Magdalena 35

Jeden napastnik, który odjechał boki z grupy, pojechał wokół nasz wóz. Dopiero teraz zaczynali nasze ochronne ich walce z kusze. Widziałem jak pierwsze trafione napastników padneli z konie, długo wczesny aby oni mogli używać ich miecze i lance. Jak porywający i emocjonujący to był dla mnie, miałem ciągle każdego odizolowanego jeździec w oczy, ktory teraz  zbliżył nasze niezabezpieczona strona konwoju. Widziałam, że jeden z nich zapalił knot, wskoczył na konia i galopem jechał kierunku nasze wóz. przyszło mnie do głowę, że on chce się nas podpalić. Wtedy wyciągnąłem moją kuszę, celowałem i strzeliłem. Jego koń wykonał jeszcze jeden krok, palący knot wypadł z ręki jeździec, a on spadł z siodła, i padł na knota. Jego ubranie zaczynalo palić. Koń, który na początek pozostał po spadek jeździec z konia, przestraszył się przy ogniu, i galopem stąd. Wpatrywałem jeszcze w szoku na sytuację, kiedy głośno krzyczy i krzyczy dawali mnie uwagę, że teraz jechały część tego horda jechali wokół nasze wozy. Na początku nie mogłem myśleć. Hans dał mi strzałek, i ja zastrzeliłem jednego po drugim, celowałem krótko, bo napastnikow teraz jechali na długość jedna konia wzdłuż naszych wozów, bo oni tam nie podejrzewam tam żadnych uzbrojonych mężczyzn.

Potym ataku, Husytów ponownie zebrali się na wzgórzu, skąd przybyli. Stali tak przez chwilę, a my spodziewaliśmy nowego ataku. Ale znikneli zostając tuman kurzu. Wódz zamku natychmiast wysłał dwóch jeźdźców za nimi, aby upewnić się, że one rzeczywiście uciekli. Ich wielkiej straty chyba prowadziło do zniechęcenie. Wódz zamku trzymał jego ludzie wciąż w pozycji, i czekał aż zwiadowcy wrócili z potwierdzenia odwrót napastników. Teraz dmuchnął na jego róg. Jeźdźcy skoczyli z koni i posli do zabitych Husytów. Przyciągnęli ich razem, wzieli wszystko, co miał wartość, rzuciło to w sterty, i rozdzielili to późnej między sobie. Skoczylem z wóz i razem z Hansem podszedłem do człowieka, którego zabiłem pierwszy. Ogień tylko spalił część jego ubrania i potem zgasł. Tak widziałem, że on był o wiele lepiej ubrany, jak tej innych złodziei. Czy on było ich przywódcą? Wódz zamku tez przyszedł do nas, żeby zobaczyć człowieka, który chciał popalić wozy. Znał go. To był nisky szlachcic von Tollenstein z Bohemia, który kiedyś był gość na zamek Gryf, ale teraz krążyli przez kraj z bandy złodzieje Husytów.

Één ruiter, die zich zijwaarts uit de groep had losgemaakt, reed om onze wagen heen. Nu pas openden onze ruiters met hun kruisbogen de strijd. Ik zag de eerste aanvallers getroffen van hun paarden vallen, lang voordat ze hun zwaarden en lansen konden gebruiken. Hoe spannend en opwindend het ook voor mij was, ik behield iedere afgezondere ruiter in het oog, die nu van de onbeschermde kant onze kolonne naderde. Ik zag, dat één van hen een lont in brand stak, op zijn paard sprong om in galop op onze wagen toe reed. Mij schoot door het hoofd, dat hij ons in brand wilde zetten. Toen trok ik mijn kruisboog omhoog, richtte en schoot. Het paard maakte nog één sprong, het grote lont viel uit de hand van de ruiter, en hij gleed uit het zadel, en viel op het lont. Zijn kleren vatten vlam. Het paard, dat in eerste instantie was blijven staan nadat de ruiter van zijn paard gevallen was, schrok nu van het vuur, en galoppeerde er vandoor. Ik staarde nog geschrokken naar de situatie, toen ik door het luide schreeuwen en joelen er opmerkzaam werd gemaakt, dat een deel van horde nu om onze wagens heen gereden kwam. Ik kon eerst helemaal niet denken. Hans gaf me de pijlen aan, en ik schoot, de ene na de andere, slechts kort mikkend, want de rovers reden nu, op een paardlengte langs onze wagens, omdat ze daar geen bewapende mensen vermoeden.

Na deze aanval verzamelden de Hussiten zich weer op de heuvel, vanwaar ze gekomen waren. Ze stonden er eerst een tijdje, en wij verwachtten al een nieuwe aanval. Maar ze verdwenen een stofwolk achterlatend. De burchthoofdman stuurde meteen twee ruiters er achter aan, om er zeker van te zijn, dat ze werkelijk gevlucht waren. Ze waren waarschijnlijk door hun grote verliezen moedeloos geworden. De burchthoofdman hield zijn mannen nog steeds in positie, en wachtte tot de verkenners weer terug waren om de aftocht van de rest van de roversbende te bevestigen. Nu blies hij op zijn hoorn. De ruiters sprongen van hun paarden en gingen naar de verschillende gedode Hussiten. Men sleepte ze bij elkaar, namen hen alles af wat waarde had, gooide het op een hoop, die later door hen werd verdeeld. Ik verliet de bok en ging met Hans naar de man die ik als eerste gedood had. Het vuur had slechts een deel van zijn kleren verbrand en was dan uitgegaan. Zo kon ik zien dat hij veel beter gekleed was, als de andere rovers. Was het hun aanvoerder geweest? Ook de burchthoofdman kwam naar ons toe, om de man te zien, die de wagens in brand wilde steken. Hij kende hem. Het was een landedelman von Tollenstein uit Bohemen, die vroeger eens te gast was op Greiffenstein, nu echter met de roverbendes van de Hussiten door het land trok.

Magdalena 34

kolonii kamienne

 

Byliśmy w tym razem trzeci wóz w konwój i kiedy byłoby napad stanęlibyśmy całkowicie na zewnątrz. Zastanawiałem się, co byłoby najlepszy co mógłbym zrobić. Ukryć w woź jak nieuzbrojonych furmani, nie chciałem. Przyjęłam przeczesz kuszy. Tam gdzie Hans i ja siedzieliśmy, właściwie jest duża skrzynia, gdzie trzymamy worku owies, aby karmić konie w trakcie podróże. Do góry otworzone grube drewniane wieko, byłoby dobre zabezpieczenie dla mnie, za ja może się uklęknąć. Hans mógł mi ciągle dawać strzałka z dużo zapas strzałki, kiedy on tez  leżał za wieko. Wyjaśniłem mu mój plan. On zgodził się, i robił podczas jazdy, jeszcze więcej miejsca za wieko. Hans kilka bele i worki pchnął do tylu, a ja prowadziłem konie. Czułem się bardziej swobodnie, ponieważ mieliśmy konkretny plan, a ponieważ wiedziałem, że Hans był w pobliżu.

Więc pojechaliśmy na zboczu góry, za które dość szybko Frydlant będzie widoczny. Zaczęło się ściemniać, a nikt z nas furmani nie wierzył już w zagrożenie. Jednak jeźdźcy byli bardzo spostrzegawczy. Nagle zobaczyłem, że jeden jeździec z czoło podniósł rękę, a potem obiema rękami machał górę iw dół. Wódz zamek już widziało i ciosło na swoi róg. Wozy pojechaliśmy obok siebie, jak to zostało omówione, konie wypędzone. Czoło jeźdźcy wróciło galopem do wódz i uwiadomili go. Ja podniosłem wieko w górę i zobaczył, jak jeźdźcy dołączyli się do nasz "zamek samochodu" i ustawili się na jednej stronie. Potem pojawił się obok drogi koło zagajnik duża grupa jeźdźców, około pięćdziesięciu do sześćdziesięciu mężczyzn i rzucił się z głośnymi okrzykami na naszym konwoju. Byli uzbrojeni w miecze i lance, a niektórzy mieli halabardy. Nasi strażnicy nie ruszali się i pozwolili nieuporządkowana jeżdżące rabusiów zbliżyć do siebie. Mimo, że nasz samochód był po stronie przeciwnej ataku na konwoju, widziałem wszystko.

We waren in de kolonne deze keer de derde wagen en zouden bij een overval dus helemaal aan de buitenkant staan. Ik vroeg me af, wat ik dan als beste kon doen. In de wagen kruipen zoals de onbewapende voerknechten wilde ik ook niet. Ik had toch een kruisboog aangenomen. De koetsiersbok, waar Hans en ik op zaten was eigenlijk een grote kist, waar altijd een zak haver in zat, om onderweg de paarden mee te kunnen voeren. De dikke omhoog geklapte houten deksel, zou voor mij een goede bescherming zijn, waarachter in kon knielen. Hans kon me uit de grote pijlenvoorraad steeds een pijl aangeven, als hij ook achter de deksel ging liggen. Ik verduidelijkte hem mijn overwegingen. Hij stemde toe, en maakte meteen tijdens het rijden nog wat meer plaats achter de koetsiersbok. Een paar balen en zakken duwde hij naar achteren, terwijl ik de paarden mende. Ik voelde me al meer op mijn gemak, omdat we een concreet plan hadden, en omdat ik wist dat Hans in de buurt was.

Zo reden we de berghelling op, waarachter dan gauw genoeg Friedland te zien zou zijn. Het begon al te schemeren, en geen van ons voerlui geloofde nog in gevaar. De ruiters echter waren desondanks heel opmerkzaam. Plotseling zag ik, dat een ruiter van de voorhoede zijn hand opstak, en dan met beide handen omhoog en omlaag wenkte. De burchthoofdman had het al gezien en blies op zijn hoorn. De wagens reden langs elkaar, zoals het besproken was, de paarden werden weggedreven. De voorhoede was omgekeerd, en in galop naar de burchthoofdman gereden en bericht uitgebracht. Ik klapte de koetsiersbok omhoog en zag, hoe de ruiters zich bij onze ‘wagenburcht’ verzamelden en aan één kant opstelden. Toen verscheen zijdelings van de weg boven bij een bosje een grote troep ruiters, ongeveer vijftig tot zestig man en stormde onder luid geschreeuw op onze kolonne af. Ze waren met zwaarden en lansen bewapend, en sommige hadden hellebaarden. Onze beschermers bewogen zich niet en lieten de wild door elkaar rijdende rovers dichterbij komen. Onze wagen stond weliswaar aan de van de aanval afgekeerde zijde van de kolonne, maar ik kon alles goed zien.



Magdalena 33

Sześć samochody były już razem i chcieliśmy jeszcze wczesnym popołudniem jechać kierunek Frydlant. Wódz z zamek wołał sługami furmani i dał im instrukcje. Wozy musiały jechać jeden po drugi z krótki dystans. Żaden woz powinien zostać sam. Jeśli będzie atak,  on będzie cios jego róg. Wtedy pierwszy woź musi natychmiast zatrzymać. Pozostałe wozy musiały stanąć obok jak najbliżej. Hamulce musiały być przyciągane, konie wypuszczone i wygonione z wozy. Lepiej było ich późnej szukać, niż że zostały rany przez strzałki. Następnie słudzy musieli ukrywać się w swoich wozy, aby nie być celem dla Husytów. Kiedy walka się skończyła, on znów będzie cios jego róg, i oni może się znów pojawić. On wszystkie jego rozkazy, dawał  powtórzyć jeszcze raz przez jeden z sługi furmani, żeby każdy ich zrozumiał.

Wyszliśmy. Jeźdźcy podzielili się na grupy po dwie. Jedna grupa wyjechał daleko przed nami jako zwiadowcy i czoło. Inne grupy jechali wzdłuż konwój, ona grupa była straż tylna. Wódz zamku jechał ciągle od grupy do grupy, i patrzył dobrze na ich ręczny znaki, które zostały podane z grupy do grupy. Ich znaczenie nie było dla mnie jasne na początku. Wydawało się, jak gdyby, jeźdźcy i wódz zamku  dali siebie wiadomości o sytuacji. Droga do Frydlant było według starych zasad, dobrze utrzymany; rzut kamień na lewo i rzut kamień na prawo, wszystkie krzewy i drzewa byli usunięty, więc nikt nie mógł ukryć. Kiedy usłyszałem po raz pierwszy od tej podstawowy reguł budowa drog, zapytałem ojca, co to było o rzut kamieniem. Z małym kamieniu mogę rzucić bardzo daleko, jednak z wielkim nie. Ojciec wyjaśnił mi, że miały wziąć największy kamień, który dorosłych człowiek, może trzymać w ręka i rzucić. U zawody oni to też nazywali "rzut kamieniem".

 

 

Zes wagens waren er nu bij elkaar gekomen en wilden nog in de vroege namiddag, richting Friedland rijden. De burchthoofdman riep de voerknechten bij elkaar en gaf hun aanwijzingen. De wagens moesten steeds kort op elkaar blijven rijden. Geen enkele wagen mocht alleen achterblijven. Als er een aanval volgde, zou hij op zijn hoorn blazen. Dan moest de eerste wagen meteen stoppen. De andere wagens moesten dan zo dicht mogelijk langszij gaan staan. De remmen moesten worden aangetrokken, de paarden losgemaakt en van de wagens weggedreven worden. Het was beter de paarden later te moeten zoeken, dan dat ze door pijlen getroffen werden. Daarna moesten de voerknechten zich in hun wagens verstoppen, zodat ze geen doel voor de Hussiten vormden. Als de strijd voorbij was, zou hij weer op zijn hoorn blazen, en konden ze weer te voorschijn komen. Hij liet al zijn bevelen nog een keer door een voerknecht herhalen, zodat iedereen het goed begrepen had.

We vertrokken. De ruiters hadden zich in groepjes van twee verdeeld. Één groep reed ver voor uit als verkenners en voorhoede. De andere groepen reden langs de kolonne, een andere groep vormde de achterhoede. De burchthoofdman reed steeds van groep naar groep, en lette heel goed op de handtekens, die van groep naar groep door gegeven werden, hun betekenis was mij in het begin niet duidelijk. Het scheen alsof zo, de ruiters zich en de burchthoofdman elkaar berichten over de situatie doorgaven. De weg naar Friedland, was volgens de oude regels, goed onderhouden; een steenworp naar links en een steenworp naar rechts, waren alle struiken en bomen verwijdert, zodat zich niemand kon verstoppen. Toen ik de eerste keer van deze basisregel der wegenaanleg hoorde, vroeg ik mijn vader wat een steenworp was. Met een kleine steen kon ik heel ver werpen, met een grote echter niet. Vader legde me toen uit, dat men de grootste steen nam, die een volwassene nog net in zijn hand kon nemen en werpen. Zo noemde men ook bij een wedstrijd een ‘steenworp’.

Magdalena 55

Potem podszedłem do mnie znanego radnego i zapytałem go, czy rada miasta się angażuje w tej sprawie. On jednak odmówił tego. Więc cały proces było czymś od Ojca Ignacego, i nie miał znaczenia. Chciałem wrócić do naszego domu, gdzie godzinę temu odjechałem. Jedno nasze sługi spotkałem na połowa droga i powiedział mi, że Magdalena zniknęła. Słyszałem w domu, że Magdalena słyszała od służąca od protokol w klasztorze. Chciała, iść do naszego ogrodu, ale nigdy tam nie przybyła, powiedziała inna służąca. Ja osiodłem konia i jechałem przez brama Kobiet z miasto. Magdalena byłoby uciekać w tym kierunku, pomyślałem. Patrzyłem uważnie, na lewo i na prawo, za każdym krzakiem i drzewem, za każdym domu i ogrodzenia. Sprawdziłem każdy wóz, ktory przejechała koło mnie. Ale musiałem zawrócić po kilku godzinach. Jechalem tak daleko aż ona nie mogła chodzić. Miałem mała iskierka nadziei, że znajdę jej w domu. Ale tam nie widzieli ją. Było jeszcze trochę czasu do zmierzchu, więc pojechałem jeszcze raz, teraz w przeciwnym kierunku, do Seifersdorf na drodze do Bautzen. Może ona po prostu nie chciała iść tam, skąd przychodziła ? Ale tutaj też wyszukiwania było bezskuteczny. Wróciłem do domu, akurat przed zamknięcie bram miasta. Poszedłem ponownie do klasztoru. Okienko otwierali dla mnie, ale kiedy poznali moją twarz, błyskawice zamknieli.

Teraz siedzę i myślę. Jak mogę znaleźć Magdalena? Gdzie ona może być? Dlaczego nie została jeden z jej znaków? Czy ona przewidziała taki sidła? Tego nie wierzę, bo tu tylko zna ludzi, którzy chcą najlepszy dla niej, i byly z nią szczery. Czy usłyszała od księdza z Rzymu?

Vervolgens liep ik naar een mij bekende raadsheer en vroeg hem, of de raad van de stad met deze aangelegenheid bezig was. Dat werd echter ontkend. Dus was de hele gang van zaken iets van pater Ignatius, en had geen betekenis. Ik wilde terug naar onze hof, waar ik ongeveer een uur geleden vertrokken was. Een knecht kwam me tegemoet en vertelde me dat Magdalena verdwenen was. Ik hoorde in de hof, dat Magdalena van een andere meid over het protocol in het klooster gehoord had. Ze wilde naar onze tuin gaan, maar was daar nooit aangekomen, zei weer een andere meid. Ik zadelde een paard en reed door de Vrouwenpoort de stad uit. In die richting zou Magdalena op de vlucht slaan, dacht ik. Ik keek ingespannen, naar links en naar rechts, achter elke struik en boom, achter elk huis en elk hek. Ik controleerde elke wagen die ik voorbij reed. Maar na enkele uren moest ik omkeren. Ik was zo ver gereden, als zij niet kon lopen. Een klein sprankje hoop had ik nog, dat ik ze weer in de hof zou aantreffen. Maar daar was ze niet meer gezien. Er was nog een beetje tijd tot de schemering, daarom reed ik er nog een keer op uit, nu in de tegenovergestelde richting naar Seifersdorf op de straat naar Bautzen. Misschien wilde ze juist niet daarheen, vanwaar ze gekomen was? Maar ook hier was alle zoeken vergeefs. Ik keerde naar huis terug, nog net voordat de stadspoorten gesloten werden. Ik ging nogmaals naar het klooster. Het venstertje werd voor me opengedaan, maar toen men mijn gezicht herkende, werd het weer dichtgeslagen.

Nu zit ik hier en denk na. Hoe kan ik Magdalena vinden? Waar is ze toch? Waarom heeft ze niet een van haar tekens achter gelaten? Had ze zo’n val aan zien komen? Dat geloof ik niet, want hier kent ze alleen maar mensen, die het goed met haar menen, en eerlijk tegen haar waren. Had ze van de pater uit Rome gehoord?

Magdalena 32

 

dzieci Theuner bawią w śnieg (Kolonii)

 

 

W Mirsk mieliśmy przerwy koło południu. Wielka konwój z Frydland przybył, a furmani rozmawiali wzburzony miedzy sobie. Widzieli na trasie dużych grup zbrojnych husytów, którzy obozowali w lesie, i najwyraźniej posiedli do Lausitz. Co mieliśmy zrobić. Rozmawiałem z Hansem. Pod tej warunki nie chcieliśmy podróżować sam, ale razem z innymi wozy tworzyć duża konwoju. Karczmarz już wysłał posłańca do zamku Gryff z prośbą. Być może oni będą nas wysłać uzbrojonej eskorty.

Rzeczywiście przyszedł po około godzinie grupa dwudziestu zbrojnych jeźdźców, którzy mieli  z sobą dziesięć dodatkowych kusze i strzały. Jednak, kiedy pytali, który z furmani może obsłużyć kusza, ja byłem tylko jedyna który się głosił. Ojciec uczył mi lata temu strzelanie z kuszy, a ja ciągle praktykowałem na strychu, a ja sam myślałem, że jestem dobry strzelec. Ale  nigdy nie myślałem ze musi wziąć kusze w ręka aby strzelać na człowiek. Ale teraz to był poważny, to było dla mnie jasne.

 

Jeźdźcy z zamek Gryff dowodził hetman, z którą rozmawiałem kiedy przyszedł, aby podac mi kusza i strzały. Znał mojego ojca, ponieważ on często negocjowane w imieniu hrabiego z rady miasta Zittau. Zapytał również o mojej matce, bo wiedział dobrze o ​​jej osobliwy los, i było w tym czasie bardzo ruszone przez tego. Mogłem dać mu cały informacji.

On również wyjaśnił mi, że są ogólny w mniejszości  w odniesieniu do hordy Husytów, ale wojownicy husyckie były złe,  i bez strategii. Oni zawsze uciekają, jeśli tylko jesteś zdecydowanie, kiedy atakujesz ich. Oni rrzeciwnie, oni wiedzieli dokładnie, co robić, i dał mi kilka przykłady od ich różnych taktyk bojowych. Moja rola z tej sprawa, niestety nie dla mnie było jasne, więc nie czułem się całkiem dobrze, ale nie chciał się do tego przyznać.

 

In Friedeberg hielden we middagpauze. Een grote colonne uit Friedland was aangekomen, en de voerlui praatten opgewonden met elkaar. Ze hadden onderweg grote groepen bewapende Hussieten gezien, die in de bossen bivakkeerden, en ogenschijnlijk naar de Lausitz trokken. Wat moesten we doen. Ik sprak met Hans. We wilden onder deze omstandigheden niet alleen verder reizen, maar samen met andere wagens een grote colonne vormen. De waard had al een bode naar burcht Greiffenstein gestuurd met een mededeling. Misschien zouden ze vandaar een bewapende begeleiding sturen.

Daadwerkelijk kwam na ongeveer een uur een troep van twintig bewapende ruiters aan, die nog tien extra kruisbogen en pijlen meebrachten. Toen echter gevraagd werd, wie van de voerknechten daarmee om kon gaan, was ik de enige die zich melde. Vader had me al jaren geleden het schieten met de kruisboog bijgebracht, en ik had steeds weer op de zolder geoefend, en ik dacht zelf dat ik een goede schutter was. Dat ik ooit een kruisboog ter hand moest nemen, om op een mens te schieten, daaraan had ik nooit gedacht. Maar nu was het ernst, dat was me wel duidelijk.

 

De ruiters van Greiffenstein stonden onder bevel van de burchthoofdman, waarmee ik in gesprek kwam, toen hij mij de kruisboog en de pijlen overhandigde. Hij kende mijn vader, want hij had vaker in naam van de graaf met de raad van de stad Zittau onderhandeld. Hij vroeg ook naar mijn moeder, want hij kende haar eigenaardige lot schijnbaar goed, en was er toentertijd zeer door aangegrepen. Ik kon hem alle informatie geven.

Hij legde me ook uit, dat ze weliswaar tegen de Hussietenhordes meestal zwaar in de minderheid waren, maar de Hussieten waren slechte strijders zonder enige strategie. Ze zouden steeds op de vlucht slaan, als men ze maar vastberaden tegemoet trad. Zij daarentegen wisten precies wat ze moesten doen, en gaf me een aantal voorbeelden van hun de verschillende strijdtactieken. Mijn rol daarbij was me helaas niet duidelijk, en ik voelde me daarom ook niet helemaal goed, maar wilde dat niet toegeven.

Magdalena 31

 

 



Zaczęło się już ciemnić, kiedy w końcu dotarliśmy do karczma w Kwieciszowice. Karczma był cały zajęte. Hans i Jörg i dlatego chcieli spać pod wozem. Dla mnie karczmarz robił lóżko na strychu. Po zadbanie o konie były, mieliśmy późny obiad, i poszliśmy spać. Nie mogłem spać przez długi czas. Nagle zauważyłem, że ktoś delikatnie pchał się na moje lóżko. Pachniało na popiołu i nagle obudziło w mnie obrazy, które nie miałem przez ostatnie kilka dni. Szary dziewczyna była tu ponownie. Ona z pewnością czekali na mój przyjazd i ciągle wszystko obserwował co się stało. Nie ruszałem się. Znowu pierwszy rozciągała się  prawie klejone do mnie, tak, że mogę czuć jej ciepłość na całe moje ciało. Jej głowa była tak blisko, że gryzący zapach dymu poczułem w nosie poczuł ukłucie, i prawie musiałem kichnąć. Potem ona znowu rolowała się jak kotka i wkrótce usłyszałem przez jej głęboki oddech, że spała. Moje ręce zsunął się automatycznie wokół niej i pociągnął ją blisko mnie, i znowu poczułem, że muszę ją chronić. To było taki pocieszające i satysfakcjonujące uczucie, że ja sam chyba tez szybko zasnął. Następnego dnia rano byłam sam na mój lóżko, nie zauważyłem, że dziewczyna wyczołgał się z moich ramion i odszedł. Wstałem i szukałem jej wszędzie, ale ona zniknęła, jak nie była na świecie. Hans Jörg chcieli wyjechać, ponury i nie wiedząc, co zrobić, wspinałem na woź. Spojrzałem w lewo i na prawo od drogi, czy nie mogłem jej znaleźć, ale nie zobaczyłem nic.

 

Het begon al donker te worden, toen we eindelijk bij de herberg in Blumendorf aankwamen. Het huis was helemaal vol bezet. Daarom wilden Hans en Jörg onder de wagen slapen. Voor mij maakte de waard nog een lager boven op de zolder. Nadat de paarden verzorgd waren, en we nog een laat avondeten hadden, gingen we slapen. Ik kon lange tijd niet inslapen. Toen merkte ik, dat zich iemand voorzichtig op mijn lager drong. Het rook naar as, en plotseling werden de beelden in mij wakker, waaraan ik de laatste dagen überhaupt niet meer gedacht had. Het grauwe meisje was er weer. Ze had zeker op mijn aankomst gewacht en had alles in de gaten gehouden. Ik bewoog me niet. Weer ging ze eerst languit tegen me aan liggen, zodat ik haar warmte aan mijn hele lichaam kon voelen. Haar hoofd was zo dichtbij, dat ik de scherpe geur van rook in mijn neus voelde prikken, en bijna moest niezen. Daarna rolde ze zich weer als een poesje op, en al gauw hoorde ik aan haar diepe ademhaling, dat ze sliep. Mijn handen gleden als vanzelf om haar heen, en trokken haar dicht tegen me aan, en weer kreeg ik het gevoel dat ik haar noodzakelijk moest beschermen. Het was zo’n geruststellend en bevredigend gevoel, dat ik ook weldra ingeslapen moet zijn. De volgende morgen lag ik alleen op mijn lager, ik had niet gemerkt, dat het meisje uit mijn armen gekropen, en weg gegaan was. Ik stond op en zocht overal naar haar, maar ze leek van de aardbodem verdwenen. Hans en Jörg drongen aan om te vertrekken, mismoedig en niet wetende wat te doen, klom ik op de wagen. Ik keek links en rechts van de weg, of ik ze niet kon ontdekken, maar er was niets te zien.





Magdalena 30

 

Dom w Kolonii Kamienne

 

10 lipca 1425

Cztery dni temu napisałem ostatni raz wydarzeni z mojej podróży w Jelenia Góra. Teraz jestem z powrotem w Zittau, a świat całkowicie zmieniło się dla mnie. Nie jest niemożliwe dla mnie, teraz, napisać wszystko, co leży mi na serce. Należy po prostu zacząć, tam gdzie skończyłem pisanie w Jelenia Góra

Hans przyszedł późno rano z powrotem do dom handlego Kachel i miał dobry poczucie, jego ręka nie była opuchnięta i nie bolało. Chciał także, aby natychmiast odjechać. Czekaliśmy chwilę na panie Kachel, który był w miasto dla biznesu, aby go podziękować mu za wielką pomoc. Wkrótce wrócił i dał nam dla naszej podróży dobra rada, szczególnie na drogi Bohemski koło Frydland jechać w dużym konwoju, ponieważ tam widzieli rabujący Husytów.

Było dość późno, więc Jörg spieszył się. Konie mieli kilka dni odpoczynku, i oni lubią chodzić dosyć szybko. Ja siedziałem na wóz i myślałem o ostatnich dniach z Anią i czułem się bardzo szczęśliwy

Jechaliśmy koło spalone karczma i zatrzymaliśmy na krótką pauzę, aby dać konie woda. Oni zabrali zwęglone belki i pod prowizoryczne drewnianym dach,znowu otwierali maly karczma. Dwóch silnych mężczyzn z sąsiedniej wsi przejęła działalność w karczmie. W ogrodzie byli sześć kopce z małymi krzyżami, dla rodziców, brata i siostrę od małego chłopak który znaleźliśmy i dla dziewicą i sługa.

 

Uw bijdrage wordt gebruikt om de vertaalkwaliteit te verbeteren en kan anoniem aan gebruikers worden getoond

Bijdragen

Sluiten

Bedankt voor het indienen van de vertaling.

Definities van 10 juli 1425 Vier dagen geleden heb ik de laatste keer de gebeurtenissen van mijn reis in Hirschberg opgeschreven. Nu ben ik weer in Zittau, en de wereld heeft zich voor mij volledig veranderd. Het is voor mij onmogelijk, nu meteen alles op te schrijven, wat me op het hart ligt. Ik moet gewoonweg daar beginnen, waar ik in Hirschberg met schrijven ben gestopt. Hans kwam in de late voormiddag terug naar het handelshuis Kachel, en had goede zin, zijn arm was niet meer gezwollen, en deed geen pijn meer. Hij wilde dan ook meteen vertrekken. We wachtten nog een tijdje op heer Kachel, die voor zaken de stad in de stad was, om hem voor zijn grote hulp te bedanken. Hij kwam ook weldra terug en gaf ons voor onze reis nog de raad, om in het bijzonder op de Boheemse straten rondom Friedland in een grote kolonne te rijden, want daar waren rovende Hussiten gezien. Het was al behoorlijk laat, daarom zorgde Jörg voor een flinke vaart. De paarden hadden een paar dagen rust gehad, en ze hielden ervan om vlot te kunnen lopen. Ik zat op de wagen en dacht aan de laatste dagen met Ania en voelde me daar zeer gelukkig bij. We kwamen weer aan de afgebrande herberg voorbij en hielden er een korte pauze, om de paarden te laten drinken. Men had de verkoolde balken weggehaald en onder een houten nooddak, weer een kleine schenkerij ingericht. Twee sterke mannen uit het naburige dorp hadden de werkzaamheden in de herberg over genomen. In de tuin waren er nu zes grafheuvels met kleine kruizen, voor de ouders, het broertje en zusje van de kleine jongengen die we gevonden hadden, een maagd en een knecht.

Synoniemen van 10 juli 1425 Vier dagen geleden heb ik de laatste keer de gebeurtenissen van mijn reis in Hirschberg opgeschreven. Nu ben ik weer in Zittau, en de wereld heeft zich voor mij volledig veranderd. Het is voor mij onmogelijk, nu meteen alles op te schrijven, wat me op het hart ligt. Ik moet gewoonweg daar beginnen, waar ik in Hirschberg met schrijven ben gestopt. Hans kwam in de late voormiddag terug naar het handelshuis Kachel, en had goede zin, zijn arm was niet meer gezwollen, en deed geen pijn meer. Hij wilde dan ook meteen vertrekken. We wachtten nog een tijdje op heer Kachel, die voor zaken de stad in de stad was, om hem voor zijn grote hulp te bedanken. Hij kwam ook weldra terug en gaf ons voor onze reis nog de raad, om in het bijzonder op de Boheemse straten rondom Friedland in een grote kolonne te rijden, want daar waren rovende Hussiten gezien. Het was al behoorlijk laat, daarom zorgde Jörg voor een flinke vaart. De paarden hadden een paar dagen rust gehad, en ze hielden ervan om vlot te kunnen lopen. Ik zat op de wagen en dacht aan de laatste dagen met Ania en voelde me daar zeer gelukkig bij. We kwamen weer aan de afgebrande herberg voorbij en hielden er een korte pauze, om de paarden te laten drinken. Men had de verkoolde balken weggehaald en onder een houten nooddak, weer een kleine schenkerij ingericht. Twee sterke mannen uit het naburige dorp hadden de werkzaamheden in de herberg over genomen. In de tuin waren er nu zes grafheuvels met kleine kruizen, voor de ouders, het broertje en zusje van de kleine jongengen die we gevonden hadden, een maagd en een knecht.

Voorbeelden van 10 juli 1425 Vier dagen geleden heb ik de laatste keer de gebeurtenissen van mijn reis in Hirschberg opgeschreven. Nu ben ik weer in Zittau, en de wereld heeft zich voor mij volledig veranderd. Het is voor mij onmogelijk, nu meteen alles op te schrijven, wat me op het hart ligt. Ik moet gewoonweg daar beginnen, waar ik in Hirschberg met schrijven ben gestopt. Hans kwam in de late voormiddag terug naar het handelshuis Kachel, en had goede zin, zijn arm was niet meer gezwollen, en deed geen pijn meer. Hij wilde dan ook meteen vertrekken. We wachtten nog een tijdje op heer Kachel, die voor zaken de stad in de stad was, om hem voor zijn grote hulp te bedanken. Hij kwam ook weldra terug en gaf ons voor onze reis nog de raad, om in het bijzonder op de Boheemse straten rondom Friedland in een grote kolonne te rijden, want daar waren rovende Hussiten gezien. Het was al behoorlijk laat, daarom zorgde Jörg voor een flinke vaart. De paarden hadden een paar dagen rust gehad, en ze hielden ervan om vlot te kunnen lopen. Ik zat op de wagen en dacht aan de laatste dagen met Ania en voelde me daar zeer gelukkig bij. We kwamen weer aan de afgebrande herberg voorbij en hielden er een korte pauze, om de paarden te laten drinken. Men had de verkoolde balken weggehaald en onder een houten nooddak, weer een kleine schenkerij ingericht. Twee sterke mannen uit het naburige dorp hadden de werkzaamheden in de herberg over genomen. In de tuin waren er nu zes grafheuvels met kleine kruizen, voor de ouders, het broertje en zusje van de kleine jongengen die we gevonden hadden, een maagd en een knecht.

See also

Vertalingen van 10 juli 1425 Vier dagen geleden heb ik de laatste keer de gebeurtenissen van mijn reis in Hirschberg opgeschreven. Nu ben ik weer in Zittau, en de wereld heeft zich voor mij volledig veranderd. Het is voor mij onmogelijk, nu meteen alles op te schrijven, wat me op het hart ligt. Ik moet gewoonweg daar beginnen, waar ik in Hirschberg met schrijven ben gestopt. Hans kwam in de late voormiddag terug naar het handelshuis Kachel, en had goede zin, zijn arm was niet meer gezwollen, en deed geen pijn meer. Hij wilde dan ook meteen vertrekken. We wachtten nog een tijdje op heer Kachel, die voor zaken de stad in de stad was, om hem voor zijn grote hulp te bedanken. Hij kwam ook weldra terug en gaf ons voor onze reis nog de raad, om in het bijzonder op de Boheemse straten rondom Friedland in een grote kolonne te rijden, want daar waren rovende Hussiten gezien. Het was al behoorlijk laat, daarom zorgde Jörg voor een flinke vaart. De paarden hadden een paar dagen rust gehad, en ze hielden ervan om vlot te kunnen lopen. Ik zat op de wagen en dacht aan de laatste dagen met Ania en voelde me daar zeer gelukkig bij. We kwamen weer aan de afgebrande herberg voorbij en hielden er een korte pauze, om de paarden te laten drinken. Men had de verkoolde balken weggehaald en onder een houten nooddak, weer een kleine schenkerij ingericht. Twee sterke mannen uit het naburige dorp hadden de werkzaamheden in de herberg over genomen. In de tuin waren er nu zes grafheuvels met kleine kruizen, voor de ouders, het broertje en zusje van de kleine jongengen die we gevonden hadden, een maagd en een knecht.

 

Sleep het bestand of de link hierheen om het document of de webpagina te vertalen.

Sleep de link hierheen om de webpagina te vertalen.

Wij bieden geen ondersteuning voor het type bestand dat u hierheen heeft gesleept. Probeer een ander type bestand.

Wij bieden geen ondersteuning voor het type link dat u hierheen heeft gesleept. Probeer een link naar een ander type bestand.

 

10 juli 1425                                                                                                                                                         

Vier dagen geleden heb ik de laatste keer de gebeurtenissen van mijn reis in Hirschberg opgeschreven. Nu ben ik weer in Zittau, en de wereld heeft zich voor mij volledig veranderd. Het is voor mij onmogelijk, nu meteen alles op te schrijven, wat me op het hart ligt. Ik moet gewoonweg daar beginnen, waar ik in Hirschberg met schrijven ben gestopt.

Hans kwam in de late voormiddag terug naar het handelshuis Kachel, en had goede zin, zijn arm was niet meer gezwollen, en deed geen pijn meer. Hij wilde dan ook meteen vertrekken. We wachtten nog een tijdje op heer Kachel, die voor zaken de stad in de stad was, om hem voor zijn grote hulp te bedanken. Hij kwam ook weldra terug en gaf ons voor onze reis nog de raad, om in het bijzonder op de Boheemse straten rondom Friedland in een grote kolonne te rijden, want daar waren rovende Hussiten gezien.

Het was al behoorlijk laat, daarom zorgde Jörg voor een flinke vaart. De paarden hadden een paar dagen rust gehad, en ze hielden ervan om vlot te kunnen lopen. Ik zat op de wagen en dacht aan de laatste dagen met Ania en voelde me daar zeer gelukkig bij.

We kwamen weer aan de afgebrande herberg voorbij en hielden er een korte pauze, om de paarden te laten drinken. Men had de verkoolde balken weggehaald en onder een houten nooddak, weer een kleine schenkerij ingericht. Twee sterke mannen uit het naburige dorp hadden de werkzaamheden in de herberg over genomen. In de tuin waren er nu zes grafheuvels met kleine kruizen, voor de ouders, het broertje en zusje van de kleine jongen die we gevonden hadden, een maagd en een knecht.



Magdalena 29

Wzdłuż samochodu stali Pan i Pani Kachel i Andreas żeby się pożegnać z Ania.  Ona poszła do rodziców, objął je, i mówiła kilka słów do nich. Jej matka wreszcie położyć ręce na głowie Ani i powiedziała krótką modlitwę. Ania pobiegła do swojego brata, wziął głowę w ręce i pocałowała go w usta. Potem zwróciła się do mnie, a przed ja wiedziałem, robiła ze mną to samo, jak u jej brat. Wszyscy patrzyli, i uważali to okay. Zauważyłem, że miałem czerwoną głowę, ale Ania już wskoczyła na wóz i krzyknęła: "Hop,hop do Świdnicy!" i wóz już przejechała przez brama. Stałem tam przez chwilę nieprzytomnie przez szybkich zdarzeń w ciągu ostatnich kilku minut. Nagle Jörg, który tez wszystko widział, mnie szturchną, i powiedział: "Nasz wóz tez jest ładowane. Kiedy Hans będzie, zaprze konie, i  możemy jechać." Każdy wrócił do swój pracy, a ja poszedłem do naszego pokoju.

Teraz siedzę tutaj, skończyłem mój pisanie, czekam na Hansa i mam wielką tęsknota na Ani. Odeszła już dwie godziny temu. Tylko jej kwiaty są nadal. Niektóre  powiesila głowka, jak gdyby była smutne.

Langs de wagen stonden heer en mevrouw Kachel en Andreas, om Ania uit te zwaaien. Ze ging naar haar ouders,omarmde hen, en sprak een paar woorden met hen. Haar moeder tenslotte, legde haar handen op Ania’s hoofd en sprak een kort gebed uit. Ania rende naar haar broer, nam zijn hoofd in haar handen en kuste hem op de mond. Dan draaide ze zich naar mij om, en voor ik het wist, had ze het bij mij, zo als bij haar broer gedaan. Iedereen keek toe en vond het in orde. Ik merkte dat ik een knalrode kop kreeg, maar Ania was al op de wagen gesprongen en riep; ’Huh, hop op naar Schweidnitz!’, en de wagen rolde al de hof uit. Ik stond er nog even beduusd bij, van de snelle gebeurtenissen in de laatste paar minuten. Toen stootte Jörg, die eveneens alles gezien had, me aan en zei; ’Onze wagen is ook klaar. Als Hans komt, span ik gelijk in, en kunnen we rijden.’ Iedereen ging weer aan zijn werk, en ik ging naar onze kamer.

Nu zit ik hier, heb mijn bericht beeindigd, wacht op Hans en heb een groot verlangen naar Ania. Ze is nu al twee uur weg. Alleen haar bloemen staan er nog. Sommigen laten hun kopje hangen, alsof ze ook droevig zijn.

Magdalena 28

Dom w Kolonii Kamienne

 

Tej nocy spałem bardzo niespokojny i słyszałem też, że z jakiegoś powodu było niespokojny na plac. Następnego ranka przy śniadaniu powiedział Pan Kachel, że urodziły tej noc się dwa źrebięta. Ania powiedziała mi, że była obecny przy porodzie, i dawała dwa małe zwierzęta, bezpośredni dwa piękne imiona. "Zgadnij, jak oni nazywa się?", zapytała mnie, "ale proszę, nie mów, Hans i Lotte". "Dziewczyna nazywa się Ania i chłopak .... "odpowiedziałem nieśmiało.

Ania cieszyła się zabawy przyjemności i powiedziała; "Nie, błąd cale nie. Chłopiec nazywa Julius, bo urodził się w lipcu i tak, i imię dziewczyny ... ." "Julia", krzyczałem, wesoła a moje serce znowu robiła dla mnie niezwyczajne skok. Poszliśmy do stodoły koni. Noworodków stały obok swoich matek, jednocześnie szukali sutków do picia.

"Czy to nie jest wspaniałe?" Ania powiedziała cicho, jakby nie chciała przeszkadzać "zwierzęta. "Ty oczywiście było już u wiele narodziny źrebięta. Dla mnie to był pierwszy raz i od razu dwa w krótkich odstępach czasu. Mój tata bardzo pocił się , i ja tez, bo ja nie tylko obserwowała, ale bardzo pomogłem ojciec." Nie odpowiedziałem, bo musialem odpowiedzieć, że nigdy nie byłem u narodziny źrebaka. U nas to robią stajennych. Mój ojciec nie wtrącą się z taki sprawami. Uważam, że to bardzo dobrze jak Pan Kachel ba o swoje zwierzęta, i jak on uczy to jego dzieci. Miałem wrażenie, że w tym domu może się również czuć dobrze, jak w domu. Pan Kachel przyszedł ponownie do stajni patrzeć na oba źrebaki. "I jak ci podobają?" zapytał mnie. Byłem dopiero dwa dni w Jelenia Góra, w tym domu, i traktowali mi rodziny. Pan Kachel położył rękę na ramieniu Ani, pociągnął ją lekko ku niemu, i powiedział; "Ania, wóz do Świdnicy jest gotowy do wyjścia, musisz się teraz pożegnać się Symon. Twoje rzeczy już są naładowana. Czekamy na ciebie w sądzie." Potem wyszedł na zewnątrz i zostawił nas w stajni. Ania wzięła mnie za rękę i powiedziała: "Chodźmy, żeby woź nie musi czekać."

 

Die nacht sliep ik zeer onrustig en hoorde ook dat in de hof, om één of andere reden, steeds weer onrust ontstond. De volgende morgen bij het ontbijt vertelde heer Kachel, dat er die nacht twee veulens geboren waren. Ania vertelde mij, dat: ze bij de geboorte aanwezig was, en had de beide kleine diertjes, meteen twee mooie namen gegeven. ‘Raad eens, hoe ze heten!’ vroeg ze mij, ‘ maar alstublieft, zeg niet Hans en Lotte.’ ‘Het meisje heet Ania en de jongen....’, antwoorde ik verlegen. Ania jubelde van plezier en riep; ’Nee, helemaal fout. De jongen heet Julius, omdat hij toch in Juli geboren is, en het meisje heet...’ ‘Julia’ riep ik vrolijk en mijn hart maakte weer, een voor mij, ongewone sprong. We gingen samen naar de paardestal, De nieuwgeborenen stonden naast hun moeders, terwijl ze de tepels zochten om te drinken.

‘Is het niet prachtig?’ zei Ania zacht, alsof ze de dieren niet wilde storen, ‘Jij hebt natuurlijk al vele veulens geboren zien worden. Voor mij was het de eerste keer, en dan meteen twee vlak na elkaar.  Mijn vader heeft behoorlijk gezweet, en ik ook, want ik heb niet alleen toegekeken, maar vader ook flink geholpen.’ Ik antwoorde niet, want dan ik moeten zeggen dat ik nog nooit de geboorte van een veulen meegemaakt had. Dat doen bij ons de stalknechten, mijn vader bemoeid zich er nauwelijks mee. Ik vond het heel goed, hoe heer Kachel voor zijn dieren zorgde, en ook hoe hij dat op zijn kinderen overbracht. Ik had het gevoel, dat ik me in dit huis ook goed thuis kon voelen. Heer Kachel kwam nog een keer naar de paardestal om naar de beide veulens te kijken. ‘En hoe bevallen ze je?’ vroeg hij mij. Ik was pas twee dagen in Hirschberg, in dit huis, en werd al bij de familie geteld. Heer Kachel legde zijn hand om Ania’s schouder, trok haar een beetje naar zich toe, en zei; ‘Ania, de wagen naar Schweidnitz is klaar om te vertrekken, je moet nu afscheid nemen van Symon. Je spullen heb ik al opgeladen. We wachten op jullie in de hof.’ Daarna ging hij naar buiten en liet ons alleen in de paardestal. Ania nam mijn hand en zei: ‘Kom we gaan, en laten de wagen niet wachten.’





Magdalena 27

Natychmiast po przyniesieni rzeczy do kuchni, Ania ciągnął mnie, na wielkie schody do strych. Tutaj musiala otworzyć małe drzwi, i tam byli kręcone schody z szerokich schodach do góry. Ania otworzyła klapę i wszedła do wieży. Poszedłem za nią, a ona zapytała mnie o zamykanie drzwi za mną inaczej byłoby przeciąg w cały dom. Wieża nie była tak mała, jak wyglądała z daleko. Był sześciokątny zbudowany i sześciu belki nośne od spiczasty dachu dawali widok na wszystkich stron. W środku była również sześciokątnym  ławka z wysoki, zaokrągleniu tyłu, tak że można łatwo siedzieć. Ania teraz szukała w tym kierunku, gdzie można zobaczyć najlepsze przez zachód słońca oświetlone niebo. Jednak nagle wykrzyknąła: "Nie, to jest kierunek Zittau, tam będziesz podróżować jutro, lepiej patrzeć w kierunku południu do gór." Ona spadła w drugim kierunku na ławce. Usiadłem obok niej, a my oglądaliśmy cicho na gry kolorach od zachód słońca. Wtedy pomyślałem sobie, że musi być od wieżę naprawdę dobre widok na cały teren dom handlowe, i oboje poschliśmy się nad balustrada. Ponadto jednocześnie posuwał mój złoty krzyż z mojej koszuli i kołysała przed mojej twarzy. "Masz piękny krzyż, Szymon, to wydaje się być już stary, bo ma specyficzny kształt." "Tak, mój pradziadek dostał to kiedyś od rycerzem, kto był na jednej z Krucjaty.  Powinno być z Nikaea koło Bizancjum, gdzie jego przyjaciel zginał. Kiedy ja się urodziłem, mój ojciec był na podróż handlowe, a moja matka wzięła krzyż z naszej skrzynki z pamiątki i dawała mnie to na chrzcie. Od tego czasu noszę go. Na pewno ty tez masz piękny krzyż. ""Tak, proszę bardzo, mozesz go zobaczyć." powiedziała ona z nagłym zupełnie innym głosem. Myślałem, że wyciągnie łańcuszek, i pokaże mi krzyż. Ale zaczęła wiązać jej stanik  cała aż na dole, i ciągała to szeroki otwarty, i widziałem jak krzyż wisiała miedzy obu jej małe piersi. "Patrz dobrze i ogląda tak długo, jak chcesz, to jest dla mnie fajne, kiedy ty wiesz, gdzie wisi." Nie pamiętam już, jak długo tam siedzieliśmy, byłem oniemiały ze szczęścia.

"Myślę, że teraz oglądałeś wystarczający, robi się trochę chłodno." powiedziała w jakiś momencie, i ona miała taki zabawny, wesoły język koło jej ust, że ciągnęła jej do mnie i pocałowałem jej długo w ustach, która ona entuzjastycznie odpowiedziała.

Meteen nadat we onze last, naar de keuken gebracht hadden, trok Ania me mee, de grote trap op naar de zolder. Hier moest ze eerst een kleine deur openen, en daar ging een wenteltrap met brede treden naar boven. Ania opende een valdeur en klom in het torentje. Ik volgde haar, en ze vroeg me om na me de deur meteen weer te sluiten, anders zou het in huis flink tochten. De toren was helemaal niet zo klein, als ze uit de verte geleken had. Hij was zeshoekig gebouwd, en de zes steunbalken van het spitse dak gaven een uitzicht naar alle kanten vrij. In de midden stond een eveneens zeshoekige bank met een afgeronde hoge rugleuning, zodat men hier gemakkelijk kon zitten. Ania zocht nu die richting, van waar we het beste de door de zonsondergang belichte hemel konden zien. Plotseling riep ze echter: ‘Nee, dat is de richting van Zittau, waar je morgen naar toe reist, we kunnen beter richting middag naar de bergen kijken.’ Ze liet zich in de andere richting op de bank vallen. Ik ging langs haar zitten, en we keken een tijdje stil naar het kleurenspel van de zonsondergang. Toen bedacht ik, dat men van de toren uit een heel goede blik over de hele handelshof moest hebben, en we leunden beiden over de borstwering. Daarbij roetsjte mijn gouden kruis uit mijn hemd, en pendelde voor mijn gezicht, toen ik naar beneden keek. ‘Je hebt een mooi kruis, Symon, het schijnt al oud te zijn, want het heeft een eigenaardige vorm.’ ‘Ja, mijn overgrootvader heeft het ooit van een ridder gekregen, die op één van de kruistochten is geweest. Het moet uit Nikaea bij Byzantium stammen, waar zijn vriend gestorven is. Toen ik geboren werd, was mijn vader net voor een reis onderweg, en mijn moeder heeft het kruis uit onze aandenkenkast gepakt en het me bij de doop omgehangen. Sindsdien draag ik het. Jij hebt vast en zeker ook een mooi kruis.’

‘Ja, je mag het gerust zien.’zei ze met een plotseling heel andere stem. Ik dacht, ze trekt een kettingkje omhoog, en laat me het kruis zien. Maar ze begon haar lijfje los te knopen, helemaal tot onder aan toe, en trok het daarna weid uit elkaar, zodat ik het kruis tussen haar beide kleine borsten zag hangen. ‘Bekijk je het maar goed en zo lang als je wilt, het is fijn voor mij, dat je weet waar het hangt.’ Ik herinner me niet meer, hoe lang we daar zo zaten, ik was sprakeloos van geluk.

‘Ik denk, dat je nu lang genoeg gekeken hebt, het wordt een beetje fris’ zei ze op een gegeven moment en daarbij had ze  een zo’n grappige, vrolijke tong om haar mond, dat ik ze tegen me aantrok en lang op de mond kuste, wat ze enthousiast beantwoorde.

Magdalena 26

rodzina Thomas z Kolonii Kwieciszowice

 



Przycisnęła mi dzbanek mleka w dłoni, dała jej brata, który teraz kłaniał się, kolejny długi pocałunek, wziął koszyk z jajami i poszliśmy. W drodze powrotnej już nie mogliśmy tańczyć, bo oboje musieli nosić coś. Oprócz tego Ania wzięła moją wolną rękę. Po chwili powiedziała "Moja lewa ręka boli od noszenia, chcę moje kosz teraz podjąć w prawą rękę, ale ja nie chcę puścić ciebie.' I rozkazałem: "kosz i dzbanek na ziemie!" Które oboje zrobiliśmy. Najpierw daliśmy siebie wolny ręka, dopiero wtedy puściliśmy zajęty rąk, tak byliśmy ciągle związane. Na końcu, odwróciliśmy się i wzięliśmy ponownie nasze rzeczy. "Jesteś mądry chłopak", powiedziała, śmiejąc się i dał mi głośny pocałunek na policzek. Wkrótce byliśmy przed murów miasta Jelenia Góra, Ania i wskazał na dom rodziny Kachel, który można o dróżniać przez małą wieżyczkę na dachu od innych domów.

"Wieżyczka ojciec zbudował u ostatniego remontu dachu, dla dziadek. Kiedy on był stary i nie może chodzić daleko, skarżył się o nic, tylko o tym, że już nie mógł zobaczyć góry. To przygnębił go. Parę razy wspiął z drabinie na strych, i wyglądał przez właz do góry. Dlatego ojciec budowal wieża dla niego, a dziadek siedział tam bardzo często. Można stamtąd patrzeć na wszystkie strony. Na koncu,  w jakiś dzień zmarł tam. Znaleźli go tam później. Ojciec mówi, chociaż on umarł bez błogosławieństwa i ostatniego namaszczenia, na pewno, zmarł szczęśliwy, i wierzę to również. Nikt nie lubi, aby przejść od tego czasu do szczytu wieży. Zgadzas się kiedy będziemy się wspinać tam późni.?" Skinąłem szczęśliwie tak, i powtarzaliśmy nasze gry zmienić ręce, który ćwiczyliśmy tak często po drodze, że możemy to robić błyskawice. Cały nie byłem zdumiony, że lubiłem taki dziecinny gry. Ania była przez to tak wesoła.

 

Ze drukte me de melkkan in de hand, gaf haar broer, die zich nu naar beneden boog, weer een lange kus, nam de korf met eieren en wandelde weg. Op de terugweg konden we nu niet meer dansen, want we moesten beiden iets dragen. Toch nam Ania weer mijn vrije hand. Na een poosje zei ze; ‘Mijn linkerarm doet pijn van het dragen, ik wil mijn eierkorf nu in de rechterhand nemen, maar ik wil jou ook niet loslaten.' Ik commandeerde: ‘Eierkorf en melkkan neerzetten!’, wat we beiden ook deden. We gaven elkaar eerst, de nu vrije handen, en dan pas lieten we de andere los zodat we steeds met elkaar verbonden waren. Tenslotte draaiden we ons om en pakten onze spullen weer op. ‘Jij bent een slimme jongen’, zei ze lachend en gaf me als dank een luide klapzoen op de wang. Al snel kwamen we bij de stadsmuren van Hirschberg, en Ania wees op het huis van de familie Kachel, dat zich door een klein torentje op het dak van de andere huizen onderscheidde.

‘Het torentje heeft vader bij de laatste renovatie van het dak, voor grootvader laten bouwen. Toen die oud was en niet meer ver kon lopen, klaagde hij nergens over, behalve dat hij nu de bergen niet meer kon zien. Daar raakte hij teneergeslagen van. Hij was enkele keren met een ladder op de zolder geklommen, en had door een luikje naar de bergen gekeken. Daarom heeft vader het torentje voor hem gebouwd, en grootvader zat er dan ook heel vaak. Men kan van daaruit, alle kanten opkijken.Tenslotte is hij daar op een dag gestorven. Men heeft hem eerst later daar aangetroffen. Vader zegt, dat hij dan wel zonder zegen en laatste oliesel, maar zeker, gelukkig gestorven is, en dat geloof ik ook. Niemand gaat sindsdien graag naar boven in het torentje. Zullen wij er straks eens naar toe klimmen?’ Ik knikte blij ja, en we herhaalden ons spelletje met de handenwissel bij het dragen, dat we onderweg nu zo vaak geoefend hadden, dat we het flitsnel konden. Ik verbaasde me  er ook helemaal niet meer over, dat ik zulke kinderspelletjes leuk vond. Ania was er zo vrolijk onder.