zondag 20 maart 2016

Konstatin Wegerer 21 (zamek Gryf)

zamek Gryf


Teraz jego dopiero jedenastoletni syn, Hans Ulrich, był prawowitym Panem od Gryf, Kamienica i Trzebnica. Jego matka prowadziła Państwo z twardą ręką aż do moment kiedy dostał Hans Ulrich, dwa lata temu cztery doradców, którzy robili jej pracę lżejszy. To byli jego wujek Pan Heinrich von Promnitz Anshelm auf Sorau, jego wujek Conrad von Nimptsch auf Maiwaldau, jego wujek Caspar von Rechenberg auf Klitschdorf i Hermana von Zedlitz auf Schatzlar. Wszyscy ci ludzie nie znałem, ani Pani Eleanora. U nią miałem sie przedstawić, kiedy chciałem zostać w zamku. Ale w jaki sposób mogę to zrobić?Byłem jeszcze  zamyślony, kiedy usłyszałem donośny stukot kopyt i rżenie, jak znalem to od straszone gwałtowny ucieczki koni. Kilka chwil później, wściekły koń mnie biegał do mnie na wąskiej drodze zamku. Ledwo widziałem że na konia jeszcze chłopcem przylgnął się do grzywy, ale zagroził mu, że znowu i znowu że  padnie z konia. Ja dałem mój koń stać dęba, aby zaimponować galopująca konia. Ale jednak przejechał obok nas. Odwróciłem się z moi konia i pogalopował po nim. Wkrótce miałem innego konia obok mnie, i mogłem wyciągnąć chłopca do mnie. Zatrzymałem mój koń, a my spojrzeliśmy długo w oczy bez słowa. Wreszcie chłopiec powiedział:

"Dziękuję, to mogło się skończyć inaczej, jeśli nie przyszedłeś. Nazywam się Hans Ulrich, a jak ty masz na imię?"

Powiedziałem mu moje imię i wskazała na jego koń, który był zatrzymała się daleko, na dole koło brzegu rzeki. Jechałem tam, Hans Ulrich przed de mnie na konia. Kiedy koń nas zobaczył, znowu chciał uciekać, ale mówiłem do niego uspokajające słowa i zeskoczył z moim konia. Ja bardzo dobrze wiedziałem, jak radzić sobie z podekscytowany konia, i dlatego było mi łatwo uspokoić konia. I powiedziałem Hans Ulrich, że jestem na drodze do zamek Gryf i zapytałem go, gdzie on chce iść. On tylko odpowiedział: "Niech jeździmy razem do Gryf. Mieszkam tam"


Nu was zijn pas elfjarige zoon, Hans Ulrich, de rechtmatige Heer van Greiffenstein, Kemnitz en Trachtenberg. Zijn moeder leidde het Heerschap met strakke hand, totdat Hans Ulrich, twee jaar geleden raadgevers kreeg, die haar het werk lichter maakten. Het waren zijn oom Heer Heinrich Anshelm von Promnitz auf Sorau, zijn oom Conrad von Nimptsch auf Maiwaldau, zijn oom Caspar von Rechenberg auf Klitschdorf en Herman von Zedlitz auf Schatzlar. Al deze heren kende ik niet, evenmin als Vrouwe Eleonora. Bij haar moest ik me echter voorstellen, als ik op de burcht wilde blijven. Maar hoe moest ik dat aanpakken?

Ik was nog in gedachten verzonken, toen ik een luid hoefgetrappel en gehinnik hoorde, zoals ik het van op hol geslagen paarden kende. Enkele ogenblikken later kwam me een razend paard op de smalle weg van de burcht tegemoet gerend. Ik zag net nog dat op het paard een jongen zich aan de manen vastklampte, maar telkens weer van het paard af dreigde te vallen. Ik liet mijn paard steigeren, om het razende paard te imponeren. Het joeg echter aan ons voorbij. Ik keerde mijn paard en galoppeerde er achter aan. Weldra had ik het andere paard langs me, en kon de jongen naar me toe trekken. Ik liet mijn paard halt houden, en we keken elkaar lang in de ogen zonder een woord te zeggen. Tenslotte zei de jongen:

‘Hartelijk dank, dat had ook anders kunnen aflopen, als jij niet gekomen was. Ik heet Hans Ulrich en hoe heet jij?’

Ik noemde mijn naam en wees daarbij op zijn paard, dat ver beneden aan de oever van een riviertje was blijven staan. Ik reed er naar toe, Hans Ulrich voor mij op mijn paard. Toen het paard ons zag, wilde hij er weer vandoor, maar ik riep hem kalmerende woorden toe en sprong van mijn paard. Ik wist heel goed, hoe je met een opgewonden paard moest omgaan, en daarom was het gemakkelijk voor mij om dit paard te kalmeren. Ik zei Hans Ulrich, dat ik op weg was naar de Greiffenstein en vroeg hem, waar hij naar toe wilde. Daarop antwoordde hij slechts: ‘Laten we samen naar de Greiffenstein rijden. Ik woon daar’

Gepost door op Geen opmerkingen:

zondag 13 maart 2016

Konstantin Wegerer 20 (Gierczyn)


Gierczyn

Następnie dzień, rano, jechałem dalej. Najpierw postępowałem szlak handlowy 
jelenia Góra - Zittau aż do Gierczyn. Wiedziałem, że tam mieszkał stary przyjaciel dziadka, który był tam proboszczem. Chciałem powiedzieć mu o śmierci dziadka. Z daleka już podziwiałem dużych kopców ziemi, który leżeli jak duże kretowisk na brzegu las. Kiedy byłem u przyjaciela dziadka pytałem go o to, on powiedział mi, że to kopalni cyna, które były używane przez wiele lat. Górnik z Zgorzelec znalazł jako pierwszy żyła odkryta i zaczynał wydobywać. Z powstały bogactwo oni remontowali kościół wielkiego Piotra w Zgorzelec. Teraz kilkuset górników z Schneeberg w Saksonii w ostatnich latach i przysiedli tutaj i dla siebie i ich rodzin zbudowali małych domów. Stali w podwójnym rzędzie na brzegu wsi i to wyglądało to bardzo śmieszny. Znaleźli wtedy również, złoto na Góra Szubienica i zmieniła nazwę w Góra Złoto.

 Od Gierczyn prowadziło polne droga przez Mlądz wzdłuż Rębiszów bezpośrednio do zamek Gryf, które był widoczne z daleka, na skalistym stożek. Ostatnia część droga tam, jest bardzo stromy. Jednak byłem tak szczęśliwy, że dalem konia kłusem. Pamiętam do dzisiaj, że ​​wahałem się u góry do zamku. Przeczesz ja tam nikogo nie znałem. Tymczasem znajomych dziadkowie wszyscy umarli. Młody Magdalena, które dziadek wtedy prowadził w do zamek Kamienica, wiele lat później ożenił się z kuzyn, ale zmarł wkrótce potem. Jej mąż Christoph von Schaffgotsch, dostał przez tego małżeństwa prawo do państwo Gryf i po śmierci ostatniego bezpośredniego spadkobiercy, prowadził się tam. Ożenił się ponownie z Eleonora von Promnitza, bardzo zgrabna i pracowitej kobiety. Z nią miał sześcioro dzieci. Jednak, zmarł po dziewięciu latach szczęśliwe małżeństwa. Nawet na łóżku śmierci odziedziczył od swojego kuzyna Adama von Schaffgotsch, dużym państwo Trzebnica.
De volgende morgen vroeg reed ik verder. Ik volgde eerst de handelsroute naar Zittau tot Giehren. Ik wist dat daar een vroegere vriend van grootvader woonde, die daar pastoor was. Ik wilde hem over de dood van grootvader vertellen. Van verre had ik me al verwonderd over de grote hopen aarde, die als grote molshopen aan de bosrand lagen. Toen ik bij mijn grootvaders vriend daarnaar vroeg, vertelde hij mij, dat dit tin groeves waren, die al vele jaren in gebruik waren. Een Görlitzer mijnwerker had de ertsader als eerste ontdekt en ontgonnen. Van de ontstane rijkdom had men in Görlitz de grote Peterskerk verbouwd. Nu waren er in de laatste jaren meerdere honderden mijnwerkers uit Schneeberg in Sachsen hierheen gekomen en hadden voor zich en hun families kleine huisjes gebouwd. Ze stonden in een dubbele rij aan de dorpsrand en dat zag er grappig uit. Men heeft toen ook goud op de Galgenberg gevonden en de naam van de berg in Goldberg veranderd.


Van Giehren liep een veldweg door het Mühlental langs Rabishau direct naar de Greiffenstein, die men al van verre op een rotskegel kon zien liggen. Het laatste stuk daar naar toe ging bergop. Ik was echter zo vrolijk, dat ik mijn paard liet draven. Ik weet tot op vandaag nog, dat ik bij de berg voor de burcht aarzelde. Ik kende daar immers niemand. Grootvaders bekenden waren ondertussen allemaal gestorven. De jonge Magdalena, die hij toentertijd naar slot Kemnitz begeleidde, is vele jaren later met haar neef getrouwd, maar snel daarna gestorven. Haar man Christoph von Schaffgotsch, verwierf door dit huwelijk het recht op het Heerschap Greiffenstein en was na de dood van de laatste directe erfgenaam daarheen verhuisd. Hij was opnieuw getrouwd met Eleonora von Promnitz, een zeer mooie en ijverige vrouw. Met haar had hij zes kinderen. Hij stierf echter na negen gelukkige huwelijksjaren. Nog op zijn sterfbed erfde hij van zijn neef Adam von Schaffgotsch het grote heerschap Trachtenberg.
Gepost door op Geen opmerkingen:

zondag 6 maart 2016

Konstantin Wegerer 19 (Kwieciszowice)



Karczma w Kwieciszowice latach 30


Odpowiadanie dziadka miałem cały czas w mojej głowie. Słuchałem w tym tak wiele dobrego o rodzinny Schaffgotscha na zamek Gryf, że zdecydowałem opuścić wieżę rycerską na Bobru i jechać tam. Dziadek miał po śmierci mojej matki kupił konia dla mnie. Położyłem worek skórzane z tej kilku rzeczy który miałem na mojego konia i odjechałem. Było to z jednej z pierwszego dni kwietnia. Słońce było już dość ciepło i kwiaty wyrastały wszędzie. Mój nastrój był z każdej mili który byłem dalej od starej wieży rycerskiej, lepiej. Wkrótce śpiewałam na moim rumaku wesoły piosenki. Szybko trafiłem do Rybnica na głównym szlaku handlowym z Jelenia Góra  do Zittau i karmiłem konia u Państwowe gospodarstwo. Tutaj było bardzo dużo ruch ponieważ, blisko byli w trakcie budowanie zamek. Wołali do mnie, czy ja szukałem pracy. Przydali ich  mocne, młodzi mężczyźni. Jednak odrzuciłem propozycję. Teraz dotarło do mnie, jak wolny ja byłem. Mogłem wziąć pracę. Mógłbym zostać tu. Może znalazłbym przyjaciół albo miły dziewczyna? Ale chciałem, jechać dalej.

Pod wieczór dotarłem do Kwieciszowice Tu był piękny nowy karczma na ulicy. Stara karczma stała się zbyt mała, ponieważ transport towarów ze Śląska do Łużyce w ostatnich latach znacznie się zwiększyła. A młody, nowe właściciel obok stary dom powstał nowy budynek z wielu pokoi i dużej sali. Wiele wozów  na nocowanie jechali już w sadu i słudzy furmani siedzieli razem w sali, pili i rozmawiali o swoich podróżach. Tam było bardzo głośno. Ja nie miałem pieniędzy, żeby kupić cos. Dlatego dalem mojego konia do picie, jadłem chleb i kiełbasę z mojego worek skórzane i spałem w stajni, bo to nic nie kosztowało.



De verhalen van grootvader gingen steeds weer door mijn hoofd. Ik had daarin zoveel goeds over de familie Schaffgotsch op de Greiffenstein gehoord, dat ik besloot om de riddertoren aan de Bober te verlaten en daarheen te gaan. Grootvader had na mijn moeders dood een paard voor mij gekocht. Ik legde de velzak met mijn weinige spulletjes op mijn paard en reed weg. Het was op één van de eerste aprildagen. De zon scheen al behoorlijk warm en overal ontsproten de bloemen. Mijn stemming werd met elke mijl die ik verder van de oude riddertoren af was, beter. Weldra zong ik op mijn ros een vrolijk lied. Al snel kwam ik bij Reibnitz op de grote handelsweg van Hirschberg naar Zittau, en liet mijn ros bij een heerboerderij vreten en zuipen. Het was hier heel druk, want vlakbij werd een slot gebouwd. Men riep naar mij, of ik werk zocht. Men kon sterke, jonge mannen goed gebruiken. Ik wees het aanbod echter af. Mij werd nu duidelijk, hoe vrij ik was. Ik had werk kunnen aannemen. Ik had hier kunnen blijven. Misschien had ik vrienden of een net meisje gevonden? Maar ik wilde verder trekken.

Tegen de avond bereikte ik Blumendorf. Hier was een mooie nieuwe herberg aan de straat. De oude herberg was te klein geworden, sinds het transport van goederen uit Silezië naar de Lausitz in de laatste jaren flink was toegenomen. Een jonge, nieuwe eigenaar had langs het oude huis een grote nieuwe bouw met veel kamers en een grote zaal neergezet. Veel wagens om te overnachten waren de hof al binnen gereden, en de voerknechten zaten in de zaal bij elkaar, dronken en vertelden over hun reizen. Daar ging het er luid aan toe. Ik had geen geld om iets te kopen. Daarom gaf ik mijn paard te drinken, at het brood en de worst uit mijn velzak en sliep in de paardenstal, want dat kostte niets.
Gepost door op Geen opmerkingen:

zondag 28 februari 2016

Konstantin Wegerer 18

Król Matthias Corvinus

Powtórzyłem z dziadkiem bardzo często ta bitwa ponownie, z moją małą czystą chusteczkę który za każdym razem używałem inaczej, z pytanie jak Ulrich von Schaffgotsch, mógł  pokonać duża siła wroga. Moja czysta chusteczka zawsze wydawał mi się tak małe i słabe w porównaniu do dziadków długi pończochy. Zawsze się zastanawiałem, jak Ulrich von Schaffgotsch to naprawdę robił. Ale dziadek nie mógł mi pomóc w tej kwestii. Później zastanawiałem się, dlaczego dziadek mnie to bitwa zawsze tak szczegółowo wyjaśnił. Może chciał mi pokazać, że chciwość, mały lub wielki, nie może prowadzić do sukcesu. A może również chciał powiedz mi, że nie jest liczba osób, które decydują o sukcesie, ale przykład dowódca.

Później zrozumiałem także, jak wiele mądrzejszy były działanie króla Macieja, który ostatecznie na Śląsku iw Bohemy prowadzi do niektórych stosunków prawnych, w porównaniu do swojego poprzednika, religijnie uparty cesarz Zygmunt, których działanie prowokowało wojnach husyckich.

Gdy dorastałem, nie chciałem już na wieczorne opowieści grozy, siedzieć na kolano dziadku, więc dał mi małą ławki i postawił przed dziadków fotelu. Pewnego wieczoru, akurat po opowiedzenie jeszcze jeden z moich ulubionych opowieści, on zasnął i nie obudziło. Poszedłem do nowego Pana wieży i zgłaszałem śmierć dziadka. On był jednak tak zajęty przygotowanie jakiś podróży, ale wiadomość nie dotarło do niego. Kiedy powiedziałem mu, że chcę, aby pochować dziadka obok grobie mojego ojca, on tylko pokiwał głową. Nie interesowało mu że jeden od jego ludzi umarł. Więc ja właśnie wykopałem grób dla dziadka i również robiłem mu trumny. Przyjaciel pomógł mi, dziadek położyć w trumnę  i spuścić trumny do grobu. Ponieważ nie mogłem zebrać pieniądze, proboszcz  z wsi nie chciał błogosławić ciało dziadka. Dlatego sam powiedziałem modlitwę u swego grobu i wypełniłem grob. Teraz byłem zupełnie sam, bo moja matka w gospodarstwie rok temu była kopnięty przez konia i umarła z powodu obrażeń doznanych.


Ik heb met grootvader heel vaak deze slag nagespeeld, waarbij ik mijn kleine zuivere zakdoek telkens iets anders gebruikte, hoe Ulrich von Schaffgotsch waarschijnlijk de grote vijandelijke macht had kunnen verslaan. Mijn zuivere zakdoek kwam me telkens zo klein en zwak voor ten opzichte van grootvaders lange kous. Steeds vroeg ik me af, hoe Ulrich von Schaffgotsch dit werkelijk geflikt had. Ook grootvader kon me bij deze vraag niet verder helpen. Later vroeg ik me af, waarom grootvader mij deze slag steeds weer zo uitvoerig uit de doeken deed. Misschien wilde hij me laten zien, dat hebzucht, in het klein of in het groot niet tot succes mag leiden. Misschien wilde hij me echter ook zeggen, dat het niet het aantal meestrijdende mensen is, die het succes bepalen, maar het voorbeeld van de aanvoerder.

Later heb ik dan ook begrepen, hoe veel wijzer de handelingen van koning Mathias waren, die tenslotte in Silezië en Bohemen tot zekere rechtsverhoudingen leiden, in vergelijking met zijn voorganger, de religieus eigenwijze keizer Sigismund, door wiens handelingen de Hussietenoorlogen geprovoceerd werden.

Toen ik groter werd, wilde ik bij de avondlijke verhalen, niet meer op grootvaders schoot, daarom zette hij voor mij een klein bankje voor grootvaders leunstoel. Op een avond, toen hij net weer één van mijn lievelingsverhalen verteld had, viel hij in slaap en is niet meer wakker geworden. Ik ging naar de nieuwe Heer van de toren en meldde hem grootvaders dood. Hij was echter net met het voorbereiden van een reis bezig, en nam er geen notie van. Toen ik hem zei, dat ik grootvader langs het graf van mijn vader wilde begraven, knikte hij alleen maar met zijn hoofd. Het maakte hem helemaal niets uit dat één van zijn mensen stierf. Zo heb ik alleen een graf voor grootvader gegraven en heb ook voor hem een kist getimmerd. Een vriend heeft me geholpen, grootvader er in te leggen en dan de kist in het graf te laten zakken. Omdat ik geen geld bijeen kon brengen, wilde de pastoor uit het dorp het lichaam van grootvader niet zegenen. Daarom zei ik zelf een gebed aan zijn graf en gooide het daarna dicht. Nu was ik helemaal alleen, want mijn moeder was op de boerderij een jaar geleden door een paard getrapt en aan haar verwondingen overleden.
Gepost door op Geen opmerkingen:

zondag 21 februari 2016

Konstantin Wegerer 17

Hertog Johann von Sagan



Dziadek uważała ze jest ważne, że ja przez jego opowieści, ja znałbym najmłodsze historię mojego ojczyzna. Powiedział mi o pięknym mieczu, który Pan Ulrich von Schaffgotsch, teść Magdaleny von Zedlitz,  otrzymał o jego książę, jako podziękowaniu za pomoc w bitwa. Miecz był w zbrojowni w zamek Gryf i bardzo zadbane i wystawiony na uroczyste okazje. Nosił on następujący napis;


'W rok tysiąc czterysta czterdzieści osiem Pan Ulrich Schaffgotsch dostał z ten miecz rycerstwo na wrzosowisko Bolesławski'

Dziadek powiedział mi dokładnie, jak doszło do tego bitwa. Zbudował cały krajobraz na podłodze. Tu ten kloc jest Żagań. Mieszkał tam jakiś książę od Żagań w swoim zamku. Dopóki on żył  przeznaczone był mu księstwo Głogowa. Tu leży Głogów. Miał trzy córki, które on chciałby aby dostali to księstwo w przyszłość. Jego trzy córki, jednak byli już żonaty z trzech synów o księcia Ziębic. Ten duży kloc, jest we Wrocławiu na Odrze. Od Wroclaw w stronę południa, leży miasto Ziębic, gdzie książę o Ziębic ma swój zamek. Również tej trzej synowie mieszkają w pobliżu tam na ich posiadłości. "

Książę Ziębice teraz ciągnął armię z Bohemy na Śląsk, aby egzekwować swój domaganie roszczenia do Głogów z siłą. Ta armia jednak był przez książę Legnicy, jego uporczywy przeciwnikiem, i Ulrich von Schaffgotsch koło Świerzawa zmuszony do poddanie i wycofanie. Król Maciej z Bohemy, również przeciwnikiem planów księcia Żagań, robił oblężenie Głogów z swoim wojska. Zięciów księcia sam siebie organizowali bardzo dużą armię, która była dowodzony przez Christopha von Talckenberg i nadążyła z Bohemy do Śląsk. Dziadek za to wielka armia pociągnął skarpet i wskazał, jak armia przez Ziębic poszło obok Wrocławia. Po tym król Maciej wysłał kolejną armię pod komenda Johan von Haugwitz, która połączyła się z bohemski armia oblężenia Głogowa. Cały szlachta Legnica była wołane do walk przez krajowe hetman Heinze von Zedlitz. W ten sposób tworzyła się, również duża armia od mężczyzn śląskich, który w dniu 9 maja 1488 roku na wrzosowisku Bolesławski pomiędzy Trzebina i Nowa Wieś zaatakowali trzy razy większe bohemski armii. Dziadek chciał za to armia Śląska użyć małego szmatę. Ja jednak upierał się, że moje dwie chusteczki będzie służyć temu celowi. Ulrich Schaffgotsch, który założył pierwszy atak z jego ludzi, który symbolizowało moja mala czystą chusteczka, ścigał armię wroga w biegu, przez w ogóle inne częściach armii Śląskiej, mogli przyłączyć do walki. Książę Sagan stracił przez to porażka całą swoją moc, a później jego kraj.




Grootvader vond het belangrijk, dat ik door zijn verhalen de jongste geschiedenis van mijn vaderland goed leerde kennen. Hij vertelde mij over een mooi zwaard, dat Heer Ulrich von Schaffgotsch. De schoonvader van Magdalena von Zedlitz, van zijn hertog als dank voor de hulp in een veldslag gekregen had. Het zwaard werd in de wapenkamer van de Greiffenstein bijzonder goed onderhouden, en bij feestelijke gelegenheden tentoongesteld. Het droeg de volgende inscriptie,

Anno Christi 1448 hat Herr Ulrich Schaffgotsch mit diesem Schwert die Ritterschaft gewonnen Uf der Bonzlischen Heide.

Grootvader vertelde me uitvoerig, hoe het tot deze veldslag gekomen was. Hij bouwde daarvoor het hele landschap op de vloer na. ‘Hier deze klots is Sagan. Daar woonde de hertog van Sagan in zijn slot. Hem was zolang hij leefde ook het vorstendom Glogau toegekend. Hier ligt Glogau. Hij had drie dochters, die hij dit vorstendom op den duur wilde laten toekomen. Zijn drie dochters waren echter al met de drie zonen van de hertog van Münsterberg getrouwd. Deze grote klots, dat is Breslau aan de Oder. Van Breslau uit naar middag toe, ligt de stad Münsterberg, waar de hertog van Münsterberg zijn slot heeft. Ook de drie zonen leven daar in de buurt op hun landgoederen.’ 
De hertog van Münsterberg haalde nu een leger uit Bohemen naar Silezië, om zijn aanspraak op Glogau met geweld af te dwingen. Dit leger werd echter door de hertog van Liegnitz, zijn verbeten tegenstander, en Ulrich von Schaffgotsch bij Schönau tot overgave en de terugtocht gedwongen. Koning Mathias van Bohemen, eveneens een tegenstander van de plannen van de graaf van Sagan, liet Glogau door een leger belegeren. De schoonzoons van de hertog stelden nu zelf een zeer groot leger samen, dat onder bevel van Christoph von Talckenberg stond en vanuit Bohemen naar Silezië oprukte. Grootvader had voor dit grote leger zijn kous uitgetrokken en bewoog deze uitgerekt over Münsterberg aan Breslau voorbij. Daarna stelde koning Mathias een volgend leger onder Johan von Haugwitz ter beschikking, dat zich samenvoegde met een deel van het belegeringsleger van Glogau. De hele Liegnitzer adel werd door de landeshoofdman Heinze von Zedlitz, voor de strijd opgeroepen. Zo ontstond een samengesteld, eveneens groot leger uit Silezische mannen, dat op 9 mei 1488 op de Bunzlauer heide tussen Treben en Neundorf het driemaal grotere Bohemische leger aanviel. Grootvader wilde voor dit Silezische leger een kleine poetslap gebruiken. Ik stond er echter op, dat mijn beide zakdoeken dit doel zouden dienen. Ulrich Schaffgotsch, die met zijn mannen de eerste aanval vormden, die door mijn kleine zuivere zakdoek gesymboliseerd werd, jaagde het vijandelijke leger op de vlucht, nog voor de andere delen van het Silezische leger, überhaupt aan de strijd konden deelnemen. De hertog van Sagan verloor door deze nederlaag zijn hele macht en later ook zijn land.
Gepost door op Geen opmerkingen:

zondag 14 februari 2016

Konstatin Wegerer 16


zielarz

To opowieść o dziadku chciałem bardzo często słyszeć, i zapytałem go ciągle o ziół leczniczych i ta książka. Dziadek nie znal ta książka, ale wiedział wiele o ziół. Pokazał mi je, jak poszliśmy z wieży rycerskiej, w lesie lub na brzegach Bobra, a także wyjaśnił mi, jak musiała ich przerobić.Więc zebrałem jako chłopiec ziół, suszył je i przechowywać je w małych doniczkach. Inne zioła musiałem rozdrobnić między kamieniami, a następnie wymieszać w oleju. Wkrótce zacząłem zrobić kilka próby. Dziadek powiedział mi, że to było dobrze, aby położyć papka cebulową na rany. To by zapobiec gorączkę. Próbowałem to po, upadku i utarłem sobie bardzo kolanie. Jednak papka cebulowa szybko kleiło do rany i tworzą grubą skorupę, a jednocześnie śmierdział nieprzyjemnie. Zastanawiałem się, jak mogłem zrobić to inaczej następnym razem. To nie trwało długo, kiedy mój przyjaciel został ugryziony przez psa i miał dużą ranę na jego łydki. W tym razem położyłem chustka na ranę, a następie składałem świeżo wykonane cebulowe papkę na tym i przykryłem z drugą chustka. To wszystko owinąłem z dużego liścia i pociągnąłem skarpet mocno na łydki. Następnego dnia sprawdziłem bandaż i odnowiłem papkę cebuli. Ponieważ to było jeszcze mokre, mogłem łatwo zabrać chustka z rana. Po za tym nie pachniało tak silny. Trzy dni później zdejmowałem całe bandaż, i w świeże powietrze szybko suszyli pozostałe blizny. Byłem bardzo zadowolony z wyniku. Cebulowe papka jako pokrycia rano od tego czasu dla mnie bardzo powszechnie stosowana metoda leczenie.
Dit verhaal van grootvader wilde ik bijzonder vaak horen, en vroeg hem steeds weer naar de geneeskrachtige kruiden en het boek. Grootvader kende het boek niet, maar wel veel kruiden. Hij liet ze me zien, als we de riddertoren uit gingen, in het bos of aan de oever van de Bober, en legde me ook uit hoe je ze moest verwerken. Zo verzamelde ik als kleine jongen al kruiden, droogde ze en bewaarde ze in kleine potten. Andere kruiden moest ik tussen stenen fijnwrijven, en dan inroeren in olie. Gauw genoeg begon ook ik enige proeven te doen. Grootvader had me verteld, dat het goed was om op wonden een uienbrij aan te brengen. Dat zou koorts voorkomen. Ik probeerde het uit nadat ik bij een val een grote schaafwond aan de knie had opgelopen. De uienbrij plakte echter snel aan de wond en vormde een dikke korst, die daarbij nog eens onaangenaam stonk. Ik dacht na, hoe ik dat een volgende keer anders kon doen. Het duurde ook niet lang, toen mijn vriend door een hond gebeten werd en een grote vleeswond aan zijn kuit had. Ik legde nu eerst een doek op de wond, dan de vers gemaakte uienbrij op dit doek en dekte het af met een tweede doek. Daarover heen wikkelde ik een groot blad en trok een kous strak over de kuit. De volgende dag controleerde ik het verband en vernieuwde de uienbrij. Omdat deze vochtig gebleven was, kon ik hem gemakkelijk met het doek van de wonde af pakken. Het rook ook niet zo sterk. Drie dagen later nam ik het hele verband weg, en in de frisse lucht droogden de overblijvende littekens snel in. Ik was zeer tevreden met het resultaat. Uienbrij als wondbedekking werd voor mij sindsdien een vaak gebruikte heelmethode.
Gepost door op Geen opmerkingen:

zondag 7 februari 2016

Konstantin Wegerer 15

Mirsk - Friedeberg


W ten sposób poszliśmy na temat wielu tysięcy zgonów, przez dżuma kilka lat temu w Mirsk. Magdalena, tak jak ja była przekonany, że nie była to kara od Boga, ale przeszedł przez wiele brudu i robactwa w mieście. Powiedziała to, co nakazali jej, aby uniknąć wybuchu dżuma w zamku. Nie wolno przepuścić  żadnych kurier z Mirsku, do zamku. Powinny one zostać swoje listy przed bramy zamkowej, lub krzyczeć ich wiadomości do strażnika. Nikt, kto opuścił zamek, pozwolono było wrócić. Jedzenie może pochodzić tylko z wiosek, gdzie nie było dżuma. Miało również zostać złożone przed zewnętrznej bramy zamkowej, a odebrane było tylko po dłuższym okresie, po odejście kurierów. Jej ojciec przetłumaczyło do wszyscy ludzie w zamku, i obiecał ich tylko działać na tej reguły. Dlatego nie było ofiarow w zamku.

Magdalena twierdziła, że wszystkich choroby mają proste przyczyny, i na każdej choroby na pewno istnieje dobry lek. Jedyne mieli dokładnie przemyśleć i ostrożny spróbować. Ona również natychmiast miała kilka przykładów pod ręką. Kiedyś miała bardzo silny ból brzucha, i jej matka chciała, robić dla jej chłodne kompres. Przez chłodne kompres, jednak ból był gorzej, więc zrobiła następny dokładnie odwrotnie i nałożyła ciepły kompres. Wkrótce potem zasnęła, a potem obudziła się bez bólu. Więc, w tym przypadku, to gorący okład było lepiej niż zimno. Magdalena dalej powiedziała, że mia małą książkę o ziołach leczniczych i ich skutków. Wielu z nich sama pobierała i próbowało. Niektóre rzeczywiście nastąpiło, prawidłowego działanie. Napisała tylko w swojej książce własnych doświadczeń, a ona może później napisać lepszą książkę o leczeniu chorób. Miała książkę miała oczywiście teraz tez również składane ze swoim bagażem.


Zo kwamen we ook op de vele duizenden doden, die de pest enkele jaren geleden in Friedeberg gekost had. Magdalena was net zoals ik ervan overtuigd, dat ook dit geen straf van God was, maar kwam door het vele vuil en ongedierte in de stad. Ze vertelde wat men haar bevolen had, om het uitbreken van de pest in de burcht te voorkomen. Er mochten geen bodes uit Friedeberg meer in de burcht gelaten worden. Ze moesten hun brieven voor de burchtpoort neerleggen, of hun boodschap naar de poortwachter roepen. Niemand die de burcht verlaten had, mocht er weer terug in. Het voedsel mocht alleen komen uit de dorpen waar geen pest voorkwam. Het moest ook voor de buitenste burchtpoort neergelegd worden, en werden pas na langere tijd opgehaald als de bodes vertrokken waren. Haar vader heeft alle mensen op de burcht deze maatregelen precies uitgelegd en hun verplicht hier strikt naar te handelen. Daarom waren er op de burcht geen zieken.

Magdalena beweerde, dat ook alle andere ziektes eenvoudige oorzaken hebben, en er bestaat zeker voor elke ziekte een goed geneesmiddel. Men moest alleen nadenken en voorzichtig uitproberen. Ze had ook meteen enkele voorbeelden bij de hand. Toen ze een keer heel erge buikpijn had, wilde haar moeder een koele kompres maken. Daardoor werd de pijn alleen maar erger, en daarom deed ze daarna precies het tegenovergestelde en had ze een warme kompres opgelegd. Kort daarna was ze ingeslapen, en daarna zonder pijn wakker geworden. Dus in dit geval is een warme kompres beter dan een koude. Daarna vertelde Magdalena dat ze een klein boekje over geneeskrachtige kruiden en hun werking had. Vele daarvan had ze zelf al verzameld en uitgeprobeerd. Bij sommige was daadwerkelijk de de goede werking opgetreden. Ze schreef in haar boekje alleen haar eigen ervaringen op, en kon later dan een veel beter boek over het behandelen van ziektes schrijven. Ze had het boek natuurlijk ook nu bij haar bagage zitten.
Gepost door op Geen opmerkingen:

zondag 24 januari 2016

Konstantin Wegerer 13

Byłem później jeszcze często na zamek Gryf i zawsze cieszyłem się bardzo na każdym spotkaniu z Magdaleną, teraz pani hrabiny von Schaffgotsch. Mieliśmy zawsze nowe pytania, o które my razem dyskutowaliśmy. Mogłem teraz wiele uczyć się od Magdalena, która wcześniej o wiele tematy rozmawiała z jej również ewangeliczną zachowywane.

 Gdy kiedyś byłem znowu, po urodzeniu dziecka na zamek Gryf, Magdalena miała jeszcze kilka dni zostać w łóżku. Usiadłem obok niej, a ona odpowiedziała mi o urodzeniu dziewczynki, który został także na imię Magdalena. Po jakimś czasie mamka przywiozła dziecka po karmienie. Magdalena trzymała ją prosto, przytuliła ją czekając na odkupieńczej beka. Do naszej przyjemności, było głośno słychać, teraz Magdalena rozpięła koszulę nocną i dawała dziecko jej małej pierś. Ta od razu zasnęła i Magdalena spojrzała na nią z bardzo szczęśliwy i zadowolony twarzy. Dla mnie to był niezapomniany obraz, piękna matka z dzieckiem spanie uśpione na jej biust. Prawdopodobne byłem poruszony przez tym, ponieważ moja żona, twoje babcia w tym czasie była również na końcu ciąży, a spodziewaliśmy się wkrótce dziecka. Ucieszyłem się bardzo, również w domu mieć taki obraz.

 Później byłem światkiem jak córka rośnie Magdalena, który odziedziczył zgrabność matki, dorastała. Kiedy miała zaledwie osiemnaście lat, byłem po raz kolejny na Gryf i jej matka żartowała ze mną: "Spójrz na nią uważnie. Tak stary, nie tak młody ja byłem, kiedy pojechałem z tobą wzdłuż Bobra. Magdalena chce odwiedzić jej kuzyna Cristoph w Stara Kamienica. Czy chciałbyś, towarzyszyć jej tam? Jest dla ciebie po drodze do Siedlęcin. Wiem, że jest u ciebie w twoim w dobrych rękach."

Więc zrobiłem wspólną podróż z córki Magdaleny. W tym wieku mógłby również być moja córka. Pojechaliśmy całą drogę powoli obok siebie, za nami konia z skrzynki z odzieży Magdaleną. Więc byliśmy w stanie rozmawiać. Młody Magdalena wyglądał dokładnie tak, jak jej matka, musiałem ciągle patrzeć na nią i byłem bardzo szczęśliwy. Magdalenka miała również głos matki, a umiała równie wesoły uśmiechnąć.

Ik was later nog vaak op de Greiffenstein en heb me zeer op elk treffen met Magdalena, nu mevrouw gravin von Schaffgotsch, verheugd. We hadden steeds weer nieuwe vragen, die we met elkaar bespraken. Ik kon nu veel van Magdalena leren, wat ze van tevoren met haar eveneens evangelisch opgevoede echtgenoot overdacht en besproken had.
Toen ik weer een keer, kort na de geboorte van een kind op de Greiffenstein was, moest Magdalena nog een paar dagen in bed blijven. Ik ging langs haar zitten, en ze vertelde mij over de geboorte van haar kleine meisje, dat de naam Magdalena gekregen had. Na enige tijd werd het door de voedster gebracht, nadat ze door haar gevoed was. Magdalena hield haar rechtop, knuffelde haar wachtend op het verlossende boertje. Tot ons plezier, was het luid hoorbaar, nu knoopte Magdalena haar nachthemd open en legde het kind aan haar kleine borst. Het sliep daar meteen in en Magdalena bekeek het met een zeer vrolijk en tevreden gezicht. Het was voor mij een onvergetelijk beeld, de mooie moeder met het slapende kind aan haar borst. Ik was waarschijnlijk door dit beeld geroerd, omdat mijn vrouw, jouw grootmoeder op dat moment ook hoogzwanger was en we het kind weldra verwachtten. Ik verheugde mij er al zeer op, om zo’n beeld ook thuis te hebben

Later heb ik het volwassen worden van de dochter Magdalena, die van haar moeder de sierlijke schoonheid geërfd had, meebeleefd. Toen ze net achttien werd, was ik ook weer een keer op de Greiffenstein en haar moeder grapte met mij: ‘Bekijk haar eens goed. Zo oud, nee zo jong was ik toen ik met jouw langs de Bober reed. Magdalena wil haar neef Cristoph in Kemnitz bezoeken. Wil jij haar daar naar toe begeleiden? Het ligt toch op je weg naar Rüdigersdorf. Ik weet dat ze bij jouw in de beste handen is.’


Zo maakte ik een gezamenlijke rit met Magdalena’s dochter. Ze had in die leeftijd ook mijn dochter kunnen zijn. We reden de hele weg langzaam langs elkaar, achter ons een lastpaard met Magdalena’s klerenkisten. Zo konden we goed met elkaar praten. De jonge Magdalena leek sprekend op haar moeder, ik moest steeds naar haar kijken en was heel gelukkig. Magdalena had ook de stem van haar moeder, en kon net zo vrolijk lachen.
Gepost door op Geen opmerkingen:

zondag 17 januari 2016

Konstatin Wegerer 12


drzwi wSiedlecin


Dziadek odpowiadał mnie obszernie, jak on cztery lat później ponownie spotkał młodego Magdalena von Zedlitz, kiedy była już żoną hrabiego Hansa von Schaffgotsch na zamek Gryf: "Jechałem z jazda do Gryf, aby zabrać tam gościem naszego Pana. Magdalena rozpoznała mnie od razu, gdy dojechaliśmy do górną podwórku zamek. Podeszła do mnie i przywitał mnie na konia z głośnym klaska na dłoni. Ponadto, mówiła do mnie: "Czy pamiętasz, co ci powiedziałem na Bobru? Znalazłem bardzo dobry męża, Hans Schaffgotsch, poślubiłem go natychmiast i jestem bardzo szczęśliwy! Mamy syna, ma na imię Johann Ulrich. Przyjdź zobaczyć! "


Innych jeźdźców patrzyli z zdumieniu, wysiadałem z mojego konia, a Magdalena i jej mąż Pan Hans von Schaffgotsch, odprowadzili mnie do domu. przyszliśmy w dużym jasnym pomieszczeniu, gdzie mamka mieszkała z małym niemowlę. Ona dała Magdalena dziecko na ramieniu, i Magdalena przycisnął ją miłością przeciwko nią. "Chciałbym mu karmić piersią, ale Hans chce że utrzymam smukłą sylwetkę. Więc, musiałem po dobre myślenie, podzielić moją miłość." To powiedziała Magdalena z wesołym śmiechem w twarz, i zauważyłem, że chrabia również był zadowolony ze swojej młodej żony.

Grootvader heeft me ook uitgebreid verteld, hoe hij vier jaar later opnieuw de jonge Magdalena von Zedlitz ontmoette, toen ze al met de graaf Hans von Schaffgotsch op Greiffenstein getrouwd was: ‘Ik was met een ruiter schare naar de Greiffenstein gereden, om een gast van onze Heer af te halen. Magdalena herkende me meteen, toen we de bovenste burcht hof binnen reden. Ze kwam op me toegelopen, en heeft me op mijn paard met een luide handslag begroet. Daarbij riep ze me toe: ‘Weet je nog, wat ik je aan de Bober zei? Ik heb nu een heel goede man, Hans Schaffgotsch, gevonden, heb hem meteen getrouwd en ben zeer gelukkig! We hebben een zoon, hij heet Johann Ulrich. Kom mee kijken!’ 
Tot verbazing van de andere ruiters steeg ik van mijn paard, en Magdalena en ook haar man Heer Hans von Schaffgotsch, begeleidden me het huis in. We kwamen in een grote lichte kamer, waarin een voedster met de kleine zuigeling woonde. Deze gaf Magdalena het kind op de arm, en Magdalena drukte het liefdevol tegen zich aan. ‘Ik zou hem graag zelf de borst geven, maar Hans wil dat ik slank blijf. Ik moet dus na goed nagedacht te hebben, mijn liefde verdelen.’ Dit vertelde Magdalena met een vrolijk lachen in het gezicht, en ik merkte ook aan de graaf, dat hij blij was met zijn jonge vrouw.
Gepost door op Geen opmerkingen:

zondag 10 januari 2016

Konstantin Wegerer 27 (Pertoltice)

Pertoltice 1940
 

 Po tym, kiedy przekazałem zaproszenie do Panów, po kilka godzinach jeździłem, najpierw do Visnova i potem do Pertoltice, gdzie chciałbym ponownie nocować. Wszędzie byłem powitany uprzejmie i z szacunkiem. W Pertoltice, Pan z tego domu zaprosił mnie aby wieczorem  z całą jego rodziną jeść, a potem mieliśmy ciekawą dyskusję na temat roli, jaką  który grali Panów Bohemski w czasie wojen husyckich. Wszyscy mieli sympatię dla nowej myśli Hus, ale potępili ekscesy, które zostały zapoczątkowane w imię religii i  przebudzenie się Bohemski nacjonalizmu. Teraz każdy był szczęśliwy z obecnie spokojnej czasy i miał nadzieję, że to teraz kontynuuje.

Powiedziałem im jedną z opowieści dziadka o Ulrich von Schaffgotsch i znalazłem zainteresowanych słuchaczy. Jak wdzięczny byłem mojego dziadka za tej wiele wieczorów które spędziliśmy razem, a które wpłynęły na mnie tak mocno. Najmłodsza córka z domu, miała około dziesięciu lat, teraz też chciała opowiedzieć jakiś historię. Powiedziała, że stoi pomnik koło domu, który nazywają "białą Johan". To pomnik o święte Jan Nepomucen. Pewnego dnia kiedy Husytów w  gesty mgły chcieli napadać na wioskę, myśleli ze to pomnik był straszliwego ducha  i uciekli. Tak, wieś została oszczędzona. Dziewczyna powiedziała to krótko historię z takim entuzjazmem, że każdy w końcu się wesoło klaskał w ręce..

Nadat ik de uitnodiging aan de heren had overhandigd, reed ik na enkele uren verder naar Weigsdorf en dan naar Berzdorf, waar ik weer wilde overnachten. Overal werd ik vriendelijk en met achting begroet. In Berzdorf nodigde de heer des huizes om ’s avonds samen met de hele familie te eten, en we voerden een interessant gesprek over de rol, die de Boheemse Heren in de tijd van de Hussietenoorlogen gespeeld hadden. Zij allen hadden sympathie voor het nieuw denken van Hus, maar veroordeelden de uitwassen, die in naam van de religie en het ontwakende Boheemse nationalisme voortgekomen waren. Iedereen was nu gelukkig over de nu vredelievende tijden en hoopten, dat het nu zo blijven kon.
Ik vertelde hen één van grootvaders verhalen over Ulrich von Schaffgotsch en vond geïnteresseerde toehoorders. Hoe dankbaar was ik mijn grootvader voor de vele avonden, die we samen doorgebracht, en die me zo sterk beïnvloed hadden. De jongste dochter des huizes, ze zal ongeveer tien jaar geweest zijn, wilde nu ook een verhaal vertellen. Ze vertelde, dat langs het huis een beeld staat, dat men de ‘witte Johan’ noemde. Het stelde de heilige Johan von Nepomuk voor. Toen op een dag de Hussieten in de mist het dorp wilden overvallen, hielden ze het beeld voor een verschrikkelijke geest en waren weggevlucht. Zo dat het dorp gespaard bleef. Het meisje vertelde dit kort verhaal met zoveel enthousiasme, dat iedereen aan het einde vrolijk in de handen klapte.

Gepost door op Geen opmerkingen:

Konstantin Wegerer 11

Dziadek powiedział akurat te starożytne, miłosną historię Hansa von Zedlitz i jego piękna Magdalena zawsze z niezwykłym oddaniem i wewnętrznej radości. Jeśli to była letnia noc, a on opowiedział mi historię po raz kolejny, mogłem widać jego twarz, zauważyłem, że czasami miał łzy w oczach. Myślałem, że może przypomniał sobie własnego dzieciństwa i uwodzenie babci. Ale kiedy zapytałem go kiedyś, nie chciał mi dać żadnej odpowiedzi. Powiedział tylko, że on może później, kiedyś powie. Czasami, kiedy ja po ta historia jeszcze nie chciałem iść spać, powiedział dziadka dodatkowo, jak on poznał  Magdalena von Zedlitz jako młoda dziewczyna podczas jej wizyty w Siedlęcin z ojcem Heinrich von Zedlitz z Podgórzyn?

 "Byłem wtedy sługa jeździec od zaledwie osiemnaście lat, ale u mojego Pana widziane jak niezawodne i odpowiadany. Panów mieli dużo sprawy do dyskutowanie. Magdalena odwiedziła stajnie, i chciała na jeden z pięknych koni robić przejażdżkę. Mój Pan dał mi zadanie, aby jej towarzyszyć. Po drodze, po długim jazda galopem przez zalewowej Bobra, zrobiliśmy sobie przerwę, aby dać koniom odpocząć. Magdalena wtedy także osiemnaście lat, pytała mi wszystko o życiu w wieży rycerza, a potem powiedziała obszerne o swoje życie w Giersdorf. Powiedziała mi, że mieszkał księdza ewangelickiego na ich dużej posiadłości, który zrobił mszę w każdą niedzielę w małej kaplicy i zawsze dał ciekawy kazanie, który dał potem dużo do myślenie, przez długi czas. Magdalena był wychowywany przez matkę ewangelicznych, i zdawał sobie sprawę ze bardzo dobrze wie o różnic wiary. 
ja cicho i powściągliwy słuchałem jej, i kiwałem głowa kiedy zgodziłem sie z ją opinia. Ale jednak kiedy nie byłem przekonane jej zdaniem, to jej powiedziałem, otwarte i uzasadnione. Tak obydwoje gadaliśmy trochę podniecone i szybko zapomnieliśmy o różnicy klasowe. Ponadto, stało się coraz później, a ja musiałem nalegać na podróż powrotną. Magdalena zapewniła mnie na pożegnanie, że jestem wspaniały chłopiec. Ona byłoby szczęśliwa, jeśli więcej tego rodzaju chłopców były w jej kręgach, ponieważ będzie musi tam poślubić kiedyś.
Grootvader vertelde juist deze oude liefdesgeschiedenis van Hans von Zedlitz en zijn mooie Magdalena steeds met een opvallende toewijding en innerlijke opwinding. Als het een zomeravond was, en hij mij het verhaal weer een keer vertelde, kon ik daarbij zijn gezicht zien, en merkte ik, dat hem soms de tranen in de ogen stonden. Ik dacht dan, dat hij misschien aan zijn eigen jeugd en aan het verleiden van grootmoeder herinnerd werd. Toen ik hem er echter ooit eens naar vroeg, wilde hij mij geen antwoord geven. Hij zei alleen, dat hij er misschien later ooit over zou vertellen.
Soms, als ik na dit verhaal nog geen zin had om te gaan slapen, voegde grootvader er aan nog toe, hoe hij Magdalena von Zedlitz als jong meisje bij haar bezoek in Rüdersdorf met haar vader Heinrich von Zedlitz uit Giersdorf had leren kennen;

‘Ik was destijds een ruitersknecht van slechts achttien jaar, maar bij mijn Heer als zeer betrouwbaar aangezien. De Heren moesten veel bespreken. Magdalena had de paardenstal bezocht, en wilde met één van de mooie paarden een ritje maken. Mijn Heer gaf me de opdracht, haar te begeleiden. Onderweg, na een lange galoprit door de uiterwaarden van de Bober namen we een pauze, om de paarden wat rust te gunnen. Magdalena toentertijd eveneens achttien jaar oud, vroeg me van alles over het leven in de riddertoren en vertelde daarna uitvoerig over haar leven in Giersdorf. Zo vertelde ze, dat op hun grote landgoed een evangelische priester woonde, die in de kleine kapel elke zondag een mis deed en steeds een interessante preek hield, waarover men dan nog lang moest nadenken. Magdalena was door haar moeder evangelisch opgevoed, en was zich van de verschillen in de geloven zeer goed bewust. Ik heb stil en met terughoudendheid naar haar geluisterd, met haar ingestemd, als ik haar mening deelde. Was ik het echter niet van haar opvatting overtuigd, zo heb ik haar dat open gezegd en onderbouwd. Zo hebben we beide enigszins opgewonden gepraat en ook snel het standsverschil vergeten. Daarbij was het steeds later geworden, en ik moest op de terugrit aandringen. Magdalena heeft me bij het afscheid verzekerd, dat ik een prachtige jongen ben. Ze zou blij zijn, als er meer van zulk soort jongens in haar kringen verkeerden, want daar zou ze wel een keer in moeten trouwen.


Gepost door op Geen opmerkingen:

zondag 3 januari 2016

Konstatin Wegerer 10




Hans i Magdalena zostały w trakcie lata, siedem, zdrowych dzieci. Byli więc przodkowie dużej rodziny von Zedlitz, który dłużej niz sto lat posiadają dużo ziemi i dwór w Łużyc i Śląska.

 Pra pra wnuka nasz von Hans von Zedlitz i jego żona Magdalena nazywano również Magdalena, i w tym samym roku ja się urodziłem. Kiedy miała dwadzieścia lat, została zaproszona do wielkiej imprezy na zamku Gryf. Zakochała się po uszy w już po pięćdziesiąt letniego hrabiego Hansa von Schaffgotsch, a on także na bardzo piękną młodą dziewczynę.
Wkrótce potem pobrali ślub.

 Pierwsze dziecko było chłopcem i został imię po ojca Johanna Ulricha. Miał czarne włosy jak kruka uderzające podobnych o pra babci, którzy byli również tak, kręcone, tak jak u jego dziadek. Później on był wszędzie lubiany i nazwali go "Räppel Schoffa", ponieważ jego kolor włosów wspomina włosa do Rappen (po niemiecki czarny koń). Zmarł w roku,  kiedy synu mój, twój ojciec brała ślub. Piąte dziecko ‘Räppel Schoff’, dziewczynka, został nazwany swojej matki, Magdalena. Ona później brała ślub z równym wieku kuzyn Christoph von Schaffgotscha, teraz Pan na Gryf."
Hans en Magdalena kregen in de loop van de jaren nog zeven, gezonde kinderen. Ze werden daarmee de stamouders van een grote familie von Zedlitz, die nu sinds meer als honderd jaar vele landgoederen in de Lausitz en Silezië bezit.

Een achter achterkleinkind von onze Hans von Zedlitz en zijn vrouw Magdalena heette ook Magdalena en is hetzelfde jaar als ik geboren. Toen ze eenentwintig jaar oud was, werd ze uitgenodigd voor een groot feest op de burcht Greiffenstein. Ze werd daar tot over haar oren verliefd op de al over de vijftig jaar oude graaf Hans von Schaffgotsch, en hij ook op het zeer mooie jonge meisje. Ze zijn snel genoeg daarna getrouwd.

Het eerste kind was een jongen en werd naar de vader Johann Ulrich genoemd. Hij had de opvallende ravenzwarte haren van zijn over overgrootmoeder, die ook zo gekruld waren, net als bij zijn overgrootvader. Hij was later overal geliefd, en men noemde hem de ‘Räppel Schoff’ , omdat zijn haarkleur aan een Rappen (zwart paard) deed denken. stierf in het jaar, dat mijn zoon, jouw vader, trouwde. ‘Räppel Schoffs’ vijfde kind, een meisje, kreeg de naam van haar moeder, Magdalena. Zij heeft later haar even oude neef Christoph von Schaffgotsch gehuwd, die nu heer op de Greiffenstein is.’
Gepost door op Geen opmerkingen:
Abonneren op: Posts (Atom)