Wegerer Scholz 77

Friedrich i bitwa u Lutynia

W Lutynia Austriacy okopali się na cmentarzu małego kościoła. Strzelali stamtąd setkami bron i nie mogliśmy podejść bliżej. Ale konnym artyleria już podjechal i ustawiona w linii prostej. Nastąpiła nagła walka w ciszy. Z cmentarza w Lutynia nie strzelali już, bo odeszliśmy od ich zasięgu, a naszej artylerii tez nie można było trafić.

Nasz pułk usiadł na ziemie, wypiliśmy coś i obserwowaliśmy, jak amunicja została wyładowana. Wszystko poszło bardzo szybko, ponieważ jak na placu ćwiczeń nikt nie chciał, aby żołnierze, którzy byli na cmentarzu, otrzymywali pomoc. Oficer artylerii wydał rozkaz, aby rozpocząć strzelanina, a my musieliśmy trzymać uszy zamknięte, więc grzmotał nieprzerwanie przez pół godziny.

Potem przyszedł sygnał do ataku i szliśmy z zamontowanymi bagnetami na cmentarzu. Wydało nam się cudem, że niektórzy Austriacy przeżyli strzelanina, ponieważ zostaliśmy przyjęci z rozwścieczoną strzelaniną. Nasz porucznik nie dał się wpływać temu: "Ludzie, idźcie za mną!" krzyczał i rzucił się naprzód. Nikt nie chciał zostać, więc ruszyliśmy naprzód. Porucznik rzucil się do bramy cmentarza i wlecieliśmy, ale tylko widzialismy tam trupy i rannych. Bitwa o centrum Lutynia dobiegła końca.

Armia austriacka kolejny raz próbował oprzeć się na zachodzącemu słońcu w pobliżu Zar. Nasz pierwszy atak i nas następujący jazda jednak je rozdzieliły.

In Leuthen hadden de Oostenrijkers zich op het kerkhof van het kleine kerkje verschanst. Ze vuurden van daaruit met honderden geweren, en het was onmogelijk voor ons, om dichterbij te komen. Maar de bereden artillerie kwam al aan gereden en stelde zich in een directe lijn op. Daarbij kwam een plotselinge gevechtsstilte. Vanaf het kerkhof in Leuthen werd niet meer geschoten, omdat wij uit hun reikwijdte waren gegaan, en ook onze artillerie kon niet geraakt worden.

Ons regiment ging op de grond zitten, we dronken wat, en keken toe, hoe de munitie afgeladen werd. Het ging allemaal heel snel, als op het exercitieplein, men wilde vermijden, dat de op het kerkhof ingesloten manschappen hulp kregen. Een artillerieofficier gaf het bevel om met het bombardement te beginnen, en we moesten onze oren dicht houden, zo donderde het een half uur lang, ononderbroken.

Vervolgens kwam het signaal om aan te vallen en we liepen met de opgezette bajonetten op het kerkhof af. Ons leek het een wonder dat sommige Oostenrijkers de beschieting overleefd hadden, want we werden ontvangen met een woedend geweervuur. Onze luitenant liet zich hierdoor niet van de wijs brengen: ‘Mensen, volg mij!’, riep hij en stormde vooruit. Niemand wilde achter blijven, en zo renden we voorwaarts. De luitenant stootte de poort van het kerkhof open, en we stroomden naar binnen, zagen echter alleen maar lijken en gewonden. De strijd om het centrum van Leuthen was voorbij.

Het Oostenrijkse leger probeerde nog een keer, in de buurt van Saara bij de ondergaande zon tegenstand te bieden. Onze eerste aanval en de ons volgende ruiterij dreven hen echter uit elkaar.

Wegerer Scholz 76

Bitwa pod Lutynia

Zrobiliśmy korytarzy i nasza kawaleria mogła przeprowadzić pierwszy atak na flankę tam okrążyć ich i zaatakował od tyłu. Maszerowaliśmy dalej, strzelby były ładowane, strzelane, ładowane i strzelane ponownie. Wróg piechoty odpowiedział na ogień. Było jednak znacznie wolniej niż nasze, a ich straty stały się bardzo duże. Następnie pierwszy żołnierze uciekali i biegli między w jednostkach stojący w stary konfiguracji i pokręcili ich. Wtedy nie mieli czasu na przegrupowanie, tak jak potrzebowali do ataku. To był główny cel planu Friedricha przez ten nagły atak na flankę. Wszyscy teraz zrozumieli i wiedzieli, jak mądry om miał to wszystko wymyślone dla nas i zobaczyliśmy sukces.

Jego mała armia była nadal tylko w kontakcie niewielka część ogromnej armii austriackiej, i dlaczego to w tej miejsce przeważone. Jednak uciekający pobity piechota również przeszkadzała szyku bojowego pułku obok, który w związku z tym nie mógł powstrzymać naszą skoncentrowany atak.

W ten sposób goniliśmy Austriakami do Lutynia. Tu książę Karol miał na wzgórzu z dwóch wiatraków, szybko wprowadzil w mnóstwo armaty, i otrzymaliśmy wściekły grad kuly. Najpierw musieliśmy się zatrzymać i wycofać coś, aby nie dać się łatwo zastrzelone. Ale nawet ten rozkaz została przeprowadzona z wielką pewnością przez nas. Wiedzieliśmy, że to nie wycofanie, ale interwencja taktyczna.

We maakten gangen en onze ruiterij kon de eerste aanval op de flank van de tegenstander uitvoeren, door hen te overvleugelen en van achteren aanviel. Wij marcheerden verder, de geweren werden geladen, afgevuurd, geladen en weer afgevuurd. De vijandelijke infanterie beantwoordde het vuur. Het was echter veel langzamer als dat van ons, en hun verliezen werden zeer groot. Daarna sloegen de eersten op de vlucht en renden tussen de langs hun in de oude opstelling staande eenheden door, en bracht ze in de war. Die hadden vervolgens geen tijd meer zich te hergroeperen, zoals dat voor een aanval nodig was. Dat was het belangrijkste doel van Friedrichs plan door deze plotselinge aanval in de flank. Dat begrepen we nu allemaal, en wisten, hoe slim hij dat allemaal voor ons bedacht had en zagen het succes.

Zijn klein leger stond nog steeds met slechts een klein deel van het reusachtige Oostenrijkse leger in contact, en was daarom alleen op deze plek aan de overhand. Door de op de vlucht geslagen infanterie werd echter ook de slagorde van het er langs opgestelde regiment verstoord, dat daardoor ook niet onze geconcentreerde aanval kon tegenhouden.

Zo dreven we de Oostenrijkers tot Leuthen. Hier had prins Karl op een heuvel met twee windmolens, snel veel kanonnen in stelling laten brengen, dien ons met een woedende kogelhagel ontvingen. We moesten eerst stoppen, en iets terugtrekken om niet eenvoudig weg in mekaar geschoten te worden. Maar zelfs dit bevel werd door ons met grote zekerheid uitgevoerd. We wisten dat dit geen terugtrekking was, maar een tactische ingreep.

Wegerer Scholz 75

Bitwa pod Lutynia

Jak Friedrich wyraźnie widział ze swego wzgórza, Austriacy podejrzewali, że atak na prawe skrzydło nastąpi z powodu wiele ruchów kawalerii na wzgórzach w pobliżu Sulinowo. Generał Luchessi wysłał tam wezwanie do wzmocnienia prawego skrzydła głównodowodzącego, księcia Karola von Lorraine, który stał wraz z generałem Daumem na południu w wiosce Lutynia. Odpowiedzieli jednak, że mieli inną ocenę sytuacji i pozostawili ją taką, jaka była. Nowy kurier z prośba ozbrojenia otrzymał tę samą odpowiedź. Dopiero trzecie, bardzo pilne wspomnienie, poprowadziło generała Dauna, z rezerwowym oddziałem lewego skrzydła austriackiego i kawalerii tam, z wielkim łuk na wschód, a następnie na północ, do Lucchesi, by zbadać rzeczywistą sytuację. Friedrich z przyjemnością widział ten ruch z swojej górze. To dobrze pasowało do jego planu.

Kiedy minęliśmy góry na zachód od Sakszicz, zatrzymaliśmy się na chwilę, by zebrać siły. Potem podszedlismy szybkim przejściem na wschód. Przeszliśmy przez tam dość płaskie wzgórza i pomaszerowaliśmy na zupełnie zaskoczonych Austriaków, którzy tutaj pod dowództwem generała Nastatiego byli mocne lewe skrzydło szyku bojowego, dopóki jego część została wysłana przez Daun na północ.

Teraz nastąpił wielki manewr, który ćwiczyliśmy już wiele razy i już się zaczęliśmy podczas walki. Regimenty rozpłynęły się w różnych grupach, które zaczęły krążyć po określone czasie. Po kolejnych kilku krokach kręciliśmy się i cała armia stała się teraz rogiem naprzeciwko wroga, cała siła skoncentrowana na ich flance. W ten sposób zaatakowaliśmy Austriaków, po prostu maszerując coraz dalej i dalej. Ponieważ na tym skrzydle nie pozostała już żadna kawaleria wroga, która mogłaby nas utrzymać. Zostało niepoprawnie przeniesione na północ.

Zoals Friedrich vanaf zijn heuvel goed gezien had, vermoedden de Oostenrijkers door de opvallende bewegingen van de cavalerie op de heuvels bij Borne, dat daar de aanval op de rechter vleugel zou plaatsvinden. De daar staande generaal Luchessi stuurde daarom een oproep voor een versterking van de rechtervleugel naar de opperbevelhebber, prins Karl von Lotharingen, die met generaal Daum zuidelijker in het dorp Leuthen stond. Die antwoordden echter, dat zij de situatie anders inschatten en lieten het opstelling zo als hij was. Ook een nieuwe koerier om versterking kreeg hetzelfde antwoord. Pas een derde, zeer dringende herinnering leidde ertoe, dat generaal Daun met het reservekorps van de linkse Oostenrijkse vleugel en de daar opgestelde cavalerie in een grote boog naar het oosten en dan naar het noorden naar Lucchesi trok, om de werkelijke situatie te verkennen. Deze beweging had Friedrich op zijn berg, met plezier waargenomen. Dat paste prima in zijn plan

.

Toen we de bergen ten westen van Sagschütz passeerden, hielden we kort halt, om kracht te verzamelen. Daarna ging het in snelpas op naar het oosten. Hier trokken we over de daar vrij vlakke heuvels, en marcheerden op de volledig verraste Oostenrijkers af, die hier onder bevel van generaal Nastati de sterke linker vleugel van de slagorde vormden, totdat een deel daarvan door Daun naar het Noorden gestuurd was.

Nu volgde weer de geweldige manoeuvre, dat we al zo vaak geoefend hadden, en tijdens het gevecht al ingezet hadden. De regimenten losten zich op in diverse groepen, die na een bepaalde tijd begonnen te marcheren. Na weer een aantal bepaalde passen werd er gedraaid en het hele leger stond nu in een hoek tegenover de vijand, alle macht geconcentreerd op hun flank. Zo vielen we de Oostenrijkers aan, door eenvoudig verder en verder op hun in te marcheren. Want er was toch geen vijandelijke cavalerie meer op deze vleugel, die ons op zou kunnen houden. Die was, foutief, naar het noorden verplaatst.

Wegerer Scholz 74

Hans Joachim von Zieten

Friedrich dobrze znał ten obszar, ponieważ częściej robił z Wrocławia tu ćwiczenia i manewry. Znał dobrze bagienne łąki na prawym skrzydle Austriaków w Mrozów. Nie były dobrym terenem do szybkich ruchów wojsk w grudniu. Dlatego tylko południe kwalifikowało się.

Jego taktyka była dla niego natychmiast jasny, bo teraz rozkazy od jego do ordonansypułków przybyli jak on ich czytal z książkę. Rokazał zając szczyty, które przybiegły od Źródła na północy i na południu przez jeźdźców, i ciągle być w ruchu, sprawiać wrażenie, że były tam dużo armia. Armia została dzielone na dwie kolumny i pomaszerowana szybkim przejściem, chroniony przez pagórki na południu, każdy hałas był zabroniony. Początkowo ludzie myśleli, że chcą opuścić pole bitwy przez południe. Wiedziałem lepiej, bo słyszałem rozkazy. Był to pierwszy decydujący gambit Friedricha, żeby nie iść besposredni do walk z dwóch razy silniejsze Austriacy, ale najpierw robic ich niepewne siebie. Maszerowaliśmy nie będąc widzianym przez Miękinia i Łowęcice. Friedrich założył obserwatorium w wiatraku na górze niedaleko Łowęcice. Poszedł tam sam, a stamtąd spojrzał na pozycję Austriaków i ruch swoich własnych żołnierzy. Jechałem tam i z powrotem pomiędzy moim regimentem a wiatrakiem, jako ordonans. Kiedy znów kiedys tam byłem u Friedrichem, usłyszeliśmy śpiew żołnierzy maszerujących donoszone przez wiatr. Ktoś zaczynal spiewac piosenkę, a muzyka dołączył sięga:
‘Gib daß ich tu’ mit Fleiß, was mir zu tun gebüret,

Wozu mich dein Befehl In meinem Stande führet, 

Gib daß ich’s tue bald, zu der Zeit, da ich’s soll, 

Und wenn ich’s tu’,so gib, daß es gerate wohl.

Ktoś pytał: „Musimy too zakazać, Wasza Wysokość?' „Nie” powiedział Friedrich, który wyglądał ruszone przez to, bo chwilę później powiedział do generał Zieten: “Nie sądzisz, że będę wygrać dzisiaj z takimi ludźmi?

Friedrich kende de omgeving goed, want hij had hier vaker van Breslau uit, oefeningen en manoeuvres gehouden. Zo kende hij de moerassige weiden op de rechter vleugel van de Oostenrijkers bij Nippern goed. Ze waren nu in december geen goed terrein voor snelle troepenverplaatsingen. Daarom kwam alleen het zuiden in aanmerking.

Zijn tactiek moest hem meteen duidelijk geweest zijn, want nu kwamen de bevelen van hem aan de ordonnansen van de regimenten alsof hij ze van een boek uit oplas. Hij liet de hoogtes, die zich uitstrekten van Borne naar het noorden en naar het zuiden bezetten door ruiters, die daar door zich steeds te bewegen, de indruk gaven dat er grote troepen waren. Het leger werd opgedeeld in twee zuilen en marcheerde in snelpas, beschermd door de heuvels naar het zuiden, elk lawaai was verboden. Eerst dachten de mannen, dat men via het zuiden het slagveld wilde verlaten. Ik wist beter, want ik had de orders gehoord. Dit was de eerste beslissende tactische zet van Friedrich, om niet met de tweemaal sterkere Oostenrijkers op klassieke wijze het gevecht aan te gaan, maar hen eerst onzeker te maken. Wij marcheerden zonder gezien te worden aan Radaxdorf en Lobetinz voorbij. In de windmolen op een berg bij Lobetinz had Friedrich een waarnemingspost laten inrichten. Hij ging er zelf heen en bekeek van daar uit de opstelling van de Oostenrijkers en de beweging van zijn eigen troepen. Ik pendelde als ordonnans tussen ons regiment en de windmolen heen en weer. Toen ik weer eens daar bij Friedrich was, hoorden we daar door de wind gedragen het zingen van marcherende soldaten. Iemand had een lied ingezet, en de muziek was ingevallen:

‘Gib daß ich tu’ mit Fleiß, was mir zu tun gebüret,

Wozu mich dein Befehl In meinem Stande führet, 

Gib daß ich’s tue bald, zu der Zeit, da ich’s soll, 

Und wenn ich’s tu’,so gib, daß es gerate wohl.

Men vroeg: ‘moeten we het verbieden, majesteit?’ ‘Nee’ zei Friedrich, die hierdoor geroerd scheen te zijn, en een ogenblik later tegen generaal Zieten zei: ‘Denk je niet, dat ik met zulke mannen vandaag ga winnen?’

Wegerer Scholz 73

Plan fort Swidnica

W północnych Niemczech angielska – niemiecka armia została pokonana przez silniejszych Francuzów w czerwcu. W Prusach Wschodnich trzy razy silniejsi Rosjanie pokonali niewielką armię pruską w Großjägerndorf. Szwedzi wylądowali na Pomorzu. Duńczycy nie mogli już zaopatrywać Fryderyka w żołnierzy. Przez to wróg weszli do Berlina w październiku i szantażowali 200 000 talerów z miasta. Jednak marszałek Seydlitz był w stanie wypędzić wroga z miasta ze swoimi jeźdźcami, ale Rosjanie schwytali wszystkich pruskich kadetów i przywieźli ich do Rosji. Prusy zostały więc pozbawione swego wojskowego potomstwa.

Dwie francuskie armie połączyły się w Turyngii, a Friedrich musiał walczyć z Roßbachem w listopadzie z tą podwójną armią. Wybrał nową aranżację swoich oddziałów, której przeciwnik nie zrozumiał od razu. Wykorzystał tę wynikającą z tego swobodę ruchów, aby szybko dostosować się do sytuacji, która powstała w wyniku ataku, gdzie wróg był zawsze zaskoczony i źle zareagował. W ten sposób osiągnął chwalebne zwycięstwo. Stracił tylko 156 ludzi, przeciwnik miał 10 000 zabitych, a 8 000 mężczyzn stało się jeńcami wojennymi.

Już miesiąc później jego mała armia znajdowała się na Śląsku. Możemy wreszcie połączyć się razem. Austriacy osiągnęli już wielki sukces na Śląsku pod dowództwem generała Dauna, wzięli fortecę w Świdnica i wkroczyli do Wrocławia. Teraz Friedrich pojechał ze swoją armią do Wrocławia. Austriacy musieli opuścić swoją już zamieszkałą zimową rezydencję w twierdzy Świdnica i przygotować się do bitwy pod Wrocławia.

Odkrywcy meldowali nam ruchy Austriaków. Sam byłem dobrze poinformowany, ponieważ zostałem ordonans przez naszego dowódcę pułku. Kiedy dotarliśmy do Sulinowo 5 grudnia, cała armia austriacka stała tam jako tarcza na cztery mile szerokości, od Mrozów na północy, za Sakschicz na południu, blokując wszystkie drogi do Wrocław.

In Noord-Duitsland was een Engels-Duits leger in juni door de sterkere Fransen verslagen. In Oost-Pruisen hadden driemaal sterkere Russen een klein Pruisisch leger bij Großjägerndorf verslagen. In Pommeren landden de Zweden. De Denen konden Friedrich helemaal geen troepen meer leveren. Zo trok de vijand in oktober Berlijn binnen en persten 200.000 taler van de stad af. Maarschalk Seydlitz kon de vijand weliswaar met zijn ruiters uit de stad verdrijven, maar de Russen hadden alle Pruisische kadetten gevangen genomen en naar Rusland gebracht. Pruissen was daardoor van zijn militaire nakomelingen beroofd.

Twee Franse legers voegden zich samen in Thüringen, en Friedrich moest met dit dubbel grote leger in november het gevecht aangaan bij Roßbach. Hij koos voor een nieuwe opstelling van zijn troepen, die de tegenstander niet meteen doorhad. Hij benutte deze daardoor ontstane bewegingsvrijheid, om snel zich telkens aan de ontstane situatie aan te passen door aan te vallen, daar waar de vijand telkens verrast was, en verkeerd reageerde. Zo bereikte hij een glansrijke zege. Hij had slechts 156 man verloren, de tegenstander had 10.000 doden en 8.000 man waren krijgsgevangenen geworden.

Al een maand later stond zijn klein leger in Silezië. We konden ons eindelijk samenvoegen. De Oostenrijkers hadden onder generaal Daun al groot succes geboekt in Silezië, ze hadden de vesting in Schweidnitz ingenomen, en waren Breslau binnen gemarcheerd. Nu trok Friedrich met zijn leger richting Breslau. De Oostenrijkers moesten hun al betrokken winterverblijf in vesting Schweidnitz verlaten en zich voorbereiden op de slag om Breslau.

Verkenners hadden ons de bewegingen van de Oostenrijkers gemeld. Ik was zelf goed geïnformeerd, omdat ik ordonnans van onze regimentscommandant was. Toen we op 5 december de plaats Borne bereikten, stond daar het hele Oostenrijkse leger als een schild van 4 mijl breed, vanaf Nippern in het Noorden tot achter Sagschutz in het zuiden en versperde alle wegen naar Breslau.

Wegerer Scholz 72

Bitwa pod Kolinem

Chociaż było to dobrze intencja, małe miasteczko Lowosice było o wiele za małe dla taki dużej armii. Nasz pułk należał jednak do szczęściarzy, którzy mieli tę przyjemność. Weszliśmy do miasta i zostaliśmy powitani przyjaźnie przez ludzi. Na początku byłem bardzo zaskoczony, ponieważ przecież byliśmy armią wroga. Później jednak dowiedziałem się, że żołnierze austriaccy zachowywali się bardzo nieprzyjaźnie kilka dni wcześniej, i dlatego cieszyli się, że odeszli.

W karczmach i w kościele zaopiekowali rannych. Friedrich pierwszy jechał do nich, dał im odwagę i podziękował im za ich wysiłek. Przybyłem do domu piekarza z dwudziestoma innymi ludźmi, gdzie rodzina sprzątała dla nas pokoje i korytarze, gdzie mogliśmy spać. Po tym, jak przywieźliśmy piwo z karczmy, było ucztowanie z pieczonymi kurczakami, które piekarz szybko zabił. Zapłaciliśmy natychmiast i byliśmy bardzo szczęśliwi.

Następnego dnia wyjechaliśmy już z naszej pięknej kwartera. Wróciliśmy do Saksonii. Po kilku dniach wyruszyliśmy do Drezna i już cieszyliśmy się na kilka przyjemnych dni. Spodziewaliśmy się szybkiego zakończenia wojny. Przeciwnicy króla Fryderyka jeszcze się nie poddali. Śląski pułk został wysłany do ojczyzny, bo Austriacy nadążyli się tam.

Kilka tygodni później wróciliśmy znowu do Śląsk i słuchaliśmy tylko relacji o przebiegu wojny. Wiosną 1757 r. Fryderyk i jego wojska wkroczyły do ​​Bohemia, a przed Pragą odbyła się krwawa bitwa, która spowodowała wielkie straty po obu stronach, bez podejmowania żadnej decyzji. Następnie pojawił się marszałek Daun z nową wielką armią austriacką, aby uwolnić Pragę. Nieoczekiwanie napad na obóz z Prus koło Kolinu i spowodował ich ciężką porażkę, ponieważ nie mieli czasu na postawienie dobra formacja bojowa. Przykro że my Ślązacy nie byli tam, wynik walka mogła być inna.

Dat was weliswaar goed gemeend, maar het kleine stadje Lobositz was voor zo’n groot leger veel te klein. Ons regiment behoorde echter tot de gelukkigen, die dit genoegen wel hadden. We trokken de stad binnen en werden door de bevolking vriendelijk begroet. Mij verwonderde dat in het begin zeer, want we waren tenslotte een vijandelijk leger. Later hoorde ik echter, dat de Oostenrijkse soldaten zich enkele dagen eerder zeer onvriendelijk gedragen hadden, en daarom was men blij, dat ze vertrokken waren.

In de herbergen en in de kerk werden de gewonden verpleegd. Friedrich was als eerste naar hen gereden, en had hen moed ingesproken en hen voor hun inzet bedankt. Ik kwam met twintig andere mannen in een bakkershuis terecht, waar de familie voor ons enkele kamers en gangen vrij maakte, waar we konden slapen. Nadat we uit de herberg bier gehaald hadden, was er een feestmaal met gebakken kippen, die de bakker snel geslacht had. We betaalden meteen en waren allen zeer vrolijk.

De volgende dag vertrokken we al meteen uit ons mooie kwartier. We gingen terug naar Saksen. Na enkele dagen marcheerden we Dresden binnen en verheugden ons al op enkele aangename dagen. We verwachtten een snel einde van de oorlog. De tegenstanders van koning Friedrich gaven echter nog niet op. Het Silezisch regiment werd naar zijn vaderland gestuurd, want daar rukten de Oostenrijkers op.

Enkele weken later waren we weer in Silezië en luisterden daar alleen maar naar berichten over het verloop van de oorlog. In het voorjaar van 1757 was Friedrich met zijn legers naar Bohemen gemarcheerd en voor Praag vond er een bloedige slag plaats, die bij beide zijdes grote verliezen veroorzaakte, zonder dat er een beslissing viel. Toen verscheen maarschalk Daun met een nieuw groot Oostenrijks leger, om Praag te ontzetten. Hij overviel onverwacht het lager van de Pruissen bij Kolin en bracht hen, omdat ze geen tijd hadden een goede slagopstelling te maken, een zware nederlaag toe. Ach waren wij Sileziër er maar bij geweest, dan was het gevecht misschien anders gelopen.

Wegerer Scholz 71

Bitwo o Lowosice

Maszerowaliśmy do austriackiej piechoty. W drodze minęliśmy niewielkie wzgórze, na którym stał król Fryderyk i kilku oficerów. Ordonansy spieszyli się do nich i odjechali, to był przypływ zstąpienia i startu koni oraz wymiany wiadomości i rozkazów. Na środku stał król, dając bardzo spokojne i jasne wskazówki. Ten spokój i pewność siebie też nas dotknęły. Byliśmy odważni i pewni siebie, aby doprowadzić bitwę do dobrego końca.

Ale najpierw nastąpiło zatrzymanie. Najpierw mieliśmy trochę czasu na odpoczynek i wypić coś. Wznowiliśmy się znowu w formacji i pomaszerowaliśmy w kierunku Lowosice.
Znów nadszedł sygnał, by uformować korytarze, ale nie teraz dla kawalerii, ale dla zamontowanej artylerii. Armaty jechali poza zasięgiem wrogiej piechoty, a potem zajęli pozycja. Po rozładowaniu dużej ilości amunicji dawane był sygnał strzelanie. Gradem kul wpadł na piechotę przeciwnika, który nie był chroniony przez utratę kawalerii. Staliśmy nieruchomo i patrzyliśmy. Nastąpił sygnał do założenia bagnetów, a nieco później posunęliśmy się naprzód w czasie ostrzału, omijając artylerię naszymi korytarzami. Potem korytarze znów się zamknęły. Najpierw armaty strzelały nad nami. Potem przestali strzelać, kiedy dotarliśmy do zasięg u piechoty wroga. Teraz brzmiał sygnał do zaatakowany. Pobiegliśmy naprzód, strzelając z muszkietów i padliśmy na ziemię, aby naładować. W tym czasie nie byliśmy dobrym celem dla naszych przeciwników. Załadowanie przebiegło szybko dzięki naszym żelaznym kijki załadunkowym. Potem znowu zabrzmiał sygnał ataku, a my znów podskoczyliśmy, strzelając z muszkietów i biegając o wiele dalej. Kiedy Austriacy mogli zobaczyć nasze błyszczące bagnety, pierwsi już byli w biegu. Inni dołączyli, linia frontu stała się luźniejsza, aż w końcu wszyscy uciekli, a ich linia się rozpadła.

Teraz ponownie otworzyliśmy nasze korytarze dla naszej zaawansowany kawalerii. Gonił naszych uciekających przeciwników i schwytał ich dużą liczbę. Bitwa została wygrana przez nas. Wciąż byliśmy w starej konfiguracji bojowej, kiedy Friedrich przejechał obok nas. Z wszystkich gardeł słychać było gromkie "Hurra, hurra, hurra". Friedrich zatrzymał konia i krzyknął: "Dziś znowu będziemy spać pod dachem!"

Wij marcheerden verder, op de Oostenrijkse infanterie toe. Daarbij kwamen we langs een kleine heuvel, waar koning Friedrich en enkele officieren stonden. Ordonnansen haastten zich naar hen toe en vertrokken weer, het was een drukte van afstijgen en opstijgen van de paarden, en uitwisseling van berichten en bevelen. In het midden stond daar de koning, heel rustig en duidelijke aanwijzingen gevend. Deze rust en zelfverzekerdheid kwam ook over op ons. We waren moedig en zelfverzekerd, om de strijd tot een goed einde te brengen.

Maar eerst werd er halt geblazen. We kregen eerst een beetje tijd om uit te rusten en wat te drinken. Daarna stelden we ons weer in formatie op en marcheerden verder richting Lobositz. Weer kwam het signaal gangen te vormen, nu echter niet voor de cavalerie , maar voor de bereden artillerie. De kanonnen reden tot buiten het bereik van de vijandige infanterie, en gingen dan in stelling. Nadat er een grote hoeveelheid munitie was afgeladen, kwam het signaal om te vuren. Een kogelhagel trof de infanterie van de tegenstander, die door het verlies van hun cavalerie onbeschermd was. Wij stonden stil en keken toe. Het signaal om de bajonetten op te zetten volgde, en iets later rukten we nog tijdens het kanonsvuur op, met onze gangen het geschut ontwijkend. Daarna werden de gangen weer gesloten. Eerst schoten de kanonnen nog over ons heen. Daarna stopten ze met vuren, toen we in het schootbereik bij de vijandige infanterie aankwamen. Nu volgde het signaal om aan te vallen. We renden voorwaarts, en vuurden onze musketten af, en lieten ons op de grond vallen om weer te laden. In deze tijd waren we voor onze tegenstanders geen goed doel. Het laden ging snel met onze ijzeren laadstokken. Daarna klonk weer het aanvalssignaal, en we sprongen opnieuw op, onze musketten afvurend en renden een groot stuk verder. Toen de Oostenrijkers onze fonkelende bajonetten konden zien, sloegen de eersten al op de vlucht. Andere sloten zich aan, de frontlinie werd steeds losser, totdat ten slotte iedereen op de vlucht sloeg en hun linie zich oploste.

Nu openden wij weer onze gangen voor onze oprukkende cavalerie. Die achtervolgde onze vluchtende tegenstanders en nam een groot aantal van hen gevangen. De slag was door ons gewonnen. We stonden nog in de oude slagopstelling, toen Friedrich op zijn schimmel langs kwam gereden. Een donderend ‘Hoog, hoog, hoog’ was uit alle kelen te horen. Friedrich stopte zijn paard en riep: ‘Vanavond word er weer eens onder een dak geslapen!’