Magdalena z Kwieciszowice 46

rodzina Jaster

 

 



Zittau, 16 lipca 1425

 

Ojciec jest bardzo zajęty przygotowaniami nowego handel w ołowiu, i ja biorę dużo jego pracy na mnie, bo on ma jako radny miasta jeszcze wiele nowych problemów. Od rana do wieczora, ciągle myślę o moje Magdalena i każda myśl jest szczęśliwa myśl, ponieważ możemy zobaczyć siebie wiele razy dziennie, i mówić do siebie na naszej sposób. Ona jest zawsze szczęśliwy, gdy mówię jej, jak ona jest piękna i śmieje się serdecznie, kiedy dodaje, że dlatego lubię chce się z nią ożenić. Matka, o jej postępach w gotowania i szycia jest bardzo entuzjastyczny. Mówi, że nigdy nie widziała ktoś pracowac z taką dedykacją jak Magdalena. Ona ma bardzo szczęśliwą rękę.

Magdalena przychodzi co noc do mnie w moim pokoju i śpi ze mną. Czekam zawsze na nią. Możemy również w ciemności dobrze zrozumieć. Gesty jej dłoni, teraz znam tak dobrze, że mogę czuć ich na ciele i rozumie jego znaczenie. Ja też nie musi z nią porozmawiać i daje jej odpowiedź z jej własnych gestów. To jest wspaniale, jak zauważam, jak dobrze ona czuje się w pobliżu moja ciała. Więc to było dla nas oczywistością, że obudziliśmy się na jedną noc i obaj mieli chęć, jeszcze bliżej, ja w jej. Dla mnie to był pierwszy raz, a ona wyjaśniła mnie, że dla ona to był pierwszy raz, że ona sama chciała, i tego bardzo rozkoszowało.



 

 

Zittau, 16 juli 1425 

 

Vader heeft het heel druk met de voorbereidingen van de nieuwe loodhandel, en ik neem veel van zijn werkzaamheden over, want hij heeft ook nog bij de stadsraad veel nieuwe zorgen. Van ‘s morgens tot ’s avonds moet ik steeds aan mijn Magdalena denken, en elke gedachte is een gelukkige gedachte, want we kunnen elkaar vele malen per dag zien, en op onze manier met elkaar praten. Ze is steeds blij, als ik haar vertel, hoe mooi ze is en lacht hartelijk, als ik er aan toevoeg, dat ik daarom graag met haar wil trouwen. Moeder is over haar vooruitgang bij het koken en naaien helemaal enthousiast. Ze zegt, dat ze nog nooit iemand met zoveel inzet heeft zien werken, als Magdalena. Ze heeft een zeer gelukkige hand.

Magdalena komt elke nacht bij mij in mijn kamer en slaapt bij mij. Ik wacht dan al op haar. Wij kunnen ons ook in het donker heel goed verstaanbaar maken. De gebaren van haar hand ken ik nu zo goed, dat ik ze ook op mijn lichaam kan voelen en de betekenis ervan begrijp. Ik hoef ook niet meer met haar te praten, en geef haar antwoord met haar eigen gebaren. Het is prachtig, als ik merk, hoe goed ze zich bij de nabijheid van mijn lichaam voelt. Het was daarom voor ons als vanzelfsprekend, dat we op een nacht wakker werden en beide het verlangen hadden, elkaar noch naderder, in elkaar te zijn. Voor mij was het de eerste keer, en ze maakte mij duidelijk, dat het voor haar de eerste keer was, dat ze het zelf wilde, en er zeer van genoot.



Magdalena 45

Kiedy wróciliśmy do domu, spotkaliśmy pierwszy  moje matką. Powiedziałem jej, że dałem głuchoniemy dziewczyny imię Magdalena, i że ona też się zgodziła. Do tej pory nie miała nazwy, mówili do niej tylko jako "ty", a to naprawdę nie było ładne imię. Matka tylko się roześmiała i wzięła Magdaleny za rękę. Chciała, z nią iść do krawca w mieście żeby on robi dla niej kilka sztuk odzież i bielizna. Magdalena ponownie zwrócił się do mnie, a ja uważałem, że nigdy nie widziałem szczęśliwszy twarz.

W firmie, akurat nic nie jest do zrobienia dla mnie i ojca tez wycofal w jego pokój pisemne. Dlatego siedzę w moim pokoju na poddaszu, które ja tu urządziłem trzy lata temu. Wydarzenia ostatnich dni wszystkie pojawili się jeszcze raz podczas pisania. Ostatni post skończyłem z pragnieniem na Ania i teraz nie mogę się doczekać, aby widzieć Magdalena. Jak różne są te dziewczyny, którzy tak szybko, pojawili się jedna po drugiej w moim życiu. Ania mieszka w bogatym domu, w otoczeniu bardzo dobrych prawych i kochających rodziców i rodzeństwo, jest wolny i szczęśliwy, a świat jest otwarty dla niej. Spotkaliśmy się w Hirschberg jak dwa ... teraz brakuje mi wyrównanie. Tak, jak naprawdę spotkaliśmy sie? Musie jeszcze raz czytać mój post z Hirschberg, to będzie bardzo uczciwy, wyjaśnić moje uczucia. A teraz Magdaleny jest ze mną. Ona nie ma nic, absolutnie nic. Nie ma rodzice, nie ma rodzeństwa, smutne dzieciństwo, złe przeszłość, jest biedna a ponad to, ona nie może mówić. Ale kocham ją! Kocham ją i chcę, chronić je na zawsze.

Toen we bij de hof terugkwamen, ontmoetten we eerst moeder. Ik vertelde haar, dat ik het stomme meisje zojuist de naam Magdalena gegeven had, en dat zij het ook daarmee eens was. Tot nu toe had ze geen naam gehad, men had haar alleen met ‘jij’ aangesproken, en dat was toch niet echt een mooie naam. Moeder lachte alleen maar, en haakte vrolijk bij Magdalena in. Ze wilde met haar naar een kleermaakster in de stad gaan, om voor haar een paar kledingstukken en ondergoed te laten maken. Magdalena draaide zich nog een keer naar mij om en ik geloof, dat ik nog nooit een gelukkiger gezicht heb gezien.

In de hof is er op dit moment niets voor mij te doen, en ook vader heeft zich in zijn schrijfkamer terug getrokken. Daarom zit ik hier in mijn kamer boven onder het dak, die ik hier drie jaar geleden ingericht heb. De gebeurtenissen van de laatste dagen zijn bij het schrijven nog een keer allemaal langs gekomen. Het laatste bericht beëindigde ik met een verlangen naar Ania en nu verheug ik me op Magdalena. Wat zijn deze meisjes toch verschillend, die zo snel achter elkaar in mijn leven gekomen zijn. Ania leeft in een rijk huis, omgeven door rechtschapen en zeer goede ouders en liefdevolle broers en zussen, is vrij en vrolijk en de wereld staat voor haar open. We hebben elkaar ontmoet in Hirschberg als twee... nu ontbreekt me een vergelijk. Ja hoe hebben we elkaar eigenlijk getroffen? Ik zal mijn bericht uit Hirschberg moeten nalezen, dat zal toch heel eerlijk mijn gevoelens duidelijk maken. En nu is Magdalena bij me. Ze heeft niets, maar dan ook helemaal niets. Geen ouders, geen broers en zussen, een droevige kindsheid, een slecht verleden, is arm en daarbij kan ze ook nog eens niet praten. Maar ik hou van haar! Ik hou van haar, en wil ze voor altijd beschermen.

Magdalena 44

Przed szkoła w Kwieciszowice (latach 30)

 

Byłem zaskoczony, że możemy zrozumieć nas po tak krótkim czasie, jak mówiłem, i ona robiła jej gestów. Na początku nowy gest był dla mnie długi i składał się z wielu ruchów. Gesty często stosowane przez nią, szybko zrozumiałem tak dobrze, że tylko musiała wykonać początek gestu. Oczywiście od czasu do czasu było nieporozumień. Kiedy zdaliśmy obydwoje sprawę, wpadłyśmy sobie w śmiejąc w ramienie.

Móje martwienie, co zrobić z głuchoniemy dziewczyną wkrótce znikneli. Tak, podobało mi się, że nie tylko musiało słuchać partnerka rozmowa, ale także oglądać. Ona była tak piękna, i co raz była dla mnie bardziej piękniejszy i ekscytujące. I choć wiedziałem już sporo o niej, prawie wszystko, wciąż nie miałem nazwy dla niej. Powiedziałem jej, że znowu chciałem wspomnieć kilka nazwisk dziewcząt. Próbowałem w jakiś momencie Magdalena, i mówił nazwę kilka razy. Potem wstała i zaczęła tańczyć na moje słowa: Mag-da-le-na, Mag-da-le-na, Mag-da-le-na, tak jak chciała wypróbować słowo. Tańczyła tak wspaniałe i tańczyła, nie tylko dla siebie, ale również dla mnie. Kiedy po jakiś czas zatrzymałem powiedzieć: Magdalena, przyszedł do mnie, usiadła na moje kolanach i całowaliśmy się przez długi czas. Zapytałem ją, czy ona chce być zwana Magdaleną, a ona pokiwała głową tak z promienną twarzą.

 

Ik was verbaasd, dat we ons na zo korte tijd, al zo goed konden verstaan, ik sprak, en zij maakte haar gebaren. In het begin was een nieuw gebaar voor mij lang en bestond uit veel bewegingen. De vaker door haar gebruikte gebaren verstond ik al snel zo goed, dat ze alleen noch maar het begin van het gebaar hoefde uit te voeren. Natuurlijk ontstond er af en toe een misverstand. Als we dat beiden merkten, vielen we elkaar lachend in de armen.

Mijn zorgen, wat ik met het stomme meisje moest doen, waren gauw vervlogen. Ja, ik vond het goed, mijn gesprekspartner niet alleen te kunnen toehoren, maar ook te kunnen toekijken. Ze was toch zo mooi, en werd voor mij steeds mooier en opwindender. En ofschoon ik nu al veel van haar wist, bijna alles, wist ik nog steeds geen naam voor haar. Ik vertelde haar dat en wilde weer verschillende meisjesnamen opnoemen. Ik probeerde het een keer met Magdalena, en sprak de naam een paar keer uit. Toen stond ze op en begon op mijn woorden te dansen: Mag-da-le-na, Mag-da-le-na, Mag-da-le-na, net of ze het woord wou uitproberen. Ze danste zo wonderschoon en ze danste niet alleen voor zich, maar ook voor mij. Toen ik na een tijdje stopte, met Magdalena te zeggen, kwam ze naar mij, ging op mijn schoot zitten, en we kusten elkaar heel lang. Ik vroeg haar of ze nu Magdalena wilde heten, en ze knikte ja met een stralend gezicht.



Magdalena 43

Teraz powiedziałem ją, że nazywam się Szymon i zapytałem ją o jej imię, i między czasy wymieniłem wszystkie nazwiska dziewcząt, które znałem, ale każdy razem kiwała głowy, że to nie była dobrze. Na początku ona śmiała się wszelkie imię, ale śmiechu było coraz mniej, i nagle zaczęła płakać. Jak ona może mnie powiedzieć, jej może wyjątkowy imię, kiedy ona nie może mówić lub pisać? Myślałem, że przez tej zrozumienie musiała płakać, przyciągnąłem ją bliżej do siebie i pogłaskałem jej włosy.

Potem zaczęła ponownie robic różne gesty i powtarzała tak długo, dopóki powiedziałem, co ja zrozumiałem. Powiedziała mi, że nie wie, jak długo ona nie mogła mówić. Nie wiedziała, kim są jej rodzice. Zawsze była u karczmarza Blumendorf. Ale on nie był jej ojciec. To on kiedyś jej powiedział, kiedy on dla drobiazd ją wyzywał i nawet pobił. Bicie była często, choć musiała ciężki pracować w karczmie.  Wieczorem musiała przynosić picie. Czasami dostała od gości coś do picia i to robiła jej zabawna i wesoła. Zaczęła tańczyć, i sługa furmana zniósł ją na stół. Tam dalej tańczyła i furmani  stali obok stołu i klaskali. Jedno furman był szczególnie bardo milo dla nią, a potem kiedy poszedł spać, powiedział; "Ty, chodź!", i poszła z nim. Normalnie ona spała koło gorący popiel z ognisko, łóżko, słomy lub swój pokoju nigdy nie miała. Więc to była pierwszy raz kiedy w łóżko spała. Mimo, że to było ostra zima, było w łóżku ciepło, tak jak koło żar ogniu. Furman ją powiedział, że ma córkę w domu, potem wziął ją w ramie, a oni oboje spali bardzo dobrze. Od tego czasu, często musiała wieczorem tańczyć na stole. Potem karczmarz zdejmował czapkę  poszło wzdłuż oglądający gości, którzy wypełnili  czapka z monetami. W nocy wybrała jednym z woźniców, którzy jej najlepiej podobała, i poszla do niego w łóżku lub na słoma. Czasami słudzy furmani robili jej ból, i na wzrok jej twarze  mogę przeczytać to, co ona miała na myśli.

Ik vertelde nu dat ik Symon heette en vroeg haar naar haar naam, waarbij ik alle meisjesnamen opnoemde, die bij me opkwamen, maar steeds gevolgd door het schudden van het hoofd, dat het niet klopte. In het begin had ze bij iedere naam nog gelachen, maar het lachen was steeds minder geworden, en plotseling begon ze te huilen. Hoe zou ze mij haar, misschien heel aparte naam kunnen vertellen, als ze niet kon praten of schrijven? Ik dacht, dat dit inzicht haar aan het huilen gemaakt had, trok haar dichter tegen me aan en streelde over haar haar.

Daarna begon ze weer verschillende gebaren te maken en herhaalde ze zo lang, tot ik zei wat ik daarvan begrepen had. Zo vertelde ze mij, dat ze niet wist, hoe lang ze al niet kon praten. Ze wist ook niet wie haar ouders waren. Ze was altijd al bij de waard in Blumendorf geweest. Maar hij was niet haar vader. Dat had hij ooit gezegd, toen hij haar voor een kleinigheid uitgescholden en ook geslagen had. Slaag had ze heel vaak gekregen, ofschoon ze zwaar had moeten werken in de herberg. ‘s Avonds had ze drankjes moeten rondbrengen. Soms kreeg ze van de gasten ook wat te drinken en daar werd ze grappig en vrolijk van. Ze was begonnen te dansen, en een voerknecht had haar op de tafel getild. Daar had ze verder gedanst, en de voerlui hadden daarbij staan te klappen. Één voerman was bijzonder aardig voor haar geweest, en toen hij ging slapen, had hij; ‘Jij daar, kom!’ geroepen, en zij was met hem mee gegaan. Normaal had ze steeds naast de hete as bij de vuurplaats geslapen, een bed of strolager in een kamer haf ze daar nooit gehad. Zo had ze had voor de eerste keer in een bed geslapen. Hoewel het een heel koude winter was, was het in het bed, lekker warm net zoals bij het vuur geweest. De voerman had haar verteld, dat hij thuis een dochter had zoals zij, vervolgens had hij haar in de arm genomen, en ze hadden beide zeer goed geslapen. Vanaf die tijd moest ze vaak ’s avonds op een tafel dansen. De waard was dan met zijn muts langs de toekijkende gasten gegaan, die deze met muntjes vulden. ’s Nachts was ze dan bij een van de voerlui, die haar het beste beviel, in bed of op zijn strolager gekropen. Soms hadden de voerknechten haar dan ook pijn gedaan, en aan haar gezichtstuitdruk kon ik aflezen wat ze bedoelde.

Magdalena 42

nauczyciel Gottlieb i klasa latach 40

 

Podczas śniadanie spotkali się nasze oczy, spojrzałyśmy na siebie przez długi czas, bardzo spokojny i zadowolony,
jakby my już znaliśmy się od dawna, i ja nawet nie wiedziałem jej imienia. Przeczesz nie mogłem ją ciągle nazywać "szarą dziewczynę. Teraz ona w ogóle już nie wygląda szara. Spojrzałem na nią raz z większą precyzją. Miała bardzo ładną twarz równomiernie, tak jak się maluje młody ładna twarz. Sukienka naszego pokojówka pasowała ją jak to było robione dla niej, tylko wydawało mi że naszą pokojówka ma więcej biust.

Rozmawiałem z nią i powiedziałem jej, że po śniadaniu chciałem jej pokazać nasze posiadłość. Ona skinęła głową i uśmiechnęła się do mnie. Nie pokazała jej od razu cały domu, ale poszedłem z nią do naszego małego ogrodu, który mamy obok murów miasta. Rosną tam zioła i warzywa, matka może go tam wziąć świeży. Matka uważa że ogród w centrum mieście nie byłoby dobre, ponieważ że jest tam zbyt dużo kurzu. W ogrodzie stoję tez ławki pod czarnego bzu. Nikt nie będzie nam tam przeszkadzać. Chciałem spróbować z nią porozmawiać. Pierwsze próby były niestety bezskutecznie. Myślałem, że jeśli ona jest niemowa, ona może wyjaśnić rzeczy, przez pisanie. Ale kiedy napisałem jej kilka słów w piasku, spojrzała na mnie i moich wypocin tylko zdumiony. Nie rozumiała znaczenie. Narysowała serce na piasku. Chyba jej ktoś tak nauczyły jako znakiem miłości, a może ona chciała tak powiedzieć, że mnie kocha? wziąłem ją w ramieniem. Ona położyła głowę na kolanach i zamknęła oczy. Na początku myślałem, że chce spać. Ale wtedy otworzyła oczy i zaczęła z rękami gestykulować. To były ciągle takie same gesty, który ona powtarzała, a wkrótce zdałem sobie sprawę, co chciała mi powiedzieć, że chce się spać każdej nocy ze mną, gdybym chciałem. Ja skinąłem głową i pytałem ją o to, jak ona znalazła moi pokoju, w ciemności, i w obcym domu. To było bardzo łatwe dla niej, z uśmiechem i małe gesty wyjaśnila, że ona pachniała mi. Byłem zdumiony. Ona naprawdę miała darowizn jak zwierzę.
  

Tijdens het ontbijt troffen zich onze blikken, we keken elkaar lang aan, heel rustig en tevreden, alsof we ons al lang kenden, en ik kende niet eens haar naam. Ik kon haar toch niet steeds ‘het grauwe meisje’ noemen. Dat was ze nu überhaupt niet meer. Daarop keek ik haar nog eens preciezer aan. Ze had een zeer mooi gelijkmatig gezicht, zo als men een mooi jong gezicht zou schilderen. Het kleed van onze maagd stond haar goed, alsof het voor haar gemaakt was, alleen scheen onze maagd iets meer boezem te hebben.

Ik sprak haar aan en vertelde haar, dat ik haar na het ontbijt graag de hele hof wilde laten zien. Ze knikte en lachte naar mij. We gingen dat toch niet meteen door het hele huis, maar ik ging met haar naar onze kleine tuin, die we vlak bij de stadsmuur bezitten. Daar groeien de keukenkruiden en de groentes, die moeder daar vers kan gaan halen. Zij is van mening, dat een tuin midden in de stad niet goed is, want er is daar veel te veel stof. In de tuin staat ook een bankje onder een vlier. Daar zou niemand ons storen. Ik wilde proberen, om met haar te praten. De eerste pogingen waren helaas tevergeefs. Ik dacht als ze stom is, dan kan ze misschien door middel van schrijven, dingen duidelijk maken. Maar toen ik voor haar enkele letters in het zand schreef, staarde ze mijn gekrabbel en mij alleen maar verbijsterd aan. Ze begreep niet, wat het te betekenen had. Zij tekende een hart in het zand. Dat zou haar wel iemand, als teken van liefde bijgebracht hebben, en misschien wilde zij daarmee zeggen, dat ze van mij hield? Ik legde mijn arm om haar heen. Daarop legde zij haar hoofd in mijn schoot en sloot haar ogen. Eerst dacht ik dat ze wou slapen. Dan opende ze haar ogen en begon met haar handen gebaren te maken. Het waren steeds dezelfde gebaren, die ze steeds herhaalde en weldra had ik door wat ze me wou zeggen, ze wilde graag elke nacht bij me slapen, als ik dat wilde. Ik knikte van ja en vroeg haar daarop, hoe ze dan mijn kamer in het donker in een vreemd huis gevonden had. Het was voor haar heel eenvoudig, met een lach en kleine gebaren uit te leggen, dat ze me geroken had. Ik was alleen maar verbaasd. Ze had werkelijk gaves als van een dier.

 

 



Magdalena 41

Podszedł do dziewczyny, puścił moją rękę i objął ją. Potem znowu krzyknął głośno do mojej matki, który pracowała gdzieś w domu i najpierws nie słyszał o moi przybycie. Teraz pojawiła się i zobaczyła swojego męża z szary  dziewczyny stojącej na podwórku. Od razu zrozumiała sytuację. Położyła rękę na ramieniu dziewczyny i przywiózła ją do naszego domu. Ja pozostałem z ojcem w ogrodzie i powiedziałem mu, gdzie spotkałem dziewczynę. Powiedziałem mu, że bardzo chciałbym że my ją opiekowali. Krótka późnej wróciła  moja matka i powiedziała, że ​​najpierw sadziła dziewczynę w wannie z ciepłą wodą, i dała ją coś gorącą do picie. Potem, po długiej przerwie, patrzyła poważne na nas dwoje i powiedziała nam; "Dziewczyna jest głuchonieme, ona nie może mówić." To uderzyło mnie jak młotem. Więc to było to, dlaczego my to tej pory nie wymienialiśmy ani słowo. W tym samym czasie przyszedł do mnie uczucie, nie uczucie współczucie, czucie który już był mi znane, że muszę je chronić. Teraz to było dla mnie jasne, dlaczego to było tak ważne.

"Proszę, mamo, ja chce, żeby ona zostaje z nami, proszę!" "Ale oczywiste Szymon, to jest jasny, ona przeczesz potrzebuje pomocy!"

Kiedy trochę później weszłam do kuchni na kolację, prawie nie rozpoznałem szary dziewczyna. Tam usiadła, jej teraz błyszczące czarne włosy, splecione w dwa ślimaki na uszach, w niedzielny strój jednego z naszych pokojówek, a ona uśmiechnęła się szczęśliwy na mnie. Jej zmęczenie wydawało się porwany z jej twarzy, i wydawało się, że ona już należała do rodziny. Podczas kolacji, dawalem raport na temat doświadczeń z ostatnich dni. Ojciec zadawał wiele pytań, zwłaszcza o napad Hysytow, które mieliśmy dzień wcześniej. U mama można poznać, że jest ze mnie dumny, i uznała moje działania. Musiałem wyjaśnić jej to jeszcze raz, że rzeczywiście miałen dużo czas przygotowany, aby strzelać na człowiek, ale akurat w tej chwili, naprawdę, nie było czasu na jakikolwiek rozwagi. Dziewczyna słuchała uważnie i podczas ciągle spojrzała na mnie.

Potem wszyscy poszliśmy spać. Matka robiła dla dziewczyny świeży łóżko gotowe w pokoju pod dachem, i przyprowadziła ją tam. Ja upadłem na moim łóżku i czułem, jak jakiś zadowolenie poszła przez mojego ciała. Jeszcze myślałem, "Jak ptak, który wrócił na jego gnieździe." Potem chyba zasnąłem. W nocy, pomyślałem że mi śniło, że dziewczyna przyszedł do mnie w łóżku, ale szybko ustaliłem, że to nie był sen. To była rzeczywistość, wyciągała dłuż mnie, tak że znowu mogę czuć ciepłość jej ciało, potem tłoczyła się znowu jak kotka i zapadła w głęboki sen. Rano, była jak w karczmie w Kwieciszowice, ja leżałem sam w lóżko.

Hij ging naar het meisje toe, liet mijn hand los en omarmde haar. Toen riep hij weer luid om mijn moeder, die ergens in huis bezig was en mijn aankomst eerst niet gehoord had. Nu kwam ze aangelopen en zag haar man met het grauwe meisje in de hof staan. Ze begreep de situatie meteen. Ze legde haar arm om de schouder van het meisje en bracht haar naar ons huis. Ik bleef met vader in de hof en vertelde hem waar ik het meisje getroffen had. Ik zei hem, dat ik ook zeer blij zou zijn, als wij ons om haar zouden bekommeren. Gauw genoeg kwam mijn moeder weer naar buiten en zei dat ze het meisje eerst in een teil met warm water gezet had, en haar ook iets warms te drinken had gegeven. Dan, na een lange pauze keek ze ons beide ernstig aan en zei; ‘Het meisje is stom, ze kan niet praten.’ Het trof me als een hamerslag. Dat was het dus, waarom we tot nu toe geen woord met elkaar gewisseld hadden. Tegelijkertijd kwam bij me een gevoel op, niet een gevoel van medelijden, nee het gevoel dat ik al kende, dat ik ze beschermen moest. Nu was me duidelijk, waarom dit zo belangrijk was.

‘Alstublieft moeder, ik wil graag dat ze bij ons blijft, alstublieft!’ ‘Maar zeker, Symon, dat is toch vanzelfsprekend, ze heeft toch hulp nodig!’

Toen ik iets later voor het avondeten de keuken binnen ging, had ik het grauwe meisje bijna niet herkend. Daar zat ze, haar nu glanzend zwarte haren, in twee slakken over de oren gevlochten, in een zondagskleed van één van onze maagden, en ze lachte me gelukkig aan. Haar vermoeidheid scheen als uit haar gezicht weggeblazen, en het leek , alsof ze al bij de familie hoorde. Tijdens het eten bracht ik nog eens verslag uit over de belevenissen van de laatste dagen. Vader stelde veel vragen, in het bijzonder over de Hussiten overval, die we daags tevoren beleeft hadden. Bij moeder kon je merken, dat ze trots op mij was, en mijn handelen goedkeurde. Haar moest ik nog een keer uitleggen, dat ik me er weliswaar lang op had kunnen voorbereiden, om op een mens te moeten schieten, maar dat op het moment, dat ik het ook werkelijk deed, er geen tijd was voor welke overwegingen dan ook. Het meisje, luisterde aandachtig toe en keek me daarbij steeds aan.

Daarna gingen we allemaal naar bed. Moeder had voor het meisje in een kamer onder het dak, een fris bed klaar gemaakt en bracht haar daar ook naar toe. Ik viel in mijn eigen bed en voelde, hoe zich een tevredenheid over mijn lichaam uitbreidde. Ik dacht nog; ‘Als een vogel, als hij op zijn nest is teruggekeerd!’ Vervolgens moet ik ingeslapen zijn. ’s Nachts dacht ik te dromen, dat het meisje weer bij me in bed kwam, maar ik stelde al snel vast, dat het geen droom was. Ze was het werkelijk, strekte zich lang langs me uit, zodat ik haar lichaamswarmte weer kon voelen, daarna rolde ze zich weer op en viel snel in een diepe slaap. ’s Morgens, was het weer als in de herberg van Blumendorf, ik lag alleen.

Magdalena 40

szkola w Kwieciszowice latach 20

 



Ojciec właśnie zaczął pisać ladunek innego wóz w książce wpis, kiedy zobaczył nasz wóz. Został pisać w książkę i przybiegł do nas. Podczas bieganie, on krzyczał głośno do domu; "Anne, Szymon jest powrotem." Skoczyłem z wozu, i wziął mnie w ramiona. Następnie przywitał Hans i Jörg, który równocześnie i razem zaczynali opowiadać o różne doświadczenia z podróży. Ojciec przerwał im kilka razy, bo już nie wiedział, co bylo, gdzie i kiedy.

Nagle zaczął jeden z naszych pracowników , który już zaczynało  rozładować nasze wóz, głośno krzyczeć. My odwróciliśmy się i utworzyli krąg wokół ten pracownik. W srodku tym kręgu stała brudny i głodny, szary dziewczyna z Kwieciszowice. Byłem oszołomiony. Ona musiała się tam w Kwieciszowice ukryć w naszym woz i ostatni dni jeździł az nami, i nikt jej nie zauważył. Ona też w swojej kryjówki doświadczyła napad z Husytów i tam prawdopodobnie został spalony, kiedy ja nie .... To wszystko poszło mi do głowa. Ojciec nie powiedział ani słowa. Wziął mnie za rękę i szliśmy razem do dziewczyny. Podczas chodzenie powiedział: "Szymon, dokładnie tak, noh prawie dokładnie w ten sposób, twoja matka dwadzieścia lat temu przyszedła do nas. Brudny i prawie zagłodzony znaleziony je w jednym z naszych wozów. Teraz ona jest twoja matka. Ta dziewczyna jest znak z nieba! "



Vader was net bezig, de lading van een andere wagen in het ingangsboek te schrijven, toen hij onze wagen zag. Hij liet het boek liggen en kwam naar ons toe gerend. Tijdens het lopen riep hij hij luid naar het huis; ‘Anne, Symon is weer terug.’ Ik sprong van de bok, en hij nam me in zijn armen. Daarna begroette hij Hans en Jörg, die beiden tegelijk en door elkaar van de verschillende belevenissen van de reis begonnen te vertellen. Vader onderbrak hen meerdere malen, want hij wist al gauw genoeg niet meer, wat zich wanneer en hoe afgespeeld had.

Opeens begon één van de hofknechten, die al met het uitladen van onze wagen was begonnen, luid te schreeuwen. Wij draaiden ons om, en er vormde al snel een kring om de knecht. In deze kring stond smerig en hongerig het grauwe meisje uit Blumendorf. Ik was sprakeloos van verbazing. Ze moest zich daar in onze wagen verstopt hebben, en was de laatste dagen met ons mee gereden, zonder dat we het gemerkt hadden. Ook de overval had ze in haar schuilplaats meegemaakt en was daar waarschijnlijk verbrand, als ik niet.... Dat schoot allemaal door mijn hoofd. Vader zei geen woord. Hij nam mijn hand en we liepen beide naar het meisje toe. Tijdens het lopen zei hij; ‘ Symon, precies zo, nou ja bijna precies zo, is twintig jaar geleden jouw moeder ook bij ons gekomen. Vuil en bijna verhongerd heeft men ze in één van onze wagens gevonden. Nu is het je moeder. Dit meisje is een teken uit de hemel!’



Magdalena 39

Myśleliśmy że nie był potrzebnie dalsza ochrona, ponieważ jest najwięcej ruchu pomiędzy Frydlant, Zittau i Reichenau. Było też wiele uzbrojonych wozów drodze. Rabujący Husytów jeszcze nie pokazali się w tej okolice. Kiedy jechaliśmy w dolina Neisse, słońce akurat zaszło. Musieliśmy się spieszyć być przed zamknięciem bramy w Zittau. Dla nas handlarze z Zittau, jest możliwe, aby oni brama otworzyly się ponownie, ale to tylko z bardzo dużym opóźnieniem, ponieważ to musiały być zatwierdzone przez dwóch radnich miasto. Więc jechaliśmy jak najszybciej, jak to było jeszcze odpowiedzialnie. Hans, Jörg i ja mieliśmy pełne ręce roboty, raz hamulców wyciągnąć i drugi raz i luzować.

Dopiero w przedmieściach, przed brama 'Kobiet' znów mogłem usiąść na wóz.Tutaj miałem kilku przyjaciół, i byłem dumny, że mogłem z nimi przywitać od nasze wielki wóz. Przed brama 'Kobiet' był wielki tłum, bo wiele wozów z zbiorów stali w długiej kolejce razem z wozów handlowe, którzy byli daleka stąd i musili płacić cło. My, handlarze z Zittau mieliśmy tylko pokazać nasze listy przewozowe i możemy natychmiast kontynuować. Od bramy 'Kobiet', to nie było daleko, a wkrótce pojechaliśmy z wózem na nasze posesja, gdzie nadal było dość tłoczno.

Verdere bescherming dachten we niet meer nodig te hebben, omdat tussen Friedland, Reichenau en Zittau veel verkeer is. Er waren ook veel bewapende reiswagens onderweg. Rovende Hussiten hadden zich in deze omgeving nog niet laten zien. Toen we in het Neissedal reden, ging de zon net onder. We moesten ons haasten om voor het sluiten van de poorten in Zittau te zijn. Het was voor ons als Zittauer wel mogelijk om de poort nog een keer geopend te krijgen, maar dat zorgde voor een heel groot oponthoud, want het moest door twee raadsheren goedgekeurd worden. Dus lieten we de wagens zo snel mogelijk rollen, als nog net verantwoord was. Hans, Jörg en ik handen onze handen vol, om de remmen de ene keer aan te trekken, en de andere keer weer te laten vieren.

 

Pas in de voorstad, voor de Vrouwenpoort kon ik weer op de bok gaan zitten. Hier had ik meerdere vrienden, en ik was trots, dat ik ze vanaf mijn grote wagen kon begroeten. Voor de Vrouwenpoort was het een gedrang van jewelste, want veel wagens met oogst stonden er in een lange rij samen met de voerwagens, die van verder weg kwamen en belasting betalen moesten. Wij Zittauer hoefden alleen onze vrachtlijsten te laten zien, en konden meteen verder rijden. Vanaf de Vrouwenpoort was het niet ver meer, en weldra reden we met de wagen onze handelshof binnen, waar het nog redelijk druk was.

Magdalena 38

ślub w Kwieciszowice/Proszowa

 



Powrotem w karczma, tam już było dużo spokojniejszy. Furmanów, który przeżyli z nami napad, były bardzo ciche. Ci, którzy często podróżowali i pokonaliwiele niebezpieczeństw, z pewnością uznali niemoc w obliczu niepohamowanej wściekłości od hordy ludzi, byli teraz małomówny. Wszyscy poszliśmy spać wcześnie, większość położyli się pod wozem. Dzisiaj też miałem potrzebę być blisko Hans i Jörg, i położyłem się blisko ich.

Następnego dnia rano, wszystkie wozy, który tak jak my chcieliśmy być na czas w Zittau odjechali wczesny . Mieliśmy długi dzień drogi za nami. Dziesięć jeźdźcy z Frydlant  chronili nas. Podróż poszło szybko, bo większość droga idzie a dole. Przed wieży Friedland zatrzymalismy się. Przywódca jeźdźców chciał wiedzieć: nazwy domów handlowych, tej na którzy samochody należały i oszacowanie wartość ładunek, tak jak to odbywa u celnicy. Jego pan, hrabia Bibersteina wtedy reguluje płatność ochrony towarzyszącej. Tutaj w Frydland władze bardzo pilnowali ze zarabiają  dużo pieniądze, mimo że są bardzo bogaty, i to pookazują świecie przez piękny zamek. Wódz hrabiów von Schaffgotsch z zamek Gryf, dzień wczesny na mojego pytania o pieniądze  dla ochrony, pomachał z ręka i powiedział: "Mój pan płaci sam na bezpieczeństwo na jego dróg. On nie chce zarabiać na wasze strach." "Inni ludzie, inne zastosowanie," jeszcze myślałem, kiedy przejechaliśmy w bogaty miasto Frydland, i płaciliśmy nasze cło, co jest również bardzo wysoki tutaj, na pewno znacznie wyższa niż u nas w Zittau. Za beczka z kosami na przykład, musieliśmy zapłacić trzy grosze cło, a to jest jeden grosz w Zittau. Wytrzymaliśmy się tylko krótko u jakiś mały karczma, aby dac konie woda i przyznać im trochę przerwy ponieważ  resztę drogi do Zittau, najpierw  idzie do górę.

Teruggekomen bij de herberg, was het er al een stuk rustiger geworden. De voerlui, die met ons de overval hadden meegemaakt, waren allen zeer zwijgzaam. Zij die vaak in weer en wind vele gevaren overwonnen hadden, herkenden zeker de onmacht tegenover de woede van ongeremde mensenhordes en waren geschrokken. We gingen allemaal vroeg slapen, de meesten gingen onder de wagen liggen. Ook ik had vandaag die behoefte, bij Hans en Jörg te zijn, en kroop dicht bij hen.

De volgende morgen vertrokken alle wagens, die net als wij naar Zittau wilden op tijd. We hadden een lange dagreis voor ons. Tien van de Friedlandse ruiters begeleiden ons. We schoten goed op, want de weg gaat meest bergaf. Voor de toren van Friedland werd halt gehouden. De aanvoerder van de ruiters liet zich de namen van de handelshuizen noemen, degenen die de wagens toebehoorden en wilde de geschatte waarde van de lading weten, zoals dat ook bij de douane moet gebeuren. Zijn heer, de graaf van Biberstein, zou dan de betaling van de begeleidende bescherming regelen. Hier in Friedland lette het Heerschap er zeer op, dat men geld verdiende, ofschoon men al zeer rijk was, en dat ook door middel van een prachtige burcht aan de wereld laat zien. De burchthoofdman van de graven von Schaffgotsch van Greiffenstein had daags ervoor op mijn vraag over het beschermgeld, het alleen maar met zijn hand weg gewuifd. ‘Mijn heer laat zich de zekerheid op zijn wegen iets kosten. Hij wil niet uit jullie angst nog geld verdienen.’ ‘Andere heren, andere gebruiken.’ dacht ik nog, toen we het rijke Friedland binnen reden, en onze tol betaalden, die hier ook behoorlijk hoog is, in ieder geval veel hoger als het bij ons in Zittau was. Voor een vat met zeisen moesten we bijvoorbeeld drie groschen tol betalen, terwijl dat in Zittau één groschen is. We hielden het ook maar kort bij een kleine herberg uit, om de paarden te laten drinken en hen een kleine rustpauze te gunnen, want de verdere weg naar Zittau, gaat het eerst weer bergop.



Magdalena 37

Hans i Jörg i dbali o nasze konie, ja chciałem iść w jadalni, ale mnie tom wychodziło zbyt wiele hałasu. Podobno jezdzcy z Frydlant kłócili się z furmani. Dlatego wszedłem do wsi. Na drodze stał mały kościół, drzwi był złamane i naprawione z kilka deski. Wszedłem do środka. Ponownie zobaczyłem  ślady dewastacji. Ołtarz z ciężkiego granitu został wrócony, obrazy na ścianach rozdarty, niektóre wyrwane z ściany. Ktoś był i już zaczynał stawiać lawy na nogach dla wierzących, gruzu leżał wszędzie. Więc usiadłem na pęknięty ławce, ukląkł i założyłem ręce do modlitwy. Wtedy przypomniałem sobie, że trzy zaledwie dni temu w Jelenia Gora  z Anią tez bylem w kościele. Czy to możliwe, że to tylko trzy dni temu? Zamknęłam oczy i zobaczyłem w mojej myślni, jak Ania obok mnie w kościele modliła się. Ja dziękowałem Bogu za jego pomoc i modliłem się dziś do niego o ochronę dla Ani. Kiedy tak siedziałem tam z zamkniętymi oczami, tez przyszedł inny obraz do mnie: ta biedny szary dziewczyna z karczmy, który wczoraj w nocy spał obok mną. Gdzie ona może być? I modliłem się również o jej ochrony przed Bogiem, ona to prawdopodobnie najbardziej  potrzebują.

Tak siedziałem długo w teraz całkowicie ciemnym kościele i myślałem o dzisiejszych wydarzeniach. Zabiłem kilka osób, które nie znalem z kuszy. To ważyło jak duże obciążenie na mnie. Zacząłem znowu modlić i modliłem się o przebaczenie, za moje zachowanie miałem po prostu dziecinne motyw; "Ale oni zaczęli." Myślałem, co będzie, jeśli wóz faktyczny zaczynało palić. Wiele furmani ich slugi prawdopodobnie spalili w ich wozów. A co by się stało, kiedy my nie mieliśmy zbrojną ochronę? Obrzydliwy uczuciem przyszedł do mnie, złość na tej ludzie, którzy rabują, grabią i mordują  innych ludzi i przynoszą nieszczęście. Co sprowadza ich do tego? Czy oni nie mogą myśleć? To ostatnie pytanie mogę odpowiedzieć jasno na nie, ale to, co prowadzi człowieka do takich zbrodni? Tam musi być coś w tymi ludźmi, i dlaczego jest to nie w mnie? I ciężko myślałem na pewno godzinę, w tym małym kościele w Jędrzychowice, i dlatego, że nie znalazlem odpowied, znowu się modlił; "Boże, dziękuję Ci, że nie jestem bandytą!" Wtedy doszło do mnie, że mój przyjaciel Sebastian z klasztoru w Zittau raz opowiedział historię, w której w Jerozolimie jakiś faryzeusz mówił także taki zdanie do Bogu. Mój przyjaciel wyjaśnił mi to, dlaczego to jest haniebne, tak myśleć. Jego rozumowanie nie przyszedłem mnie do głowy. Czy ja przed chwile zrobiłem sobie do wstydu?

Hans en Jörg verzorgden onze paarden, ik wou de eetzaal binnen gaan, maar er kwam me daar teveel lawaai vandaan. Blijkbaar hadden de ruiters uit Friedland ruzie met de voerknechten. Ik liep daarom het dorp in. Aan de weg stond een kleine kerk, de deur was opengebroken geweest en nu met enkele planken weer gerepareerd. Ik ging naar binnen. Ook hier zag men sporen van verwoestingen. Het altaar uit zwaar graniet was omgeduwd, de schilderijen aan de wanden gescheurd, sommige van de muur gereten. Iemand was al begonnen, de banken voor de gelovigen weer rechtop te zetten, overal lag puin. Zo ging ik op een gebarsten bank zitten, knielde , en vouwde mijn handen samen voor een gebed. Dan herinnerde ik me, dat ik pas drie dagen geleden in Hirschberg met Ania ook in een kerk was. Is het mogelijk dat het pas drie dagen geleden was? Ik sloot mijn ogen, en zag in gedachten, hoe toen Ania naast mij in de kerk bad. Ik bedankte God voor zijn hulp vandaag en bad tot hem om bescherming voor Ania. Toen ik daar zo zat, met mijn ogen gesloten, kwam ook een ander beeld voor me: het arme grauwe meisje uit de herberg, dat verleden nacht nog bij mij geslapen had. Waar kon ze zijn? En ik bad ook voor haar om bescherming van God, zij had het waarschijnlijk het meeste nodig.

Zo zat ik langere tijd in de nu helemaal donkere kerk en dacht aan de gebeurtenissen van vandaag. Ik had meerdere mensen, die ik helemaal niet kende, met de kruisboog gedood. Dat woog als een zware last op mij. Ik begon weer te bidden en bad om vergeving, vond voor mijn gedrag alleen een kinderachtige zin; ‘ Zij zijn toch begonnen.’ Ik dacht eraan wat er gebeurd zou zijn, als de wagen in brand gestoken zou zijn. Veel van de voerknechten zouden waarschijnlijk in hun schuilplaats verbrand zijn. En wat zou er wel gebeurd zijn, als we geen bewapende bescherming gehad hadden? In mij kwam een weerzinwekkend gevoel op, een kwaadheid op die mensen, die roven, plunderen en moorden en andere mensen in het ongeluk storten. Wat brengt hen daartoe? Kunnen ze dan niet denken? Deze laatste vraag kon ik met een duidelijk nee beantwoorden, maar wat drijft een mens tot deze misdaden? Er moet toch iets in deze mensen zijn, en waarom is het dan niet bij mij? Ik peinsde zeker een heel uur, daar in dat kleine kerkje in Heinersdorf, en omdat ik geen antwoord vond, bad ik nog een keer; ‘God ik dank u, dat ik geen rover ben!’ Toen kwam in me op, dat mijn vriend Sebastian uit het klooster in Zittau ooit een verhaal vertelde, waarin een Farizeeër in Jeruzalem ook zo’n zin tot God sprak. Mijn vriend heeft me toen uitgelegd , waarom het schandelijk is, zo te redeneren. Zijn redenering wou me niet te binnen schieten. Had ik me zojuist tot schande gemaakt?

Magdalena 36

Walter Raedisch z Kolonii Kamienne

 

Za zmarłych Hussiten obok drogi wykopany był duży grób, mieliśmy przecież nasze łopaty zawsze pod ręka  w wozu. Było 31 trupów, sześć ja zabiłem. Kiedy zobaczyłem je leżące wzdłuż grobu, nagle nie czułem się dobrze, a ja prawie wpadłem w gróbu, kiedy wódz jeźdźcy mnie nie wspierał. "No, młody, to nie jest całkiem zawód dla ciebie, co? Ale na pierwszy raz prosto sześć, i między nimi też liderem, w ten sposób można się pokazac." Ledwo mogłem usłyszeć to co powiedział,  musiałem poleżeć na trawy i zamknąć oczy, bo nie mogłem stać. Nie wiem, jak długo tam byłem tak leżałem. Słyszałem jak Hans przyszedł z naszych koni, który złapał ponownie razem z Jörg. "Te ciężkie konie nie uciekają daleko, kiedy nie czują bata." powiedział, i zaprzęgli go znowu przed wóz. Innych sługi furmany też dość szybko mieli ich koni spowrotem. Niektóre paski miely być naprawione. Co do reszty, nie mieliśmy żadnych szkód. Z naszych jeźdźcy nikogo został ranny. Od początku ataku, minęło około dwie godziny minęły, wtedy nasz konwój znowu się ruszyło. Wódz zamku znowu przejechał obok naszego wóz i krzyknął do mnie; "Teraz widzisz, co to znaczy, jeśli masz dyscypliny i posiadanie lepszej broni, a nie jak Husytów z  czysta chciwość organizujesz napady. Mam nadzieję, że tej który przeżyli  to powiedzą w Bohemia "

Droga nie poszła bardzo ostry do górę, i pojechaliśmy do zachodu słońca. Normalnie Hans śpiewałby piosenkę z taką ładna pogoda, ale dzisiaj wszyscy byli zbyt zajęci własnymi myślami. Gdybyśmy nie mieli uzbrojona ochrona niektórych z nas prawdopodobnie nie żył. Dzięki naszym przewodników, którzy teraz ponownie jechali w inny formacja,  i głośno robili dowcipy o łupu. Zaczęło się już ciemnic, kiedy dotarliśmy do wielkiego karczma w Jędrychowice. Hrabia von Biberstein od zamek Frydlant stacjonował tutaj, na końca jego teren, zbrojonych jeźdźców, po kilka tygodni temu, wieś ​​została splądrowana przez Husytów. Więc byliśmy bezpieczni. Jeźdźcy zamku Gryf więc zaczynali bez przerwy, w galopem, na podróż powrotną, ponieważ chcieli na noc ponownie być w ich zamku.

 

Voor de dode Hussiten werd langs de weg een groot graf gedolven, we hadden immers onze spaden altijd onder de wagen klaar liggen. Het waren 31 lijken, zes had ik er gedood. Toen ik ze langs het graf zag liggen, voelde ik me het opeens niet goed, en was ik bijna het graf ingevallen, als de burchthoofdman me niet ondersteund had. ‘Wel jongeman, het is toch niet helemaal het juiste beroep voor je, hé? Maar voor de eerste keer meteen zes, en daar ook nog de aanvoerder bij, daarmee kun je voor de dag komen.’ Ik kon het nog net horen, ik ging in het gras liggen en sloot mijn ogen, omdat ik niet meer kon staan. Ik weet niet meer, hoe lang ik daar zo gelegen heb. Ik hoorde hoe Hans met onze paarden kwam, die hij en Jörg weer gevangen hadden. ‘Deze zware paarden lopen niet ver, als ze geen zweep voelen.’ zei hij en spande ze weer voor de wagen. Ook de andere voerknechten hadden snel genoeg hun span weer bij elkaar. Enkele riemen moesten gerepareerd worden. Voor de rest hadden we geen schade opgelopen. Van onze ruiters was niemand gewond. Sinds het begin van de overval, waren er ongeveer twee uur verstreken, toen zette zich onze kolonne weer in beweging. De burchthoofdman kwam weer langs onze wagen gereden en riep naar mij; ‘Zo zie je nu, wat het betekent, als je de betere wapens en discipline bezit, en niet als de Hussiten uit pure hebzucht rooftochten organiseert. Hopelijk vertellen de overlevenden dat ook bij hun thuis in Bohemen.’
 

De weg ging niet heel sterk bergop, en we reden de zonsondergang tegemoet. Normaal had Hans een klein liedje gezongen bij zo’n mooi weer, maar vandaag was iedereen, te zeer met zijn eigen gedachten bezig. Als we geen bewapende bescherming hadden gehad, waren enkele van ons waarschijnlijk niet meer in leven. Dankzij onze begeleiders, die nu weer in de andere formatie reden, en hardop grappen over de buit maakten. Het begon al donker te worden, toen we de grote herberg in Heinersdorf bereikten. De graaf von Biberstein had vanaf burcht Friedland hier bewapende ruiters, in het uiterste puntje van zijn bezit, gestationeerd, nadat enkele weken geleden het dorp door de Hussiten was geplunderd. We waren dus veilig. De Greiffensteiner ruiters, begonnen dan ook, zonder pauze, galopperend aan de terugreis, want ze wilden ’s nachts weer op hun burcht zijn.





Magdalena 35

Jeden napastnik, który odjechał boki z grupy, pojechał wokół nasz wóz. Dopiero teraz zaczynali nasze ochronne ich walce z kusze. Widziałem jak pierwsze trafione napastników padneli z konie, długo wczesny aby oni mogli używać ich miecze i lance. Jak porywający i emocjonujący to był dla mnie, miałem ciągle każdego odizolowanego jeździec w oczy, ktory teraz  zbliżył nasze niezabezpieczona strona konwoju. Widziałam, że jeden z nich zapalił knot, wskoczył na konia i galopem jechał kierunku nasze wóz. przyszło mnie do głowę, że on chce się nas podpalić. Wtedy wyciągnąłem moją kuszę, celowałem i strzeliłem. Jego koń wykonał jeszcze jeden krok, palący knot wypadł z ręki jeździec, a on spadł z siodła, i padł na knota. Jego ubranie zaczynalo palić. Koń, który na początek pozostał po spadek jeździec z konia, przestraszył się przy ogniu, i galopem stąd. Wpatrywałem jeszcze w szoku na sytuację, kiedy głośno krzyczy i krzyczy dawali mnie uwagę, że teraz jechały część tego horda jechali wokół nasze wozy. Na początku nie mogłem myśleć. Hans dał mi strzałek, i ja zastrzeliłem jednego po drugim, celowałem krótko, bo napastnikow teraz jechali na długość jedna konia wzdłuż naszych wozów, bo oni tam nie podejrzewam tam żadnych uzbrojonych mężczyzn.

Potym ataku, Husytów ponownie zebrali się na wzgórzu, skąd przybyli. Stali tak przez chwilę, a my spodziewaliśmy nowego ataku. Ale znikneli zostając tuman kurzu. Wódz zamku natychmiast wysłał dwóch jeźdźców za nimi, aby upewnić się, że one rzeczywiście uciekli. Ich wielkiej straty chyba prowadziło do zniechęcenie. Wódz zamku trzymał jego ludzie wciąż w pozycji, i czekał aż zwiadowcy wrócili z potwierdzenia odwrót napastników. Teraz dmuchnął na jego róg. Jeźdźcy skoczyli z koni i posli do zabitych Husytów. Przyciągnęli ich razem, wzieli wszystko, co miał wartość, rzuciło to w sterty, i rozdzielili to późnej między sobie. Skoczylem z wóz i razem z Hansem podszedłem do człowieka, którego zabiłem pierwszy. Ogień tylko spalił część jego ubrania i potem zgasł. Tak widziałem, że on był o wiele lepiej ubrany, jak tej innych złodziei. Czy on było ich przywódcą? Wódz zamku tez przyszedł do nas, żeby zobaczyć człowieka, który chciał popalić wozy. Znał go. To był nisky szlachcic von Tollenstein z Bohemia, który kiedyś był gość na zamek Gryf, ale teraz krążyli przez kraj z bandy złodzieje Husytów.

Één ruiter, die zich zijwaarts uit de groep had losgemaakt, reed om onze wagen heen. Nu pas openden onze ruiters met hun kruisbogen de strijd. Ik zag de eerste aanvallers getroffen van hun paarden vallen, lang voordat ze hun zwaarden en lansen konden gebruiken. Hoe spannend en opwindend het ook voor mij was, ik behield iedere afgezondere ruiter in het oog, die nu van de onbeschermde kant onze kolonne naderde. Ik zag, dat één van hen een lont in brand stak, op zijn paard sprong om in galop op onze wagen toe reed. Mij schoot door het hoofd, dat hij ons in brand wilde zetten. Toen trok ik mijn kruisboog omhoog, richtte en schoot. Het paard maakte nog één sprong, het grote lont viel uit de hand van de ruiter, en hij gleed uit het zadel, en viel op het lont. Zijn kleren vatten vlam. Het paard, dat in eerste instantie was blijven staan nadat de ruiter van zijn paard gevallen was, schrok nu van het vuur, en galoppeerde er vandoor. Ik staarde nog geschrokken naar de situatie, toen ik door het luide schreeuwen en joelen er opmerkzaam werd gemaakt, dat een deel van horde nu om onze wagens heen gereden kwam. Ik kon eerst helemaal niet denken. Hans gaf me de pijlen aan, en ik schoot, de ene na de andere, slechts kort mikkend, want de rovers reden nu, op een paardlengte langs onze wagens, omdat ze daar geen bewapende mensen vermoeden.

Na deze aanval verzamelden de Hussiten zich weer op de heuvel, vanwaar ze gekomen waren. Ze stonden er eerst een tijdje, en wij verwachtten al een nieuwe aanval. Maar ze verdwenen een stofwolk achterlatend. De burchthoofdman stuurde meteen twee ruiters er achter aan, om er zeker van te zijn, dat ze werkelijk gevlucht waren. Ze waren waarschijnlijk door hun grote verliezen moedeloos geworden. De burchthoofdman hield zijn mannen nog steeds in positie, en wachtte tot de verkenners weer terug waren om de aftocht van de rest van de roversbende te bevestigen. Nu blies hij op zijn hoorn. De ruiters sprongen van hun paarden en gingen naar de verschillende gedode Hussiten. Men sleepte ze bij elkaar, namen hen alles af wat waarde had, gooide het op een hoop, die later door hen werd verdeeld. Ik verliet de bok en ging met Hans naar de man die ik als eerste gedood had. Het vuur had slechts een deel van zijn kleren verbrand en was dan uitgegaan. Zo kon ik zien dat hij veel beter gekleed was, als de andere rovers. Was het hun aanvoerder geweest? Ook de burchthoofdman kwam naar ons toe, om de man te zien, die de wagens in brand wilde steken. Hij kende hem. Het was een landedelman von Tollenstein uit Bohemen, die vroeger eens te gast was op Greiffenstein, nu echter met de roverbendes van de Hussiten door het land trok.