

rodzina Jaster

 

 



Zittau, 16 lipca 1425

 

Ojciec jest bardzo zajęty przygotowaniami nowego handel w ołowiu, i ja biorę dużo jego pracy na mnie, bo on ma jako radny miasta jeszcze wiele nowych problemów. Od rana do wieczora, ciągle myślę o moje Magdalena i każda myśl jest szczęśliwa myśl, ponieważ możemy zobaczyć siebie wiele razy dziennie, i mówić do siebie na naszej sposób. Ona jest zawsze szczęśliwy, gdy mówię jej, jak ona jest piękna i śmieje się serdecznie, kiedy dodaje, że dlatego lubię chce się z nią ożenić. Matka, o jej postępach w gotowania i szycia jest bardzo entuzjastyczny. Mówi, że nigdy nie widziała ktoś pracowac z taką dedykacją jak Magdalena. Ona ma bardzo szczęśliwą rękę.

Magdalena przychodzi co noc do mnie w moim pokoju i śpi ze mną. Czekam zawsze na nią. Możemy również w ciemności dobrze zrozumieć. Gesty jej dłoni, teraz znam tak dobrze, że mogę czuć ich na ciele i rozumie jego znaczenie. Ja też nie musi z nią porozmawiać i daje jej odpowiedź z jej własnych gestów. To jest wspaniale, jak zauważam, jak dobrze ona czuje się w pobliżu moja ciała. Więc to było dla nas oczywistością, że obudziliśmy się na jedną noc i obaj mieli chęć, jeszcze bliżej, ja w jej. Dla mnie to był pierwszy raz, a ona wyjaśniła mnie, że dla ona to był pierwszy raz, że ona sama chciała, i tego bardzo rozkoszowało.



 

 

Zittau, 16 juli 1425 

 

Vader heeft het heel druk met de voorbereidingen van de nieuwe loodhandel, en ik neem veel van zijn werkzaamheden over, want hij heeft ook nog bij de stadsraad veel nieuwe zorgen. Van ‘s morgens tot ’s avonds moet ik steeds aan mijn Magdalena denken, en elke gedachte is een gelukkige gedachte, want we kunnen elkaar vele malen per dag zien, en op onze manier met elkaar praten. Ze is steeds blij, als ik haar vertel, hoe mooi ze is en lacht hartelijk, als ik er aan toevoeg, dat ik daarom graag met haar wil trouwen. Moeder is over haar vooruitgang bij het koken en naaien helemaal enthousiast. Ze zegt, dat ze nog nooit iemand met zoveel inzet heeft zien werken, als Magdalena. Ze heeft een zeer gelukkige hand.

Magdalena komt elke nacht bij mij in mijn kamer en slaapt bij mij. Ik wacht dan al op haar. Wij kunnen ons ook in het donker heel goed verstaanbaar maken. De gebaren van haar hand ken ik nu zo goed, dat ik ze ook op mijn lichaam kan voelen en de betekenis ervan begrijp. Ik hoef ook niet meer met haar te praten, en geef haar antwoord met haar eigen gebaren. Het is prachtig, als ik merk, hoe goed ze zich bij de nabijheid van mijn lichaam voelt. Het was daarom voor ons als vanzelfsprekend, dat we op een nacht wakker werden en beide het verlangen hadden, elkaar noch naderder, in elkaar te zijn. Voor mij was het de eerste keer, en ze maakte mij duidelijk, dat het voor haar de eerste keer was, dat ze het zelf wilde, en er zeer van genoot.



Magdalena 45

Kiedy wróciliśmy do domu, spotkaliśmy pierwszy  moje matką. Powiedziałem jej, że dałem głuchoniemy dziewczyny imię Magdalena, i że ona też się zgodziła. Do tej pory nie miała nazwy, mówili do niej tylko jako "ty", a to naprawdę nie było ładne imię. Matka tylko się roześmiała i wzięła Magdaleny za rękę. Chciała, z nią iść do krawca w mieście żeby on robi dla niej kilka sztuk odzież i bielizna. Magdalena ponownie zwrócił się do mnie, a ja uważałem, że nigdy nie widziałem szczęśliwszy twarz.

W firmie, akurat nic nie jest do zrobienia dla mnie i ojca tez wycofal w jego pokój pisemne. Dlatego siedzę w moim pokoju na poddaszu, które ja tu urządziłem trzy lata temu. Wydarzenia ostatnich dni wszystkie pojawili się jeszcze raz podczas pisania. Ostatni post skończyłem z pragnieniem na Ania i teraz nie mogę się doczekać, aby widzieć Magdalena. Jak różne są te dziewczyny, którzy tak szybko, pojawili się jedna po drugiej w moim życiu. Ania mieszka w bogatym domu, w otoczeniu bardzo dobrych prawych i kochających rodziców i rodzeństwo, jest wolny i szczęśliwy, a świat jest otwarty dla niej. Spotkaliśmy się w Hirschberg jak dwa ... teraz brakuje mi wyrównanie. Tak, jak naprawdę spotkaliśmy sie? Musie jeszcze raz czytać mój post z Hirschberg, to będzie bardzo uczciwy, wyjaśnić moje uczucia. A teraz Magdaleny jest ze mną. Ona nie ma nic, absolutnie nic. Nie ma rodzice, nie ma rodzeństwa, smutne dzieciństwo, złe przeszłość, jest biedna a ponad to, ona nie może mówić. Ale kocham ją! Kocham ją i chcę, chronić je na zawsze.

Toen we bij de hof terugkwamen, ontmoetten we eerst moeder. Ik vertelde haar, dat ik het stomme meisje zojuist de naam Magdalena gegeven had, en dat zij het ook daarmee eens was. Tot nu toe had ze geen naam gehad, men had haar alleen met ‘jij’ aangesproken, en dat was toch niet echt een mooie naam. Moeder lachte alleen maar, en haakte vrolijk bij Magdalena in. Ze wilde met haar naar een kleermaakster in de stad gaan, om voor haar een paar kledingstukken en ondergoed te laten maken. Magdalena draaide zich nog een keer naar mij om en ik geloof, dat ik nog nooit een gelukkiger gezicht heb gezien.

In de hof is er op dit moment niets voor mij te doen, en ook vader heeft zich in zijn schrijfkamer terug getrokken. Daarom zit ik hier in mijn kamer boven onder het dak, die ik hier drie jaar geleden ingericht heb. De gebeurtenissen van de laatste dagen zijn bij het schrijven nog een keer allemaal langs gekomen. Het laatste bericht beëindigde ik met een verlangen naar Ania en nu verheug ik me op Magdalena. Wat zijn deze meisjes toch verschillend, die zo snel achter elkaar in mijn leven gekomen zijn. Ania leeft in een rijk huis, omgeven door rechtschapen en zeer goede ouders en liefdevolle broers en zussen, is vrij en vrolijk en de wereld staat voor haar open. We hebben elkaar ontmoet in Hirschberg als twee... nu ontbreekt me een vergelijk. Ja hoe hebben we elkaar eigenlijk getroffen? Ik zal mijn bericht uit Hirschberg moeten nalezen, dat zal toch heel eerlijk mijn gevoelens duidelijk maken. En nu is Magdalena bij me. Ze heeft niets, maar dan ook helemaal niets. Geen ouders, geen broers en zussen, een droevige kindsheid, een slecht verleden, is arm en daarbij kan ze ook nog eens niet praten. Maar ik hou van haar! Ik hou van haar, en wil ze voor altijd beschermen.

Magdalena 44

Przed szkoła w Kwieciszowice (latach 30)

 

Byłem zaskoczony, że możemy zrozumieć nas po tak krótkim czasie, jak mówiłem, i ona robiła jej gestów. Na początku nowy gest był dla mnie długi i składał się z wielu ruchów. Gesty często stosowane przez nią, szybko zrozumiałem tak dobrze, że tylko musiała wykonać początek gestu. Oczywiście od czasu do czasu było nieporozumień. Kiedy zdaliśmy obydwoje sprawę, wpadłyśmy sobie w śmiejąc w ramienie.

Móje martwienie, co zrobić z głuchoniemy dziewczyną wkrótce znikneli. Tak, podobało mi się, że nie tylko musiało słuchać partnerka rozmowa, ale także oglądać. Ona była tak piękna, i co raz była dla mnie bardziej piękniejszy i ekscytujące. I choć wiedziałem już sporo o niej, prawie wszystko, wciąż nie miałem nazwy dla niej. Powiedziałem jej, że znowu chciałem wspomnieć kilka nazwisk dziewcząt. Próbowałem w jakiś momencie Magdalena, i mówił nazwę kilka razy. Potem wstała i zaczęła tańczyć na moje słowa: Mag-da-le-na, Mag-da-le-na, Mag-da-le-na, tak jak chciała wypróbować słowo. Tańczyła tak wspaniałe i tańczyła, nie tylko dla siebie, ale również dla mnie. Kiedy po jakiś czas zatrzymałem powiedzieć: Magdalena, przyszedł do mnie, usiadła na moje kolanach i całowaliśmy się przez długi czas. Zapytałem ją, czy ona chce być zwana Magdaleną, a ona pokiwała głową tak z promienną twarzą.

 

Ik was verbaasd, dat we ons na zo korte tijd, al zo goed konden verstaan, ik sprak, en zij maakte haar gebaren. In het begin was een nieuw gebaar voor mij lang en bestond uit veel bewegingen. De vaker door haar gebruikte gebaren verstond ik al snel zo goed, dat ze alleen noch maar het begin van het gebaar hoefde uit te voeren. Natuurlijk ontstond er af en toe een misverstand. Als we dat beiden merkten, vielen we elkaar lachend in de armen.

Mijn zorgen, wat ik met het stomme meisje moest doen, waren gauw vervlogen. Ja, ik vond het goed, mijn gesprekspartner niet alleen te kunnen toehoren, maar ook te kunnen toekijken. Ze was toch zo mooi, en werd voor mij steeds mooier en opwindender. En ofschoon ik nu al veel van haar wist, bijna alles, wist ik nog steeds geen naam voor haar. Ik vertelde haar dat en wilde weer verschillende meisjesnamen opnoemen. Ik probeerde het een keer met Magdalena, en sprak de naam een paar keer uit. Toen stond ze op en begon op mijn woorden te dansen: Mag-da-le-na, Mag-da-le-na, Mag-da-le-na, net of ze het woord wou uitproberen. Ze danste zo wonderschoon en ze danste niet alleen voor zich, maar ook voor mij. Toen ik na een tijdje stopte, met Magdalena te zeggen, kwam ze naar mij, ging op mijn schoot zitten, en we kusten elkaar heel lang. Ik vroeg haar of ze nu Magdalena wilde heten, en ze knikte ja met een stralend gezicht.



Magdalena 43

Teraz powiedziałem ją, że nazywam się Szymon i zapytałem ją o jej imię, i między czasy wymieniłem wszystkie nazwiska dziewcząt, które znałem, ale każdy razem kiwała głowy, że to nie była dobrze. Na początku ona śmiała się wszelkie imię, ale śmiechu było coraz mniej, i nagle zaczęła płakać. Jak ona może mnie powiedzieć, jej może wyjątkowy imię, kiedy ona nie może mówić lub pisać? Myślałem, że przez tej zrozumienie musiała płakać, przyciągnąłem ją bliżej do siebie i pogłaskałem jej włosy.

Potem zaczęła ponownie robic różne gesty i powtarzała tak długo, dopóki powiedziałem, co ja zrozumiałem. Powiedziała mi, że nie wie, jak długo ona nie mogła mówić. Nie wiedziała, kim są jej rodzice. Zawsze była u karczmarza Blumendorf. Ale on nie był jej ojciec. To on kiedyś jej powiedział, kiedy on dla drobiazd ją wyzywał i nawet pobił. Bicie była często, choć musiała ciężki pracować w karczmie.  Wieczorem musiała przynosić picie. Czasami dostała od gości coś do picia i to robiła jej zabawna i wesoła. Zaczęła tańczyć, i sługa furmana zniósł ją na stół. Tam dalej tańczyła i furmani  stali obok stołu i klaskali. Jedno furman był szczególnie bardo milo dla nią, a potem kiedy poszedł spać, powiedział; "Ty, chodź!", i poszła z nim. Normalnie ona spała koło gorący popiel z ognisko, łóżko, słomy lub swój pokoju nigdy nie miała. Więc to była pierwszy raz kiedy w łóżko spała. Mimo, że to było ostra zima, było w łóżku ciepło, tak jak koło żar ogniu. Furman ją powiedział, że ma córkę w domu, potem wziął ją w ramie, a oni oboje spali bardzo dobrze. Od tego czasu, często musiała wieczorem tańczyć na stole. Potem karczmarz zdejmował czapkę  poszło wzdłuż oglądający gości, którzy wypełnili  czapka z monetami. W nocy wybrała jednym z woźniców, którzy jej najlepiej podobała, i poszla do niego w łóżku lub na słoma. Czasami słudzy furmani robili jej ból, i na wzrok jej twarze  mogę przeczytać to, co ona miała na myśli.

Ik vertelde nu dat ik Symon heette en vroeg haar naar haar naam, waarbij ik alle meisjesnamen opnoemde, die bij me opkwamen, maar steeds gevolgd door het schudden van het hoofd, dat het niet klopte. In het begin had ze bij iedere naam nog gelachen, maar het lachen was steeds minder geworden, en plotseling begon ze te huilen. Hoe zou ze mij haar, misschien heel aparte naam kunnen vertellen, als ze niet kon praten of schrijven? Ik dacht, dat dit inzicht haar aan het huilen gemaakt had, trok haar dichter tegen me aan en streelde over haar haar.

Daarna begon ze weer verschillende gebaren te maken en herhaalde ze zo lang, tot ik zei wat ik daarvan begrepen had. Zo vertelde ze mij, dat ze niet wist, hoe lang ze al niet kon praten. Ze wist ook niet wie haar ouders waren. Ze was altijd al bij de waard in Blumendorf geweest. Maar hij was niet haar vader. Dat had hij ooit gezegd, toen hij haar voor een kleinigheid uitgescholden en ook geslagen had. Slaag had ze heel vaak gekregen, ofschoon ze zwaar had moeten werken in de herberg. ‘s Avonds had ze drankjes moeten rondbrengen. Soms kreeg ze van de gasten ook wat te drinken en daar werd ze grappig en vrolijk van. Ze was begonnen te dansen, en een voerknecht had haar op de tafel getild. Daar had ze verder gedanst, en de voerlui hadden daarbij staan te klappen. Één voerman was bijzonder aardig voor haar geweest, en toen hij ging slapen, had hij; ‘Jij daar, kom!’ geroepen, en zij was met hem mee gegaan. Normaal had ze steeds naast de hete as bij de vuurplaats geslapen, een bed of strolager in een kamer haf ze daar nooit gehad. Zo had ze had voor de eerste keer in een bed geslapen. Hoewel het een heel koude winter was, was het in het bed, lekker warm net zoals bij het vuur geweest. De voerman had haar verteld, dat hij thuis een dochter had zoals zij, vervolgens had hij haar in de arm genomen, en ze hadden beide zeer goed geslapen. Vanaf die tijd moest ze vaak ’s avonds op een tafel dansen. De waard was dan met zijn muts langs de toekijkende gasten gegaan, die deze met muntjes vulden. ’s Nachts was ze dan bij een van de voerlui, die haar het beste beviel, in bed of op zijn strolager gekropen. Soms hadden de voerknechten haar dan ook pijn gedaan, en aan haar gezichtstuitdruk kon ik aflezen wat ze bedoelde.

Magdalena 42

nauczyciel Gottlieb i klasa latach 40

 

Podczas śniadanie spotkali się nasze oczy, spojrzałyśmy na siebie przez długi czas, bardzo spokojny i zadowolony,
jakby my już znaliśmy się od dawna, i ja nawet nie wiedziałem jej imienia. Przeczesz nie mogłem ją ciągle nazywać "szarą dziewczynę. Teraz ona w ogóle już nie wygląda szara. Spojrzałem na nią raz z większą precyzją. Miała bardzo ładną twarz równomiernie, tak jak się maluje młody ładna twarz. Sukienka naszego pokojówka pasowała ją jak to było robione dla niej, tylko wydawało mi że naszą pokojówka ma więcej biust.

Rozmawiałem z nią i powiedziałem jej, że po śniadaniu chciałem jej pokazać nasze posiadłość. Ona skinęła głową i uśmiechnęła się do mnie. Nie pokazała jej od razu cały domu, ale poszedłem z nią do naszego małego ogrodu, który mamy obok murów miasta. Rosną tam zioła i warzywa, matka może go tam wziąć świeży. Matka uważa że ogród w centrum mieście nie byłoby dobre, ponieważ że jest tam zbyt dużo kurzu. W ogrodzie stoję tez ławki pod czarnego bzu. Nikt nie będzie nam tam przeszkadzać. Chciałem spróbować z nią porozmawiać. Pierwsze próby były niestety bezskutecznie. Myślałem, że jeśli ona jest niemowa, ona może wyjaśnić rzeczy, przez pisanie. Ale kiedy napisałem jej kilka słów w piasku, spojrzała na mnie i moich wypocin tylko zdumiony. Nie rozumiała znaczenie. Narysowała serce na piasku. Chyba jej ktoś tak nauczyły jako znakiem miłości, a może ona chciała tak powiedzieć, że mnie kocha? wziąłem ją w ramieniem. Ona położyła głowę na kolanach i zamknęła oczy. Na początku myślałem, że chce spać. Ale wtedy otworzyła oczy i zaczęła z rękami gestykulować. To były ciągle takie same gesty, który ona powtarzała, a wkrótce zdałem sobie sprawę, co chciała mi powiedzieć, że chce się spać każdej nocy ze mną, gdybym chciałem. Ja skinąłem głową i pytałem ją o to, jak ona znalazła moi pokoju, w ciemności, i w obcym domu. To było bardzo łatwe dla niej, z uśmiechem i małe gesty wyjaśnila, że ona pachniała mi. Byłem zdumiony. Ona naprawdę miała darowizn jak zwierzę.
  

Tijdens het ontbijt troffen zich onze blikken, we keken elkaar lang aan, heel rustig en tevreden, alsof we ons al lang kenden, en ik kende niet eens haar naam. Ik kon haar toch niet steeds ‘het grauwe meisje’ noemen. Dat was ze nu überhaupt niet meer. Daarop keek ik haar nog eens preciezer aan. Ze had een zeer mooi gelijkmatig gezicht, zo als men een mooi jong gezicht zou schilderen. Het kleed van onze maagd stond haar goed, alsof het voor haar gemaakt was, alleen scheen onze maagd iets meer boezem te hebben.

Ik sprak haar aan en vertelde haar, dat ik haar na het ontbijt graag de hele hof wilde laten zien. Ze knikte en lachte naar mij. We gingen dat toch niet meteen door het hele huis, maar ik ging met haar naar onze kleine tuin, die we vlak bij de stadsmuur bezitten. Daar groeien de keukenkruiden en de groentes, die moeder daar vers kan gaan halen. Zij is van mening, dat een tuin midden in de stad niet goed is, want er is daar veel te veel stof. In de tuin staat ook een bankje onder een vlier. Daar zou niemand ons storen. Ik wilde proberen, om met haar te praten. De eerste pogingen waren helaas tevergeefs. Ik dacht als ze stom is, dan kan ze misschien door middel van schrijven, dingen duidelijk maken. Maar toen ik voor haar enkele letters in het zand schreef, staarde ze mijn gekrabbel en mij alleen maar verbijsterd aan. Ze begreep niet, wat het te betekenen had. Zij tekende een hart in het zand. Dat zou haar wel iemand, als teken van liefde bijgebracht hebben, en misschien wilde zij daarmee zeggen, dat ze van mij hield? Ik legde mijn arm om haar heen. Daarop legde zij haar hoofd in mijn schoot en sloot haar ogen. Eerst dacht ik dat ze wou slapen. Dan opende ze haar ogen en begon met haar handen gebaren te maken. Het waren steeds dezelfde gebaren, die ze steeds herhaalde en weldra had ik door wat ze me wou zeggen, ze wilde graag elke nacht bij me slapen, als ik dat wilde. Ik knikte van ja en vroeg haar daarop, hoe ze dan mijn kamer in het donker in een vreemd huis gevonden had. Het was voor haar heel eenvoudig, met een lach en kleine gebaren uit te leggen, dat ze me geroken had. Ik was alleen maar verbaasd. Ze had werkelijk gaves als van een dier.

 

 



Magdalena 41

Podszedł do dziewczyny, puścił moją rękę i objął ją. Potem znowu krzyknął głośno do mojej matki, który pracowała gdzieś w domu i najpierws nie słyszał o moi przybycie. Teraz pojawiła się i zobaczyła swojego męża z szary  dziewczyny stojącej na podwórku. Od razu zrozumiała sytuację. Położyła rękę na ramieniu dziewczyny i przywiózła ją do naszego domu. Ja pozostałem z ojcem w ogrodzie i powiedziałem mu, gdzie spotkałem dziewczynę. Powiedziałem mu, że bardzo chciałbym że my ją opiekowali. Krótka późnej wróciła  moja matka i powiedziała, że ​​najpierw sadziła dziewczynę w wannie z ciepłą wodą, i dała ją coś gorącą do picie. Potem, po długiej przerwie, patrzyła poważne na nas dwoje i powiedziała nam; "Dziewczyna jest głuchonieme, ona nie może mówić." To uderzyło mnie jak młotem. Więc to było to, dlaczego my to tej pory nie wymienialiśmy ani słowo. W tym samym czasie przyszedł do mnie uczucie, nie uczucie współczucie, czucie który już był mi znane, że muszę je chronić. Teraz to było dla mnie jasne, dlaczego to było tak ważne.

"Proszę, mamo, ja chce, żeby ona zostaje z nami, proszę!" "Ale oczywiste Szymon, to jest jasny, ona przeczesz potrzebuje pomocy!"

Kiedy trochę później weszłam do kuchni na kolację, prawie nie rozpoznałem szary dziewczyna. Tam usiadła, jej teraz błyszczące czarne włosy, splecione w dwa ślimaki na uszach, w niedzielny strój jednego z naszych pokojówek, a ona uśmiechnęła się szczęśliwy na mnie. Jej zmęczenie wydawało się porwany z jej twarzy, i wydawało się, że ona już należała do rodziny. Podczas kolacji, dawalem raport na temat doświadczeń z ostatnich dni. Ojciec zadawał wiele pytań, zwłaszcza o napad Hysytow, które mieliśmy dzień wcześniej. U mama można poznać, że jest ze mnie dumny, i uznała moje działania. Musiałem wyjaśnić jej to jeszcze raz, że rzeczywiście miałen dużo czas przygotowany, aby strzelać na człowiek, ale akurat w tej chwili, naprawdę, nie było czasu na jakikolwiek rozwagi. Dziewczyna słuchała uważnie i podczas ciągle spojrzała na mnie.

Potem wszyscy poszliśmy spać. Matka robiła dla dziewczyny świeży łóżko gotowe w pokoju pod dachem, i przyprowadziła ją tam. Ja upadłem na moim łóżku i czułem, jak jakiś zadowolenie poszła przez mojego ciała. Jeszcze myślałem, "Jak ptak, który wrócił na jego gnieździe." Potem chyba zasnąłem. W nocy, pomyślałem że mi śniło, że dziewczyna przyszedł do mnie w łóżku, ale szybko ustaliłem, że to nie był sen. To była rzeczywistość, wyciągała dłuż mnie, tak że znowu mogę czuć ciepłość jej ciało, potem tłoczyła się znowu jak kotka i zapadła w głęboki sen. Rano, była jak w karczmie w Kwieciszowice, ja leżałem sam w lóżko.

Hij ging naar het meisje toe, liet mijn hand los en omarmde haar. Toen riep hij weer luid om mijn moeder, die ergens in huis bezig was en mijn aankomst eerst niet gehoord had. Nu kwam ze aangelopen en zag haar man met het grauwe meisje in de hof staan. Ze begreep de situatie meteen. Ze legde haar arm om de schouder van het meisje en bracht haar naar ons huis. Ik bleef met vader in de hof en vertelde hem waar ik het meisje getroffen had. Ik zei hem, dat ik ook zeer blij zou zijn, als wij ons om haar zouden bekommeren. Gauw genoeg kwam mijn moeder weer naar buiten en zei dat ze het meisje eerst in een teil met warm water gezet had, en haar ook iets warms te drinken had gegeven. Dan, na een lange pauze keek ze ons beide ernstig aan en zei; ‘Het meisje is stom, ze kan niet praten.’ Het trof me als een hamerslag. Dat was het dus, waarom we tot nu toe geen woord met elkaar gewisseld hadden. Tegelijkertijd kwam bij me een gevoel op, niet een gevoel van medelijden, nee het gevoel dat ik al kende, dat ik ze beschermen moest. Nu was me duidelijk, waarom dit zo belangrijk was.

‘Alstublieft moeder, ik wil graag dat ze bij ons blijft, alstublieft!’ ‘Maar zeker, Symon, dat is toch vanzelfsprekend, ze heeft toch hulp nodig!’

Toen ik iets later voor het avondeten de keuken binnen ging, had ik het grauwe meisje bijna niet herkend. Daar zat ze, haar nu glanzend zwarte haren, in twee slakken over de oren gevlochten, in een zondagskleed van één van onze maagden, en ze lachte me gelukkig aan. Haar vermoeidheid scheen als uit haar gezicht weggeblazen, en het leek , alsof ze al bij de familie hoorde. Tijdens het eten bracht ik nog eens verslag uit over de belevenissen van de laatste dagen. Vader stelde veel vragen, in het bijzonder over de Hussiten overval, die we daags tevoren beleeft hadden. Bij moeder kon je merken, dat ze trots op mij was, en mijn handelen goedkeurde. Haar moest ik nog een keer uitleggen, dat ik me er weliswaar lang op had kunnen voorbereiden, om op een mens te moeten schieten, maar dat op het moment, dat ik het ook werkelijk deed, er geen tijd was voor welke overwegingen dan ook. Het meisje, luisterde aandachtig toe en keek me daarbij steeds aan.

Daarna gingen we allemaal naar bed. Moeder had voor het meisje in een kamer onder het dak, een fris bed klaar gemaakt en bracht haar daar ook naar toe. Ik viel in mijn eigen bed en voelde, hoe zich een tevredenheid over mijn lichaam uitbreidde. Ik dacht nog; ‘Als een vogel, als hij op zijn nest is teruggekeerd!’ Vervolgens moet ik ingeslapen zijn. ’s Nachts dacht ik te dromen, dat het meisje weer bij me in bed kwam, maar ik stelde al snel vast, dat het geen droom was. Ze was het werkelijk, strekte zich lang langs me uit, zodat ik haar lichaamswarmte weer kon voelen, daarna rolde ze zich weer op en viel snel in een diepe slaap. ’s Morgens, was het weer als in de herberg van Blumendorf, ik lag alleen.

Magdalena 40

szkola w Kwieciszowice latach 20

 



Ojciec właśnie zaczął pisać ladunek innego wóz w książce wpis, kiedy zobaczył nasz wóz. Został pisać w książkę i przybiegł do nas. Podczas bieganie, on krzyczał głośno do domu; "Anne, Szymon jest powrotem." Skoczyłem z wozu, i wziął mnie w ramiona. Następnie przywitał Hans i Jörg, który równocześnie i razem zaczynali opowiadać o różne doświadczenia z podróży. Ojciec przerwał im kilka razy, bo już nie wiedział, co bylo, gdzie i kiedy.

Nagle zaczął jeden z naszych pracowników , który już zaczynało  rozładować nasze wóz, głośno krzyczeć. My odwróciliśmy się i utworzyli krąg wokół ten pracownik. W srodku tym kręgu stała brudny i głodny, szary dziewczyna z Kwieciszowice. Byłem oszołomiony. Ona musiała się tam w Kwieciszowice ukryć w naszym woz i ostatni dni jeździł az nami, i nikt jej nie zauważył. Ona też w swojej kryjówki doświadczyła napad z Husytów i tam prawdopodobnie został spalony, kiedy ja nie .... To wszystko poszło mi do głowa. Ojciec nie powiedział ani słowa. Wziął mnie za rękę i szliśmy razem do dziewczyny. Podczas chodzenie powiedział: "Szymon, dokładnie tak, noh prawie dokładnie w ten sposób, twoja matka dwadzieścia lat temu przyszedła do nas. Brudny i prawie zagłodzony znaleziony je w jednym z naszych wozów. Teraz ona jest twoja matka. Ta dziewczyna jest znak z nieba! "



Vader was net bezig, de lading van een andere wagen in het ingangsboek te schrijven, toen hij onze wagen zag. Hij liet het boek liggen en kwam naar ons toe gerend. Tijdens het lopen riep hij hij luid naar het huis; ‘Anne, Symon is weer terug.’ Ik sprong van de bok, en hij nam me in zijn armen. Daarna begroette hij Hans en Jörg, die beiden tegelijk en door elkaar van de verschillende belevenissen van de reis begonnen te vertellen. Vader onderbrak hen meerdere malen, want hij wist al gauw genoeg niet meer, wat zich wanneer en hoe afgespeeld had.

Opeens begon één van de hofknechten, die al met het uitladen van onze wagen was begonnen, luid te schreeuwen. Wij draaiden ons om, en er vormde al snel een kring om de knecht. In deze kring stond smerig en hongerig het grauwe meisje uit Blumendorf. Ik was sprakeloos van verbazing. Ze moest zich daar in onze wagen verstopt hebben, en was de laatste dagen met ons mee gereden, zonder dat we het gemerkt hadden. Ook de overval had ze in haar schuilplaats meegemaakt en was daar waarschijnlijk verbrand, als ik niet.... Dat schoot allemaal door mijn hoofd. Vader zei geen woord. Hij nam mijn hand en we liepen beide naar het meisje toe. Tijdens het lopen zei hij; ‘ Symon, precies zo, nou ja bijna precies zo, is twintig jaar geleden jouw moeder ook bij ons gekomen. Vuil en bijna verhongerd heeft men ze in één van onze wagens gevonden. Nu is het je moeder. Dit meisje is een teken uit de hemel!’



Magdalena 39

Myśleliśmy że nie był potrzebnie dalsza ochrona, ponieważ jest najwięcej ruchu pomiędzy Frydlant, Zittau i Reichenau. Było też wiele uzbrojonych wozów drodze. Rabujący Husytów jeszcze nie pokazali się w tej okolice. Kiedy jechaliśmy w dolina Neisse, słońce akurat zaszło. Musieliśmy się spieszyć być przed zamknięciem bramy w Zittau. Dla nas handlarze z Zittau, jest możliwe, aby oni brama otworzyly się ponownie, ale to tylko z bardzo dużym opóźnieniem, ponieważ to musiały być zatwierdzone przez dwóch radnich miasto. Więc jechaliśmy jak najszybciej, jak to było jeszcze odpowiedzialnie. Hans, Jörg i ja mieliśmy pełne ręce roboty, raz hamulców wyciągnąć i drugi raz i luzować.

Dopiero w przedmieściach, przed brama 'Kobiet' znów mogłem usiąść na wóz.Tutaj miałem kilku przyjaciół, i byłem dumny, że mogłem z nimi przywitać od nasze wielki wóz. Przed brama 'Kobiet' był wielki tłum, bo wiele wozów z zbiorów stali w długiej kolejce razem z wozów handlowe, którzy byli daleka stąd i musili płacić cło. My, handlarze z Zittau mieliśmy tylko pokazać nasze listy przewozowe i możemy natychmiast kontynuować. Od bramy 'Kobiet', to nie było daleko, a wkrótce pojechaliśmy z wózem na nasze posesja, gdzie nadal było dość tłoczno.

Verdere bescherming dachten we niet meer nodig te hebben, omdat tussen Friedland, Reichenau en Zittau veel verkeer is. Er waren ook veel bewapende reiswagens onderweg. Rovende Hussiten hadden zich in deze omgeving nog niet laten zien. Toen we in het Neissedal reden, ging de zon net onder. We moesten ons haasten om voor het sluiten van de poorten in Zittau te zijn. Het was voor ons als Zittauer wel mogelijk om de poort nog een keer geopend te krijgen, maar dat zorgde voor een heel groot oponthoud, want het moest door twee raadsheren goedgekeurd worden. Dus lieten we de wagens zo snel mogelijk rollen, als nog net verantwoord was. Hans, Jörg en ik handen onze handen vol, om de remmen de ene keer aan te trekken, en de andere keer weer te laten vieren.

 

Pas in de voorstad, voor de Vrouwenpoort kon ik weer op de bok gaan zitten. Hier had ik meerdere vrienden, en ik was trots, dat ik ze vanaf mijn grote wagen kon begroeten. Voor de Vrouwenpoort was het een gedrang van jewelste, want veel wagens met oogst stonden er in een lange rij samen met de voerwagens, die van verder weg kwamen en belasting betalen moesten. Wij Zittauer hoefden alleen onze vrachtlijsten te laten zien, en konden meteen verder rijden. Vanaf de Vrouwenpoort was het niet ver meer, en weldra reden we met de wagen onze handelshof binnen, waar het nog redelijk druk was.